เธอไม่รู้แต่ลู่จิ่งเซินกลับเข้าใจดี

ที่สุดแล้วพวกเขาต่างก็เป็นผู้ชาย หลังจากประสบสิ่งกระตุ้นครั้งใหญ่เมื่อคืนนี้ ความคิดที่อยู่ในใจไม่ได้ต่างกันมากนัก หากพวกเขาตื่นเช้าสิถึงจะแปลก

เพื่อป้องกันไม่ให้จิ่งหนิงเขาไปปลุกให้พวกเขาตื่น ลู่จิ่งเซินพาเธอตรงไปที่ห้องอาหารเพื่อรับประทานอาหารทันที จากนั้นก็เก็บข้าวของเตรียมตัวกลับบ้าน

หัวเหยาตื่นตามหลังพวกเขามาและพบว่าพวกเขาเก็บของเสร็จแล้ว จึงบ่นว่าจิ่งหนิงไม่ยอมปลุกเธอและรีบไปเก็บของ

แต่อันที่จริงแล้ว พวกเขาก็แค่เข้าพักที่นี่แค่วันเดียว นอกจากเมื่อวานที่ออกไปเดินเล่นซื้อของกันแล้ว จึงไม่ได้มีกระเป๋าอะไรมากนัก

หลังจากเก็บกระเป๋าแล้ว กลุ่มเพื่อนก็กล่าวลากับกู้ซือเฉียนและเฉียวฉีแล้วออกเดินทางไปสนามบิน

เที่ยวบินตอนบ่ายโมงครึ่ง กลับถึงประเทศก็หกโมงเย็นพอดี

จิ่งหนิงไม่ได้เจอกับเจ้าตัวน้อยสองคนมากสักระยะแล้ว ดังนั้นขณะที่อยู่บนรถระหว่างทางกลับบ้าน หัวใจของเธอก็พุ่งกลับบ้านดั่งลูกธนู และแทบอยากจะบินไปอยู่ตรงหน้าพวกเขาในตอนนี้เลย

ลู่จิ่งเซินยิ้มและพูด “เธอติดพวกเขาขนาดนี้ ไม่เห็นติดฉันแบบนี้บ้าง?”

จิ่งหนิงอยู่ในอ้อมกอดของเขาและเงยหน้ามองเขา “ใครบอกว่าฉันไม่ติดคุณ? ตอนนี้ก็ติดคุณอยู่ไม่ใช่เหรอคะ?”

ชายหนุ่มหรี่ตาเล็กน้อยและลดเสียงลง “ฉันชอบให้เธอติดฉันบนเตียงมากกว่า”

จิ่งหนิง: “…”

สายตาเหลือบมองคนขับที่อยู่แถวหน้า และแอบเอื้อมมือไปบีบเอวของเขา

ลู่จิ่งเซินอดหัวเราะไม่ได้

หลังจากกลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ เมื่อถึงประตูบ้าน ก็ได้ยินเสียงเด็กสองคนโห่ร้อง

“ดีจัง ๆ คุณอาเฟิงยี่หล่อมากเลย หนูชอบปราสาทนี้!”

กลุ่มคนรับใช้รู้แล้วว่ารถมาถึงแล้วจึงรีบออกมาต้อนรับ

“คุณผู้ชาย คุณนาย กลับมาแล้วเหรอคะ”

อาจจะเพราะได้ยินเสียงของเธอ เสียงด้านในจึงเงียบลง จากนั้นเด็กทั้งสองคนก็วิ่งกรูออกมา

“หม่ามี๊!”

“หม่ามี๊ แด๊ดดี้!”

เจ้าซาลาเปาน้อยสองคน ใหญ่หนึ่งเล็กหนึ่ง วิ่งเข้ามาและกอดจิ่งหนิงแน่น

จิ่งหนิงถูกพวกเขาพุ่งตัวใส่และถอยไปหนึ่งก้าว โชคดีที่ลู่จิ่งเซินยืนกันไว้อยู่ด้านหลังจึงไม่ล้ม

และอดยิ้มไม่ได้: “พวกหนูเกือบจะทำหม่ามี๊ล้มแล้ว ระวังเดี๋ยวเราสามคนจะล้มลงไปนะจ๊ะ”

อานอานยิ้มร้าย “ไม่กลัวแด๊ดดี้ช่วยพยุงอยู่ข้างหลัง!”

ลู่จิ่งเซินเบิกตาโพลงใส่เธอ “หนูแย่ที่สุดเลย”

อานอานแกล้งทำหน้าผี

จิ่งหนิงหัวเราะและวางพวกเขาลง จากนั้นทั้งสามคนก็จูงมือกันและเดินเข้าไปด้านใน ขณะที่ลู่จิ่งเซินและคนงานแบกกระเป๋าเดินตามมา

หลังจากเข้ามาในห้องก็พบว่าเฟิงยี่ก็อยู่ด้วยและเพิ่งเดินออกมาจากห้องเล่นเกม

เมื่อเห็นเธอเขาก็ยิ้มและร้องทัก “พี่สะใภ้สวัสดีครับ”

จิ่งหนิงยิ้มและพูด: “วันนี้นายถึงว่างแวะมาได้? ลั่วเหยาล่ะ? ไม่มาด้วยกันเหรอ?”

เฟิงยี่ยิ้มและพูด: “เธอไม่สบาย อยู่ที่บ้าน ผมมาช่วยอานอานติดตั้งอะไรบางอย่าง”

จิ่งหนิงตกตะลึงและพูดอย่างห่วงใย “ไม่สบาย? ป่วยเป็นอะไร?”

เฟิงยี่เกาหัวอย่างเขินอาย “จะว่าไปก็ไม่ใช่ ก็คือ…มีข่าวดีแล้วครับ”

จิ่งหนิงตกตะลึง

ตอนนี้เอง ลู่จิ่งเซินก็เดินเข้ามาและไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดพอดีและพูดขึ้นทันที: “จะเป็นพ่อคนอยู่แล้วยังไม่รีบไปฝึกกำลังแขนอีก? ระวังเถอะถึงเวลาจะอุ้มลูกไม่ไหวนะ!”

เฟิงยี่ได้ยินแล้วจึงรีบวิ่งไป “พี่รอง มา ผมช่วยพี่ถือ”

จิ่งหนิงจึงได้ตอบสนองด้วยรอยยิ้มปีติยิ่ง

ถังลั่วเหยาถือได้ว่าอยู่ในกลุ่ม นอกจากหัวเหยาแล้วก็มีเพื่อนสนิทอยู่ไม่มาก และเนื่องจากเธอยืนด้วยลำแข้งตนเอง ดังนั้นจึงมีความรู้สึกรักและหวงแหน

เวลานี้เมื่อเธอได้ยินข่าวดี จึงรู้สึกดีใจกว่าใคร

เธอเรียกเฟิงยี่ให้อยู่แล้วพูด: “ท้องแล้วยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องระวังนะ นายจะต้องบอกเธอด้วย”

เฟิงยี่ยิ้มและพูด: “รู้แล้วครับ ช่วงนี้พวกเราไม่ได้ไปพักข้างนอกเลย อยู่บ้านตลอด แม่ผมดูแลเธออยู่”

จิ่งหนิงตกใจอีกครั้ง

ก่อนหน้านี้ คุณแม่เฟิงไม่ค่อยจะชอบถังลั่วเหยาเท่าไหร่และยิ่งดูถูกสถานะนักแสดงของเธอด้วย ทำให้เรื่องแต่งงานของเธอกับเฟิงยี่ดูไม่ค่อยจะดีนัก

ตอนนี้กลับยินดีรับตัวเธอกลับไปดูแลที่บ้านเป็นการส่วนตัว ซึ่งเห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์เติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดดและยอมรับเธออย่างสมบูรณ์แล้ว

เธออดยินดีในใจไม่ได้และพูดขึ้น: “เอาไว้จะไปเยี่ยมเธอนะ”

เฟิงยี่พยักหน้า “ได้ครับ ผมจะกลับไปบอกเธอ พี่มาได้ตลอดเลยนะ”

จิ่งหนิงพยักหน้า จากนั้นเฟิงยี่ก็เข้าไปช่วยลู่จิ่งเซินถือกระเป๋าทันที

อานอานลากจิ่งหนิงเข้าไปในห้องเล่นเกม

“หม่ามี๊ดูสิคะ นี่เป็นปราสาทที่อาเฟิงยี่ทำให้หนู”

ในห้องนั้น มีปราสาทเล็ก ๆ ที่สวยงามและวิจิตรบรรจงตั้งตระหง่านที่นั่นอย่างเงียบ ๆ ปราสาททำจากวัสดุที่ดีต่อสุขภาพและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมและพื้นที่สามารถให้เด็กสองคนเข้าและออกได้

จิ่งหนิงยิ้มแล้วพูด: “สวยมากจ้ะ”

จิ้งเจ๋อน้อยตามเข้ามาและวิ่งไปนั่งบนเบาะนุ่ม ๆ หน้าปราสาท และพูดเสียงอ้อแอ้ “หม่ามี๊ เล่นกับพวกเรานะครับ”

จิ่งหนิงยิ้มแล้วพูด: “ได้ ถ้าอย่างนั้นแม่จะเล่นกับพวกหนูสักพัก แล้วเดี๋ยวพวกลูกก็เล่นกันเองนะจ๊ะ”

ทั้งสองต่างพยักหน้า

ระหว่างที่จิ่งหนิงเล่นกับลูกๆ ลู่จิ่งเซินได้เก็บกระเป๋าเดินทางเข้าบ้านทั้งหมดและกำลังคุยกับเฟิงยี่

เขาห่างหายจากเมืองหลวงไปนาน แม้จะมีคนมารายงานทุกวันแต่ก็ยังมีบางอย่างที่ขาดหายไป

ซึ่งเฟิงยี่จะได้อธิบายให้เขาเข้าใจได้พอดี

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน โทรศัพท์มือถือของลู่จิ่งเซินก็ดังขึ้น

เขาหยิบขึ้นมาดูพบว่าเป็นสายของท่านย่ากับท่านปู่จึงรีบรับ

คนแก่ทั้งสองรู้ว่าพวกเขากลับมาแล้ว และต่างเป็นห่วงสถานการณ์ของทางกู้ซือเฉียน

ที่สุดแล้วถึงแม้ตระกูลลู่และตระกูลกู้จะเป็นคู่แข่งกัน แต่หากจะต้องโดนโจมตีจากภายนอกเข้าสู่ตลาดจีน เช่นนั้นตระกูลกู้และตระกูลลู่ย่อมยืนอยู่ฝั่งเดียวกัน

ดังนั้นพวกเขาจึงได้เป็นกังวลขนาดนี้

ลู่จิ่งเซินได้เล่าสถานการณ์ทางนั้นอย่างละเอียดและได้รู้ว่ากลุ่มชาวจีนถูกจำกัดแล้วจึงได้สบายใจ

เมื่อคุยธุระเสร็จยังได้บอกให้พวกเขาไปรับประทานอาหารค่ำที่บ้านแล้วจึงวางสายไป

เฟิงยี่เห็นเขากำลังยุ่ง เขานั่งอยู่ไม่นานก็จากไป

ลู่จิ่งเซินจึงได้ไปที่ห้องเล่นเกมและได้เห็นจิ่งหนิงกำลังเล่นซ่อนหากับลูกๆ

ที่จริงแล้วห้องเล่นเกมก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากมายนักประมาณร้อยกว่าตารางเมตร ภายในเต็มไปด้วยของเล่นประเภทต่างๆ ทั้งใหญ่ทั้งเล็กจึงมีที่ให้ซ่อนตัวอย่างจำกัด

บวกกับเด็กๆ ไม่ได้เชี่ยวชาญในเรื่องการเก็บเสียงและซ่อนตัว เวลาเดินหรือขยับตัวก็จะมีเสียง

อานอานที่โตแล้วก็ยังดี แต่กับจิ้งเจ๋อน้อยที่ไม่ว่าจะเดินไปไหนก็มีเสียงวิ่งเบาๆ อยู่ตลอดราวกับกลัวว่าจะไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

ดังนั้นเมื่อบอกว่าเล่นซ่อนหา แท้จริงแล้วจิ่งหนิงสามารถหาตัวพวกเขาได้อย่างง่ายดายมาก แต่ก็ยังเล่นกับพวกเขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงของพวกเขาเท่านั้นเอง

เธอปิดตาและยิ้มแล้วพูด: “พวกลูกแอบเสร็จรึยัง? แมวเหมียวจะออกไปจับหนูๆ แล้วนะ”