บทที่ 276 บังเอิญพบกันที่บาร์

ลู่จิ่งเซินพยักหน้า และเริ่มพูด

“ผมคิดว่า คุณน่าจะไม่ชอบเธอมาก ไม่อยากเชื่อว่าคุณจะช่วยเธอ คุณไม่หึงเธอเหรอ?”

“หึงใครคะ？กวนเสว่เฟยเหรอ?”

ลู่จิ่งเซินพยักหน้าอย่างไร้อารมณ์

จิ่งหนิงอดไม่ได้ที่ขำออกมา

“ทำไมเหรอคะ？เพราะเรื่องที่เธอจงใจจะนั่งข้างคุณ เมื่อตอนมื้อกลางวันนี้หรือคะ？”

ลู่จิ่งเซินนิ่วหน้า

เมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ คิ้วเขาก็พันกันยุ่ง

จิ่งหนิงระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“โอเค เธอเคยเป็นแฟนเก่าของคุณ เรื่องนี้ฉันไม่หึงเลยสักนิด ถ้าฉันหึงคุณเพราะแค่เรื่องทานอาหารด้วยกันมื้อเดียว หลังจากนี้ฉันคงไม่ต้องหึงคุณไปเสียทุกเรื่องเหรอคะ?”

จิ่งหนิงมีความคิดที่เปิดกว้าง เธอสามารถแยกแยะเรื่องบางเรื่องได้อย่างชัดเจน

อะไรคือของเธอ อะไรไม่ใช่ของเธอ สิ่งไหนจริง สิ่งไหนไม่จริง เธอสามารถแยกแยะได้อย่างชัดเจน

เธอไม่เคยนำเรื่องไม่เป็นเรื่องกลับมาคิดให้ตัวเองไม่สบายใจ

แม้ว่าเธอจะไม่คิดอะไรมาก แต่กลับกลายเป็นลู่จิ่งเซินที่ไม่สบายใจเสียแทน

เขามองเธอด้วยสีหน้าขุ่นเคืองเล็กน้อย“ทำไมผมถึงรู้สึกว่า คุณไม่ใส่ใจผมเลย？”

จิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“ไม่หึงแปลว่าไม่ใส่ใจคุณเหรอ ท่านประธานลู่ หัวหน้าลู่ มีวุฒิภาวะหน่อยได้ไหม?”

ลู่จิ่งเซินยิ่งรู้สึกเศร้าใจ

จิ่งหนิงไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อ เธอเปลี่ยนเรื่อง：“จริงด้วย เมื่อครู่ที่ฉันถูกวนเสว่เฟยจับได้ สายตาที่เธอมองฉัน เหมือนกับว่าเธอกลัวว่าฉันจะเอาเรื่องของเธอไปพูด คุณคิดว่าเธอจะเกลียดฉันเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า?”

ท่าทีของลู่จิ่งเซินดูกังวล

“เธอไม่กล้าหรอก”

ผ่านไปสักพัก เขาก็พูดขึ้นว่า：“ไม่ว่าอย่างไร เรื่องนี้ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับศิลปินในสังกัดของอานหนิงกั๋วจี้ เดี๋ยวผมจะขอให้ซูมู่ส่งคนไปตรวจสอบ คุณวางใจได้ ไม่มีปัญหา”

จิ่งหนิงพยักหน้า

เพราะท้ายที่สุดแล้ว กวนเสว่เฟยก็เป็นสมาชิกของตระกูลกวน ซึ่งตระกูลกวนและตระกูลลู่ก็ถือเป็นตระกูลที่มีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นมานาน

แม้จะอยู่ต่อหน้าของคุณนายใหญ่ เธอก็ไม่อยากให้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเสว่เฟย

ในตอนเย็น ลู่จิ่งเซินได้รับโทรศัพท์จากฟู่หย่วนหาง ชวนให้พวกเขาไปดื่มเหล้ากันที่บาร์ ฟังจากน้ำเสียง ดูเหมือนเขาจะอารมณ์ไม่ค่อยดี

ลู่จิ่งเซินไม่ได้กังวลเรื่องของเขามากนัก เพราะท้ายที่สุดแล้ว แม้เขาจะอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่ข้างกายเขาก็มีความสุขอยู่รายล้อมมากมาย คงไม่สามารถทำให้เขากังวลไปได้นานหรอก

ถึงแม้เขาไม่อยากไป แต่จิ่งหนิงอยากไป

เธอมาอยู่เมืองหลวงได้สักพักแล้ว แต่ก็ไม่มีโอกาสได้เที่ยวบาร์ที่นี่เสียที ไม่รู้ว่ามีอะไรที่แตกต่างจากที่อื่นบ้าง？

เมื่อเห็นเช่นนี้ ลู่จิ่งเซินก็ไม่อยากทำให้เธอผิดหวัง จึงเปลี่ยนเส้นทาง และมุ่งหน้าไปยังบาร์ L-VE bar

เครื่องดื่มพิ้งค์เลดี้ของบาร์ร้านนี้เป็นที่รู้จักกันอย่างมากในเมืองหลวง ทันทีที่เธอเข้าไป ก็ถูกความอึกทึกของด้านในกระแทกเข้าอย่างจัง จนเธอต้องถอยหลังเพื่อตั้งหลัก

ห้องโถงค่อนข้างคึกคัก ผู้คนเบียดเสียด เสียงดนตรีดังกระหึ่ม ภายใต้แสงสีเสียง ชายหญิงจำนวนนับไม่ถ้วนพากันเต้นอย่างสุดเหวี่ยงตามจังหวะดนตรี เผาผลาญพลังงานที่เหลือเฟือระหว่างวัน

แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมาสถานที่แบบนี้ แต่จิ่งหนิงก็รู้สึกแปลกๆ อยู่เล็กน้อย

อย่างไรก็ตามภายใต้ความรู้สึกแปลกๆ นั้น ยังมีความอยากรู้อยากเห็นและความตื่นเต้นซ่อนอยู่

ทั้งสองมองไปรอบ ๆ ในห้องโถง แต่ไม่พบร่างของฟู่หย่วนหาง

ดังนั้นลู่จิ่งเซินจึงตัดสินใจที่จะโทรหาเขา แต่ยังไม่ทันที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมา ก็มีคนมาแตะเข้าที่ไหล่เขา พอหันหน้าไปก็เห็นเขายืนอยู่ข้างๆ แล้ว

จิ่งหนิงตกใจ และถามขึ้นว่า“คุณโผล่มาจากไหนเนี่ย？”

ฟู่หย่วนหางกวาดตามองไปทั่วห้องโถง เขาลดระดับเสียงลง：“พวกคุณตามฉันมา”

ทั้งสองผงะ แต่ก็ตามเขาไป

ทางเดินของชั้นสองค่อนข้างกว้าง ทางซ้ายเป็นห้องวีไอพี ส่วนทางขวาก็มีเคาน์เตอร์บาร์เล็กๆ วางเรียงกันเป็นแถว ที่นั่งของบาร์นั้น สามารถมองลงไปชมการแสดงบนเวทีของชั้นหนึ่งได้

ฟู่หย่วนหางไม่ได้เข้าไปในห้องวีไอพี แต่พาพวกเขาไปยังที่นั่งที่มุมดีที่สุดด้านข้างเคาน์เตอร์บาร์ขนาดใหญ่

พนักงานเดินเข้ามารับออเดอร์เครื่องดื่ม ฟู่จิ่วซือสั่งเบียร์หนึ่งโหล

จิ่งหนิงสังเกตดูฝูงชนที่เดินผ่านไปมารอบตัวเธอ ภายในใจรู้สึกวิตกเล็กน้อย

“ฟู่หย่วนหาง ทำไมคุณมาที่นี่คนเดียว？มาทำอะไร?”

ฟู่หย่วนหางมองไปที่เธอ และพูดเบา ๆว่า“ที่แบบนี้ยังจะทำอะไรได้อีก？มาหาอะไรดื่มสิ”

จิ่งหนิงเริ่มรู้สึกสนใจ“ดื่มคนเดียวเหรอ？มีปัญหาน่ะสิ”

สีหน้าของฟู่หย่วนหางดูกังวลขึ้นในทันที

ราวกับเธอมานั่งอยู่ในใจเขาอย่างไรอย่างนั้น

“ใช่เสียที่ไหนเล่า”

เขาส่ายศีรษะ สายตากระสับกระส่าย เห็นได้ชัดว่าเขากำลังโกหกอย่างแน่นอน

จิ่งหนิงยิ้ม ในเมื่อเขาไม่อยากที่จะพูด เธอจึงไม่อยากถามเซ้าซี้

พวกเขาทั้งสามพูดคุยกันอยู่ตรงนั้น และดื่มเครื่องดื่มไปเพียงไม่กี่แก้ว

จิ่งหนิงต้องไปทำงานในวันพรุ่งนี้ เธอจึงไม่สามารถดื่มได้มากนัก หลังจากดื่มไปสองสามแก้วเธอก็ยกน้ำผลไม้ขึ้นมาจิบ

ในขณะนั้นเอง ก็มีร่างที่แสนคุ้นเคยดึงดูดความสนใจของเธอ

บริเวณเคาน์เตอร์บาร์อีกด้าน ปรากฏร่างของหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก

เธอสวมเสื้อสีเหลืองอ่อน เข้าคู่กับกระโปรงสั้นสีขาว ผมนุ่มสลวยของเธอสยายยาวประบ่า ความสง่างามที่ไม่เหมือนใครฟุ้งกระจายออกมาจากร่างบางของเธอ

หญิงสาวแบบนี้ หาได้ยากมากในบาร์แบบนี้

สิ่งที่ดึงดูดจิ่งหนิง ไม่ใช่สิ่งนี้ แต่กลับเป็นตัวตนของเธอ

กวนเยว่หวั่น?

เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

หลังจากได้พบเธอที่เมืองจิ้นเพียงสองครั้ง จิ่งหนิงก็รู้สึกประทับใจในตัวเธอเป็นอย่างมาก

ไม่คาดคิดว่าจะได้พบเธอที่นี่

เธอหันหน้าไปทางฟู่หย่วนหาง พบว่าเขากำลังมองไปทางนั้นด้วยสายตาลุ่มหลง พร้อมกับใจที่เต้นระส่ำ

“ฟู่หย่วนหาง คุณรู้จักเธอเหรอ？”

จิ่งหนิงถามพร้อมกับชี้ไปที่ด้านหลังของหญิงสาว

ฟู่หย่วนหางรู้สึกตัวอีกครั้ง แววตาเขาฉายแววซับซ้อน จากนั้นก็ส่ายศีรษะ

จิ่งหนิงยิ้ม“ฉันรู้จักเธอ แต่ไม่ค่อยสนิทกันสักเท่าไหร่ ดูเหมือนเธอจะมาจากตระกูลกวนเหมือนกันเรียกได้ว่าเป็นญาติห่างๆ ！”

ฟู่หย่วนหางมีสีหน้าเรียบเฉย

แต่สายตาของเขาที่มองกวนเยว่หวั่น กลับลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อย ๆ

จิ่งหนิงรู้สึกสับสนเล็กน้อย

ลู่จิ่งเซินเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้ว และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ฟู่หย่วนหาง ถ้าคุณชอบเธอจริงๆ คุณควรที่จะวางอีโก้ของคุณแล้วเข้าไปหาเธอเสีย มานั่งดื่มย้อมใจแบบนี้มันจะได้อะไรขึ้นมา?”

ฟู่หย่วนหางชะงักไปชั่วครู่ ใบหน้าของเขาซีดลงเล็กน้อย

จิ่งหนิงเหลือบมองเขา และเหลือบมองไปยังกวนเยว่หวั่นที่นั่งอยู่ไม่ไกล เธอยิ้มและพูดขึ้น：“ดูเหมือนคุณจะรู้ว่าเธอจะมาที่นี่ ดังนั้นวันนี้คุณจึงตั้งใจที่จะมานั่งดื่มที่นี่ใช่ไหม?”

ฟู่หย่วนหางเงียบไป ไม่ได้ตอบอะไรกลับ ถือเป็นการยอมรับไปโดยปริยาย

จิ่งหนิงไม่เข้าใจ

“ถ้าคุณชอบเธอ ก็เข้าไปหาเธอเสียสิ คุณคือคุณชายฟู่ผู้เก่งรอบด้าน พื้นฐานครอบครัวก็ดี หน้าตาก็หล่อเหลา ยังกลัวอะไรอีกคะ？”

ฟู่หย่วนหางหยุดนิ่ง เขาอ้าปากค้าง และกลืนสิ่งที่เขาอยากพูดลงไป

จิ่งหนิงต้องการที่จะเกลี้ยกล่อมเขาอีกครั้ง แต่ทันใดนั้นฝ่ามือของเธอที่วางอยู่ใต้โต๊ะกลับถูกลู่จิ่งเซินบีบเบาๆ

ได้ยินเขาพูดเบาๆ：“ก็ได้ ถ้าไม่เข้าไปหาเธอก็นั่งดื่มอยู่ตรงนี้ แล้วมองเธอให้มันน้อยๆ หน่อย เพราะคนที่ไม่รู้จะคิดว่าคุณสะกดรอยตามเธอ"

จิ่งหนิงรู้สึกว่ามันช่างไร้สาระสิ้นดี แต่เธอก็เข้าใจเขาเช่นกัน

เรื่องนี้ต้องมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่

แต่ในเมื่อฟู่หย่วนหางไม่ต้องการที่จะพูด พวกเขาก็ไม่สามารถบังคับเขาได้

ทั้งสามไม่ได้พูดอะไรกันต่อ ฟู่หย่วนหางยกดื่มแก้วต่อแก้ว เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการที่จะดื่มย้อมใจ

ที่เคาน์เตอร์บาร์อีกด้าน กวนเยว่หวั่นพูดคุยกับชายที่นั่งอยู่ตรงนั้นได้ประมาณสองสามประโยค จากนั้นเธอก็ลุกออกไป