ชายชรายืนอยู่ที่ประตูหน้าห้องผ่าตัด เขาหันหน้ากลับไปถามอวี้หนานเฉิงด้วยความกังวล “อยู่ๆดี ทำไมถึงได้กลิ้งตกบันไดลงมาเสียได้ล่ะ คนรับใช้ที่บ้านมีตั้งมากมาย ไม่มีใครคอยอยู่ดูแลเลยสักคนอย่างนั้นเหรอ?”

อวี้หนานเฉิงนั่งบนโซฟาโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ ทันทีที่ชายชราเดินเข้าใกล้ๆ เขา ก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์

“แกดื่มไปมากแค่ไหนกัน？”

ชายชราโกรธมาก “สารรูปแกแบบนี้เนี๊ยนะ จะมาทำหน้าที่เป็นพ่อของจิ่งซี”

“คุณท่าน คุณชายก็ต้องเข้าร่วมเข้าสังคม” พ่อบ้านช่วยอวี้หนานเฉิงอธิบาย

“วันนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับที่หอการค้าจินหลิง จะไม่ไปก็ไม่ได้”

ในขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้น ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก แพทย์เดินออกมาจจากห้องผ่าตัด

เมื่อเห็นดังนั้นแล้ว อวี้หนานเฉิงก็รีบลุกขึ้นและวิ่งเข้าไปถามในทันที “คุณหมอครับ จิ่งซีเป็นอย่างไรบ้าง？”

“กระดูกแขนขวาหัก ส่วนแขนซ้ายกระดูกเคลื่อนนิดหน่อย นอกนั้นได้รับอาการบาดเจ็บแค่ภายนอกเท่านั้น ส่วนสมองไม่ได้รับการกระแทก โดยพื้นฐานแล้วไม่มีอะไรร้ายแรง

โดยปกติร่างกายของเด็กจะฟื้นตัวได้ดีกว่าผู้ใหญ่อย่างเรา”

ชายชราที่ยืนอยู่ทางด้านข้างของเตียงก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง

“จิ่งซี เด็กคนนี้โชคร้ายจริงๆ เป็นเด็กตัวแค่นี้จะต้องมาได้รับบาดเจ็บกระดูกหัก คงจะเจ็บปวดมากสินะ”

เมื่อเห็นว่าจิ่งซีนอนหลับอย่างสงบ จิตใจของอวี้หนานเฉิงจึงสงบลง เขาขมวดคิ้วและถามพ่อบ้านที่ดูแลอวี้ย่วนวิลล่าว่า

“วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ？ทำไมจิ่งซีถึงได้ตกบันได”

โดยปกติแล้ว ในเวลานี้จิ่งซีควรนอนหลับพักผ่อนอยู่ในห้อง

พ่อบ้านก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ตอนนั้น ผมกำลังตรวจสอบดูความเรียบร้อยประตูและหน้าต่างอยู่ ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ผมไล่ถามทีละๆคน แต่ตอนนั้นไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ กับที่เกิดเหตุเลย คุณชายน้อยอาจจะลื่นล้มตกลงมาก็ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของอวี้หนานเฉิงก็ดูเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ

“ไล่คนรับใช้ที่ดูแลจิ่งซีในวันนี้ทั้งหมดออกไป และเปลี่ยนคนใหม่มา ฉันไม่อยากเห็นเหตุการณ์อะไรแบบนี้อีก”

เมื่อเห็นว่าเซิ่งอันหรานไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองพูด เซิ่งเสี่ยวซิงจึงกระทืบเท้าลงข้างเตียงด้วยความโกรธ “หม่าม้า ถ้าหม่าม้าไม่ไป หนูจะไปเอง ดึกๆแบบนี้ข้างนอกต้องมีคนไม่ดีอยู่เยอะแน่ๆ ถ้าหม่าม้าไม่เป็นห่วงหนูล่ะก็ หม่าม้าก็นอนหลับต่อไปได้เลย”

เมื่อเธอพูดจบ เธอก็วิ่งออกไปจากห้อง

ตอนแรกเซิ่งอันหรานคิดว่าเธอกำลังพูดเล่น แต่แล้วเธอก็อดที่จะกังวลไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงลุกจากเตียงเพื่อมาดู แต่ไม่นึกเลยว่าเด็กน้อยจะกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าและเก็บกระเป๋าอยู่ในห้องจริงๆ

“หนูจะออกไปจริงๆเหรอ？ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว？”

เซิ่งอันหรานลูบไปที่ผมอันยุ่งเหยิงของเด็กน้อย จากนั้นเธอก็เหลือบมองดูเวลา “แม่เจ้า นี่มันจะตีสองแล้วนะ ลูกจะไปที่ไหน?”

“โรงพยาบาล”

เซิ่งเสี่ยวซิงกำลังสวมถุงเท้า “หม่าม้าไม่มีความเห็นอกเห็นใจคนอื่นเลย เชอะ หนูจะสนใจหม่าม้าแล้ว”

เซิ่งอันหรานพูดไม่ออก มือหนึ่งข้างเท้ากับประตู อีกหนึ่งข้างเท้าเอว “หม่าม้าไม่เป็นคนเห็นอกเห็นใจคนอื่นยังไง หนูนอนฝันไปเอง แล้วดึกขนาดนี้จะให้หม่าม้าไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อน แบบนี้ดูไม่แปลกอย่างนั้นเหรอ ”

“หนูไม่ได้ฝันไป พี่จิ่งซีลื่นล้มตกลงมาจากบันไดจริงๆ นะคะ”

“โอเค” เซิ่งอันหรานพูดไปพลางหัวเราะไปพลาง “แล้วถ้าจิ่งซีลื่นล้มตกลงมาจากบันไดจริงๆ หนูจะตื่นเต้นอะไร? เขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของหนูสักหน่อย แล้วทำไมหนูถึงได้ดูเป็นกังวลมากขนาดนี้?”

“หม่าม้าถอยไป หนูจะต้องไปแล้ว” เซิ่งเสี่ยวซิงยืนอยู่ตรงด้านหน้าคุณแม่พร้อมกับแต่งตัวและถือกระเป๋านักเรียนใบเล็กๆอย่างเรียบร้อย เด็กน้อยผลักมือผู้เป็นแม่ แล้วเดินออกจากห้องนอนอย่างไม่สนใจไยดี

“เฮ้ นี่ลูกจะไปจริงๆเหรอ？”

เมื่อเห็นเซิ่งเสี่ยวซิงนั่งลงบนเก้าอี้ตรงบริเวณทางเดินและกำลังเปลี่ยนรองเท้า เซิ่งอันหรานจึงรับรู้ได้ว่าเด็กน้อยเอาจริงเอาจังเป็นอย่างมาก

“ก็ได้ๆ สาวน้อย รอหม่าม้าก่อนนะ หม่าม้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปเป็นเพื่อน”

เวลานี้จะเรียกแท็กซี่คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย แต่สุดท้ายทั้งสองก็หารถแท็กซี่ได้ เซิ่งอันหรานหันไปถามเสี่ยวซิงซิงด้วยความสงสัยว่า “จะไปโรงพยาบาลไหนล่ะ?”

“โรงพยาบาลศัลยกรรมจินหลิง” หนูน้อยตอบด้วยเสียงที่ดังฟังชัดและดูจริงจังมาก

เซิ่งอันหรานรู้สึกสงสัยมาก จึงถามหนูน้อยขึ้นว่า

“ลูกไม่ได้ฝันไปจริงๆใช่ไหม？ แล้วลูกรู้ได้อย่างไรว่าจิ่งซีเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล？ ใครเป็นคนบอกหนู”

เซิ่งเสี่ยวซิงทำหน้ามุ่ย

“หนูรู้ก็แล้วกัน”

“อะไรนะ？ หม่าม้าจะบ้าตาย”

เซิ่งอันหรานพูดไม่ออก เธอรู้สึกลึกๆว่าการที่เธอออกมาเป็นเพื่อนลูกสาวในเวลากลางดึกแบบนี้ เธอคงจะเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ