แม้ว่าคุณนายหม่าจะเชื่อในฉินจุนเหมือนกัน แต่ฉินจุนเคยช่วยเขาในห้างมาก่อน

แต่เมื่อเทียบกับปรมาจารย์ฉิน เธอเชื่อมั่นในตัวปรมาจารย์ฉินมากกว่าอย่างแน่นอน

รอยยิ้มที่พอใจปรากฏบนใบหน้าของชายสวมแว่น เขาเหลือบไปที่ฉินจุน และเยาะเย้ย

“หนุ่มน้อย อย่าถือตัวเกินไป ชื่อเสียงของปรมาจารย์ฉินของฉันไม่ใช่สิ่งที่นายสามารถทำให้เสียหายได้”

ฉินจุนเยาะเย้ย “คุณเป็นอาจารย์ฉินจริง ๆ เหรอ?”

บุรุษผู้มีนัยน์ตาจ้องเขม็งอย่างเย็นชา “แน่นอน ถ้าฉันไม่ใช่ปรมาจารย์ฉิน แล้วนายใช่เหรอ?”

ฉินจุนกล่าวเบา ๆ “คุณพูดถูก ฉันคือปรมาจารย์ฉินจริง ๆ ”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ……”

ไม่ใช่แค่ชายใส่แว่นเท่านั้นที่หัวเราะ แต่คนอื่น ๆ ก็หัวเราะด้วย

น่าสนใจมาก จริง ๆ มาวางตัวต่อหน้าปรมาจารย์ฉินเหรอ?

สิ่งนี้สามารถเลียนแบบได้หรือไม่? แกล้งเป็นปรมาจารย์ฉินในโรงพยาบาลไม่เท่ากับแกล้งเป็นตำรวจในโรงพัก?

ชายใส่แว่นหัวเราะ “นายคืออาจารย์ฉินเหรอ นายตลกเกินไปแล้ว หลักฐานอะไรที่นายพิสูจน์ได้ว่าคุณคือปรมาจารย์ฉินล่ะ?”

ฉินจุนส่ายหัว “ไม่มีหลักฐานหรอก แล้วคุณมีมั้ย? ยากระจอกเหล่านี้ คุณสามารถพิสูจน์ได้ว่าคุณคือปรมาจารย์ฉินแล้วเหรอ?”

“อวดดี! อุบายของฉันไม่ใช่ของโกหกอย่างที่นายคิดได้”

ชายที่ปรากฏตัวรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยกับสิ่งที่ฉินจุนพูด และถ้าฉินจุนยังคงพูดต่อไป เขาจะเปิดเผยเรื่องของเขาอย่างแน่นอน

ชายในแว่นพูดกับคุณนายหม่า

“คุณนายหม่าครับ คนนี้อยู่นี่ มันส่งผลต่ออารมณ์ฉันมาก ได้โปรดขับไล่เขาออกไป ไม่อย่างนั้นฉันจะดูแลคุณหม่าไม่ได้”

คุณนายหม่าขมวดคิ้วอายเล็กน้อย

ท้ายที่สุดฉินจุนได้ช่วยชีวิตพวกเขามาก่อน และตอนนี้เขากำลังได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ ซึ่งค่อนข้างเป็นการตอบแทนต่อมีน้ำใจด้วยความไม่เหมาะสม

แต่ไม่มีทางเป็นไปได้ ตอนนี้ชายหนุ่มคนนี้ต่อกรกับปรมาจารย์ฉินแล้ว และเธอทำได้เพียงหันไปหาปรมาจารย์ฉินเท่านั้น

“หมออัจฉริยะตัวน้อย ได้โปรดออกไปจากที่นี่ คุณไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ในตอนนี้แล้วค่ะ”

ใบหน้าของคุณนายหม่าเริ่มเย็นชา และเธอก็ไม่มีใบหน้าที่ดีต่อฉินจุน

ไม่สอดคล้องกับปรัชญาของปรมาจารย์ฉิน ดูเหมือนว่าระดับของเขาจะไม่ดีมาก

ฉินจุนขมวดคิ้ว และเหลือบมองผู้ป่วยบนเตียงในโรงพยาบาล

หม่าเจียงเหอมีทัศนคติที่ดีต่อเขามาก่อน แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถพูดได้

ผู้ป่วยรายนี้น่าสงสารมากเช่นกัน แต่ครอบครัวของผู้ป่วยมีทัศนคติเช่นนี้อยู่เสมอ และฉินจุนไม่สามารถรักษาได้

ทันใดนั้น ประตูลิฟต์ที่โถงบันไดเปิดออก และประตูลิฟต์ 6 บานก็เปิดออกพร้อม ๆ กัน คนกลุ่มใหญ่ในเสื้อคลุมสีขาวเดินเข้ามา และทุกคนก็เดินออกไป

ส่วนใหญ่เป็นวัยกลางคน สวมแว่น และบางคนมีผมหงอก และในแวบแรก อย่างน้อยพวกเขาก็เป็นบุคคลระดับผู้เชี่ยวชาญ

ยิ่งกว่านั้นพวกเขาเห็นว่าพวกเขามาจากงานโดยตรง และไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ

ทุกคนมาที่ประตูห้องฉุกเฉิน และเห็นฉินจุนพูดอย่างตื่นเต้นทันที

“ปรมาจารย์ฉิน! อาจารย์ฉินจริง ๆ!”

ทุกคนวิ่งไปข้างหน้า ทุกคนมีสีหน้าตื่นเต้น

แน่นอน หมอตัวน้อยและพยาบาลตัวน้อยเหล่านั้นไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้ามากเกินไป และบรรดาผู้ที่อยู่ข้างหน้าล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญในระดับเดียวกัน

พวกเขาก้าวไปข้างหน้า และปรมาจารย์ฉินไม่รู้จักพวกเขา จะมีประโยชน์อะไร?

เมื่อเห็นผู้เชี่ยวชาญรุ่นเก่าจำนวนมากเข้ามา หวังโป่หลุนก็ตกตะลึง

“ท่านคณบดีหลี่? ท่านคณบดีซุน? ท่านคณบดีจ้าว? สบายดีมั้ยครับ …”

คณบดีเหล่านี้เพียงคนเดียวก็เพียงพอแล้ว บวกกับผู้เชี่ยวชาญคนอื่น ๆ อาจารย์ฉินผู้นี้มีเสน่ห์จริง ๆ ผู้คนมากมายมาที่นี่ด้วยความชื่นชม

คุณนายหม่าก็ตื่นเต้นเล็กน้อยเช่นกัน ฉันไม่ได้คาดหวังว่าการอุทธรณ์ของปรมาจารย์ฉินจะมีพลังมากขนาดนี้ ด้วยผู้เชี่ยวชาญและผู้นำจากโรงพยาบาลต่าง ๆ มากมายมารวมตัวกัน ถ้าเขาสามารถรักษาสามีของเธอได้ จะต้องได้ผลเป็นสองเท่าของความพยายาม

ชายในแว่นตกใจคิดว่าใครเป็นคนบ้ากัน? คุณรู้ได้ยังว่าปรมาจารย์ฉินอยู่ที่นี่?

นอกจากคนเหล่านี้แล้ว ผู้หญิงอีกสองคนก็ดันออกมาจากลิฟต์ด้วย

มันคือข่งหยิงหยิงและหวังตงเสวี่ย

เมื่อเห็นผู้คนมากมาย ทั้งสองสาวก็ตกตะลึง

ศึกครั้งนี้ใหญ่เกินไปใช่มั้ย?

ไม่มีอะไรผิดปกติ?

ข่งหยิงหยิงขมวดคิ้ว และพูดว่า “ฉันรู้ว่าฉินจุนไม่ใช่เรื่องน่าเศร้า หากมีอะไรเกิดขึ้น มันจะทำร้ายเธออย่างแน่นอน! รีบขึ้นและหยุดเขา ถ้าปรมาจารย์ฉินอยู่ที่นี่ เขาจะยังแสดงให้เขาเห็นอีกมั้ย?”

ข่งหยิงหยิงบีบตัว และเมื่อเธอเห็นฉินจุนยืนอยู่หน้าเตียงของโรงพยาบาลจริง ๆ เธอจึงตะโกน

“ฉินจุน! ไปเล่นบ้าอะไรเนี่ย? ที่นี่เป็นที่ที่นายสามารถมาเล่นได้เหรอ ออกไปจากที่นี่ซะ!”

ข่งหยิงหยิงโกรธมาก กลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉินจุนสามารถโกงคนภายนอกได้ ในโรงพยาบาล ต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญเก่ามากมาย เขาจะโกงคนอื่นได้อย่างไร?

นี่มันไม่บ้าเหรอ?

เมื่อพบว่าเป็นคนโกหก พลังของตระกูลหม่าก็สำคัญมาก และความโกรธของหม่าเจียงเหอก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉินจุนจะทนได้

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็ตกตะลึงชั่วขณะ ไม่เข้าใจว่าใครที่คงยิ่งยิงตำหนิ

ในเวลานี้ บรรยากาศหยุดชะงักลงอย่างกะทันหัน ทุกคนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนเหล่านี้คืออะไร

ชายในแว่นก้าวออกไป และพูดด้วยรอยยิ้ม

“วันนี้ผมจะไปหาปรมาจารย์ของผม ถ้าเธออยากเรียนการสังเกต ก็แค่ดูที่นี่”

เขาไม่รู้จะพูดอะไร เขาแค่พยายามโกงเงิน เขาไม่จำเป็นต้องแสดงทักษะทางการแพทย์ใด ๆ เลย ยาถูกจ่ายออกไป และเขาสามารถออกไปได้โดยตรงหลังจากที่รับเงินไปแล้ว

จริงเหรอ ปรมาจารย์ฉินจุนไม่สามารถเปิดเผยตัวต่อตัวเขาได้

เมื่อเห็นชายที่มีตาออกมาพูด คณบดีหลี่ก็ขมวดคิ้ว

“คุณคือใคร?”

ชายผู้มีดวงตายิ้ม “ฉันคือปรมาจารย์ฉิน”

คณบดีหลี่และคณบดีและผู้เชี่ยวชาญคนอื่น ๆ มองหน้ากัน และหัวเราะในทันใด

“คุณคือปรมาจารย์ฉิน คุณกำลังล้อเล่นอะไรฉัน นี่คือปรมาจารย์ฉินต่างหาก!”

หลังจากพูดคณบดีหลี่เหยียดมือออก และชี้ไปที่ทิศทางของฉินจุน แม้ว่าจะเป็นเขา แต่เขาก็ไม่กล้าชี้นิ้วให้ฉินจุนด้วย มันหยาบคายเกินไป

ตามท่าทางของคณบดีหลี่ ทุกคนก็มองข้ามไป

ทันใดนั้น สีหน้าของทุกคนก็ตื่นเต้น

“เขาคือปรมาจารย์ฉิน?”

คุณนายหม่าก็ตกตะลึงเช่นกัน

“ไม่ใช่เหรอ ผู้ชายใส่แว่นคนนี้คือปรมาจารย์ฉินไม่ใช่เหรอ?”

คณบดีหลี่เยาะเย้ย “ปรมาจารย์ฉินเป็นผู้เชี่ยวชาญพิเศษในโรงพยาบาลกลางของเรา คุณคิดว่าฉันไม่รู้จักปรมาจารย์ฉินเหรอ? ผู้ชายใส่แว่นคนนี้ ทำไมฉันไม่เคยเห็นคุณ คุณมาจากโรงพยาบาลไหน และกล้าแกล้งทำเป็นปรมาจารย์ฉิน เป็นคนโกหกและหลอกลวงเหรอ?”

จู่ ๆ ทุกคนก็ตกตะลึง

จู่ ๆ ปรมาจารย์ฉินผู้นี้ที่สวมแว่นกลับกลายเป็นของปลอมโดยไม่คาดคิด!

และฉินจุนผู้ซึ่งถูกดูหมิ่น บีบคั้น และเกือบจะถูกขับไล่โดยคุณนายหม่า คือปรมาจารย์ฉินตัวจริงเหรอ?

หน้าคุณนายหม่าน่าเกลียดมาก เธอกัดฟันมองชายที่ใส่แว่นด้วยความโกรธ จู่ ๆ ก็คว้าคอเสื้อ แล้วพูดอย่างเย็นชา

“แกกล้าโกหกฉันเหรอ?”

ชายผู้มีตาตื่นตระหนก แม้ว่าคุณนายหม่าจะเป็นผู้หญิง แต่เธอก็ออร่าแบบที่ไม่มีใครเทียบได้กับคนทั่วไป และเธอมีบอดี้การ์ดสองคนอยู่รอบตัวเธอ คนหนึ่งอยู่ทางซ้ายและอีกคนดุร้าย

“ฉัน ฉันไม่ได้โกหกเธอ ฉันชื่อปรมาจารย์ฉินจริง ๆ ชื่อจริงของฉันคือฉิน! ฉันเพิ่งพูดว่าฉันคือปรมาจารย์ฉิน และฉันไม่ได้บอกว่าฉันเป็นปรมาจารย์ฉินคนไหน!”

คุณนายหม่ากัดฟันด้วยความโกรธ และพูดอย่างชั่วร้าย

“จัดการมันแทนฉัน อย่าทำให้มันรู้สึกดี!”

“ครับ!”

บอดี้การ์ดทั้งสองดึงสายตาของชายคนนั้นเข้าไปในลิฟต์โดยตรง กดลงไปที่พื้นด้านล่าง และเตรียมที่จะจัดการกับเขาในห้องใต้ดิน

ด้วยเสียงคร่ำครวญ ชายใส่แว่นถูกล็อกเข้าไปในลิฟต์

ผู้คนที่เหลือทั้งหมดรวมตัวกันรอบ ๆ ฉินจุนทีละคน ทักทายปรมาจารย์ฉินอย่างกระตือรือร้น

คุณนายหม่าดูอับอายมากในเวลานี้ และกล่าวอย่างรวดเร็ว

“ปรมาจารย์ฉิน ฉันไม่มีตามาก่อน และฉันไม่เห็นว่าเขาโกหก โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ตราบใดที่คุณเต็มใจจะช่วยสามีของฉัน ฉันสามารถจ่ายราคาอะไรก็ได้ ให้ฉันคุกเข่าและขอโทษก็ได้ค่ะ!”