“ผมไม่ยุ่งเลย” เสียงของอวี้หนานเฉิงดังก้องในหู “จิ่งซีบอกว่าอยากกินอาหารฝีมือคุณอยู่พอดีเลย เขากลับบ้านไปก็ไม่ค่อยจะกินข้าวสักเท่าไร งั้นเราไปกันเถอะ”

พูดเสร็จ เขาก็เดินลงจากรถ

เซิ่งอันหรานแทบอยากจะเอามือขึ้นมาตบปากตัวเอง ทำไมปากถึงได้หาเรื่องแบบนี้？

คำพูดเกรงใจพวกนั้นไม่พูดมันจะตายไหม？

ทั้งที่ก็รู้สึกเสียใจในภายหลัง แต่เมื่อหลังจากพาอวี้หนานเฉิงและอวี้จิ่งซีเข้ามาในบ้านแล้ว เซิ่งอันหรานก็ตั้งใจเตรียมทำกับข้าวอย่างเต็มที่ นำวัตถุดิบจากในตู้เย็นออกมาทำอาหาร ส่วนประกอบนั้นถึงแม้ว่ามันจะธรรมดาแต่ก็อร่อยได้ด้วยฝีมือของเธอ

“บ้านเล็กหน่อย อย่าถือสาเลยนะคะ”

“ดีกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก ไม่ต้องทำอะไรแล้ว รีบมานั่งกินข้าวเถอะครับ” อวี้หนานเฉิงกำลังคีบอาหารให้กับเด็กทั้งสองคน เขาทำตัวสบายๆราวกับเป็นบ้านของตัวเอง

เมื่อเซิ่งอันหรานได้ยินที่เขาพูดออกมา ก็รู้สึกแปลกประหลาดใจ เธอถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วนั่งเก้าอี้ลงตรงข้ามกับเขา

บรรยากาศมันช่างดูอึดอัดทำตัวไม่ถูก เธอจึงคิดหาเรื่องที่จะพูดคุยกับเขา จึงพูดขึ้นว่า

“เมื่อกลางวันฉันได้ยินผู้ช่วยโจวบอกว่า ปกติคุณมักจะมีงานกินเลี้ยงตอนเย็นเป็นประจำ”

“อืม”

“วันนี้ไม่มี”

“อ่อ”

หลังจากจบบทสนทนาอันสั้นๆที่ไม่ได้มีประโยชน์อะไรในการพูดคุยเลย เซิ่งอันหรานจึงตัดสินใจที่จะไม่เอ่ยปากถามอะไรเขาอีกแล้ว เห็นได้ชัดว่าอวี้หนานเฉิงนั้นถือว่าชนะขาดลอยในการพูดคุยกัน

ไม่มีประเด็นคุยกันก็ค่อยยังชั่ว ยิ่งหาเรื่องคุยกันเธอยิ่งรู้สึกอึดอัดทำตัวไม่ถูก

หลังจากบทสนทนาจบลง ก็มีเพียงความเงียบเข้ามาปกคลุมอยู่แปบหนึ่ง เซิ่งเสี่ยวซิงที่กำลังเคี้ยวอาหารพร้อมกับเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในโรงเรียนให้ฟัง อวี้หนานเฉิงนั้นดูสนใจมากและถามเธออยู่สองสามคำถาม อวี้จิ่งซีที่นั่งอยู่ด้านข้างก็พยักหน้าตามไปด้วยไม่ก็ส่ายหัวบ้าง

บรรยากาศก็ค่อยๆเริ่มดูผ่อนคลายลง

เมื่อเธอล้างจานเสร็จออกมาจากห้องครัวก็เกือบจะสามทุ่มแล้ว

“นี่ก็ดึกมากแล้ว เดี๋ยวผมจะพาจิ่งซีกลับก่อนนะครับ”อวี้หนานเฉิงลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อขอตัวกลับอย่างเรียบง่าย

“งั้นผมฝากรับจิ่งซีด้วย พอดีผมติดธุระที่บริษัท ออกไปตอนนี้ไม่ได้”

“หา？” เซิ่งอันหรานตะลึงไปอยู่ครู่หนึ่ง ด้วยจิตใต้สำนึกทำให้เธอหันมองไปยังกลุ่มเด็กน้อยเหล่านั้นจึงได้เห็นอวี้จิ่งซียืนอยู่ท่ามกลางเด็กน้อยเหล่านั้น แล้วกำลังโบกไม้โบกมือให้เธออย่างสุดกำลัง ไม่รู้ว่าเขาโบกมืออยู่นานแค่ไหนแล้วถึงได้เหงื่อออกท่วมตัวขนาดนั้น

“อ่อ โอเค ฉันเข้าใจแล้ว คุณวางใจได้เลยค่ะ”

“ขอบคุณมาก ผมจะไปรับเขาช้าหน่อยนะ”

“ได้เลยค่ะ”

เมื่อไปเล่าเหตุการณ์ให้กับคุณครูฟัง เธอจึงรับอวี้จิ่งซีแล้วก็เดินไปขึ้นรถที่อยู่ใต้ต้นไม้คันเดิมคันนั้น พ่อบ้านของอวี้หนานเฉิงได้ขับรถไปส่งพวกเธอกลับคอนโด

ระหว่างทาง พ่อบ้านยิ้มแล้วก็เหลือบไปที่กระจกมองหลัง

“คุณเซิ่งครับ คุณคงยังไม่รู้ว่าคนรับใช้ที่วิลล่านั้นต่างต้องขอบคุณคุณมากเลยนะครับ”

“ทำไมหรอคะ” เซิ่งอันหรานนั้นไม่เข้าใจ

“เมื่อก่อนคุณชายน้อยมักจะไม่ชอบกินข้าว เพราะเรื่องนี้เลยทำให้คุณชายมักจะไปโมโหกับคนรับใช้ที่วิลล่าไม่รู้ตั้งเท่าไร แต่ช่วงนี้คุณชายชอบพาคุณชายน้อยมากินข้าวกับคุณ ทุกคนต่างพากันผ่อนคลายลง เมื่อวานแม่ครัวยังให้ผมมาขอคำชี้แนะในการทำอาหารจากคุณอยู่เลยครับ”

เซิ่งอันหรานรู้สึกงุนงงเล็กน้อย “ที่เขาพาจิ่งซีมากินข้าวที่บ้านฉันก็เพราะจิ่งซีมีปัญหาเรื่องการกินข้าวงั้นหรอคะ？”

“ใช่ครับ”

พ่อบ้านพูดออกมาอย่างสงสัย “ไม่อย่างนั้นคุณเซิ่งคิดว่าเป็นเพราะอะไรหรอครับ？”

“อ้อ ฉันก็คิดแบบเดียวกันนี่แหละค่ะ”

เซิ่งอันหรานรีบพูดแก้ตัว เพียงแต่จิตใจเธอนั้นรู้สึกสับสน

เมื่อเสาร์ที่ผ่านมาตอนอยู่ที่บ้านของอวี้หนานเฉิงนั้น เขาก็ได้พูดถึงเรื่องที่อยากจะให้เธอไปเป็นพี่เลี้ยงดูแลอวี้จิ่งซี แล้วช่วงนี้อวี้หนานเฉิงก็‘ถือโอกาส’มากินข้าวที่บ้านของเธออีก นี่มันก็สมเหตุสมผลแล้ว

เขาเพียงแค่ต้องการทำเพื่อให้ลูกชายของเขาได้กินข้าว ยังดีที่เธอไม่ได้แสดงอะไรออกไปชัดเจนไม่อย่างนั้นก็คงจะทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน

ถึงเวลากลางคืนอวี้หนานเฉิงก็ได้มารับอวี้จิ่งซีกลับบ้าน เซิ่งอันหรานเดินมาส่งที่หน้าประตู แล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังว่า

“ประธานอวี้คะ ต่อไปนี้ถ้าคุณอยากจะพาจิ่งซีมากินข้าวที่นี่ก็มาได้ตลอดเลยนะคะ”

อวี้หนานเฉิงที่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย พยักหน้ารับอย่างไม่ได้ตกใจอะไร

“อืม”

เมื่อรถเคลื่อนตัวออกจากบริเวณนั้น อวี้จิ่งซีที่อยู่บนคาร์ซีทก็ได้นอนหลับสนิทไปแล้ว

พ่อบ้านจับพวงมาลัยรถยนต์ แล้วเหลือบไปยังกระจกมองหลัง เขาลดเสียงพูดให้เบาที่สุดราวกับเขาเป็นขโมย

“คุณชายครับ ผมได้พูดตามที่คุณชายสั่งเอาไว้เรียบร้อยครับ”