“ พ่อขอเข้าไปหน่อยนะ ”

“ อา ครับ? ”

“ มีที่วางตรงไหนบ้างไหม กล่องมันหนักจนปวดหลังไปหมดเลย ”

“ วางบนโต๊ะก็ได้ครับ ”

 

คุณพ่อได้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่หลังได้วางกล่องของขวัญลง ทำเอาฉันเกิดรู้สึกสงสัยเลยว่าข้างในนั้นมีอะไรกันแน่

 

“ อยากดูของด้านในเลยไหม? พ่อมั่นใจว่าลูกจะต้องเซอร์ไพรส์มากแน่! ”

“ เอาไว้ทีหลังดีกว่าครับ แต่พ่อคงไม่ได้เข้ามาหาเพื่อแค่นี้หรอกใช่ไหม… ”

“ อืม นานๆทีพ่อแค่อยากลองคุยกับลูกในแบบที่ผู้ชายคุยกันบ้างน่ะ อาจจะกินเวลาสักหน่อยนะ ”

 

แล้วทำไมถึงต้องมองสำรวจรอบห้องในตอนที่พูดด้วยเนี่ย? ทำให้รู้สึกเหมือนฉันไปทำอะไรผิดมาสักอย่างเลย

 

“ ไม่ต้องสนใจคำพูดของพ่อก็ได้นะ คิดซะว่ากำลังฟังเสียงของอากาศ ”

“ แล้วอะไรกันล่ะครับ ”

“ ลูกน่ะเปลี่ยนเยอะไปมากเลยนะ และในฐานะคนเป็นพ่อแล้วก็ควรดีใจด้วยอยู่หรอก… ”

 

หืม….

 

“ แต่ถ้าอะไรมันมากเกินไปก็ไม่ดีหรอกนะ ถึงพ่อจะไม่ได้ฉลาดพอที่จะสอนใครได้ แต่ครอบครัวคือสิ่งที่สำคัญที่สุดของพ่อ และพ่อจะใช้ทุกวิธีที่จะปกป้องครอบครัวของพ่อไว้ ”

“ ……. ”

 

หลังจากที่คุณพ่อได้พ่นคำพูดสุดเท่ออกมาแล้ว ทั้งห้องก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง และเสียงถอนหายใจของคุณพ่อที่ดังขึ้นหลังไม่เห็นปฏิกิริยาตอบโต้ของฉัน

คุณพ่อลุกขึ้นเตรียมตัวจะออกจากห้องไป แต่ก่อนที่จะออกไปเขาก็หันกลับมากล่าวด้วยน้ำเสียงท้อใจ

 

“ ดูเหมือนพ่อจะล้ำเส้นเกินไปหน่อย ขอโทษที่มารบกวนกลางดึกนะ ”

“ ไม่เป็นไรครับ… ”

“ อืม…สงสัยคงดูผิดไปเอง ”

 

หลังจากประตูห้องปิดลง ฉันก็เดินไปหากล่องของขวัญที่คุณพ่อวางไว้ ความรู้สึกแปลกประหลาดได้แผ่ขยายปกคลุมทั่วห้องสักพักก่อนที่ฉันตัดสินใจเมินเฉยมันและทิ้งตัวลงบนเตียงนอน

 

( อา~ทั้งที่อีกแค่สองวันก็จะเปิดเทอมอยู่แล้วแท้ๆ ทำไมถึงยังมาเพิ่มภาระทางใจให้อีกเนี่ย… )

 

ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองในใจและได้ผล็อยหลับไป

เช้าวันถัดมา ฉันกับคุณพ่อก็ทำตัวปกติเสมือนเรื่องเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น

และในวันนี้ฉันกับฟ้าก็ออกไปเล่นด้วยกันตามเคย แต่ก่อนที่จะไปฟ้าได้จูงมือพาฉันเดินไปหน้าบ้านหลังหนึ่งข้างๆบ้านของพวกเรา

 

ตึ๊งตึง…

 

หลังจากที่ฟ้ากดออดประตูและรอไปสักพักนึงก็ยังไม่มีการตอบรับกลับมาสักที เธอจึงกดย้ำอีกหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าออดไม่ได้เสีย

 

“ ค่า…มาแล้วค่าาาา~ ”

 

และหลังจากที่กดออดไปประมาณสักร้อยครั้ง เสียงขานรับแสนเอื่อยเฉื่อยก็พลันดังมาจากหลังบานประตู 

ทันทีที่ประตูถูกแง้มออกก็พลันมีใบหน้าของหญิงสาวคนนึงชะเง้อออกมา เส้นผมชี้ฟู ใส่แว่นไม่ตรงดวงตา สวมชุดนอนไหล่ตก สภาพคือคนพึ่งตื่นนอนชัดๆเลย 

 

“ หือ ฟ้าเองเหรอ ส่วนคนข้างๆก็…ใครน่ะ? สตอล์คเกอร์เหรอ? ”

“ เป็นเพื่อนข้างบ้านที่ไม่เคยพูดคุยกันครับ…. ”

“ แล้วคุณเพื่อนบ้านที่ไม่เคยคุยกันมาทำอะไรหน้าบ้านของฉันล่ะ หรือจะเป็นสตอล์คเกอร์จริงๆ?! ”

 

เธอส่งสายตาราวกับฉันเป็นสตอล์คเกอร์จริงๆและคนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็เริ่มหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาโทรหาตำรวจกันแล้ว

 

“ อย่ามาทำให้ตรูเป็นคนโรคจิตสิฟะเห้ย! ฟ้าต่างหากที่อยากมาหาเธอ ฉันไม่ได้อยากจะมาหาเธอสักหน่อย ”

“ ทำไมล่ะ…. ”

“ …เอ๋? ”

 

แล้วไหงจู่ๆคุณเธอถึงทำท่าจะร้องไห้ล่ะเนี่ย?! หรือฉันเผลอพูดอะไรผิดไปกัน?

 

“ หนูแค่จะมาชวนพี่แก้วเล่นอะไรสักอย่างก่อนเปิดเทอมน่ะค่ะ จะมาเล่นด้วยกันไหมคะ? ”

“ อ๋อ ได้สิ ยังไงก็เล่นด้วยกันทุกวันอยู่แล้ว ”

 

โชคดีที่ฟ้าพูดขึ้นจึงทำให้เธอกลับมาแสดงสีหน้าปกติอีกครั้ง ส่วนไอที่เห็นเมื่อกี้ก็คงเป็นทักษะการแสดงของเธอสินะ

 

“ งั้นช่วยรออีกสักนิดจะได้ไหม ”

“ ได้ค่ะ แต่ปกติพี่แก้วใส่แว่นด้วยเหรอคะ? ”

“ ไม่หรอก แค่เมื่อคืนต้องทบทวนบทเรียนน่ะเลยนอนดึกกว่าปกติ ”

“ ขยันจังเลยนะคะ ทบทวนก่อนเปิดเทอมเนี่ย ”

 

ถ้าจำไม่ผิดนั่นมันแว่นที่ฉันเอามาใส่ตอนอ่านหนังสือใช่ไหมนะ?

 

“ นี่ ไอนั่นใช่แว่นของฉั— ”

“ —งั้นพี่เข้าไปเปลี่ยนชุดก่อนนะฟ้า เดี๋ยวจะรีบกลับมา ”

“ ได้ค่ะ ”

“ เฮ้ย!? เดี๋ยวก่อนสิ! ”

 

ตึง!

ประตูได้ถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว คำพูดของฉันมันคงไม่ได้มีค่าพอจะเข้าไปในหูเธอด้วยซ้ำมั้งเนี่ย

อาจจะบอกช้าไปสักนิด แต่เธอคนนี้มีชื่อว่า แก้ว ไคม์ เธอเป็นเพื่อนข้างบ้านของพวกเราน่ะ ตลอดช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาเธอก็มักจะมาเล่นกับพวกเราบ่อยๆ และถึงจะอธิบายยากสักหน่อยแต่เธอเองก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉันด้วย เมื่อก่อนเธอก็เป็นเด็กดีอยู่นั่นแหละ แต่เพราะอะไรไม่รู้ถึงทำให้เธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้…