เกิดอะไรขึ้น?

ภาพสุดท้ายในความทรงจำของเธอยังคงอยู่ในรถ และจู่ ๆ ก็มีใครบางคนโผล่ออกมาจากใต้เบาะหลังและแทงเข็มเข้าที่คอของเธอ

แล้วโม่ไฉ่เวยก็ดูเหมือนจะถูกฉีนยาด้วย

ใช่แล้ว โม่ไฉ่เวยล่ะ?

เธอตื่นตระหนกและมองไปรอบห้อง กลับพบกับห้องที่ว่างเปล่า นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีแม้เงาของคนอื่นเลยแม้แต่น้อย?

โม่ไฉ่เวยหายไปแล้ว!

เมื่อตระหนักได้เช่นนี้ หัวใจของจิ่งหนิงก็เต้นระรัว ดิ้นรนที่จะลุกขึ้นนั่งและตะโกน: “แม่ แม่ แม่อยู่ไหนคะ?”

“มีใครอยู่ไหม? พวกแกเป็นใครกันแน่? ทำไมจะต้องฉันไว้ที่นี่?”

“มีปัญญาจับฉัน ไม่มีปัญญาโผล่ออกมาให้ฉันเห็นงั้นเหรอ?”

“พวกแกต้องการอะไร? เงินหรือผลประโยชน์? ขอเพียงพวกแกพูดมา ฉันจะทำให้ทุกอย่าง แต่ต้องปล่อยแม่ของฉันก่อน!”

จิ่งหนิงตะโกนอยู่นานแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ

ห้องนั้นว่างเปล่าจนดูเหมือนว่าเธออยู่เพียงลำพังจริง ๆ เวลาที่เธอตะโกนร้องเรียก เธอได้ยินเสียงสะท้อนกลับมาอย่างแผ่วเบา

สีหน้าของจิ่งหนิงดูแย่เล็กน้อย

ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นโดยละเอียด แต่คร่าว ๆ แล้วก็สามารถเดาได้ว่า ตนเองถูกคนจับมาซ่อน

สุดท้ายอีกฝ่ายจะเป็นใคร? รวมทั้งมีจุดประสงค์อะไร?

ไม่ว่าจะมีจุดมุ่งหมายอะไร ก่อนอื่นเธอต้องรู้ก่อนว่าเป็นใคร

และดูจากตอนนี้ อีกฝ่ายแค่มัดเธอไว้กับเตียงแต่ไม่ได้พาเธอไปดูที่อื่น

อีกฝ่ายไม่ได้อยากได้ชีวิตเธอ

ขอเพียงไม่ได้คิดจะฆ่าเธอก็ยังคงมีหวัง

วันนี้หนานกงจิ่นสวมชุดสูทสีขาวทั้งตัว ผมของเขาได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน และเขาก็ดูอ่อนโยนและอ่อนโยนมาก

แต่จิ่งหนิงรู้ดีว่าความอ่อนโยนของเขาเป็นเพียงฉากหน้า แต่ในกระดูกของเขา แท้จริงแล้วเขาเป็นคนที่ร้ายกาจและเจ้าเล่ห์

จิ่งหนิงไม่เคยคิดจะทำหน้าดี ๆ กับคนร้ายเช่นนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ฝ่ายตรงข้ามของวายร้ายคือเพื่อนที่ดีของเธออย่างกู้ซือเฉียนและเฉียวฉี

ดังนั้นพอเห็นว่าเป็นเขา จิ่งหนิงจึงไม่มีอารมณ์จะพูดอะไรกับเขาแม้แต่น้อย

จึงได้ถามออกไปตรง ๆ: “คุณจิ่งอย่าเพิ่งรีบร้อน ครั้งนี้ผมเชิญคุณมาเป็นแขกโดยเฉพาะ ย่อมจะต้องมีเหตุผล แต่ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร ไม่แน่ว่าต่อไปคุณอาจจะต้องขอบคุณผมด้วย”

“ขอบคุณ?”

จิ่งหนิงหัวเราะเยาะและเขย่าโซ่เหล็กที่มือของเธอ

“คุณทำแบบนี้กับฉัน ฉันยังจะต้องขอบคุณคุณอีกเหรอ? หนานกงจิ่น คุณมันโรคจิตวิปริต อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นโรคจิตแบบคุณ”

เธอพูดจากับเขาอย่างไม่เกรงใจ หนานกงจิ่นไม่มีทีท่าว่าจะโกรธเธอ

คิ้วของเขายังคงเรียวบางและยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด: “ผมรู้ว่าวิธีการนี้นั้นเสียมารยาทไปมาก แต่หากไม่ใช้วิธีนี้ ผมเป็นกังวลว่าคุณจิ่งจะทำอะไรที่ไม่ธรรมดาและส่งผลกระทบต่อมิตรภาพของเรา ดังนั้นจึงต้องทำให้ขุ่นเคืองเป็นการชั่วคราว”

จิ่งหนิงถูกเขาเล่นทีเผลอแบบนี้ มันเหมือนกับการที่เธอใช้กำปั้นต่อยฝ่ายในทันใด และโกรธจนแทบทนไม่ไหว

ไม่มีอะไรหลุดออกมาจากคำพูดของหนานกงจิ่น จึงทำให้เธอไม่สามารถจะถามสิ่งที่ต้องการได้เลย

สุดท้ายก็ได้แต่เพียงจ้องมองเขาอย่างดุร้าย

“แม่ฉันล่ะ? คุณเอาเธอไปไว้ที่ไหน?”

หนานกงจิ่นยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วง ในเมื่อคุณนายโม่เป็นแม่ของคุณ ผมย่อมต้องดูแลเธอด้วยมารยาท ตอนนี้เธอพักผ่อนอยู่ข้างล่าง ยังไม่ฟื้น รอเธอฟื้น ผมจะคุณไปเจอเธอ”

หนานกงจิ่นพูดจบก็สั่งการข้างนอก “เข้ามา เอาชามาให้คุณจิ่ง”

คนรับใช้จากข้างนอกตอบกลับ

หนานกงจิ่นจึงหันมาแล้วยิ้มและพูด: “ถึงแม้ตอนนี้ผมจะยังปลดโซ่ให้คุณไม่ได้ แต่ผมก็จะไม่ดูแลคุณไม่ดี ด้านนอกมีคนรับใช้สองคน คุณต้องการอะไร ก็บอกพวกเขาได้ หากหิวหรือกระหาย ก็บอกพวกเขา ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน”

เขาพูดจบก็นิ่งไปครู่หนี่ง ไม่นานก็มีคนรับใช้ยกน้ำชาเข้ามา

ถึงแม้ทั้งมือและเท้าของจิ่งหนิงจะถูกโซ่ล่ามไว้ แต่เพราะโซ่นั้นค่อนข้างยาว จึงไม่ได้ส่งผลให้เธอยกมือยกเท้าหรือการกินอะไรของเธอ

คิดดูแล้ว นี่คือสิ่งที่หนานกงจิ่นจงใจทำ ก็เพื่อให้เธอไม่มีข้ออ้างให้เขาปลดโซ่ให้เธอ