[ร่างของนักบุญ] หรือสิ่งที่คนบางกลุ่มเรียกมันว่า [พรของพระเจ้า] คนที่ได้รับสิ่งนี้มาตั้งแต่เกิดสามารถเรียกได้เต็มปากว่าโชคดีที่สุดในโลก มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นในรอบสหัสวรรษ สิ่งนี้จะมอบทุกสิ่งทุกอย่างที่มนุษย์คนนึงต้องการในชีวิต 

ทุกคนที่เคยได้ครอบครองสิ่งนี้มักจะถูกเรียกเสมอว่า ‘ผู้สมบูรณ์แบบ’ เคยมีชายคนนึงกล่าวไว้ว่ามนุษย์ไม่มีทางเป็นสิ่งมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบได้ตราบใดที่มนุษย์ยังเป็นมนุษย์ แต่บางทีแล้วชายคนนั้นอาจจะยังไม่รู้จักสิ่งนี้

เพราะนี่คือตัวตนที่แหกทุกกฎเกณฑ์ ทุกความเป็นไปได้ ตัวตนที่เกิดมาพร้อมกับโชคชะตาของผู้ชนะ ก้าวเดินในเส้นทางของตัวเอง ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งนี้เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เมื่อไร บางทีแล้วสิ่งนี้อาจจะมีมาตั้งแต่สมัยมนุษย์คนแรกถือกำเนิดขึ้นก็ได้

และคนที่ได้ครอบครอง[ร่างของนักบุญ]ในยุคสมัยปัจจุบันก็คือ แก้ว ไคม์ เด็กผู้หญิงข้างบ้านฉันเองแหละ…

 

( โชคดีที่ฟ้ายังไม่เห็นด้านใน… )

 

บริเวณทางเดินที่ฉันเดินผ่านมีร่องรอยการต่อสู้เต็มไปหมด กำแพงมีรอยแตกร้าวเป็นส่วนๆ พวกของตกแต่งทางเดินก็แตกละเอียด แต่ที่สำคัญคือกลิ่นคาวเลือดต่างหาก กลิ่นมันฟุ้งกระจายไปทั่วบ้านเลย ถ้าเกิดกลิ่นนี้ลอยออกไปภายนอกมีหวังเกิดความโกลาหลแน่

เมื่อฉันเดินลึกเข้ามาสักพัก ฉันก็พบร่างของชายฉกรรจ์แปลกหน้ามากมายนอนเกลื่อนกลาดไม่ไหวติง ฉันมองเห็นไม่ค่อยชัดเพราะในบ้านไม่ได้เปิดไฟไว้สักดวง ม่านหน้าต่างก็ถูกปิดไว้ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นฉันก็พอสังเกตเห็นชุดที่คนพวกนั้นใส่อยู่ได้…

 

“ บ้าอะไรกันเนี่ย?! กำลังคอสเพลย์อยู่งั้นเหรอ?———นี่มัน! ชุดสาวน้อยเวทมนตร์ลาล่าจังงั้นเรอะ!!? ล—และนั่นมันของลิมิเต็ดอิดิดิชั่นด้วย?! ”

 

กระโปรงสีชมพูสั้นเหนือหัวเข่า แขนเสื้อทั้งสองพองฟู ริบบิ้นยักษ์ตรงหน้าอกเป็นเอกลักษณ์ คฆาเวทย์มนต์รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น ทั้งตัวเต็มไปตัวความฟรุ้งฟริ้งของสาวน้อยเวทมนตร์ที่ขัดแย้งกับคาบเลือดแห้งที่ติดอยู่บนหนวดนั่น ไอ้เจ้าพวกนี้เป็นแฟนพันธุ์แท้เลยไม่ใช่เหรอ?!

[สาวน้อยเวทมนตร์ไลล่าจัง] อนิเมะชื่อดังจากญี่ปุ่นที่ถูกนำมาฉายผ่านทางทีวี เมื่อก่อนฉันมักจะมานั่งดูเสมอ เเต่หลังจากที่อนิเมะเรื่องนี้ฉายจบ ฉันก็เเทบจะลืมเรื่องนี้ไปเเล้ว 

เเต่ว่าทำไมคนพวกนี้ถึงมานอนกองกันอยู่ตรงนี้ล่ะ? 

เมื่อฉันก้มตรวจชีพจรก็พบว่าคนพวกนี้ต่างก็เสียชีวิตกันหมดทุกคนเเล้ว ฉันรู้สึกตกใจนิดหน่อยเพราะข้างๆเอวของคนพวกนั้นแต่ละคนจะมีถุงแปลกๆมัดไว้อยู่ กลิ่นเลือดที่ฉุนทั่วบ้านน่าจะมาจากไอ้เจ้าสิ่งนี้และจากร่างของพวกนี้ด้วย เพียงเเค่ดูจากรอยฟกช้ำตามร่างกายฉันก็พอจะเดาได้เเล้วว่าเป็นฝีมือใคร…

 

“ อ่า! เจอตัวสักที แต่ทำไมเธอถึงได้ไปนอนอยู่ตรงนั้นฟะเนี่ย? ”

 

บริเวณบรรไดทางขึ้น ฉันพบร่างแก้วที่นอนสลบอยู่ และก็เป็นอย่างที่คิดไว้ร่างกายของเธอไม่มีบาดแผลปรากฏให้เห็นเลย แต่ก็สมแล้วล่ะนะสำหรับคนที่ครอบครอง[ร่างของนักบุญ]

ท่ามกลางกองศพมากมายขนาดนี้ แต่เธอกลับนอนหลับสบายใจเฉิบไปได้ยังไงเนี่ย หรือเธอกำลังฝึกซ้อมการเป็นสัปเหร่ออยู่งั้นเหรอ?

ทันใดนั้นร่างกายของแก้วพลันเริ่มเคลื่อนไหว เธอค่อยๆลืมตาขึ้นและส่งรอยยิ้มน่าขนลุกมาทางฉัน ลางสังหรณ์ของฉันมันร้องเตือนว่าในรีบหนีทันที แต่ในตอนที่ฉันกำลังจะหันหลัง…

 

“ นายเองเหรอเมฆ~นายตัดสินใจจะมานอนด้วยกันกับฉันแล้วสินะ~งั้นพวกเรากลับห้องนอนกันเถอะ~จะได้นอนด้วยกันอีกครั้งงายยย~❤️ ”

 

เธอยื่นสองมือออกมาข้างหน้าในขณะเดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางโงนเงน 

จิตใจของฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยเพราะส่วนเสื้อของชุดนอนที่เธอสวมอยู่กระดุมมันใกล้จะหลุดหมดแล้ว เหลือแค่กระดุมสองเม็ดบนเท่านั้นที่ยังอดทนรอดมาได้

 

“ จ—ใจเย็นก่อนสิครับคุณแก้ว?! พวกเรามานั่งคุยกันดีกว่าไหม? การพูดคุยคือวัฒนธรรมอันล้ำค่าของมนุษย์นะครับ…เพราะงั้น———จ๊ากกกกกกก!? ”

 

ยัยบ้านี่ไม่ฟังที่ฉันพูดเลยสักนิด เธอพุ่งเข้ามาอุ้มฉันขึ้นไปพาดบนไหล่ก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว ฉันพยายามดิ้นให้หลุดแต่ก็ไม่ได้ผล

สถานการณ์ตอนนี้เลวร้ายสุดขีด ร่างกายที่ดูน่าถะนุถะหนอมของแก้วกำลังคร่อมร่างกายของฉันอยู่บนเตียงนอน มือขวาของเธอกดทับมาที่ไหล่ของฉัน ส่วนมือซ้ายถูกนำมามาลูบไล้บริเวณต้นคอของฉัน

เธอยื่นใบหน้าที่มีเสน่ห์เข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นๆของเธอกระทบเข้ากับแก้มของฉัน แววตาไร้สตินั่นมันดูน่าหลงไหลเป็นอย่างมากราวกับมันจะดูดกลืนฉันเข้าไปเลยล่ะ…

 

“ เดี๋ยวๆๆ!? อย่าบอกนะว่านี่เธอกำลังละเมออยู่น่ะ? บรรลัยแล้วไงครับ! ฉันสู้แรงร่างของนักบุญไม่ไหวแน่ อย่าบอกนะว่าฉันจะต้องเสียตัววันนี้น่ะ———เอ๊ะ? ”

 

ฟุบ

เสมือนไฟฉายถ่านหมด อยู่ๆร่างของแก้วก็เสียหลักล้มลงมาทับร่างฉัน

ถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ฉันใช้จังหวะนี้รีบผลักร่างแก้วให้ลุกออกไป น้ำหนักตัวเธอเบาจนหน้าตกใจ ทำเอายากจะเชื่อเลยว่าแรงกดทับตรงไหล่ฉันก่อนหน้านี้มาจากเธอจริงๆ

 

“ อะ…ซวยแล้วไง ”

 

แต่ไม่รู้ว่าไปทำอีท่าไหน พอฉันผลักร่างขอเธอออกไป เธอกลับกลิ้งตกเตียงไปซะอย่างงั้น เปลือกตาของเธอเริ่มเกิดการสั่นไหว

เธอแสดงใบหน้าที่ประหลาดใจเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นฉัน…

 

“ วันนี้อากาศแจ่มใสดีนะ ”

“ หือ? งั้นเหรอ…———เดี๋ยวก่อนนะ?! นายมาอยู่บนเตียงของฉันได้ยังไงกันยะ! ร—หรือว่านายตั้งใจจะมาลักหลับฉันงั้นเหรอ!? ฉันไม่ยอมหรอก…มั้งนะ ”

“ ไม่ใช่โว้ยยยย!! เเล้วไอ้ ‘มั้งนะ’ ของเธอนี่หมายความว่ายังไงกัน?! ”

 

จากปัญหานึงหนีมาเจออีกปัญหานึง นี่พระเจ้าไม่เคยคิดจะให้ชีวิตที่สงบสุขแก่ฉันบ้างเลยรึไงนะ…

ฉันพยายามให้เธอสงบสติลงก่อน และกว่าเธอจะยอมให้ความร่วมมือก็เล่นกินเวลาไปครึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว เสียดายเวลาสุดๆ ฉันลองถามเธอเกี่ยวกับพวกที่นอนกองกันอยู่ข้างล่างนั่น

จากที่เธอเล่ามาดูเหมือนว่าหลังจากที่ฉันออกไปเมื่อคืนนี้ คนพวกนั้นก็จะบุกเข้ามาภายในบ้านทันที พวกนั้นไม่รีรอเมื่อเห็นเธอก็พุ่งเข้าโจมตีใส่ เธอในตอนนั้นก็ง่วงสุดขีดเลยซัดพวกนั้นไปสองสามหมัดก่อนจะผล็อยหลับไป

แรงที่เธอกะไว้ก็แค่ทำให้พวกนั้นสลบหรืออย่างมากแค่บาดเจ็บสาหัส ไม่ได้หวังถึงชีวิต แต่ตอนนี้เธอยังไม่รู้ว่าพวกนั้นตายกันหมดแล้ว…คงจะดีกว่าที่จะเลี่ยงบอกเธอเรื่องนี้

 

“ อืม…ฉันจำได้ว่าคนพวกนั้นใช้ภาษาจีนคุยกันนะ พวกมันพูดประมาณว่าต้องการตัวฉันนี่แหละ แต่เพราะฉันง่วงมากเลยไม่ได้ฟังต่อ ”

“ คนจีนงั้นเหรอ? ”

“ ฉันไม่แน่ใจ มืดอย่างนี้มองอะไรไม่เห็นหรอก เดี๋ยวฉันไปเปิดไฟก่อนก็แล้วกัน ”

 

พอสังเกตุดีๆแล้วก็มีหลายส่วนคล้ายคนจีนมากหรือแค่อาจจะมีสายเลือดคนจีนเฉยๆก็ได้ แต่ที่สำคัญเลยคือคนพวกนี้ยังคงกำคฑาเวทมนตร์ไว้ในมือแน่แม้จะตายแล้วก็ตาม

ก่อนหน้านี้ฉันเข้าใจผิดไป สิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นคฑาเวทมนตร์รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นนั้นมันกลับไม่ใช่อย่างที่คิด ตรงปลายบนสุดของคฑามีสัญลักษณ์รูปกวางสามเขาแทนที่จะเป็นรูปหัวใจ

แต่คนพวกนี้ตายไปแล้วแท้ๆทำไมถึงยังกำคฑาไว้ล่ะ มันน่าสงสัยสุดๆเลย และด้วยความอยากรู้อยากเห็นนี้ ฉันจึงได้ลองพยายามดึงคฑาออกจากมือของศพ 

และเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้น ประจวบเหมาะกับที่แก้วกลับมาพอดี…

 

เอ๊ะ

 

เสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของพวกเราทับซ้อนกันอย่างบังเอิญ

จู่ๆแขนที่ฉันจับอยู่ก็พลันหลุดออกมาจากหัวไหล่อย่างง่ายดายต่อหน้าพวกเรา ฉันคิดว่าฉันแทบไม่ได้ใส่แรงลงไปเลยนะตอนพยายามดึง แล้วทำไมไอ้แขนบ้านี่มันถึงหลุดออกมาง่ายจังฟะ?

 

“ คุณตำรวจคะ! มีฆาตกรโรคจิตอยู่ตรงนี้ค่าาาา! มันทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้และมันพยายามจะลักหลับฉันค่าาาา! คุณตำรวจจจจ! ”

“ ฉันไม่ได้ทำนะ มันหลุดออกมาเอง แค่ลองดึ— ”

“ —ถ้านายไม่ทำเเล้วมันจะหลุดออกมาได้ยังไงล่ะ ยอมมอบตัวซะเถอะเมฆ โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา! เดี๋ยวฉันจะพาฟ้ากับครอบครัวนายไปเยี่ยมบ่อยๆถ้ามีโอกาส ”

“ ฟังที่ตรูพูดบ้างสิโว้ยยยยย! ”

 

สมองฉันรู้สึกเหมือนใกล้ระเบิดเพราะยัยบ้านี่แล้ว เธอมีพรสวรรค์ที่ทำให้ฉันปวดหัวได้ด้วยรึไงฟะเห้ย!? เฮ้อ~ยิ่งคิดยิ่งท้อใจ

ตั้งแต่เกิดมาเธอก็เพียบพร้อมไปพรสวรรค์ สายเลือด เงินทอง และโชคลาภ ทุกคนล้วนอิจฉาแต่ก็หลงใหลตัวเธอภายในเวลาเดียวกัน เพียงแค่รูปลักษณ์ของเธอก็เคยสร้างหายนะให้ทั้งเมืองมาแล้ว 

และเพราะเหตุนี้เธอจึงแทบไม่มีเพื่อนที่เข้ากันได้ตั้งแต่สมัยเด็ก มีน้อยคนมากๆที่เธอสามารถเรียกได้เต็มปากว่าเพื่อน ถึงจะน่าอายเวลาที่พูดเอง แต่ฉันก็คิดว่าตัวเองเป็นหนี่งในนั้นนะ…

 

“ เฮ้อ~เธอช่วยติดต่อไปหาพี่ทรายที ฉันจำเบอร์ไม่ได้และเปลี่ยนเบอร์ใหม่ด้วย พอดีมีเรื่องต้องคุยน่ะ ”

“ ก็ได้…แต่นายห้ามหนีไปไหนนะ! ”

“ แล้วฉันจะหนีไปไหนล่ะ? บ้านก็อยู่ข้างๆกันเนี่ย ”

 

เมื่อก่อนเองจัสมินก็ต้องทนกับเรื่องอย่างนี้ตลอดเลยงั้นเหรอ? บางทีแล้วถ้าเจอกันครั้งหน้าฉันอาจจะขอให้เธอสอนวิธีรับมือแก้วไว้หน่อยก็น่าจะดี

 

—ฮัดชิ้ว!?

—โฮ๋ หายากนะที่เจ้าจะจามต่อหน้าข้าเนี่ย มีใครกำลังนินทาเจ้าอยู่รึไง?

—คงงั้นแหละค่ะ…

 

แก้วกลับขึ้นไปเพราะสมาร์ทโฟนของเธอยังอยู่ในห้องนอน

หลังจากที่ฉันมั่นใจว่าเธอไปแล้ว ฉันก็บ่นพึมพำอะไรบางอย่างต่อหน้าซากศพมากมาย…

 

“ ⟨มิติหุบเหวสละ12วัน⟩ ”

 

ทันทีทันใดที่ฉันกล่าวจบก็พลันมีเเสงสีดำรูปร่างคล้ายวงรีปรากฏขึ้นเหนือศพ12จุด ก่อนที่มันจะปล่อยเเรงดูดมหาศาลดูดร่างไร้วิญญาณทั้งหมดเข้าไปอย่างรวดเร็ว เพียงเเค่กระพริบตาทุกอย่างก็หายไปเเล้ว ‘เเค่นี้ก็ดูสะอาดตาขึ้นเยอะเลย’ ฉันก็อยากจะพูดเเบบนี้อยู่หรอก เเต่ร่องรอยของเลือดที่กระจัดกระจายออกมาจากถุงแปลกๆนั่นก็ยังหลงเหลืออยู่อีกเพียบเลย…

 

“ สงสัยเธอคงต้องมาทำความสะอาดเพิ่มเติมเองเเล้วล่ะ…งั้นฉันกลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวต้องไปอธิบายเรื่องให้พ่อฟังด้วยนี่นะ ”

“ เดี๋ยวสิ! ฉันบอกเเล้วไงว่าห้ามหนี นายเองก็ต้องช่วยเหมือนกันนะ ถ้านายไม่ช่วย ฉันไม่ปล่อยนายกลับไปเเน่! ”

“ อา…เธอมันบ้าไปเเล้วจริงๆ ”

 

วันหยุดอันล้ำค่าของฉัน…ต้องเสียมันไปแล้วสินะ…