“ ก—แกเป็นใครน่ะ!? โจรงั้นเหรอ! ฉ—ฉันไม่กลัวแกหรอกนะ จงดูซะ! ในมือของฉันมีกระเป๋าตังค์อยู่ และมันพร้อมจะหยิบเงินให้แกตลอดเวลา!! ”

“ ห๊ะ? ”

“ อ—อะไร?! ยังไม่พอใจอีกงั้นเรอะ!? ”

 

คุณพ่อกำลังยืนประจัญหน้ากับฉันในชุดสูท ขณะที่ใช้มืออีกข้างเอื้อมไปบังคุณแม่ไว้ ถึงแม้ขาทั้งสองข้างจะสั่นพับๆ แต่ก็ยังเก๊กหน้าเคร่งครึม 

 

“ ….ฮะฮ่า! มันจะไปพอใจได้ยังไงกันเล่า! เงินแค่นั้นต่อให้เอาไปบริจาคทั้งหมด ฉันก็ยังไม่รู้สึกอิ่มบุญเลยนะเห้ย! ”

“ ก—แกนี่มันสารบัดซบสมกับเป็นโจรชั่วซะจริง!! ”

“ สารเลวบัดซบเลยเหรอ? แรงจัง…เอาเหอะ มีเท่าไรก็ส่งมาให้หมดซะถ้าไม่อยากเป็นคนบาป!! ”

“ ….พอกันทั้งคู่เลย ”

 

ขณะที่เรื่องราวกำลังเข้มข้น จู่ๆคุณแม่ก็มายืนแทรกระหว่างพวกเราและใช้สันมือสับเข้ากลางกระบาลคุณพ่อเน้นๆ ก่อนจะพรูลมหายใจออกมา 

 

“ นี่คุณโง่หรือแกล้งโง่กันแน่เนี่ย ดูไม่ออกเลยรึไงว่านี่คือเมฆน่ะ ปกติคุณจำคนที่ชุดรึไงหะ? ”

“ เมฆเหรอ? แน่นะ? ”

“ แล้วโจรที่ไหนใส่ชุดสูทบุกเข้ามาปล้นในบ้านบ้างล่ะ ต้องโดนสับอีกสักทีไหมถึงจะฉลาดขึ้น ”

“ ถ้าได้อีกก็ดีเหมือนกัน❤️ ”

 

คุณพ่อก็ยังเป็นคุณพ่อเหมือนเดิม ส่วนคุณแม่ก็ดูจะกลับมาเป็นปกติแล้วด้วย

หลังจากคุณแม่ส่งสายตาข่มขู่คุณพ่อเสร็จก็หันมาหาฉัน เธอแสดงสีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อย 

 

“ ….ใช่เมฆไหม? ”

“ อ้าว?! ไม่ใช่ว่าจำกันได้หรอกเรอะแม่?!! ”

“ ฮะๆ ล้อเล่นหน่า แต่ลูกกำลังจะออกไปข้างนอกใช่ไหม? ”

“ อา ครับ ”

 

เมื่อได้รับคำยืนยันแล้ว ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ต่างก็แสดงที่น่าลำบากใจ คุณพ่ออ้าปากเหมือนต้องการพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ปล่อยให้คุณแม่เป็นฝ่ายพูดแทน

แน่นอนว่าฉันพอรู้ว่าคุณพ่อต้องการจะสื่ออะไร…

 

“ เเม่ก็ไม่อยากพูดทำร้ายจิตใจหรอกนะ เเต่ลูกไปเปลี่ยนชุดเถอะ คือสูทที่ลูกใส่มันทำให้เเม่อึดอัดน่ะจ่ะ เเม่คิดว่าสีดำหรือสีเทาน่าจะเข้ากับลูกมากกว่านะ ทำไมลูกไม่ใส่ตัวที่เเม่เคยสั่งตัดมาให้ล่ะ? ”

“ อืมๆ พ่อเองก็เห็นด้วยกับแม่เค้านะ ”

 

คุณพ่อยืนกอดอกพร้อมกับผงกหัวตาม ฉันทำได้แต่ถอนหายใจออกมา 

 

( ถ้าทำได้กระผมก็ไม่ได้อยากหยิบตัวนี้มาใส่หรอกขอครับท่านพ่อท่านแม่ แต่มันไม่มีหนทางอื่นแล้วจริงๆ )

 

ในตู้เสื้อผ้าของฉันจะมีเสื้อผ้าอยู่ประมาณ3แบบ แบบที่1คือพวกชุดนักเรียน แบบที่สองคือพวกชุดไปรเวท และแบบที่3คือพวกชุดสูท ในโรงแรมหรูแบบนั้นชุดนักเรียนของฉันตัดไปได้เลย ส่วนชุดไปรเวทราคาไม่ถึง200ของฉันก็น่าจะกลายเป็นจุดสนใจยิ่งกว่าชุดที่ประดับด้วยเพชรแน่

 

“ ไม่ต้องกังวลหรอกครับ พอดีช่วงนี้มีอารมณ์อยากลองใส่พวกชุดสีขาวบ้างน่ะ ”

“ ….โกหก ”

“ …… ”

“ เฮ้อ~ จริงเลยนะ ”

 

คุณแม่เป็นคนเดียวเลยที่ฉันมั่นใจว่าไม่สามารถโกหกได้ บางทีฉันก็สงสัยว่าจริงๆแล้วคุณแม่เป็นเอสเปอร์รึเปล่า ต่อให้จะโกหกสักกี่ครั้งก็ถูกจับได้ตลอด…ไม่สิ โลกนี้ไม่ได้มีพลังจิตสัหน่อย มีแต่พวกเวทมนตร์ และถ้าเวทมนตร์ที่อ่านใจได้ละก็อาจจะมีอยู่จริง

 

( ทีหลังฉันควรทำหัวให้โล่งก่อนโกหกดีไหมนะ…ช่างเหอะ แบบนั้นยุ่งยากจะตาย )

 

ส่วนตัวฉันคิดว่าสูทสีขาวเองก็ไม่ได้เเย่นะ เพียงเเต่มันคงจะไม่เข้ากับฉันจริงๆนั่นเเหละ ผู้ชายที่มีหน้าตาคล้ายศพกำลังใส่สูทสีขาวประหนึ่งกับตัวเองเป็นเจ้าบ่าวในงานเเต่ง ฟังดูยังไงก็น่าหัวเราะเนอะ…

 

~★★★~

 

“ เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ! ”

“ กลับมาเร็วๆล่ะ เดี๋ยวฟ้าจะเฉาตายก่อนพอดี ”

“ ….เออ แล้วฟ้าล่ะครับ? ”

“ กำลังนอนซึมอยู่ในห้องน่ะ ”

“ อา ครับ… ”

 

พอฝนหยุดตก พี่ภพสตาร์ทรถและเริ่มขับออกไป ฉันเห็นคุณแม่ที่โบกมือลาด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อยราวกับฉันกำลังจะไปรบอย่างนั้นแหละ ทำเอาคำอวยพรก่อนหน้านี้กลายเป็นคำแช่งกันเลย

หลังจากที่หมู่บ้านของฉันหายลับจากสายตาไป บนรถในตอนนี้ก็มีเพียงแต่ความเงียบงัน รถถูกขับเคลื่อนไปเรื่อยๆจนกระทั้งพี่ภพเริ่มเบื่อกับการขับรถ เขาจึงทิ้งพวกมาลัยแล้วหันมาคุยกับฉันแทน…

 

“ ฉันก็ไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นหรอกนะเมฆ เเต่ฉันอยากรู้ว่าที่พี่ทรายฝากฉันมาบอกนายนี่หมายถึงอะไรเหรอ? ชดใช้บุญคุณอะไรกัน?? ”

“ ก็แค่เรื่องในอดีตนิดหน่อยน่ะครับ แต่ทิ้งพวกมาลัยมาแบบนี้จะดีเหรอ…? ”

“ อ๊าาาา! พูดอย่างนี้มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกสงสัยมากกว่าเดิมอีกนะ ช่วยบอกกันหน่อยซี๊~ ”

“ มองข้างหน้าก่อนเถอะครับ ”

 

เฮ้อ คนในตระกูลตระกูลไคม์มีใครปกติสักคนไหมเนี่ย?

 

“ อาใช่ แล้วเรื่องของพวกที่บุกมาที่บ้านของแก้วเป็นยังไงบ้างล่ะ? ”

“ เรื่องนั้นมันค่อนข้างยุ่งยากน่ะครับ ผมเลยไม่ได้รู้เรื่องอะไรมาก แต่เห็นว่าเป็นซอมบี้จากต่างแดน ”

“ ซอมบี้จากต่างแดน? ”

“ ครับ มีจอมเวทบางคนคืนชีพคนตายแล้วใช้ให้มาโจมตีจมตีแก้วน่ะครับ แต่ดูแล้วอีกฝ่ายจะไม่ได้รุ้จักแก้วดีมากนักจึงส่งซอมบี้ระดับลูกกระจ๊อกมาแทน ”

“ คืนชีพคนตายเหรอ?! นั่นมันระดับ«ร่างทรง»แล้วไหม!? ”

 

ถ้าเป็นจอมเวทสายเฉพาะทางระดับสูงก็อาจจะใช้เวทประเภทปลุกคนตายได้ แต่ระยะการควบคุมก็จะไม่ได้กว้างมาก ทว่าซอมบี้ที่มาบุกโจมตีแก้วนั้นกลับมาจากประเทศจีนเลย นอกจาก«ร่างทรง»แล้วก็ยากจะคิดว่าเป็นคนอื่นได้

 

“ มันสนใจ[ร่างของนักบุญ]เหรอ? ”

“ แล้วมีใครไม่สนใจบ้างล่ะครับ… ”

“ นั่นสินะ ”

 

รถของพวกเรายังคงตรงไปเรื่อยๆทั้งๆที่พี่ภพไม่ได้หันหน้ากลับไปมองทางเลยสักนิด ถ้าเกิดรถเผลอไปชนกับใครเข้าก็ไม่ต้องแปลกใจเลย

และดูเหมือนคำอวยพร—ไม่สิ คำแช่งของคุณแม่จะเริ่มทำงานแล้ว…

 

“ ฮ—เฮ้ย! ข้างหน้าๆ! หันไปมองข้างหน้าเร็วเข้า!! ”

“ หือ!? ”

 

เอี๊ยดดดด!

มองจากหน้ารถไม่ไกลจะเห็นกลุ่มเด็กประถมกำลังเดินข้ามทางม้าลาย จู่ๆพี่ภพก็จับพวกมาลัยแน่นก่อนจะหักโค้งดริฟต์หลบกลุ่มเด็กประถมไปได้อย่างสวยงาม บนพื้นถนนมีรอยไหม้จาการดริฟต์อยู่ ทำเอาผู้เห็นเหตุการณ์รวมถึงกลุ่มเด็กประถมปรบมือชื่นชม

 

“ โชคดีที่รอดกันมาได้เนอะเมฆ เป็นเพราะคำอวยพรของแม่นายแน่เลยที่ช่วยพวกเราไว้! ”

 

พี่ภพที่หายใจหอบถี่หันหน้ามาส่งรอยยิ้มแห่งมิตรภาพให้ฉัน แต่ก็ไร้การตอบกลับ ตอนนี้สติของฉันได้ล่องลอยไปในอวกาศแล้ว…

 

~★★★~

 

ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่ปีก่อน หลังจากที่ฉันพึ่งย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านชาทองได้ไม่กี่สัปดาห์

มีอยู่วันหนึ่งที่พวกเราทั้งสามคนได้มาเล่นด้วยกันที่สวนสาธารณะของหมู่บ้านตามปกติ ในขณะนั้นแก้วกับฟ้าก็กำลังเล่นอะไรไปเรื่อยเปื่อยตามภาษาของเด็กผู้หญิง ส่วนฉันก็กำลังนั่งอ่านไลท์โนเวลบนม้านั่งใกล้ๆทั้งคู่

 

‘ พี่แก้วคะ กฎกติกาแบบไหนที่พี่ไม่อยากปฏิบัติตามเหรอคะ? ’

‘ หืม คงจะเป็นพวกกฎที่ไม่สมเหตุสมผลละมั้งนะ ’

‘ พอจะยกตัวอย่างได้ไหมคะ? ’

‘ ก็อย่างพวกเกมที่ต้องแข่งขันกันแต่กฎกลับโอนเอียงไปหาฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยังไงล่ะ ’

 

ฟ้าใช้มือเล็กๆนั่นจดสิ่งที่แก้วพูดทั้งหมดลงในแผ่นกระดาษที่มีหัวข้อว่า‘เกมครอบครัว’

 

‘ นี่ฟ้า กฎข้อที่ผู้เล่นมีสิทธิ์หยุดพัก5ครั้ง เปลี่ยนเป็น3ครั้งน่าจะดีกว่านะ ถ้าเกิดมีโอกาสให้ผิดพลาดเยอะทุกคนก็คงไม่จริงจังกับบทบาทน่ะสิ ’

‘ งั้นเหรอคะ? ’

‘ อื้ม ’

 

ฟ้ายังคงก้มหน้าจดต่อไป ขณะที่แก้วชำเลืองมอง ภายในใจของเธอเกิดคำถามอะไรบางอย่าง แต่ไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยถามออกไป…

ผลึบ

 

‘ เอ๊ะ??! ’

 

จู่ๆก็มีกลุ่มชายแปลกหน้าวิ่งเข้ามาอุ้มตัวฟ้าไป พวกมันพยายามวิ่งไปทางรถตู้สีเทาที่จอดรออยู่

แก้วที่พึ่งได้สติและพอคาดเดาอะไรบางอย่างได้ก็รีบพุ่งตรงดิ่งตามอีกฝ่ายไปด้วยความเร็วที่ยิ่งกว่า

 

‘ หลบไปซะ…!! ’

‘ ฮะฮาฮ่า….คุณหนูตระกูลไคม์ครับ พวกเราไม่ได้เตรียมใจกันมาเล่นๆนะครับ หน่วยกล้าตายอย่างพวกเรามีอยู่เพียงเเค่นี้ล่ะครั— ’

‘ —พูดมาก! ’

 

แก้วไม่รอให้คนที่เข้ามาขวางได้พูดจบ เธอกระโดดขึ้นจากพื้นหญ้าไปเหยียบหน้าของอีกฝ่ายและออกแรงที่เท้าถีบตัวเองส่งไปข้างหน้า ร่างของชายที่ถูกเหยียบถึงกับปลิวกระเด็นไปไกล

ระยะห่างระหว่างแก้วกับฟ้าค่อยๆลดลงเรื่อยๆ ชายที่อุ้มฟ้าอยู่รู้ตัวแล้วว่าตัวเองหนีไม่ทันแน่ จึงตัดสินใจโยนร่างของฟ้าไปให้ชายอีกคนข้างๆแทนก่อนที่จะหันมาเผชิญหน้ากับแก้วตรงๆ

 

‘ เกะกะ! ’

 

แก้วกะจะทำเหมือนกับคนที่แล้ว แต่คราวนี้ชายแปลกหน้าพยายามเอียงตัวหลบไม่ให้ถูกเหยียบหน้า รอยยิ้มได้เผยออกมาบนใบหน้าของเขา 

 

‘ สมกับเป็นเด็ก ไม่มีหัวคิดเอาซะเล— ’

 

ถึงหน้าของเขาเอียงหลบฝ่าเท้าของแก้วไปได้ก็จริง แต่แก้วก็เปลี่ยนไปเหยียบบ่าของอีกฝ่ายแทน หน้าของเขาถึงกับซีดเผือด และแทบไม่ได้ต่างจากคนที่แล้วเลย ร่างของเขาถูกใช้เป็นฐานส่งก่อนจะปลิวกระเด็นไป

เป้าหมายของแก้วในตอนนี้เหลือแค่ชายที่อุ้มฟ้าแล้ว รอบข้างของเขาไม่ได้มีใครอีกจึงไม่มีทางส่งต่อได้ และในจังหวะที่แก้วเข้าสู่ระยะ2เมตร ชายคนนั้นก็ควักระเบิดมือออกมาจากเสื้อและโยนไปทางแก้วที่พุ่งตามมา

 

‘ ชิ!? ’

 

แก้วรีบชักแขนทั้งสองข้างขึ้นมาป้องกันเตรียมตัวรับแรงระเบิด แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ระเบิดเป็นของปลอม 

 

( อีกฝ่ายจะใช้ระเบิดได้ยังไงกันเล่าในเมื่อฟ้ายังอยู่ใกล้ๆ ฉันพลาดแล้วไง!? )

 

ความสิ้นหวังได้ปกคลุมจิตใจของเธอทันทีเพราะตอนนี้ชายคนนั้นได้ขึ้นรถตู้เเละขับหนีไปเเล้ว 

ทันใดนั้นเธอก็พึ่งนึกได้ว่าถ้าเป็น‘คนๆนั้น’ก็อาจจะยังพอช่วยได้

 

‘ เมฆ! นายมัวทำอะไรอยู่! ฟ้าถูกลักพาตัวไปเเล้วนะ! ’

 

เธอตะโกนไปหาเด็กชายบนม้านั่งด้วยน้ำเสียงที่สิ้นหวัง แต่เด็กชายคนนั้นก็ยังคงก้มหน้าอ่านหนังสือในมือต่อโดยไม่สนใจสถานการณ์รอบตัว

ใบหน้าของแก้วเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความโกรธ ทั้งๆที่เด็กผู้ชายคนนั้นเป็นพี่ชายของฟ้าแท้ๆ แต่กลับกำลังนั่งเฉยในขณะที่ฟ้าถูกลักพาตัวไปต่อหน้าต่อตา 

และขณะที่แก้วจะพุ่งเข้าไปทุบตีอีกฝ่ายนั้น จู่ๆรถตู้ที่พาตัวฟ้าไปกลับพลิกคว้ำและระเบิด

 

ตูมมมม!!!

 

แก้วเลิกสนใจเด็กชายแล้วรีบวิ่งด้วยแรงสุดชีวิตไปหารถตู้ที่ระเบิด แต่ก่อนที่จะไปถึง ร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางซากรถและเปลวเพลิง ภายในอ้อมแขนของอีกฝ่ายมีร่างของฟ้าอยู่ด้วย

 

‘ ช่วยเหลือสำเร็วแล้วค่ะ ’

[[ อืม หลังจากนี้ปล่อยให้แก้วจัดการต่อ พอทุกอย่างจบเรียบร้อยแล้วก็กลับมา ]]

‘ …รับทราบค่ะ ’

 

นัตย์ตาสีฟ้าคู่นั้นถูกเบนมาทางแก้ว เธอค่อยๆเดินตรงเข้ามาหาอย่างไม่รีบร้อน 

 

‘ จะให้ทำอะไรต่อคะ… ’

‘ เธอมาโผล่ที่นี่ได้ไงเนี่ยจัสมิน?! …อืม ช่างเรื่องนั้นก่อนดีกว่า เธอช่วยพาฟ้ากลับไปพักที่บ้านใหม่ของฉันก่อนที ส่วนที่เหลือค่อยว่ากันทีหลัง ’

‘ ค่ะ… ’

 

หลังจากแก้วแยกกับจัสมินแล้ว เธอก็เดินตรงปลีกไปหาร่างที่ยังนั่งอยู่บนม้านั่ง บรรยากาศรอบตัวของเธอตอนนี้เปลี่ยนไปจากปกติมาก สีหน้าของเธอเย็นชาและหมัดของเธอก็กำแน่น 

 

‘ นายยังไม่หยุดอ่านอีกงั้นเหรอ… ’

‘ หือ มีอะไรรึเปล่า? ’

 

ตัวฉันเงยหน้าขึ้นมามองแก้วด้วยความสงสัยก่อนจะหันไปมองรอบๆ

เธอกระชากคอเสื้อของตัวฉันขึ้นจนตัวฉันเผลอทำหนังสือตกพื้น

 

‘ ฉันมีเกมมาให้นายเล่น… ’

‘ ไม่เล่นได้ไหมอ่ะ? ’

‘ ทายมาว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง ถ้าตอบผิดโดนซัด20หมัด ถ้าตอบถูกโดนซัด19.9หมัด ’

 

19.9หมัดเป็นยังไงเนี่ย?

 

‘ ….เออ โกรธใช่ไหม? ’

‘ ติ๊ง~ต่อง~ ยินดีด้วยที่ตอบถูก และนี่คือโบนัสสำหรับการตอบถูก ‘รางวัล×2’ ยังไงล่ะ อย่าลืมกัดฟันให้แน่นนะพ่อนักปราชาญ์ ’

‘ ….ห๊ะ? ’