ตอนที่ 380 บ้านเจ้าอ้วน

พอเจ้าอ้วนเห็นผมตกลง หน้าที่เศร้าหมองเมื่อกี้ ก็เปลี่ยนเป็นดีใจขึ้นมาทันที

“เยี่ยม เยี่ยมไปเลยครับ ! ท่านนักพรตติง ขอแค่คุณออกโรง ต่อไปครอบครัวของผมต้องอยู่กัน อย่างมีความสุขแน่นอนครับ !” เจ้าอ้วนพูดอย่างมีความสุข

ผมฉีกยิ้มให้เขา “บ้านนายอยู่ที่ไหน พวกเราจะเข้าไปดูได้เมื่อไหร่ ?”
“ท่านนักพรตติงผมยังมีลูกค้าอีกสองสามคนเอาแบบนี้ก็แล้วกันครับ ! ตอนห้าโมงเย็นหลังจากที่ผมเลิกงานแล้วเราไปดูพร้อมกันเป็นยังไงครับ ?” เจ้าอ้วนทําตาโตพูดอย่างจริงจังผมเงียบไปครู่หนึ่งคิดว่าแบบนี้ก็โอเคอยู่

เรื่องแบบนี้มีแต่ฟ้ามืดแล้วเท่านั้นถึงจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน

กลางวันแสกๆแบบนี้พลังหยินแรงจะตายและยังพลาดได้ง่ายด้วย

ดังนั้นผมเลยไม่คิดมากพยักหน้าตกลงทันที

เจ้าอ้วนเห็นผมตกลง เขาก็ขอบคุณรัวๆ “ขอบคุณท่านนักพรตมากที่เห็นใจ ขอบคุณท่านนักพรตมาก

แต่ท่านนักพรตติงคุณจะคิดค่าตอบแทนเท่าไหร่ครับ ?”
“ ค่าตอบแทนเหรอไม่มีอะไรมาก พวกเราสองคนออกโรงดูจากงานแล้ว แค่ยันต์สะกดให้บ้าน

สองพันก็แล้วกัน ! ถ้าบ้านนายมีของไม่ดีจริงๆพวกเราต้องคิดตามความยากของเจ้าสิ่งนั้นคิดแยกอีกที !”ผมพูดสบายๆ

แน่นอน เราเห็นอยู่ชัดๆว่าเรื่องนี้มันไม่ได้แพงขนาดนั้น

เพียงแต่เห็นเจ้าหมอนี่เป็นคนคดโกงเราเลยจงใจตั้งราคาสูงแบบนี้

พอเจ้าอ้วนได้ยินผมพูดแบบนั้นก็คิดว่าราคานี้มันพอรับได้สําหรับเขา

ดังนั้นเขาเลยไม่คิดมากตอบตกลงทันที
หรือแม้แต่ไม่พูดพร่ําทําเพลงยื่นเงินสองพันให้ผมสองคนตรงนั้นเลย

เพราะตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเที่ยง และยังมีเวลาเหลืออีกทั้งบ่าย
หลังจากคุยกันเรียบร้อยแล้วผมและเหล่าเฟงก็วางแผนจะไปขับรถเล่นกัน รอให้เจ้าอ้วนเลิกงานแล้ว

ผมเลยค่อยติดต่อเขาอีกที

หลังจากตัดสินใจเรียบร้อยผมและเหล่าเฟิงก็ออกจากที่นี่

ผมขับรถได้นานแล้วถึงจะไม่มีทักษะดีเลิศแต่ก็ไม่ได้แย่

พอได้ขับรถของตัวเองครั้งแรกผมก็ดีใจจนพูดไม่ออกจริงๆ

ผมขับรถวนรอบย่านขายรถสองรอบหาที่ทานข้าวกลางวัน หลังจากนั้นก็ทักแชทกลุ่มเพื่อน แล้วโทรศัพท์บอกอาจารย์หลังจากอธิบายสถานการณ์ของพวกเราเสร็จ ผมก็ขับรถไปที่เขตชานเมือง

เพราะในเมืองรถเยอะมากไม่เหมาะกับการหัดขับรถ

ดังนั้นเรื่องเลยเป็นแบบนี้เหล่าเฟิงนั่งเป็นเพื่อนผม จนกระทั่งไปหัดขับรถที่ถนนชานเมืองในช่วงบ่าย

เหล่าเฟิงขับรถไม่เป็น แต่เขาก็ค่อนข้างสนใจในการขับรถ
ผมเห็นเขาสังเกตท่าทางผมไม่หยุดเลยลองถามเขาดูว่าอยากลองขับไหม

เจ้าเหล่าเฟิงก็ไม่เกรงใจ บอกว่าอยากทันที

พอเห็นเหล่าเฟิงอยากลองขับผมก็ให้เหล่าเฟิงลองขับดูพักหนึ่ง
ผลลัพธ์ผมพบว่าถึงเหล่าเพิ่งจะหัดขับรถครั้งแรกแต่เจ้าหมอนี่กลับเก่งสุดๆ

หลังจากให้เขาลองทําดูสองสามครั้ง เขาก็ฝึกทักษะขับรถได้อย่างชํานาญแล้ว

ตอนแรกช้ามาก แต่การประสานงานระหว่างกันเร่งกับคลัตช์ กลับทําได้ดีกว่ามือใหม่ที่ขับได้สองเดือนซะอีก……

จนกระทั่งสี่โมงกว่าๆ เจ้าอ้วนถึงได้โทรมาหาเราอีกครั้ง

บอกว่าเขากําลังจะเลิกงานแล้ว และยังบอกว่าไปดูได้ในตอนนี้เลย
ผมให้เขาส่งที่อยู่มาให้เรา จากนั้นผมก็ขับรถไปยังที่หมายทันที

สถานที่เป็นอาคารที่อยู่อาศัยชั้นสูงในเขตเมืองเราเข้าไปในเวลานี้ พอเหมาะกับช่วงที่คนส่วนใหญ่เลิกงานพอดี

เราดันดวงซวย นอกจากรถติดแล้วยังเจออุบัติเหตุอีกสองสามครั้ง
เดินที่ขับรถสี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว แต่พวกเรากลับใช้ไปถึงสองชั่วโมง
หลังพวกเรามาถึงที่หมายก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว ฟ้ามืดจนไม่มีแสงพระอาทิตย์แล้ว

เราจอดรถด้านนอกตัวอาคาร จากนั้นก็เดินเข้าไปแทน

ส่วนเจ้าอ้วน เขามารอเราอยู่ที่หน้าอาคารนานแล้ว

พอเห็นผมและเหล่าเพิ่งเดินเข้ามา เขาก็ฝืนยิ้มแล้วรีบเข้ามาต้อนรับทันที

พอเห็นเจ้าอ้วนเดินเข้ามาผมก็พูดกับเขาสั้นๆ“ขอโทษที่เจ้าอ้วนปล่อยให้นายรอนานเลย !”

“ แฮะๆๆ ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรครับท่านนักพรตยอมมาได้ก็ถือเป็นเกียรติกับผมมากแล้วครับ !

เชิญทางนี้ครับ เชิญทางนี้ครับ !” เจ้าอ้วนพูดไปหัวเราะไป

ผมเองก็ไม่พูดมาก ส่งสัญญาณให้เจ้าอ้วนนําทางทันที

พอเข้าไปในอาคารแล้วพวกเราก็กวาดสายตามองรอบๆ

จากฮวงจุ้ย ผู้คนที่อยู่อาศัย แบบแปลน และพีชพันธุ์ต่างๆ

และทุกอย่างในตัวอาคารที่พวกเราอยู่ไม่ว่าจะเป็นการตั้งอยู่ในเมืองทําเลทอง คนอยู่เยอะแถมคนที่เข้ามาพักก็มีอยู่เป็นจํานวนมาก

เพราะที่ตั้ง พื้นที่สีเขียวในสถานที่แห่งนี้จึงมีน้อยมากหรือแทบไม่มีที่ให้พักผ่อนหย่อนใจด้วยซ้ํา

ด้วยเหตุนี้ สถานที่แห่งนี้เลยมีคนพลุกพล่านคนอยู่กันอย่างหนาแน่น ดังนั้นที่นี่เลยมีพลังหยางแรงมาก

ในสถานที่ประเภทนี้ เราจะเจอผีเร่ร่อนได้ยากมากหรือแม้แต่ผีร้ายก็หาได้ยากเช่นกัน

เพราะพลังหยางแรงมากหากมีผีร้ายก่อตัวในสถานที่แห่งนี้ คนตายก็ต้องมีแรงแค้นแรงมาก ถึงจะสามารถสยบพลังหยางแบบนี้ได้

ถ้าตรงข้ามบ้านเจ้าอ้วน มีผีร้ายอยู่จริงๆงั้นก็ต้องเป็นผีร้ายที่ดุร้ายสุดๆ

ขณะหอบหัวใจที่กําลังเต้นตุ้มๆต่อมๆพวกเราก็เดินเข้ามาในลิฟท์

บ้านของเจ้าอ้วนอยู่ชั้น 18 พอมาถึงชั้น 18 เราก็ระวังตัวในทันที

ก่อนอื่นคือสังเกตว่ารอบๆมีพลังชั่วร้ายไหมถ้าหากมีก็แสดงว่าบนชั้นนี้มีผีร้ายงานต่อจากนี้ก็จะค่อนข้างยุ่งยากหน่อย

ถ้าไม่มี ถึงจะมีผีอยู่แต่ก็เป็นแค่ผีธรรมดาแบบนี้จัดการได้ไม่ยาก

แต่หลังจากที่พวกเรากวาดตามองอย่างละเอียดแล้วกลับไม่เจอพลังชั่วร้ายเลยสักนิด

ผมและเหล่าเฟิงหันมามองหน้ากัน เหล่าเฟิงส่ายหัวเบาๆ
พอเห็นแบบนี้ผมก็อดถอนหายใจด้วยความโล่งอกไม่ได้ ขอแค่ไม่มีผีร้ายก็ดีแล้ว

ต่อจากนั้น พวกเราก็เดินตามเจ้าอ้วนมาอีกพักหนึ่ง

พอเห็นประตูที่ถูกปิดตาย เจ้าอ้วนก็ชี้ไปที่ประตูบานนั้นอย่างสั่นๆ“ตรง ตรงนี้แหละครับ ตอนนั้นเพื่อนบ้านผมตายตรงนี้แหละครับเลือดยังกระเซ็นมาติดประตูบ้านผมด้วยนะครับ”

ผมและเหล่าเพิ่งกวาดสายตามองรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ และไม่รู้สึกถึงพลังหยินเลยสักนิด

แต่ก็ยังสรุปไม่ได้ว่าที่นี่ไม่มีผี ดังนั้นเรายังต้องเข้าไปดูในบ้านเจ้าอ้วน

ตอนนี้ เจ้าอ้วนเปิดประตูบ้านเสร็จแล้ว

ประตูบ้านเพิ่งเปิดออก เสียงตื่นเต้นของเด็กน้อยคนนหนึ่งก็ดังออกมาทันที “ป่า !”

จากนั้นเราก็เห็นเด็กผู้ชายอายุประมาณ 5-6 ขวบวิ่งเข้ามากอดขาของเจ้าอ้วน

แม้เจ้าอ้วนจะเป็นคนคดโกง แต่พอเห็นเด็กน้อย 5-6 ขวบคนนี้เขาก็ทําหน้าตาใจดีทันที

เอื้อมมือไปอุ้มขึ้นมา แล้วถามว่าวันนี้ตอนอยู่ที่โรงเรียนเป็นเด็กดีไหม เชื่อฟังคุณครูหรือเปล่า

ในเวลาเดียวกันยังบอกให้เด็กน้อยเรียกผมและเหล่าเฟิงว่าคุณลุง เด็กผู้ชายคนนั้นอ้วนม่าหน้ารักมากเลยทีเดียว

หลังจากเรียกพวกเราหนึ่งครั้งแล้วเจ้าอ้วนก็เชิญผมและเหล่าเฟิงเข้าไปในบ้าน

เพิ่งเข้ามาในบ้าน เจ้าอ้วนก็พูดกับผู้หญิงอ้วนในบ้านว่า “เธอวันนี้มีแขกมา !”

ผมและเหล่าเฟิงเพียงฉีกยิ้มเล็กน้อยเพื่อเป็นการแสดงมารยาท

ผู้หญิงอ้วนไม่รู้จักพวกเรา เธอเลยค่อนข้างเลิกลัก

ต่อจากนั้น เจ้าอ้วนก็ปล่อยเด็กลง แล้วมาอยู่ตรงหน้าภรรยา พูดกับภรรยาอีกสองสามประโยค

หลังจากภรรยาของเขาฟังจบสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นตกใจมองผมสองคนอย่างตกตะลึง

จากนั้นเราก็เห็นหญิงอ้วนคนนี้ รีบวิ่งเข้ามาหา

ไม่รอให้ผมสองคนเริ่มพูดเราก็ได้ยินหญิงอ้วนทําท่าทางสุภาพ รีบพูดขึ้นมาอย่างรีบร้อน

“ สะ สวัสดีค่ะท่านนักพรตทั้งสองท่าน ! หลายหลายวันนี้ลูกชายของฉันชอบร้องไห้ตอนกลางคืน

และยังพูดจาเหลว ! เมื่อกี้ลูกฉันก็เพิ่งพูดว่าเป็นคุณป้าข้างบ้าน และยังบอกว่าคุณป้าหอมแก้มเขาด้วย

ท่านนักพรตทั้งสอง พวกคุณว่าลูกชายของฉันโดนผีตามรังควานหรือเปล่า ?”