ลำนำบุปผาพิษ 3015 คงมิใช่ว่าบุตรชายคนนี้เป็นตัวปลอมกระมัง?! / บทที่ 3016 ที่แท้เขาก็ชอบแบบนี้…
บทที่ 3015 คงมิใช่ว่าบุตรชายคนนี้เป็นตัวปลอมกระมัง?!
กู้ซีจิ่วหลุบตาลง น้ำเสียงเฉยชากว่าเดิม “ข้ากับเขาเป็นคู่ผัวตัวเมียกันมานานแล้ว ต่างฝ่ายต่างคุ้นเคยกันดีดั่งมือซ้ายมือขวา เป็นธรรมดา…เป็นธรรมดาที่ความต้องการในด้านนี้จะจืดจางไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเขายังบำเพ็ญวิถีเทพเซียนด้วย ความปรารถนาทางกายจึงไม่มากเท่าไหร่แล้ว…”
ดวงหน้าพิลาสของสตรีชุดขาวปรากฏความสงสัยแวบหนึ่ง ก่อนหน้านี้นางครอบงำร่างกายของกู้ซีจิ่วไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว แต่ถึงอย่างไรกู้ซีจิ่วก็เป็นซ่างเสิน ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือดวงวิญญาณล้วนมีกลไกป้องกันตามธรรมชาติ ดังนั้นนางจึงอ่านความทรงจำของกู้ซีจิ่วได้ไม่มากนัก ได้มาเพียงยิบย่อยส่วนหนึ่ง จึงไม่ทราบว่าวาจานี้ของกู้ซีจิ่วจริงหรือเท็จ…
นางมองกู้ซีจิ่วอย่างนึกคลางแคลงแวบหนึ่ง แล้วร้องเฮอะ “นั่นคงเป็นเพราะเจ้าด้อยเสน่ห์ อยู่กับเขามาเนิ่นนานแล้ว ทำให้เขามองเห็นข้อบกพร่องเหล่านั้นในตัวเจ้า รู้ว่าเจ้าไม่คู่ควรให้เขารักอย่างลึกซึ้ง ดังนั้นถึงได้หมดความสนใจลงเรื่อยๆ…ข้าแตกต่างกับเจ้า ความสามารถของข้าเหนือล้ำกว่าเจ้า เรื่องที่ทำได้มีมากกว่าเจ้า บุคลิกก็โดดเด่นกว่าเจ้า! วันหน้าเมื่ออยู่ร่วมกับเขา ไม่มีทางถูกเขาเดียดฉันท์แน่ จะทำให้เขารู้สึกแปลกใหม่ทุกวัน รักข้าอย่าลึกล้ำตลอดไป…”
กู้ซีจิ่วลอบถอนหายใจ เห็นทีจิตมารตนนี้คงจะกินพวกมือที่สามเข้าไปไม่น้อยเลย วาจานี้เป็นบทความพื้นฐานของพวกมือที่สามชัดๆ!
รูปลักษณ์ของจิตมารตนนี้เหมือนกับตัวเธอกู้ซีจิ่ว แต่ว่าความคิดจิตใจ…
เป็นการรวมตัวของพวกมือที่สามสารพัดรูปแบบใช่ไหม?
สายตาของสตรีชุดขาวก็ไม่ละไปจากภาพลวงตาเลยแม้แต่นาทีเดียว เอ่ยวิจารณ์ประโยคสองประโยคเป็นครั้งคราว สุ้มเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกเหนือกว่า ดูเหมือนตี้ฝูอีจะหาทางออกไปจากห้วงมายาไม่พบจริงๆ เรื่องการแนบชิดกับนางจะเกิดขึ้นในไม่ช้าก็เร็วนี้
ทว่าสายตาของกู้ซีจิ่วกลับละไปจากภาพมายาแล้ว มองไปที่ร่างของตี้เฮ่าที่อยู่ด้านข้าง
ตี้เฮ่ายืนอยู่ตรงนั้น ตั้งแต่ต้นจนจบว่าง่ายยิ่งนัก ไม่พูดไม่จา ราวกับพยายามจะลดความมีตัวตนลงอย่างสุดความสามารถ
เมื่อเห็นกู้ซีจิ่วมองมาที่เขา เขาถึงได้เอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่ง “ท่านแม่”
เจือความแหบพร่าน้อยๆ เอาไว้ เพียงแต่ยังคงเป็นเสียงของเขาอยู่
กู้ซีจิ่วขมวดคิ้วแล้ว ตี้เฮ่าผิดปกติเกินไป ภายในสถานการณ์เช่นนี้เขายังคงว่าง่ายได้ขนาดนี้ คงจะถูกจิตมารตนนี้ควบคุมไว้ ไม่อาจเคลื่อนไหวอย่างอิสระได้
เธอมองไปที่ฟั่นเชียนซื่อต่อ ฟั่นเชียนซื่อมือไพล่หลังเชิดศีรษะมองฟ้าอย่างเย่อหยิ่ง ไม่ทราบเช่นกันว่าคิดอะไรอยู่ ตั้งแต่ต้นจนจบล้วนสงบเงียบงันยิ่ง
เขาก็ถูกควบคุมไว้หรือ?
กู้ซีจิ่วกวาดตามองบุตรชายอีกคราหนึ่ง หัวใจพลันเต้นแรง!
คงมิใช่ว่าบุตรชายคนนี้เป็นตัวปลอมกระมัง?!
ว่ากันตามเหตุผลแล้ว จิตมารตนนี้โจมตีว่ากล่าวมารดาของเขาสารพัดอยู่ตลอด ด้วยนิสัยของเขาแล้ว ต่อให้ถูกควบคุมอยู่จนไม่อาจเข้าไปทุบตีหญิงนางนี้เพื่อระบายแค้นได้ ก็น่าจะส่งเสียงโต้แย้งบ้างสิ แต่เขาว่าง่ายเสมือนไม่มีตัวตนอยู่เลย!
นี่ไม่ค่อยเหมือนนิสัยของตี้เฮ่าเลย!
“เฮ่าเอ๋อร์…” ขณะที่กู้ซีจิ่วกำลังจะเอ่ยถามตี้เฮ่าสักสองสามประโยค เพื่อพิสูจน์ตัวตน เรือนกายของสตรีนางนั้นก็ไหววูบ ไปขวางอยู่ด้านหน้าเธอ ยืนคั่นระหว่างกู้ซีจิ่วกับตี้เฮ่า บดบังสายตาของพวกเขาทั้งสองฝ่าย
กู้ซีจิ่วเงยหน้ามองนาง “เจ้ามีเรื่องอะไรอีกล่ะ?”
สตรีชุดขาวหรี่ตาลงนิดๆ “เจ้าไม่กังวลจริงๆ หรือว่าเขาจะแนบชิดกับเปิ่นจุน?”
กู้ซีจิ่วเงียบไป…
เธอไม่กังวลเลยจริงๆ
จู่ๆ สตรีชุดขาวก็ยิ้มออกมา “เจ้าคงคิดว่าเขาจะต้องทำลายเขตแดนนี้ได้แน่นอนกระมัง? ฮ่าๆ เปิ่นจุนจะบอกเจ้าให้เอาบุญนะ กุญแจของเขตแดนนี้อยู่ที่ร่างอวตารของเปิ่นจุน! เขาไม่มีทางหาพบ!”
วาจานี้ของนางเพิ่งจะกล่าวออกมา ร่างกายก็สะท้านขึ้นมาทันที คล้ายจะสัมผัสถึงอะไรได้ หันกลับไปมองภายในภาพลวงตาทันที
….
ณ เรือนพำนักในภาพลวงตา
ตี้ฝูอีเดินวนเวียนอยู่ในเรือนพำนักมาสองรอบแล้ว สตรีนางนั้นก็เดินวนตามเขาสองรอบแล้วเช่นกัน จู่ๆ ร่างของตี้ฝูอีก็หยุดลง สตรีนางนั้นไม่ทันระวัง ศีรษะโขกเข้ากับแผ่นหลังเขา ส่ายโงนเงน
————————————————————————————-
บทที่ 3016 ที่แท้เขาก็ชอบแบบนี้…
ตี้ฝูอีหันกลับมาประคองนางไว้ สตรีชุดเขียวนางนั้นถือโอกาสถลาเข้าหาอ้อมอกเขา ลมหายใจเป่ารดริมหูเขา “ข้าบอกแต่แรกแล้วไง ทำลายที่นี่ไม่ได้หรอก”
“ไม่ ทำลายได้ เพียงแต่ เสี่ยวจิ่ว เจ้าคงต้องทนรับความอยุติธรรมหน่อย” ตี้ฝูอีถอนหายใจ
“อะไรนะ…ความอยุติธรรมอะไร?” สตรีชุดเขียวในอ้อมแขนของเขาทำตาโต
“เด็กดี หลับตาลงสิ” ในน้ำเสียงของตี้ฝูอีแฝงการเกลี้ยกล่อมที่มอมเมาผู้คนได้
ความสนใจใคร่รู้แวบผ่านนัยน์ตาของสตรีชุดเขียว หลับตาลงตามที่บอกจริงๆ
นางรับรู้ถึงฝ่ามือของตี้ฝูอีที่กดลงบนท้องน้อยของนางเบาๆ ได้ ความรู้สึกร้อนผ่าวนั้นทำให้พวงแก้มของสตรีชุดเขียวแดงซ่านนิดๆ
สตรีชุดขาวที่อยู่ท่ามกลางทะเลทรายก็แก้มแดงนิดๆ เช่นกัน เห็นได้ชัดว่ารู้สึกเช่นเดียวกัน
นางยังคงมองกู้ซีจิ่วอย่างได้ใจแวบหนึ่ง “ที่แท้เขาก็ชอบแบบนี้…”
เอ่ยวาจายังไม่ทันจบ จู่ๆ ร่างกายก็ไหวสะท้าน สีหน้าแปรเปลี่ยนอย่างฉับพลัน ซีดขาวดุจกระดาษในชั่วพริบตา!
ภายในภาพลวงตาก็เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นแล้วเช่นกัน!
ฝ่ามือของตี้ฝูอีบิดหมุนอยู่บนหน้าท้องของนางนิดๆ ฝ่ามือขาวเนียนพลันกลายเป็นคมมีด เสียบเข้าไปในช่องท้องน้อยของสตรีชุดเขียวแล้ว!
เขาจดจำจุดชีพจรได้แม่นยำ และไม่เหนือไปจากที่คาดไว้ มีดเล่มนี้แทงเข้าไปในช่องท้องของสตรีชุดเขียวแล้ว!!
สตรีชุดเขียวผู้นั้นกรีดร้อง ดวงหน้าเฉิดฉันซีดเผือดไปทันที ดิ้นรนอย่างรุนแรงอยู่ในอ้อมแขนเขา “เจ้า! ฝูอี เจ้า…นี่เจ้าทำอะไร?” แล้วยื่นมือหมายจะผลักเขาออกไป
แต่ตี้ฝูอีก็ไม่อ่อนข้อให้เลยสักนิด มีดคมในมือบิดคว้านช่องท้องของนาง!
สตรีชุดเขียวนางนั้นร้องโหยหวนคราหนึ่ง ร่างกายอ่อนยวบไป กลายเป็นทรายเหลืองปลิวกระจัดกระจาย…
และทันทีที่สตรีชุดเขียวผู้นี้สลายหายไป ทิวทัศน์ของแดนดอกท้อก็ราวกับฉากกระดาษ เริ่มพังทลายอย่างช้าๆ…
….
ในช่วงเวลาเดียวกันนี้ สตรีชุดขาวที่อยู่ภายในทะเลทรายก็คล้ายจะถูกแทงด้วยเช่นกัน ค้อมเอวลงไปทันที! สีหน้าเหลือเชื่อ
เป็นไปได้ยังไงกัน?! นางจัดวางจุดทำลายเขตแดนไว้ในตำแหน่งที่อันตรายถึงขนาดนี้แล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะถูกตี้ฝูอีจับได้อีก ทำลายได้ด้วยมีดเล่มเดียว!
สรุปแล้วนางเผยพิรุธออกไปตรงไหนกัน?!
นางกำมือแน่น!
วรยุทธ์นางสูงส่งยิ่ง ต่อให้วรยุทธ์ของร่างอวตารสู้ร่างต้นอย่างนางไม่ได้ แต่นั่นก็สูงล้ำมากแล้ว อย่างน้อยก็สามารถต่อกรกับตี้ฝูอีในปัจจุบันนี้ได้อย่างเสมอภาค
หากมิใช่เพราะตี้ฝูอีลอบโจมตีอย่างกะทันหัน ไม่มีทางทำสำเร็จได้!
นางมองแดนดอกท้อในภาพลวงตาที่พังทลายลง ดวงหน้าพิลาสเขียวคล้ำ
กู้ซีจิ่วพลันยินดีอยู่ในใจ สตรีชุดขาวนางนี้ร่วมแบ่งปันความรู้สึกกับร่างอวตาร สตรีชุดเขียวสลายหายไปแล้ว จิตมารชุดขาวตนนี้ก็น่าจะบาดเจ็บสาหัสแล้วกระมัง?!
ความคิดเธอเพิ่งจะแล่นมาถึงตรงนี้ จู่ๆ สตรีชุดขาวผู้นั้นก็กระโจนขึ้นมา ทวนนิ้วเล่มหนึ่งผุดขึ้นมาในฝ่ามือ จ้วงแทงเข้าที่ทรวงอกของตี้เฮ่าซึ่งอยู่ด้านข้าง!
ถึงแม้กู้ซีจิ่วจะนึกแคลงใจในตัวพวกตี้เฮ่าทั้งสองคนแล้วจริงๆ แต่จู่ๆ ก็ได้เห็นฉากเช่นนี้ จึงตกตะลึงไป สีหน้าแปรเปลี่ยนทันที “หยุดนะ!”
โลหิตสดๆ พุ่งกระฉูดออกมาจากหน้าอกของตี้เฮ่า คล้ายว่าเขาจะเจ็บปวดยิ่ง ร่างน้อยๆ สั่นสะท้านนิดๆ เบิกตามองกู้ซีจิ่ว ปากจิ้มลิ้มอ้าเผยอ เปล่งเสียงอย่างกินแรงยิ่ง “ท่านแม่…ช่วย…”
ในสมองกู้ซีจิ่วเกิดเสียงดังตูม “สารเลว เจ้า…”
เอ่ยวาจายังไม่ทันจบดี จู่ๆ สตรีชุดขาวนางนั้นก็พุ่งเข้ามาหาเธอแล้ว
กู้ซีจิ่วรับรู้เพียงว่ามีสายลมโหมปะทะหน้าหอบหนึ่ง ร่างกายพลันสะท้าน เบื้องหน้ากลายเป็นสีดำสนิทไปทันที
ยามที่เธอได้สติขึ้นมาอีกครั้ง พบว่าตนกำลังลอยคว้างอยู่
แย่แล้ว นี่ดวงวิญญาณของตนหลุดลอยออกมาแล้ว!
เธอมองลงไปด้านล่างตามสัญชาตญาณ ค้นพบในทันทีว่าร่างของตนที่อยู่ด้านล่างไม่ได้นอนอยู่ แต่ยืนสง่าอยู่ตรงนั้น กำลังเงยหน้ามองเธออยู่ ส่วนสตรีชุดขาวผู้นั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว…
————————————————————————————-
Comments