พูดจบก็ไม่แม้แต่จะกินข้าวเช้าและเดินออกไปพร้อมกับความโมโห

โม่ไฉ่เวยออกมาจากห้องอาหารแล้วเห็นเขาถือกุญแจรถเดินออกไปด้านนอกจึงรีบถาม: “เอ๊ะ รีบมากินข้าวสิคะ คุณจะไปไหนน่ะ?”

เซวซู่พูดและไม่ยอมหันกลับมา: “ไปห้องทดลอง”

โม่ไฉ่เวยขมวดคิ้วและกระทืบเท้า: “คนคนนี้ จริง ๆ เลยเชียว! ข้าวเช้าไม่กินก็จะไปห้องทดลองแล้ว”

จิ่งหนิงยิ้มแล้วเดินเข้าไปจับไหล่ขอเธอ “แม่คะ คุณอาเชวไปห้องทดลองเพื่อจะไปส่งมอบงานที่จะย้าย แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ”

โม่ไฉ่เวยรู้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องตอบตกลง แต่พอได้ยินมันเข้าจริง ๆ ใบหน้าของเธอก็อดที่จะแสดงความสุขออกมาไม่ได้

เธอกับจิ่งหนิงต้องพลัดพรากกันกว่าสิบปี ได้เจอกันอีกครั้งย่อมอยากที่จะใช้เวลากับจิ่งหนิง

แต่เธอเองก็ไม่อยากจะต้องอยู่ห่างจากเซวซู่ ท้ายที่สุดเซวซู่เป็นมากกว่าความกรุณาของเธอมานานแล้ว แต่ยังเป็นความรักซึ่งกันและกันในช่วงสิบปีที่ผ่านมา

แต่ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาปลากับอุ้งตีนหมีได้มาพร้อมกันไม่ได้ เรื่องที่ดีพร้อมทั้งสองด้าน บนโลกนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร?

ดังนั้นเธอจึงเข้าใจดี หากจะให้เซวซู่ต้องจากสถานที่ที่เขาอยู่มาตั้งแต่เล็กจนโต และละทิ้งห้องทดลองที่สร้างขึ้นด้วยความตั้งใจหลายปีมานี้ของเขา เขาก็คงจะทำใจได้ยาก

เรื่องนี้หากเป็นใครก็คงจะเป็นเรื่องที่ยากจะยอมได้

แต่สุดท้าย เซวซู่ก็ยังรับปากเพื่อเธอ

ดังนั้น นี่คือสิ่งที่เขาเลือกที่จะให้ตนเองต้องเป็นฝ่ายเสียสละเพื่อส่วนรวมเพื่อจะเติมเต็มสิ่งที่เธอต้องการ

หากจะบอกว่าโม่ไฉ่เวยไม่รู้สึกอะไรเลยก็เป็นเรื่องโกหก

แต่ต่อหน้าเด็ก ๆ อย่างจิ่งหนิงและลู่จิ่งเซิน เธอจึงไม่อาจจะแสดงออกมาได้

ได้แต่เช็ดหางตาและฝืนยิ้ม: “แม่รู้ งั้นก็ได้ เราไม่ต้องรอเขาแล้ว พวกเรากินข้าวเถอะ กินเสร็จยังต้องไปซื้อของอีกไม่ใช่เหรอ? อีกเดี๋ยวแม่จะไปเป็นเพื่อน”

และให้ลู่จิ่งเซินอยู่ดูแลลูก ๆ สองคนที่บ้าน

การเลือกของขวัญ ใช้เวลาอย่างมากก็ชั่วโมงเดียวเท่านั้น ให้คนขับรถพาไปคงไม่มีเกิดเรื่องอะไร

บวกกับ ถึงแม้ว่าปกติแล้วโม่ไฉ่เวยจะไม่ออกไปไหน แต่อย่างไรเสียก็อยู่ที่นี่กว่าสิบปี คนพื้นที่จำนวนไม่น้อยรู้จักเธอ รู้ว่าเธอคือภรรยาของเซวซู่

และจากอิทธิพลของเซวซู่ที่มีผลต่อที่นี่ก็ยากที่จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ลู่จิ่งเซินเห็นดังนั้นก็ได้แต่ปล่อยตามใจพวกเธอ ให้พวกเธอออกไปกันเอง

จิ่งหนิงกับโม่ไฉ่เวยจึงนั่งรถออกไปและมุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในพื้นที่

ห้างฯ มีของขายมากมายซึ่งมีเอกลักษณ์และรูปแบบท้องถิ่น

จิ่งหนิงพบร้านบูติกร้านหนึ่งและเลือกของทุกอย่างในนั้นอย่างละสองสามชิ้นและให้คนแพ็คของและให้ที่อยู่ทางไปรษณีย์ก่อนออกจากร้าน

จนออกมาจากห้างฯ จู่ ๆ โม่ไฉ่เวยก็พูดขึ้น: “เอ้ แม่จำได้ว่าอยู่อีกฝั่งของถนนมีร้านอาหารอร่อยและรสชาติดีมาก ยังไงก็จะไปแล้ว สู้ไปซื้อกินสักหน่อยให้ทุกคนได้ชิมเป็นอาหารเที่ยง”

จิ่งหนิงเองก็เข้าใจดีว่าเธออยู่ที่นี่มาสิบปี ถึงจะบอกว่าไม่คุ้นชินแต่อย่างน้อยก็มีความรู้สึกอยู่ไม่มากก็น้อย

ตอนนี้เมื่อเห็นว่าจะจากไป ดังนั้นจึงอยากจะซื้ออาหารท้องถิ่นรสชาติดีและได้กินเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อเป็นการบอกลา

จิ่งหนิงจึงพยักหน้า

เพราะในขณะที่กำลังเดินซื้อของตอนนี้ วันนี้หิมะไม่ตก อากาศแจ่มใสและมีแดด บวกกับอุณหภูมิที่อุ่นขึ้นและไม่ร้อนเหมือนก่อนหน้านี้

มีรู้สึกเหมือนดวงอาทิตย์ในฤดูหนาวที่อบอุ่น จึงมีถนนคนเดินเที่ยวมากมาย

ท้ายที่สุดมันก็แค่ไปที่ถนนฝั่งตรงข้าม จิ่งหนิงพบว่าการขับรถลำบากจึงขอให้คนขับจอดรถที่นี่และรอพวกเขา

หลังจากพวกเธอเข้าไปสั่งอาหารแล้วก็เดินออกมาก็ได้แล้ว

เมื่อคนขับรถเห็นอย่างนั้นจึงไม่ห้ามและรออยู่ในรถด้วยดี

โม่ไฉ่เวยจูงมือของเธอและยิ้มพร้อมกับเดินไปด้วย: “พูดไปลูกคงจะไม่เชื่อ แม่อยู่ที่นี่มาสิบปี ออกมากินข้าวนอกบ้านนับครั้งได้ ร้านอาหารท้องถิ่นร้านนี้ แม่เคยได้ยินชื่อเสียงมาก่อน แต่ก็ไม่เคยได้มีโอกาสมากินเลย ได้แต่คิดว่าครั้งหน้าค่อยมา ๆ แต่ตอนนี้มาคิด ๆ ดูแล้ว ยังจะมีครั้งหน้าไหมนะ?”

จิ่งหนิงยิ้มและพูด: “ก็ไม่แน่นะคะ ต่อไปหากแม่คิดถึงที่นี่ พวกเราก็กลับมาเที่ยวที่นี่เป็นเพื่อนแม่”