เมืองเล็กๆที่อยู่ในทะเลทรายแห่งนี้ เงื่อนไขแย่เกินไปแล้วจริงๆ ใครก็ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป ดังนั้นผ่านการปรึกษาหารือกัน ตัดสินใจกลับไปปราสาทของเชวซู่ก่อน รอให้ร่างกายของจิ่งหนิงดีขึ้นอีกหน่อย ก็จะนั่งเครื่องบินกลับประเทศ

วันที่สองที่กลับไปปราสาท จิ่งหนิงกับลู่จิ่งเซินและคนอื่นๆไปที่หน้าหลุมฝังศพของหนานกงจิ่น

เพราะว่าหนานกงจิ่นกับเฉียนเฉียนก็คือพบเจอกันอยู่ในทะเลทรายแห่งนี้ ด้วยเหตุนี้สุดท้ายหลุมฝังศพของพวกเขาก็ถูกสร้างไว้อยู่ในทะเลทรายนี้

ไม่มีป้ายศิลาหน้าหลุมฝังศพ มีเพียงเนินทรายเล็กๆแห่งหนึ่ง เชวซู่บอกว่านี่เป็นวิธีการฝังที่ค่อนข้างเรียบง่ายเป็นที่นิยมของฝั่งนี้

ทะเลทรายกับอากาศที่ร้อนแผดเผาจะระเหยน้ำในตัวคนจนแห้งหมด สุดท้ายเป็นไปได้มากอาจจะกลายเป็นศพที่แห้งศพหนึ่ง เก็บรักษาไว้ได้ยาวนาน

พอจิ่งหนิงนึกถึงภาพนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะคลื่นไส้ขนลุกไปพักหนึ่ง

ลู่จิ่งเซินกลัวว่าจะทำให้เธอตกใจ รีบให้เชวซู่อย่าพูดอีกเลย

เชวซู่ก็ได้พบเห็นว่าทำให้จิ่งหนิงตกใจแล้ว ยิ้มอย่างรู้สึกผิด

“จิ่งหนิง คุณอย่าหวาดกลัว ศพแห้งก็เพียงแค่ฟังแล้วน่ากลัวหน่อย ตามความจริงก็เหมือนเช่นดั่งมัมมี่ที่พวกคุณได้เห็นอยู่ในทีวี ไม่มีอะไรน่ากลัวนะ”

จิ่งหนิง “……”

โม่ไฉ่เวยบิดเอวของเขาหนึ่งที เหลือบมองเขาหนึ่งที

“ให้คุณอย่าพูดคุณยังพูดอีก”

เชวซู่งงๆเกาหัวแล้วเกาหัวอีก

เขาก็เพียงพูดทางวิทยาศาสตร์ตามปกติสักหน่อยล่ะ จะยังไงล่ะ?

คนทั้งหลายกลับถึงปราสาทในเวลาพลบค่ำ

ฝีมือการรักษาโรคของเชวซู่น่าตื่นตระหนกมาก จิ่งหนิงอยู่ภายใต้การดูแลรักษาของเขา ปัจจุบันนี้ร่างกายไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว

ลู่จิ่งเซินตัดสินใจว่าพรุ่งนี้ก็จะพาจิ่งหนิงกลับประเทศ

กู้ซือเฉียนกับเฉียวฉีก็จะออกไปเช่นกัน เมืองหลินฝั่งโน้นยังมีเรื่องมากมายรอเขาไปจัดการอยู่

แต่ก่อนคิดอยู่ว่าร่างกายของเฉียวฉีสำคัญที่สุด ด้วยเหตุนี้จึงทิ้งเรื่องเหล่านั้นไว้ข้างๆ ในเมื่อตอนนี้หนานกงจิ่นล้วนตายแล้ว เรื่องนี้ย่อมไม่มีความหวังอยู่แล้วเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ยังคงรีบกลับไปเร็วหน่อยจะดีกว่า

ในช่วงเวลานี้ เธออยู่ฝั่งนี้ได้รับการดูแลจากโม่ไฉ่เวย แท้ที่จริงดีใจมากนะ

โม่ไฉ่เวยก็ดีใจที่ได้รักใคร่โปรดปรานเธอเช่นกัน

ถึงยังไง โม่ไฉ่เวยก็ไม่มีลูกของตนเอง แม้ว่าจิ่งหนิงไม่ใช่ลูกของเธอแท้ๆ กลับเป็นคนที่เธอเลี้ยงมากับมือ

อยู่ในใจเธอ จิ่งหนิงก็คือลูกแท้ๆของเธอ

งานเลี้ยงตอนกลางคืนคึกคักเหลือเกิน

เชวซู่เอาไวน์เก่าที่ดีของตนเองเก็บสะสมไว้ออกมา จิ่งหนิงตั้งครรภ์ดื่มไวน์ไม่ได้ ความสามารถในการดื่มเหล้าของโม่ไฉ่เวยก็ไม่ดี ดังนั้นมีเพียงแค่เชวซู่กับลู่จิ่งเซินดื่มอยู่สองคน

ทิวทัศน์ยามค่ำคืนดาวเต็มท้องฟ้า โต๊ะอาหารตั้งอยู่บนดาดฟ้าขนาดใหญ่ที่ชั้นบนสุด ทั้งครอบครัวทั้งดื่มไวน์พูดคุยกันทั้งรับลมพัดยามค่ำคืนอยู่อย่างสบายใจเหลือเกิน

อยู่ดีๆมือถือของจิ่งหนิงดังขึ้น

พอเธอควักออกมาดูเป็นอานอานโทรมา

ช่วงนี้ฝั่งนี้เกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ จิ่งหนิงกับลู่จิ่งเซินล้วนไม่วางใจให้เธอกับจิ้งเจ๋อน้อยอยู่ที่ฝั่งนี้ ด้วยเหตุนี้สั่งคนส่งพวกเขาทั้งสองกลับประเทศไปแล้วล่วงหน้า

โดยคร่าวๆท่านย่ากับท่านปู่ก็รู้สึกได้ว่าฝั่งนี้เกิดเรื่องแล้ว แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับองค์กรX พวกเขาก็ถามมากไม่ได้

ก่อนหน้านี้ถามเพียงแค่ร่างกายของจิ่งหนิงไม่กี่คำ รู้ว่าไม่ได้เป็นอะไรมากนี่จึงวางใจ

จิ่งหนิงรับสายวิดีโอคอล ด้านตรงข้ามปรากฏใบหน้าเล็กๆที่งดงามของอานอานออกมาทันที ตื่นเต้นดีอกดีใจจนร้องตะโกนเรียกเธอ “หม่ามี๊”

จิ่งหนิงยิ้มพูดว่า “แกทำอะไรอยู่ล่ะ?”

อานอานโผล่ฟันเขี้ยวน้อยแหลมของตนเองออกมา

“ฉันดูการ์ตูนเป็นเพื่อนน้องชายอยู่ หม่ามี๊คุณกับแด๊ดดี้จะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ?”

ในเวลานี้ ลู่จิ่งเซินก็ได้ยินการเคลื่อนไหวของฝั่งนี้ ซุกหน้าเข้ามา

มองเห็นซาลาเปาเล็กสองลูกที่อยู่ด้านตรงข้าม สายตาของเขาอ่อนโยนลงหลายส่วน

“กี่โมงแล้วล่ะ? ทำไมยังไม่นอน?”

จิ่งหนิงเหลือบตามองเขาหนึ่งที

“อะไรกี่โมงแล้ว มีความต่างของเวลา ตอนนี้ในประเทศยังคงเป็นกลางวันล่ะ”

ลู่จิ่งเซินดื่มไวทน์ไปมาก สติมีความสับสนเล็กน้อย นี่จึงนึกได้ว่าทั้งสองฝั่งมีความต่างกันของเวลา