ทั้งสองใช้เวลาสองชั่วโมงเต็มเดินเล่นรอบปราสาท

ระหว่างทางก็ได้พบกับคนใช้ของที่นี่มากมาย

พวกเขาส่วนใหญ่พูดภาษาท้องถิ่น แม้จะไม่เข้าใจสิ่งที่จิ่งหนิงพูด แต่พวกเขาก็อบอุ่นและใจดีมาก

ทั้งสองคนหลงทางอยู่ครู่หนึ่ง และใช้เวลานานกว่าจะกลับไปที่ห้องโถงด้านหน้า ได้

เมื่อกลับไปที่ห้องโถงด้านหน้าได้ก็เป็นเวลาหกโมงไปแล้ว

คุณอาเชวกลับมาจากห้องปฏิบัติการแล้ว และเมื่อเห็นพวกเขา ก็ขอให้คนใช้เรียกโม่ไฉ่เวยและเด็กสองคนมาเพื่อเตรียมทานอาหาร

จิ่งหนิงทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม ซึ่งท่าทางของ คุณอาเชวที่มีต่อพวกเขานั้นอ่อนโยนกว่าเมื่อก่อน

มื้อค่ำเป็นอาหารจานพิเศษของในท้องถิ่น

อานอานและจิ้งเจ๋อน้อยเล่นกับโม่ไฉ่เวยเป็นเวลาหลายชั่วโมงในช่วงบ่าย และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็แน่นแฟ้นขึ้น

ตอนที่ทานอาหารเย็น เพียงแค่คำว่าคุณยายคำเดียว ใบหน้าของโม่ไฉ่เวยเกือบจะเบ่งบานด้วยความปิติยินดี

โม่ไฉ่เวยมีความสุข คุณอาเชวก็มีความสุขไปด้วยโดยปริยาย

มองดูเด็กสองคน เหมือนกับมองเห็นของล้ำค่า

ไม่เพียงแต่มอบของขวัญมากมายให้กับพวกเขาเท่านั้น แต่เพราะร่างกายของอานอานนั้นไม่ค่อยดีนัก จึงต้องทำสูตรยารสชาติสำหรับของเด็กๆ อีกด้วย

แม้ว่าอานอานจะคิดว่าพวกเขาดูแปลก ๆ เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จคุณอาเชวจำได้ว่าต้นเงินต้นทองที่เฉียวฉีส่งมาพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย ในขณะนี้ถูกเก็บไว้ในห้องมืดที่ด้านหลัง จึงพาพวกเขาไปดู

เมื่อมีคนสองสามคนมาถึงสถานที่นี้ พวกเขาเห็นว่ามันเป็นห้องที่สร้างด้วยน้ำแข็งทุกด้าน มีกระจกอยู่ด้านบน แต่ดูเหมือนว่าจะมีชั้นฉนวนโปร่งใสอยู่บนกระจก

ด้วยวิธีนี้ ดวงอาทิตย์สามารถส่องแสงได้ แต่จะไม่ส่งผลต่ออุณหภูมิด้านล่าง

หนานกงจิ่นกล่าวก่อนหน้านี้ว่า ต้นเงินต้นทอง จำเป็นต้องเติบโตในที่ชื้นและเย็น ๆ เป็นเรื่องยากที่จะนึกถึงวิธีนี้ภายใต้สภาวะเช่นนี้

จิ่งหนิงและลู่จิ่งเซินต่างก็รู้สึกแปลกใหม่มาก

เห็นได้ชัดว่ากล่องหยกด้านล่างถูกส่งโดยกู้ซือเฉียน

มีชั้นน้ำตื้นอยู่ด้านใน ตรงกลางติดด้วยแถบหยกยาว

คุณอาเชวกล่าวว่า “ผมทำได้แค่ป้องกันไม่ให้พวกมันตายชั่วคราวเท่านั้น ส่วนการแพร่พันธุ์มากขึ้นนั้นคงต้องรอสักพัก”

จิ่งหนิงพยักหน้า

“คุณอาเชวคุณมั่นใจในเรื่องนี้มากแค่ไหน”

คุณอาเชวเหลือบมองที่เธอและขมวดคิ้วเล็กน้อย “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจ”

จิ่งหนิงตกตะลึง

คุณอาเชว พูดอย่างเคร่งขรึม: “สิ่งนี้มันละเอียดอ่อนมาก ผมไม่ใช่นักปลูกดอกไม้มืออาชีพ ผมไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับสิ่งนี้ ผมแค่เก็บไว้ตามวิธีที่คุณพูดก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่า หนานกงจิ่นมีบางอย่างซ่อนอยู่ แต่นี่เป็นเรื่องปกติ คุณไม่ได้มอบแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ให้แก่เขา ดังนั้น เขาก็จะไม่บอกวิธีการจริงๆแก่คุณ”

“แต่อย่ากังวลมากไป ผมมีเพื่อนสนิทที่เป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้ ผมโทรหาเขาเมื่อสองวันก่อน เมื่อแล้วเขาจะมาที่นี่ แล้วเราก็จะมาเรียนรู้ด้วยกัน บางทีอาจจะได้ผลอะไรบ้าง แต่ผลลัพธ์ก็ยังไม่แน่นอน”

จิ่งหนิงรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยในขณะนี้

หลังจากเห็นต้นเงินต้นทองแล้ว คุณอาเชวก็พาพวกเขาไปเดินเล่นรอบสวนสมุนไพรที่เขาปลูกไว้

จิ่งหนิงเคยได้ยินชื่อเสียงของหมอผีมาก่อน แต่ไม่เข้าใจถึงรายละเอียด

ตอนนี้ได้รู้แล้วว่าเขาไม่เพียงเชี่ยวชาญด้านการแพทย์แผนตะวันตกเท่านั้น แต่ยังเชี่ยวชาญด้านการแพทย์แผนจีนอีกด้วย

จิ่งหนิงสงสัยอย่างอดไม่ได้ เมื่อกลุ่มคนซื้อของเสร็จแล้ว เธอก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นและนั่งลง เธออดไม่ได้ที่จะถาม “คุณอาเชวฉันเห็นว่าคุณรู้เรื่องยาจีนมากพอสมควร คุณควรเป็นคนจีนด้วยใช่ไหม”

คุณอาเชวไม่ได้เก็บซ่อนและพยักหน้า “ใช่”

“แล้วทำไมคุณถึงมาที่นี่? แล้วยังอยู่ที่นี่อย่างสันโดษอีก?”

คุณอาเชวไม่พูดไม่จา

โม่ไฉ่เวยยิ้มและพูดว่า: “ครอบครัวของ อะซู่ ก็เป็นครอบครัวทางการแพทย์ แต่ต่อมามีบางอย่างเกิดขึ้นและสมาชิกในครอบครัวไม่อยู่ที่นั่นอีกต่อไปดังนั้นเขาจึงไปต่างประเทศเพื่อเรียนแพทย์กับคนอื่น ๆ อาจารย์ของเขาเคยอาศัยอยู่ที่นี่มาก่อน หลังจากที่อาจารย์เสียชีวิต เขาไม่ได้ย้ายออกไป ดังนั้นเขาจึงอยู่ที่นี่”

จิ่งหนิงก็พูดขึ้นว่า “เป็นอย่างนี้นี่เอง”

ในเวลานั้น อานอานก็วิ่งเข้ามาจากข้างนอกและพูดว่า “คุณแม่ หนูเพิ่งเห็นลุงแปลกหน้า กำลังวิ่งไปที่นั่น”

จิ่งหนิงตกตะลึงและกำลังลุกขึ้นยืน

คุณอาเชวก็พูดขึ้นทันทีว่า “ไม่ต้องกังวล เขาเป็นรุ่นพี่ของฉัน และเขาป่วยทางจิต แค่คิดเสียว่าเขาไม่มีอยู่จริง”

จิ่งหนิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่า คุณอาเชวและโม่ไฉ่เวยต่างก็มีความลับ ดูเหมือนไม่สะดวกที่จะพูดมากกว่านี้ ดังนั้นเธอจึงไม่ถามอะไรต่อ

คืนนั้น พวกเขาอยู่ในปราสาทโดยปริยาย

โม่ไฉ่เวยขอให้คนใช้ทำความสะอาดห้องสำหรับพวกเขา จิ่งหนิงไม่ได้กังวลว่าจิ้งเจ๋อน้อยจะนอนคนเดียว ดังนั้นเขาจึงจัดเตียงในห้องระหว่างเขากับลู่จิ่งเซิน

ไม่ว่าตอนนี้อานอานจะโตแค่ไหน ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร

ในตอนกลางคืน หลังจากที่เด็กๆ นอนหลับหมดแล้ว ลู่จิ่งเซินก็จูบเธอที่หน้าผากและกระซิบว่า “ไปนอนเถอะ”

จิ่งหนิงพยักหน้า

ไม่มีความฝันทั้งคืน

เมื่อตื่นขึ้นในเช้าวันที่สอง พระอาทิตย์ก็ส่องแสงอยู่ด้านนอกแล้ว

ในทะเลทราย ช่วงกลางคืนสั้นและช่วงกลางวันยาวนาน ดวงอาทิตย์ส่องแสงแล้วในตอนหกหรือเจ็ดโมงเช้า และดวงอาทิตย์จะไม่ตกจนกว่าจะถึงสี่ทุ่ม

จิ่งหนิงไม่ชินกับมันจริง ๆ แต่เพราะมีม่านหนากั้นมันจึงไม่เป็นไร

หลังจากที่เธอลุกขึ้นและอาบน้ำ เธอออกไปและเห็นลู่จิ่งเซินกำลังเล่นกับเด็กสองคนอยู่ในห้องนั่งเล่น

จิ้งเจ๋อน้อยนั่งอยู่บนพรม อานอานกำลังหันหลังกลับ และลู่จิ่งเซินก็นั่งบนโซฟา บอกให้เขาประกอบเลโก้ทีละชิ้น

จิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากเมื่อดูภาพที่อบอุ่นเช่นนี้

“หนิงหนิง เธอตื่นแล้ว”

เสียงของโม่ไฉ่เวยมาจากด้านหลัง

จิ่งหนิงหันหน้าไปเห็นโม่ไฉ่เวยในชุดสีขาว พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“อืม ฉันตื่นสาย”

“เธอกำลังตั้งครรภ์ เป็นเรื่องปกติ ไปกินข้าวเช้ากันก่อน หลังจากอาหารเช้าก็ดื่มยา เมื่อคืนฉันบอกคุณอาเชวเกี่ยวกับอาการแพ้ท้องของเธอแล้ว และเขาก็เตรียมยามาให้โดยเฉพาะ”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จิ่งหนิง ก็รีบขอบคุณ คุณอาเชวและกลุ่มคนก็เดินไปที่ห้องอาหาร

อาหารเช้าเป็นอาหารท้องถิ่น บวกกับอาหารเบาๆ สองสามอย่างที่มีรสชาติแบบจีน

โม่ไฉ่เวยยิ้มและพูดว่า: “ฉันเกรงว่าพวกเธอจะไม่ชินกับการกินที่นี่ ฉันเลยขอให้ครัวเตรียมอาหารในบ้านเป็นพิเศษ พวกเธอดูและทานอะไรก็ได้ที่ชอบ แล้วฉันจะให้พวกเขาเตรียมสิ่งที่คุณชอบเป็นอาหารต่อไป”

จิ่งหนิงยิ้มและพูดว่า “ฉันทานได้หมด”

อานอานและจิ้งเจ๋อน้อยไม่ใช่เด็กเลือกทาน บวกกับทักษะการทำอาหารของโม่ไฉ่เวยนั้นดีมากจริงๆ

ไม่ว่าจะจานไหนในมือเธอต่างก็มีรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์

เมื่อเห็นสิ่งนี้ รอยยิ้มของโม่ไฉ่เวยก็ยิ่งชัดเจนขึ้น

ทานเสร็จก็ชวนกันออกไปเดินเล่น

ที่นี่อากาศร้อน เป็นทะเลทรายนอกเมืองนี้ อุณหภูมิต่ำกว่าแต่ก็ยังร้อนมาก

นอกจากนี้ อุณหภูมิระหว่างกลางวันและกลางคืนก็แตกต่างกันมาก และพวกเขาไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไรหลังจากออกไป

ดังนั้น โม่ไฉ่เวยจึงไม่เพียงแค่ทำครีมกันแดดเท่านั้น แต่ยังนำเสื้อคลุมหนาๆ ทั้งสำหรับผู้ใหญ่และเด็กมาให้ด้วย