เซิ่งอันหรานยกมือขึ้นมาปิดปาก เธอก้มศีรษะลงและแอบหาวอย่างลับๆ

อีกนานแค่ไหนกว่าที่การประชุมจะจบ หิวข้าวจะตายอยู่แล้ว

“ผู้จัดการเซิ่งแล้วคุณล่ะคิดว่าอย่างไรดี?”

“อืม?” เซิ่งเงยหน้าขึ้นด้วยท่าทางงุนงง เมื่อเห็นทุกคนกำลังจับจ้องมาที่เธอ เธอจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “หา？ ท่านประธานอวี้เรียกฉันอย่างนั้นเหรอ?”

อวี้หนานเฉิงมองดูเธอด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก

“ทุกคนได้พูดแสดงความคิดเห็นออกมากันหมดแล้ว ผู้จัดการเซิ่งไม่มีอะไรจะพูดบ้างเลยเหรอ？เรื่องที่เกี่ยวกับงานฉลองครบรอบ 100 ปีน่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซิ่งอันหรานก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดอย่างมีไหวพริบว่า

“ฉันก็ได้คิดทบทวนเรื่องนี้อยู่บ้างเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่ค่อยมีไอเดียดีๆ รู้สึกว่ามันดูไม่ค่อยจะเข้าท่าเหมือนไอเดียของท่านอื่นๆ ขอเวลาฉันอีกหน่อยก็แล้วกัน ฉันจะกลับไปลองคิดหาไอเดียดีๆดูก่อน”

“แล้วนั่นคืออะไร?” อวี้หนานเฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย พร้อมกับจ้องไปที่สมุดบันทึกที่อยู่ตรงหน้าของเธอ “เมื่อกี้ผมก็นึกว่าคุณจดบันทึกอย่างตั้งใจ เห็นเขียนอะไรตั้งหลายอย่าง มันน่าจะสร้างแรงบันดาลใจได้มากทีเดียว”

“เปล่า ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบยื่นมือทั้งสองข้างปิดลงที่สมุดบันทึกของตัวเอง

“ลองเอามาให้ผมดูหน่อย”

อวี้หนานเฉิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่สามารถปฏิเสธได้

ใบหน้าของเซิ่งอันหรานซีดเซียวลงในทั้งที มือของเธอก็แข็งทื่อไปหมด

ต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก เธอไม่สามารถปฏิเสธคำขอของเจ้านายได้

ดังนั้นเธอจึงจำเป็นที่จะต้องกัดฟันและส่งมันให้กับเขา ก่อนที่ส่งให้สมุดบันทึกให้กับอวี้หนานเฉิง

เธอได้ทำการพลิกหน้ากระดาษไปสองถึงสามหน้า หลังจากที่ส่งมอบสมุดจดบันทึกเสร็จ เซิ่งอันหรานทำได้เพียงแค่พึมพำอ้อนวอนต่อพระเจ้า

ทันทีที่อวี้หนานเฉิงหยิบสมุดบันทึกจากในมือของเธอ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วพร้อมกับจ้องไปที่เธอ

“ในสมุดบันทึกนี้คือรายงานการประชุมอย่างนั้นใช่ไหม?”

เซิ่งอันหรานถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่มีรอยยิ้มว่า “ก็ฉันบอกไปแล้วไงว่า มันเป็นแค่รายงานการประชุม และมันก็ยังไม่ค่อยมีไอเดียดีๆอะไร”

สีหน้าของอวี้หนานเฉิงรู้สึกสงสัย นิ้วชี้ของเขาดูเหมือนว่ากำลังเตรียมจะยกมุมกระดาษพลิกดูหน้าต่อไป และภายใต้สายตาที่ตื่นตระหนกของเซิ่งอันหราน อวี้หนานเฉิงพลิกกระดาษไปในหน้าที่เธอวาดรูปเต่าไว้เต็มไปหมด

เซิ่งอันหรานยกมือขึ้นมาจับที่หน้าผาก และภาวะนาในใจอยู่ตลอดเวลา

แม้แต่ตัวเองจะเคยช่วยชีวิตของจิ่งซีไว้ หากว่าเธอวาดรูปเต่าสักตัวสองตัว ก็คงจะไม่ได้รับโทษร้ายแรงถึงขนาดไล่ออกหรอกนะ?ความผิดของเธอก็แค่ไม่ใส่ใจฟังในที่ประชุมเท่านั้นเอง

“ผู้จัดการเซิ่งเป็นคนมีพรสวรรค์ ผมไม่น่ามองข้ามคุณเลยจริงๆ”

คำพูดของอวี้หนานเฉิงเหมือนมีความหมายแอบแฝง

เมื่อทุกคนในห้องประชุมได้ยินคำชมเช่นนั้น ก็ต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย แต่ เซิ่งอันหรานกลับไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น เธอรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

เรื่องที่เธอให้เขาขึ้นไปบนชิงช้าเมื่อเช้านี้คงจะทำให้เขาขุ่นเคืองใจเป็นอย่างมาก ครั้งนี้เธอดันมาวาดรูปเต่าในที่ประชุมแล้วถูกเขาจับได้อีก นี่ไม่ใช่เป็นการซวยซ้ำซวยซ้อนหรอกเหรอ ？

“ความคิดการผสมผสานระหว่างวัฒนธรรมจีนและตะวันตกนั้นเป็นไอเดียที่ดีมาก มันดูสอดคล้องกับปรัชญาธุรกิจดั้งเดิมของโรงแรมเซิ่งถัง ดูเหมือนว่าผู้จัดการเซิ่งจะทำงานอย่างเป็นหนัก”

น้ำเสียงอันสุขุมของอวี้หนานเฉิงดังก้องขึ้นอยู่ในห้องประชุม

สีหน้าของเซิ่งอันหรานเปลี่ยนไปในทันที เธอรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก

อะไรคือการผสมผสานระหว่างวัฒนธรรมจีนและตะวันตก? เธอเขียนอะไรลงไป？

“เนื่องจากแต่ล่ะท่านก็ยังไม่มีไอเดียดีๆอะไร และตอนนี้ก็ยังไม่มีแผนดำเนินงานที่ดีสักเท่าไหร่” อวี้หนานเฉิงปิดสมุดบันทึกลงแล้วยื่นส่งให้กับเซิ่งอันหราน

“ถ้าอย่างนั้น งานเฉลิมฉลองครบรอบ100 ปีของบริษัทก็มอบหมายให้ผู้จัดการเซิ่งเป็นคนจัดการแล้วกัน”

หัวของเซิ่งอันหรานแทบจะระเบิดออกมา

มันหมายความว่าอย่างไร? ฉันมีไอเดียอะไรอย่างนั้นเหรอ? แล้วฉันมีแผนการดำเนินงานอะไรในหัวบ้างล่ะ？

“ไม่ค่ะ ไม่น่าจะได้ ฉันไม่มีประสบการณ์ และฉันก็ไม่เหมาะที่จะทำงานนี้”

“ประสบการณ์สามารถฝึกฝนกันได้ แต่ความคิดดีๆนั้นไม่สามารถฝึกฝนได้ ผมคิดว่าทุกท่านคงจะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”

เมื่ออวี้หนานเฉิงถาม ทุกคนก็ส่ายหน้าไปมา

แน่นนอนว่าทุกคนที่เข้าร่วมการประชุมย่อมไม่กล้ามีปัญหาอย่างแน่นอน ไม่ใช่เรื่องที่จะพบบ่อยนักที่อวี้หนานเฉิงยกย่องและชื่นชมใครแบบนี้ พวกเขาล้วนแต่แสดงความชื่นชมกับเซิ่งอันหรานซะมากกว่า แม้แต่อาจารย์ที่สอนงานเธอยังมีท่าทางดีใจออกนอกหน้า เซิ่งอันหรานเองก็แสดงออกถึงความดีใจไปตามๆทุกคนในที่ประชุม

หลังจากเสร็จการประชุม ทุกคนก็แยกย้ายกันเดินออกไป เซิ่งอันหรานเดินไล่ตามอวี้หนานเฉิงออกไปจากโรงแรม “ท่านประธานอวี้ รอเดี๋ยวค่ะ ”

“มีเรื่องอะไร?”

“เอ่อ” เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงได้ปล่อยให้ฉันเป็นคนวางแผนจัดเรื่องงานเฉลิมฉลองวันครบรอบ 100 ปีครั้งนี้ค่ะ”

เมื่อได้ยินคำถามเช่นนั้น อวี้หนานเฉิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผมไม่ได้พูดในที่ประชุมไปแล้วเหรอ？ คุณหูไม่ดี?สิ่งที่คุณจดบันทึกไว้มันมีประโยชน์มาก ผมคิดว่ามันเหมาะกับธีมของการเฉลิมฉลองครบรอบ100 ปีในครั้งนี้”

“ไม่ใช่นะคะ สมุดบันทึกของฉันเล่มนั้น…”

“สมุดบันทึกเล่มนั้นของคุณ ถ้าไม่ใช่คุณเป็นคนเขียน แล้วใครเป็นคนเขียนล่ะ” อวี้หนานเฉิงจ้องไปที่เซิ่งอันหรานด้วยความสนใจ “ถ้าหากว่าผู้จัดการท่านอื่นที่เข้ามาร่วมในการประชุม รู้ว่าคุณกำลังวาดภาพเต่าตลอดการประชุม คุณคิดว่า คุณยังสามารถทำงานอยู่ที่นี่ได้ต่อไปหรือเปล่า?”

คำพูดประโยคนี้ทำให้ เซิ่งอันหรานตระหนักได้

เซิ่งอันหรานเปล่งเสียงพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก “ฉัน… แน่นอนว่าฉัน จดบันทึกเอกสารการประชุม”

“อย่างนั้นก็ดี ผมหวังว่าวันพรุ่งนี้ก่อนเวลาเลิกงานผมจะได้เห็นแบบร่างการดำเนินงานฉบับแรกบนโต๊ะทำงาน”

“พรุ่งนี้?”

“ไม่ได้เหรอ? การทำงานของคุณคงจะไม่มีประสิทธิภาพเท่ากับเต่าหรอกนะ”

“ได้ค่ะได้ค่ะ…”

เมื่อเซิ่งอันหรานเดินออกจากตรงนั้นไป โจวฟังที่เดินตามอวี้หนานเฉิงอยู่ทางด้านหลังและพวกเขาก็กำลังจะกลับไปที่กลุ่มสำนักงานใหญ่ ได้ถามอวี้หนานเฉิงขึ้นด้วยความสงสัย “ท่านประธานอวี้ ทำไมคุณถึงได้มอบภารกิจงานวันเฉลิมฉลองครบรอบ 100 ปีให้กับผู้จัดการ เซิ่งอย่างกะทันหันแบบนี้ล่ะครับ? ช่วงทดลองงานของเธอยังไม่สิ้นสุด เพื่อให้งานออกมามีประสิทธิภาพคงจะยุ่งมากน่าดู…”

โจวฟังยังพูดไม่ทันจบประโยค เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

ประสิทธิภาพ? งานเฉลิมฉลอง100 ปี?

“ท่านประธานอวี้ คุณกำลังช่วยผู้จัดการเซิ่งอยู่ใช่ไหมครับ？”