เมื่อฉินจุนพูดแบบนี้ หลิวต้าฝูก็นั่งนิ่งไม่ได้

“หมายความว่ายังไง เธอจะรักษาตัวเองภายในสองวัน นายกำลังพูดว่าการรักษาของฉันไม่มีผล?”

ใบหน้าของหลิวต้าฝูค่อนข้างน่าเกลียด คำพูดของฉินจุนมากเกินไป เขาดูแลฝูหรงหรงที่นี่ แต่จริง ๆ แล้ว ฉินจุนบอกว่ามันไม่มีประโยชน์เหรอ?

นี่ไม่ได้หมายความว่าเขากำลังหลอกลวงตระกูลฝูใช่ไหม

“เจ้าเด็กน้อย นายควรใส่ใจกับคำพูดของนายหน่อยนะ อย่าคิดว่านายจะเห็นความเจ็บป่วยเป็นเรื่องเล็กน้อย ถ้านายพูดได้แม่นยำขนาดนี้ นายก็เป็นปรมาจารย์แล้ว”

“ในการไปพบแพทย์ นายยังคงต้องการประสบการณ์และคุณสมบัติทางคลินิก ในเรื่องนี้ นายยังล้าหลังอยู่มาก”

หลิวต้าฝูรู้สึกโกรธเล็กน้อย หลังจากที่ฉินจุนเข้ามา เขาไม่ไว้หน้าเขาสองครั้งติดต่อกัน ทำให้เขาหลงทาง ในห้องนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นแพทย์ที่มีอำนาจมากที่สุด

เมื่อหลิวต้าฝูเข้ามาใกล้ กำลังจะพูด จู่ ๆ ดวงตาของเขาก็มืดลง ก้าวเดินเซ และเขาก็ถอยหลังในทันใด

หลิวต้าฝูล้มลงบนโซฟาด้วยความอึกทึก ดวงตาของเขาเบลอเล็กน้อย ราวกับว่าเขาเป็นลมชั่วครู่ และใช้เวลาสองสามวินาทีในการฟื้นตัว เขาลืมตาและตาของเขามึนงงเล็กน้อย

ฝูเสี่ยวเฟิงถาม “หมอหลิว ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”

หลิวต้าฝูส่ายหัว “ไม่เป็นไรครับ ผมแค่ปวดหัว”

หลังจากนั้น หลิวต้าฝูยังคงขมวดคิ้ว

บีบสันจมูกแรง ๆ

มากกว่าแค่ปวดหัว ตอนนี้เจ็บทั้งหน้าผาก

นอกจากความเจ็บปวดแล้ว อาการวิงเวียนศีรษะยังมาพร้อมกับอาการมึนงงของวันนี้ ทำให้หลิวต้าฝูรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก และเขาก็หมดสติไปด้วยดวงตาสีดำ

ฝูเสี่ยวเฟิงถามว่า “หรือให้เสี่ยวฉินช่วยคุณดูหน่อยมั้ย?”

ฝูเสี่ยวเฟิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้นประโยคดังกล่าวก็ออกมา ทำให้สีหน้าของหลิวต้าฝูเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

“ไม่! ต่อให้มาฆ่าผมให้ตายผมก็ไม่ต้องการให้เขามาดู เขามีความสามารถอะไร จะมาดูอาการป่วยให้ผม? หึ!”

ฝูเสี่ยวเฟิงกล่าวว่า “แพทย์ที่เรียกว่าแพทย์ไม่สามารถรักษาตัวเองได้ และคุณไม่สามารถรักษาโรคของคุณเองได้ มันเพิ่งเกิดขึ้น เสี่ยวฉินเป็นหมอด้วย คุณสามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้”

“เสี่ยวฉิน ไว้หน้าฉันหน่อย นายลองดูหน่อยสิ”

ฉินจุนพยักหน้า ซึ่งหมายความว่าฝูเสี่ยวหรงสามารถมีใบหน้านี้ได้

เขาไปหาหลิวต้าฝู และตรวจชีพจรของเขา

หลิวต้าฝูปวดหัวอยู่แล้ว เขาขมวดคิ้ว และหลับตาโดยไม่ขัดขืน

ฉินจุนตรวจสอบชีพจรของเขาสักครู่ แล้วพูดว่า

“ไมเกรน”

หลิวต้าฝูเปิดตาของเขาโดยตรง และแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “บ้า ฉันไม่ได้เป็นไมเกรนเลย ไมเกรนอาจเจ็บปวดหรือวิงเวียนก็ได้ ความเจ็บปวดและเวียนศีรษะของฉันเกิดขึ้นพร้อม ๆ กัน มันไม่ใช่ไมเกรนเลย”

ฉินจุนยิ้มจาง ๆ เมื่อได้ยินคำพูด

“ไมเกรน”

“ความเข้าใจในทักษะทางการแพทย์ของคุณนั้นเข้มงวดเกินไป คุณถูกจำกัดอยู่ที่ความรู้ในหนังสือเท่านั้น”

“ในตำราการแพทย์ฮว๋าถัวที่เก่าแก่ที่สุดบันทึกไว้ว่า บางครั้งไมเกรนทำให้เกิดอาการวิงเวียนศีรษะและปวดศีรษะบางครั้ง ไม่มีเวลาใดที่อาการทั้งสองเกิดขึ้นพร้อมกัน”

“ดังนั้น คนรุ่นหลังจึงรู้สึกว่า ตราบใดที่ยังมีอาการวิงเวียนศีรษะและปวดศีรษะ ก็ไม่ใช่ไมเกรน”

“แต่ในความเป็นจริง ในตอนนั้น แม้แต่แพทย์อัจฉริยะฮว๋าถัวก็สามารถพบผู้ป่วยไมเกรนได้ในจำนวนจำกัด และมีคนไม่เกินร้อยคนในช่วงชีวิตของเขา”

“ด้วยจำนวนผู้ป่วยเพียงเล็กน้อย เป็นไปไม่ได้ที่จะสรุปกฎเกณฑ์ที่แม่นยำเกินไป”

“ตอนนี้ด้วยความก้าวหน้าของทักษะทางการแพทย์ ได้รับการพิสูจน์แล้วว่าในไมเกรน มีโอกาส 20% ที่จะมีอาการปวดหัวและเวียนศีรษะ”

“เมื่อกี้ที่ผมกำลังตรวจชีพจรของคุณอยู่ มีลมตี มีเสมหะ ถือไฟ อัตราสูงมาก จนมาจุกอยู่ที่ปาก และทำให้เกิดอาการวิงเวียนศีรษะ”

“ดังนั้น คุณจึงเอากุ้ยจือทังมารักษาใช่มั้ย?”

หลิวต้าฝูขมวดคิ้ว และมองไปที่ฉินจุนอย่างเหลือเชื่อ

“นายรู้ได้ยังไง?”

ฉินจุนกล่าวว่า “ผู้ที่มีลิ้นหนา ชีพจรเต้นช้าหลายเส้น และอาการขาดหยิน ก็ต้องใช้กุ้ยจือทังมารักษาเป็นตามธรรมชาติ แต่คุณมักรู้สึกว่ามันไม่ใช่ไมเกรน ดังนั้นการที่จะเอาวิธีการรักษาแบบโรคอื่น ๆ มา การใช้กุ้ยจือทังมารักษาก็ไม่ถูกต้อง และมันทำให้คุณวิงเวียนศีรษะ”

“หากคุณหายขาด หยุดใช้กุ้ยจือทัง แล้วผมจะเขียนสูตรยาใหม่ให้คุณ แล้วคุณจะดีขึ้นมาก”

ใบหน้าของหลิวต้าฝูกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เขาไม่ได้คาดหวังว่าฉินจุนจะรุนแรงขนาดนี้ เขาต่อสู้กับโรคนี้มาเป็นเวลานานและไม่เข้าใจ

ปรากฏว่า ตนเองเข้มงวดเกินไป และเชื่อมั่นในคัมภีร์ทางการแพทย์ฮว๋าถงมากเกินไป ตนเองไม่เคยคิดเกี่ยวกับเงื่อนไขทางการแพทย์ และไม่อนุญาตให้ผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นทำการสรุปเป็นประจำ

หลิวต้าฝูพยักหน้า “ขอบคุณหมอฉิน!”

จากท่าทีที่ดูถูกเหยียดหยามครั้งก่อน กลับกลายเป็นการแสดงความเคารพ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ถือว่าฉินจุนเป็นปรมาจารย์ แต่อย่างน้อยเขาก็ถือว่า เขาเป็นเพื่อนร่วมงานระดับเดียวกัน

แต่ด้วยวิธีนี้ ฝูเสี่ยวเฟิงละลูกสาวของเขารู้สึกน่าเบื่อ พวกเขาอยากเห็นฉินจุนอับอาย แต่ทักษะทางการแพทย์ของฉินจุนดีกว่าแพทย์ส่วนตัวของพวกเขา พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าเด็กคนนี้จะมีความสามารถเช่นนี้

ไม่น่าแปลกใจเลย ที่เด็ก ๆ ที่เรียกกันว่ายากจนมักจะเป็นหัวหน้าครอบครัว

หลังจากที่ฉินจุนออกจากตระกูลฉินในปีนั้น แม้ว่าเขาจะเป็นลูกของครอบครัวที่ยากจน เขาควรจะโกรธและเข้มแข็งในช่วงสิบปีที่ผ่านมา และในที่สุดเขาก็มีทักษะหลังจากเรียนและฝึกฝน และเขาสามารถเป็นที่ยกย่องของผู้อื่นได้ นี่คือสามารถที่จะยืนหยัดในสังคมได้

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ฝูเสี่ยวเฟิงก็ค่อนข้างโล่งใจ

ท้ายที่สุด ฉินจุนจะพึ่งพาตนเองได้แล้วตอนนี้ก็ดีมากแล้ว และเขาจะไม่พึ่งพาครอบครัวของพวกเขา

หลังจากปล่อยให้หลิวต้าฝูไป ฝูเสี่ยวเฟิงกล่าวว่าคนไม่กี่คนของตระกูลฝู และยังคงอยู่ในห้องนั่งเล่น

“เสี่ยวฉิน จุดประสงค์ของการมาครั้งนี้ ฉันก็รู้เหมือนกัน”

จากนั้นฝูเสี่ยวเฟิงก็หยิบบัตรธนาคารมา วางไว้หน้าฉินจุน

“ในการ์ดใบนี้ มีเงินอยู่สามล้าน ซึ่งเพียงพอสำหรับนายที่จะซื้อบ้าน รถ และเงินเพียงเล็กน้อยเพื่อใช้ทั้งชีวิต นายรับไปเถอะ”

ฉินจุนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาไม่คิดว่าฝูเสี่ยวเฟิงจะมอบเงินให้เขาในทันใด

เดิมทีฉินจุนยังคงต้องการให้เงินตระกูลฝูอยู่บ้าง ประการแรก ตนเองอยากขอบคุณพวกเขาที่ช่วยชีวิตพ่อของเขา และยังให้ค่าตอบแทนเล็กน้อยสำหรับการหย่าร้างครั้งนี้

คราวนี้ ฉินจุนมาที่นี่เพื่อปฏิเสธการแต่งงาน นั่นคือการล่าถอย

มันจะทำให้ตระกูลฝูไร้หน้าเล็กน้อย และฝูหรงหรงก็นั่งอยู่ที่นี่ เขาเขินอายเล็กน้อยที่จะพูดออกมาตรง ๆ เกินไป และรู้สึกทำร้ายความภาคภูมิใจในตนเองเล็กน้อย

“ลุงฝูครับ เงินนี่ …”

ฝูเสี่ยวเฟิงขมวดคิ้ว “ทำไม น้อยเกินไปเฟรอ ฉันจะให้เงินนายห้าล้าน สำหรับคนธรรมดาก็พอ ฉันเข้าใจนาย นายอยากเข้าร่วมครอบครัวฝูของเรา แต่ครอบครัวฝูของฉันไม่ต้องการจ้างลูกเขย เราไม่เหมาะสมกัน การแต่งงานครั้งนี้ไม่ควรเกิดขึ้น”

ฝูหรงหรงนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา ขาของเธอเริ่มเอียงไขว่ห้าง ดวงตาของเธออยู่เชิ่ดไปด้านบน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเหนือกว่า มองไปที่ฉินจุน ราวกับว่าเธอกำลังดูมดตัวเล็ก ๆ ที่ด้านล่าง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเมตตาและดูหมิ่น

ฉินจุนสับสนเล็กน้อย “ลุงฝูครับ คุณไม่ได้ขอให้ผมมาแต่งงานเหรอ?”

ฉินจุนไม่เข้าใจจริง ๆ ป้ารองได้บอกไปแล้วชัดเจนว่าตระกูลฝูได้เร่งให้ฉินจุนมาแต่งงาน และปฏิบัติตามสัญญาการแต่งงาน ดังนั้นฉินจุนจึงมาที่เมืองหลวงของจังหวัด

ถ้าฝูเสี่ยวเฟิงพูดก่อนหน้านี้ว่า เขาไม่จำเป็นต้องแต่งงาน และครอบครัวไม่เหมาะสมกัน คราวนี้ฉินจุนจะมาทำไม

แต่คำถามของฉินจุน จากมุมมองของฝูเสี่ยวเฟิงค่อนข้างไม่มีความสุข

ดูเหมือนว่าฉินจุนจะมาพึ่งพาตระกูลของพวกเขา

ฝูเสี่ยวเฟิงรีบหยิบบัตรธนาคารออกมาอีกครั้ง และวางไว้ตรงหน้าฉินจุน

“สิบล้าน”

“นี่คือสิ่งสำคัญที่สุดของฉัน สุดท้ายนี้ ฉันจะให้โอกาสนายในการรับเงินสิบล้าน และทำลายสัญญาการแต่งงาน ไม่เช่นนั้นนายจะไม่ได้รับสักแดงเดียว”

สีหน้าของฉินจุนค่อย ๆ เย็นลง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขารู้สึกเหมือนถูกดูถูก

“ลุงฝูครับ ผมขอพูดอีกครั้งนะครับ ผมไม่ได้มาเพื่อเงิน”

หลังจากได้ยินเรื่องนี้ ฝูหรงหรงเริ่มยิงคดี “ไม่เอาเงินเหรอ ฉันว่านะนายหน้าด้านมาก!”