ทุกคนเห็นด้วยกับคำพูดของหวังโป่หลุน โอกาส 50% นั้นเสี่ยงเกินไป และนี่ก็ยังคงเป็นข้อมูลเชิงทฤษฎี

ในการใช้งานจริง คุณอาจประสบปัญหาใด ๆ

เมื่อเกิดสถานการณ์กะทันหัน ความน่าจะเป็นนี้จะลดลงไปอีก

หนึ่งคือสามารถอยู่ได้อย่างปลอดภัยประมาณสามปี และอีกอันมีโอกาสรอดน้อยกว่าครึ่ง จะเลือกอันไหนดี ฉันเชื่อว่าคนส่วนใหญ่จะเลือกอย่างแรก

มีชีวิตอยู่อย่างน้อยสามปี และมีความหวังในสามปีนี้

ฉินจุนยิ้มจาง ๆ เมื่อได้ยินคำพูดว่า “ความน่าจะเป็นของการผ่าตัดที่ประสบความสำเร็จนั้นไม่ได้รับการแก้ไขเพราะอาการ แต่เนื่องจากทักษะทางการแพทย์ของคุณไม่ดีพอ หากทักษะทางการแพทย์ของคุณดีพอ โอกาสรอด 50% นี้จะกลายเป็น 100%”

เสียงหายไป และทั้งห้องฉุกเฉินก็เงียบลง

ทุกคนมองมาที่ฉินจุนและหวังโป่หลุนด้วยสีหน้าตกใจ เด็กคนนี้เป็นใคร เขาหยุดพูดไม่ได้ โดยไม่มีคำพูดที่น่าตกใจ!

ทักษะทางการแพทย์ของหวังโป่หลุนไม่ดีเหรอ?

หวังโป่หลุนเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับประเทศ โดยเฉพาะในด้านของการใส่ขดลวดหัวใจ เขายังเป็นอันดับต้น ๆ ของโลก

ชาวต่างชาติมีการแปล และใช้เอกสารทางวิชาการหลายฉบับ ซึ่งมีอำนาจมาก และไม่มีใครสามารถสั่นคลอนสถานะได้

คำพูดของฉินจุนน่ารังเกียจจริง ๆ และมีการแสดงที่ดี

ใบหน้าของหวังโป่หลุนแข็งก่อน แล้วกลายเป็นการดูถูกเหยียดหยาม และกลายเป็นรอยยิ้มที่ขี้เล่น

คนเราเป็นเช่นนี้ หากถูกคนอื่นพูดถึงสิ่งที่ไม่ดี จะทำให้คุณรู้สึกอับอายและโกรธ

แต่การถูกเยาะเย้ยว่าเขาเก่งจริง ๆ จะไม่โกรธ

เมื่อหวังโป่หลุนได้ยินฉินจุนบอกว่าเขาไม่เก่งเรื่องทักษะทางการแพทย์ เขาก็ไม่รู้สึกโกรธอะไร แต่แค่คิดว่ามันตลก และน่าสนใจ

“เด็กน้อย ไม่รู้จักตื้นลึกหนาบางเลยนะ ทักษะทางการแพทย์ของฉันไม่ดี? ความหมายของนายคือ ทักษะทางการแพทย์ของนายดีงั้นเหรอ? นายรู้มั้ยว่าคุณหม่าป่วยเป็นโรคอะไร? นายสามารถพูดออกมาได้มากมายขนาดนี้?”

หวังโป่หลุนเป็นแพทย์ประจำของหม่าเจียงเหอ เขาแสดงอาการป่วยหลายครั้ง ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาทำการผ่าตัดใส่ขดลวดหัวใจ

เป็นเวลาหลายปีที่เขาได้พบเขาเพื่อรับการรักษา หวังโป่หลุนจึงมีความเข้าใจร่างกายของหม่าเจียงเหอเป็นอย่างดี และรู้สภาพของเขาเป็นอย่างดี

ฉินจุนแพทย์แผนจีนตัวน้อย บอกไม่ได้ว่าเป็นโรคอะไร แค่อาศัยเวลาเล็ก ๆ นี้ตรวจชีพจร ทุกคนต้องหัวเราะเยาะที่ปาก

หวังโป่หลุนดูติดตลก และรอดูเรื่องตลกของฉินจุน

ฉินจุนเยาะเย้ย เมื่อได้ยินคำพูด

“คุณกำลังพยายามทดสอบผมอยู่รึเปล่า? เงื่อนไขนี้ง่ายเกินไปมั้ยนะ?”

“เมื่อเจ็ดหรือแปดปีที่แล้ว ผู้ป่วยได้รับการผ่าตัดใส่ขดลวดหัวใจ แต่เทคโนโลยีของการใส่ขดลวดหัวใจในตอนนั้นค่อนข้างแย่ และใช้ผลิตภัณฑ์ซิลิโคนที่แข็งกว่า”

“การใส่ขดลวดเข้าไปในหลอดเลือดแดง และสนับสนุนหลอดเลือดให้ไหลเวียนได้ดี ไม่มีปัญหาในระยะเวลาอันสั้น อย่างไรก็ตาม เมื่ออายุมากขึ้น การใส่ขดลวดจะยืดหยุ่นและแข็งเกินไป”

“เมื่อผู้ป่วยมีอายุมากขึ้น หลอดเลือดจะค่อย ๆ แข็งตัวและสึกกร่อนระหว่างขดลวดกับขดลวด การใส่ขดลวดที่ช่วยให้หัวใจฟื้นการทำงานของมัน ได้ส่งผลต่อการทำงานของหัวใจจริง ๆ ”

“ถึงแม้จะมีเทคโนโลยีที่ล้ำหน้าและล้ำหน้ากว่า ผู้ป่วยก็มีอายุมากขึ้น และความเสี่ยงของการผ่าตัดก็เพิ่มมากขึ้น และความเสี่ยงในการเปลี่ยนขดลวดก็เพิ่มมากขึ้น ดังนั้นคุณจึงไม่กล้าทำการผ่าตัดง่าย ๆ และทำได้เพียงปล่อยให้ผู้ป่วยรอความตาย”

คำพูดของฉินจุนมีคารมคมคาย และเข้าใจง่าย แม้แต่คนที่ไม่เข้าใจทักษะทางการแพทย์ ก็ยังได้ยินอย่างชัดเจน

สิ่งที่ฉินจุนพูดนั้นสมเหตุสมผล และมีเหตุผลมาก ยากที่จะสงสัยว่ามันเป็นเรื่องเท็จ

ใบหน้าของหวังโป่หลุนเปลี่ยนไปเล็กน้อย และคิ้วของเขาย่น

“นายรู้ได้ยังไง?”

ในสายตาของหวังโป่หลุน เป็นไปไม่ได้ที่ฉินจุนจะเข้าใจสิ่งนี้อย่างชัดเจนผ่านการวินิจฉัยชีพจร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการผ่าตัดแพทย์แผนตะวันตก เว้นแต่เขาจะได้เห็นขั้นตอนการผ่าตัด หรือแผ่นทดสอบในห้องปฏิบัติการ หรือฟิล์ม CT ด้วยตาของเขาเอง อย่างมากที่สุดสามารถวินิจฉัยปัญหาหัวใจเท่านั้น

ฉินจุนเป็นเพียงผู้เชี่ยวชาญ เขาสามารถบรรลุระดับสูงเช่นนี้ได้หรือไม่?

ฉินจุนพูดเบา ๆ “ผมรู้ทุกอย่างที่คุณรู้ และผมก็รู้บางสิ่งที่คุณไม่รู้ด้วย”

“ในหลอดเลือดแดงเหนือช่องซ้ายของผู้ป่วยมีแผลเล็ก ๆ ปรากฏขึ้น แม้ว่าแผลนี้ดูเหมือนจะไม่รุนแรงมากนัก แต่ก็สามารถรักษาตัวเองได้อย่างสมบูรณ์ในเวลาอันสั้น ด้วยร่างกายที่แข็งแรง”

“แต่มีการใส่ขดลวดในหัวใจของผู้ป่วย และการใส่ขดลวดสัมผัสกับแผล แผลจึงไม่เคยหาย”

“ถ้าเป็นแผลแบบนี้ต่อไป ฉันเกรงว่ามันจะเป็นอันตรายต่อชีวิตของผู้ป่วย คุณแน่ใจเหรอว่าเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้สามปี?”

ใบหน้าของหวังโป่หลุนเปลี่ยนไปเล็กน้อย และขมวดคิ้ว

“แผล? นายรู้ได้ยังไงว่ามีแผลในคนไข้ ฉันไม่เห็นจะเห็น นายเห็นได้ยังไง?”

ฉินจุนเยาะเย้ย “คุณไม่สามารถบอกด้วยทักษะทางการแพทย์ของคุณ ด้วยการแพทย์ตะวันตก คุณจะไม่มีวันค้นพบว่าเขามีแผลในหัวใจของเขา เว้นแต่เขาจะได้รับการตรวจทางศัลยกรรม คุณสามารถหาได้หากพื้นที่ของแผลพุพองมีขนาดใหญ่”

เมื่อฉินจุนพูดจบ ห้องนั้นเงียบและไม่มีใครโต้แย้ง

หนุ่มคนนี้น่าทึ่ง!

แม้ว่าเขาอาจจะดูไม่แก่มาก แต่คำพูดก็ตรงไปตรงมาและอยู่ในประโยคเดียว

ฉินจุนพูดจนทำให้หวังโป่หลุนพูดไม่ออก เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญ แต่ตอนนี้เขาน่าเชื่อถือมากขึ้น ราวกับว่าเป็นฉินจุน …

ตอนนี้ทุกคนเชื่อในฉินจุน แม้แต่หวังโป่หลุนก็พูดไม่ออกโดยเพราะฉินจุน และพูดด้วยความโกรธ

“ถ้าอย่างนั้นนายก็มา! ถ้านายได้รับการรักษา ความรับผิดชอบทั้งหมดเป็นของนาย!”

ขณะที่หวังโป่หลุนจบประโยคนี้ คุณนายหม่าก็พูดขึ้นทันที

“เดี๋ยวก่อน! ฉันเชิญคนอื่นมาแล้ว!”

ทั้งหวังโป่หลุนและฉินจุนต่างตกตะลึง

“ใครกัน?”

“ปรมาจารย์ฉิน!”

ฉินจุน …

ปรมาจารย์ฉินอยู่ตรงหน้าคุณ คุณจะเชิญปรมาจารย์ฉินที่ไหน

ฉินจุนถามว่า “คุณแน่ใจเหรอว่าเป็นปรมาจารย์ฉิน?”

คุณนายหม่าตื่นเต้นมาก “ใช่ เพื่อนของฉันช่วยให้ฉันติดต่อมา คุณน่าจะเคยได้ยินชื่อของปรมาจารย์ฉิน ทักษะทางการแพทย์ดีมาก และเรียกได้ว่าเป็นอันดับต้น ๆ ของจีน ได้โปรดอย่าก้าวออกไป ปรมาจารย์ฉินจะมาในไม่ช้านี้”

เมื่อเทียบกับฉินจุน ผู้ชายที่พบกันในห้างสรรพสินค้า คุณนายหม่าเชื่อในศักดิ์ศรีของปรมาจารย์ฉินมากกว่า

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าปรมาจารย์ฉินเป็นใคร แต่คำสามคำของปรมาจารย์ฉินก็หายไปจากวงการแล้ว แม้แต่คนที่ไม่ได้อยู่ในแวดวงการประชุมทางการแพทย์ก็รู้ว่า ปรมาจารย์ฉินมีฝีมือด้านการแพทย์ หัวหน้าแพทย์ของสภาการแพทย์แผนจีน และอันดับต้น ๆ ของประเทศ

ถ้าเขามาถึง เขาสามารถช่วยชีวิตหม่าเจียงเหอได้อย่างแน่นอน

ฉินจุนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เป็นไปได้มั้ยที่ใครบางคนแกล้งทำเป็นเขาอีกครั้ง?

ไม่กี่นาทีต่อมา สุภาพบุรุษหนุ่มก็เดินออกจากลิฟต์ สวมแว่นตาและเสื้อกันฝน ดูหล่อมาก

บอดี้การ์ดสองคนตามหลังเขา

“คุณนายหม่าคือใคร ผมคือฉิน”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคุณนายหม่า

“ฉันชื่อหม่า ปรมาจารย์ฉิน คุณต้องเป็นปรมาจารย์ฉินแน่ ๆ!”

ชายหนุ่มพยักหน้า และกล่าวว่า

“คนไข้อยู่ที่ไหน ขอผมดูก่อน”

ต้องบอกว่าผู้ชายตาคนนี้แสดงได้ดีมาก พอเข้ามา หน้าก็จริงจัง เหมือนจริงจังกับอะไรสักอย่าง

การสวมแว่นและความสุภาพอ่อนโยน เขาเป็นปรมาจารย์ที่ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง มองแวบแรกดูเหมือนเป็นคนที่มีความรู้มาก

ยิ่งกว่านั้นการเข้าห้องของผู้ป่วย เห็นได้ชัดว่าเป็นจิตใจของแพทย์ที่ราวกับจิตใจของพ่อแม่

ถ้าฉินจุนไม่รู้ว่าเขาเป็นคนปลอมตัว บางทีเขาอาจจะเชื่ออย่างนั้นจริง ๆ

ชายใส่แว่นเดินเข้าไปหาคนไข้ และตรวจชีพจรของเขา ราวกับว่าเขากำลังคิดอยู่

ทันใดนั้น แพทย์และพยาบาลรอบ ๆ ตัวก็รู้สึกตื่นเต้น และทุกคนก็แอบถ่ายรูป และส่งให้เพื่อน ๆ ที่กลุ่มแลกเปลี่ยนงานกัน

“ปรมาจารย์ฉินมาที่โรงพยาบาลของเราแล้ว! คราวนี้ฉันลงมือรักษาโรคด้วยตัวเอง ในที่สุดฉันก็เห็นปรมาจารย์ฉินตัวเป็น ๆ แล้ว!”

“ปรมาจารย์ฉินจะมารักษาผู้ป่วย จะมีใครมามั้ย มาถ่ายทอดสดกันเถอะ!”