เพราะฉะนั้น กู้ซือเฉียนจึงไม่ได้พูดอะไร สั่งให้ลูกน้องค้นห้องให้ละเอียด

“เมื่อกี้ฉันเห็นห้องครัวด้านล่าง ยังมีอาหารเช้าที่กินไม่หมด น้ำในหม้อยังร้อน หมายความว่าคนที่นี่เพิ่งออกไปไม่นาน ฉันสั่งให้คนไปตามหาต่อแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานก็จะรู้อะไรบ้าง”

ลู่จิ่งเซินพยักหน้ารับ

เขาไม่ใช่คนที่กล้าหาญแต่ไม่มีสมอง จากตอนที่จิ่งหนิงหายตัวไปจนถึงตอนนี้ ผ่านไปสองวันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข่าวคราวอะไร

หนานกงจิ่นจับได้แล้ว ก็มีโอกาสหนี แต่ไม่ทำ กลับมาอยู่ที่นี่ตั้งหนึ่งคืน แค่คิดก็รู้ว่ากำลังรอให้พวกเขามา

ถึงแม้ว่าจะไม่รู้เป้าหมายของหนานกงจิ่น แต่จิ่งหนิงยังมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน

มิฉะนั้น หนานกงจิ่นจะไม่มีข้อต่อรองในการข่มขู่เขา คราวนี้สิ่งที่ทำมาก็จะล้มเหลวไม่เป็นท่า

ลู่จิ่งเซินพยายามไม่ให้ตัวเองคิดในเรื่อง แม้ว่าจิ่งหนิงจะยังมีชีวิตอยู่ แต่อยู่ในมือของเขา จะลำบากมั้ย จะทุกข์ทรมานรึป่าว

เด็กในท้องของเธอ จะได้รับความตื่นตระหนกไปด้วยมั้ย

เขาต้องควบคุมตัวเองด้วยเหตุผลให้ดีที่สุด ในตอนนี้ห้ามไปคิดมาก เชื่อว่าจิ่งหนิงเป็นคนฉลาด จะต้องเอาตัวรอดจากอันตรายได้แน่ รอคอยให้เขาไปช่วยเหลือ

ในตอนนั้นเอง มีสิ่งนึงที่ดึงดูดความสนใจของเขา

เพียงแค่ได้เห็นผ้าเช็ดหน้าที่ถูกคนโยนไว้ในมุมอับ ดูจากสีแล้ว ไม่น่าจะเป็นของที่จิ่งหนิงใช้ แต่น่าจะเป็นของที่โม่ไฉ่เวยพกติดตัวไว้มากกว่า

เขาโค้งตัวลงไปเก็บขึ้นมา บนผ้าเช็ดหน้ามีคำเขียนสั้นๆว่า “สบายดี”

ถึงแม้ว่าลายมือจะเขียนลวกๆ แต่ก็เป็นลายมือของจิ่งหนิง

เขาตกใจ จากเดิมทีจิตใจที่กระวนกระวายต้องบังคับไว้ ตอนนี้สบายใจได้เปราะหนึ่งแล้ว

“ตอนนี้พวกเธอไม่เป็นไร”

กู้ซือเฉียนก็ได้เห็นลายมือบนผ้าเช็ดหน้าแล้ว ก็พยักหน้า

“ใช่ ฆ่าคนไม่ใช่เป้าหมายของหนานกงจิ่น จิ่งหนิงกับโม่ไฉ่เวยตายไป ก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับเขา ฉันมักจะคิดอยู่ว่า ปฏิบัติการของเขาครั้งนี้ จะต้องวางแผนอะไรอยู่แน่ๆ”

แต่ก็ไม่รู้ทำไมกัน เรื่องที่คนคนนี้ทำมาล้วนชั่วร้ายอย่างเห็นได้ชัด

แต่จิ่งหนิงกลับมองเห็นความชั่วร้ายจากเขาได้น้อยมาก โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นเวลาส่วนใหญ่ก็สงบราวกับสายน้ำ อบอุ่นและแฝงไปด้วยรอยยิ้ม

ถ้าไม่ได้พูดคุยกับเขา รู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่าย แค่ได้สบตากับเขาอยู่แบบนี้ ก็ยิ่งทำให้คนรู้สึกผ่อนคลายสบายใจ

จิ่งหนินเม้มริมฝีปากแล้วก็เดินเข้าไป

“คุณจิ่งมาแล้ว นั่งลง”

เขาผายมือ ให้จิ่งหนิงนั่งลงบนฟูกสานตรงข้าม

จิ่งหนิงมองฟูกที่อยู่ข้างเท้า แล้วขมวดคิ้ว

ก็ไม่รู้ว่าเป็นความเข้าใจผิดของเธอรึป่าว เธอมักจะรู้สึกว่า หนานกงจิ่นคนนี้ ทั้งคำพูดและการกระทำหลายอย่างแปลกๆ

อย่างเช่น เขายังวัยรุ่นอยู่แท้ๆ แต่มักจะสวมชุดเก่าย้อนยุคอยู่เสมอ

อีกอย่างคือ ในสมัยนี้ถ้าไม่ได้ไปถวายของที่วัด ใครยังจะใช้ฟูกสานแบบนี้อยู่อีก？

ไม่คิดว่านั่งขดอยู่ที่นั่นจะเมื่อยขาไม่สบายรึยังไงกัน ？

แต่ความสงสัยเหล่านี้ ได้แต่เก็บไว้ในใจ ไม่ได้พูดออกไป

จิ่งหนิงนั่งลงไปแล้ว หนานกงจิ่นก็ยกแขนรินน้ำชาให้เธอ วางไว้เบื้องหน้า

ใบหน้าอบอุ่นแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า “นี่คือชาท้องถิ่นชนิดใหม่ที่ผมได้มา คุณจิ่งลองดูสิ ลองดูว่าชาในบ้านเราต่างไปอย่างไร”

จิ้งหนิงมองดูแก้วบนโต๊ะ ภายในแก้วเล็กสีขาวหยก น้ำชาสีเหลืองอ่อนคละคลุ้งไปด้วยควัน ราวกับยาพิษที่ชวนหลง

เธอยิ้มเจื๋อน เงยหน้าขึ้น มองไปตรงๆที่หนานกงจิ่น

“ชาน่ะ ฉันขอไม่ดื่มละกัน คุณหนานพูดเถอะ ทำข้อตกลงกับฉันได้ ฉันก็มาแล้ว คุณหนานคงจะเป็นคนรักษาคำพูดใช่ไหมคะ”

เธอไม่แตะชาที่เขาชงด้วยตัวเอง หนานกงจิ่นก็ไม่ถือสา

ยกถ้วยชาที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา ส่ายหัวแล้วเป่าเบาๆ จากนั้นก็ยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วจิบคำนึง

จิ่งหนิงนั่งมองอยู่ตรงข้าม แอบนินทาในใจ

กริยามารยาทแบบนี้ ที่ถ้าไม่รู้ คงคิดว่าเป็นคนสมัยโบราณทะลุมิติมานะเนี่ย！