ศพ ตอนที่ 311 ภาพผนึกโลง

 

ตอนที่ 311 ภาพผนึกโลง

 

ผมทำหน้าหมดคำพูด บอกซิว่าเธอเป็นแค่ผีผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าว่างมากก็ไปฝึกฝนวิชาอะไรโน้นซิ จะมาวาดภาพทำไม

 

ถึงเธอจะวาดภาพก็วาดไปซิ จำเป็นต้องวาดภาพร่างมนุษย์อย่างเดียวหรือไง

 

แถมยังต้องเป็นภาพที่ไม่ใส่เสื้อผ้าประเภทนั้นอีก ผมรู้ได้แค่เพียงตอนนี้บนหัวของผมกำลังเต็มไปด้วยเส้นสีดำ

 

“ แบบร่างร่างกายมนุษย์ ไม่ได้ วันนี้หนาวมาก เธอไปหาคนอื่นเถอะ !” ผมกอดเสื้อแน่น ไม่ยอมเป็นแบบให้มู่หลงเหยียน

 

ผลลัพธ์ม่หลงเหยียนกลับระเบิดอารมณ์ออกมาทันที เธอจับคู่กันกระแทกโต๊ะ “ เจ้ากาก บอกให้ถอดก็ถอดซิ จะพูดอะไรเยอะแยะ ถ้านายยังไม่ถอด ฉันจะสั่งให้คนช่วยถอดให้เอง !”

 

เสียงเพิ่งเงียบลง พวกสาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้าง ก็เข้ามาล้อมผมทันที

 

หน้าแต่ละคนไร้อารมณ์ทั้งนั้น ท่าทางเหมือนกำลังรอคำสั่งจากมู่หลงเหยียนอยู่ จากนั้นพวกเธอก็จะดึงเสื้อผ้าของผมออกทันที

 

ขณะมองกลุ่มคนกระดาษที่อยู่รอบตัว ผมก็อยากฉีกพวกเธอเป็นชิ้นๆจริงๆ

 

แต่อีกฝ่ายมีคนเยอะกว่า แถมยังมีมู่หลงเหยียนคอยหนุนหลังผมก็เลยได้แต่ยอมแพ้ ไม่กล้าลงมืออีกต่อไป

 

“ ไม่ถอดไม่ได้เหรอ ? ”

 

“ กางเกงไม่ถอดก็ได้ แต่เสื้อไม่ได้ !” มู่หลงเหยียนพูดอยู่อย่างสบายๆ

 

แต่ในใจของผมกลับกำลังหนาวสั่น ผมขนเสื้อผ้า แถมยังแบกโลงมาให้เธอตั้งไกล

 

ผลลัพธ์พอมาถึงที่ มู่หลงเหยียนกลับใช้ให้ผมมาเป็นนายแบบ ในการวาดภาพร่างของเธอ

 

อากาศหนาวน่ากลัวขนาดนี้ ยัยนี่คิดจะทรมานผมอีกแล้วใช่ไหมเนีย

 

ผมรู้สึกว่ามู่หลงเหยียนเป็นโรคจิตจริงๆหรือเปล่า ? ชอบทรมานผมเพื่อความสนุกสนานอยู่เรื่อย

 

แต่ด้วยความอ่อนของผมในตอนนี้ นอกจากจะมีมู่หลงเหยียนที่โหดตัวแม่แล้ว

 

ตรงนี้ยังมีสาวใช้คนกระดาษของเธอ ที่กำลังจ้องจะเขมือบผมอยู่แถมจำนวนคนก็มีไม่น้อยอีกด้วย

 

ถ้าเกิดการต่อสู้ขึ้นมา ผมจะต้องขาดทุน ได้ไม่คุ้มเสียแน่ๆ

 

มู่หลงเหยียนเห็นผมลังเล จึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง “ ผู้ชายอกสามศอกอย่างนาย ทำไมถึงได้เลิ่กลั่กแบบนี้ฮะ ?

 

ก็แค่วาดภาพให้นาย ถอดเสื้อแค่นั้น มันยากขนาดนั้นเลยเหรอฮะ ? ถ้านายยังไม่ถอดอีก ฉันจะสั่งให้พวกเธอลงมือกับนายจริงๆ แล้วนะ ! ”

 

“ จะวาดจริงๆเหรอ ? ”

 

“ ต้องวาดอยู่แล้ว อย่าพูดมาก !” มู่หลงเหยียนหยิบพู่กันขึ้นมา อีกครั้งส่งสัญญาณให้ผมถอดเร็วๆหน่อย

 

ส่วนยายโม่ที่หัวเราะคิกคักอยู่ข้างๆ กลับพูดขึ้นมาในเวลานี้ “ คุณผู้ชายทำตามที่คุณหนูบอกเถอะเจ้าค่ะ ! คุณหนูแค่อยากมีภาพของคุณผู้ชายเก็บเอาไว้เท่านั้น”

 

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ในใจผมก็มีเสียงดัง “ ศึก ” ท่าทางก็เปลี่ยนไปทันที

 

อ่อ ! มู่หลงเหยียนทำเพราะเรื่องนี้นี่เอง อยากเก็บภาพผมเอาไว้หรือว่าอยากเก็บภาพผมเอาไว้ เพราะเห็นภาพก็เหมือนเห็นคน

 

เมื่อกี้ผมยังลังเลคิดไม่ตก แต่ตอนนี้ผมกลับยืดอกตัวตรง มีความสุขขึ้นมาทันที

 

ขณะเดียวกันผมก็พูดกับมู่หลงเหยียนว่า “ อ่อ แล้วทำไมไม่รีบพูดละ ?”

 

พอผมพูดจบ ผมก็ไม่ลังเลถอดเสื้อออกทันที เผยให้เห็นร่างกายท่อนบน

 

แม้อากาศจะค่อนข้างหนาว แต่ใจของผมกลับเต้นเร็วมาก

 

มู่หลงเหยียนค่อนข้างโหดก็จริง แต่ผมก็ชอบเธอ

 

ผมไม่สนใจความหนาว พูดกับมู่หลงเหยียนว่า “ ฉันพร้อมแล้วเธอจะเอาท่าไหน ”

 

มู่หลงเหยียนเห็นผมเป็นแบบนี้ ก็คลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่มันกลับทำให้หน้าของเธอดูสวยมาก

 

“ นายแค่นั่งตัวตรงก็พอแล้ว ! ”

 

หลังจากพูดจบ มู่หลงเหยียนก็ให้ผมไปนั่งบนหินที่อยู่ห่างออกไปจากนั้นเธอก็หยิบพู่กันขึ้นมา

 

แล้วเพ่งสมาธิทั้งหมดไปที่การวาดภาพ

 

แม่เจ้า! อากาศหนาวจริงๆ

 

ผ่านไปไม่นานผมก็หนาวจนตัวสั่น ขนทุกเส้นตั้งหมดแล้ว และเริ่มจะจามแล้ว

 

แต่ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ตัวผมสั่นไม่หยุด จึงเริ่มพูดว่า “ น้องศพเสร็จ เสร็จหรือยัง ! ถ้า ถ้ายังไม่เสร็จอีกฉันจะเป็นหวัด แล้วนะ ! ”

 

พอพูดจบ ผมก็จามออกมาสองสามครั้ง

 

แต่มู่หลงเหยียนกลับยกยิ้มที่มุมปาก “ ไม่เป็นไร นายเป็นหวัด แล้วนิงั้นก็ทนต่อไปอีกหน่อยนะ !”

 

ผมทำหน้าหมดคำพูดอีกครั้ง ยัยนี่รู้ว่าผมเป็นหวัดแล้ว ก็ยังไม่รีบวาดอีก

 

ผมทำอะไรไม่ได้ ใครใช้ให้เธอเป็นเมียผมละ

 

ทันใดนั้นเองผมก็รีบใส่เสื้อผ้าทันที ผมรู้สึกอุ่นขึ้นมาไม่น้อย แต่น้ำมูกก็เริ่มไหลแล้ว เห็นได้ชัดว่าผมเป็นหวัดแล้ว

 

แต่ในเวลานี้เอง สาวใช้ข้างๆ กลับยกน้ำสีดำร้อนๆ เข้ามา

 

ยายโม่ก็มารับช่วงต่อ จากนั้นเธอก็พูดกับผมว่า “ คุณผู้ชาย รีบดื่มยาถ้วยนี้ซิเจ้าคะ ! พอตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้ ”

 

“ คุณผู้ชายก็จะไม่เป็นอะไรสักอย่างแล้วเจ้าค่ะ ! ”

 

ยายโม่ยังน่ารักเหมือนเดิม ! ผมหนาวจะแย่แล้ว จึงรีบรับถ้วยยาดื่มลงไปทันที

 

ส่วนมู่หลงเหยียนกำลังดูภาพที่วาดเสร็จแล้วครู่หนึ่ง จากนั้นถึงได้หันมาพูดกับผม “ เจ้ากาก รีบมาดูซิ

 

ดูว่าฉันวาดเป็นยังไงบ้าง ?

 

ดึกดื่นปานนี้ ผมต้องนั่งรื้ออยู่ตั้งนาน จึงเป็นธรรมดาที่จะอยากเห็นว่ามู่หลงเหยียนวาดผมออกมาเป็นยังไงบ้าง

 

ผมรีบเข้าไปดูที่โต๊ะทันที

 

ใช้ได้นิ ยัยตัวแสบ ด้านบนกระดาษขาว มีรูปผู้ชายท่าทางไม่ธรรมดา และดวงตาที่แน่วแน่

 

นี่ไม่ใช่ใครอื่น นี่ก็คือภาพวาดของผม

 

ต้องยอมรับจริงๆว่า ฝีมือวาดภาพของมู่หลงเหยียนไม่เลวเลย จริงๆวาดออกมาได้คล้ายมาก

 

“ เป็นยังไงบ้าง ? ฝีมือวาดภาพของฉันใช้ได้ใช่ไหมละ !” มู่หลงเหยียนพูดออกมาอีกครั้ง ด้วยความมั่นหน้า

 

“ ไม่เลวเลยจริงๆ ต่อไปเธอก็แขวนภาพวาดของฉันเอาไว้ในห้องของเธอนะ เวลาคิดถึงฉันขึ้นมาจะได้เดินไปดูได้ !” ผมพูดอย่างมีความสุข

 

ขณะเดียวกันผมก็คิดว่ามู่หลงเหยียนแอบรักผมมานานแล้วหรือเปล่า เพราะเธอเป็นผีหัวดื้อไม่ยอมใคร

 

เลยไม่รู้จะพูดกับผมยังไง จึงใช้วิธีนี้มาบอกใบ้ให้ผมรู้

 

ผมจินตนาการในใจ เอ๊ะ ! เหมือนมันจะเป็นไปได้นะ

 

ผลลัพธ์วินาทีต่อมา มู่หลงเหยียนกลับกลอกตา เหมือนเธอจะอ่านใจผมออก “ เจ้ากาก คิดอะไรอยู่นะ !

 

เร็วหน่อย รีบหยดเลือดลงไปในภาพ”

 

“ คือหยดเลือด ? ”

 

“ คือ หยดเลือด ! พูดอะไรเยอะแยะ รีบๆทำเข้าซิ ! ” มู่หลงเหยียนกระตุ้นต่อทันที

 

ผมไม่เข้าใจ แต่ก็ทำตามที่มู่หลงเหยียนบอก ใช้เข็มข้างๆ แทงนิ้วตัวเอง จากนั้นก็หยดเลือดลงบนภาพวาด

 

จะว่าไปแล้วมันก็แปลก หยดเลือดหยดนั้นเพิ่งสัมผัสกับภาพวาดกลับไม่มีแม้แต่คราบเลือด

มันกลับหายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับเข้าไปอยู่ในภาพวาดเลือด ถูกภาพวาดข้างในดูดซับไปดื้อๆแบบนั้น

 

ตัวผมที่อยู่ในภาพวาด เหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น มันเหมือนของจริงสุดๆ ผมเลยรู้สึกแปลกใจขึ้นมาทันที

 

ในขณะที่ผมกำลังอึ้งอยู่ มู่หลงเหยียนก็หยิบภาพวาดของผม ขึ้นมาอย่างดีใจ

 

หลังจากนั้นก็เดินไปที่หน้าโลงเหล็กที่ผมแบกมาให้ก่อนหน้านี้

 

ผมยังงงอยู่ ไม่รู้ว่ามู่หลงเหยียนกำลังจะทำอะไร

 

ผลลัพธ์วินาทีต่อมา เธอก็นำภาพวาดของผม ไปกางเอาไว้ที่ฝาโลง

 

“ น้องศพ เธอเอาภาพวาดของฉันไปกางเอาไว้ที่ฝาโลงทำไม” ผมสงสัย

 

“ ผนึกโลงไง ! ” มู่หลงเหยียนทำหน้าจริงจัง

 

เมื่อคำพูดนี้ออกมา “ พรึบ ” สีหน้าของผมก็เปลี่ยนไปทันที หัวร้อนแทบจะโมโหตายซะเดี๋ยวนั้น

 

วาดมาตั้งนานสองนาน เธอไม่ได้เอาภาพวาดของฉันมาไว้ดูเวลาคิดถึง

 

แต่เอามาเป็นของขับไล่สิ่งชั่วร้าย ใช้ผนึกโลง

 

ผมทำหน้าหมดคำพูด รู้สึกว่าตัวเองโดนหลอกเข้าแล้ว

 

แต่มู่หลงเหยียนกลับไม่สนใจท่าที่ผมเลยสักนิด กลับกันเธอยังพูดกับผมว่า “ โอเคแล้ว เรื่องแรกเสร็จแล้ว ตอนนี้นายเอาเสื้อผ้าข องฉันมาให้ดูได้แล้ว ! ”

 

“ ภาพ ภาพเหมือนของฉัน…” ผมอยากเอาภาพของตัวเองกลับมา ถ้าคนนอกรู้เข้า ว่าเมียผมเอาภาพเหมือนของผมไปผนึกโลงผมจะไม่อับอายขายขี้หน้าชาวบ้านเลยเหรอ

 

ผลลัพธ์ผมยังพูดไม่จบ มู่หลงเหยียนก็พูดแทรกผมทันที “ ภาพเหมือนกับโลงเหล็กก็อย่างนี้แหละ นายเลิกยืดอาดได้แล้ว รีบไปหยิบเสื้อผ้ามาให้ฉันดู… ”