ตอนที่ 354 ไม่ใช่คู่ต่อสู้

ในฐานะที่กุยซานหยวนเข้าวิถีมารมานานแล้ว ชื่อเสียงฉาวโฉ่จึงแพร่สะพัดไปทั่ว

ถึงฉู่ยเฉิงจึงจะไม่เคยเห็นปุยซานหยวนมาก่อน แต่เมื่อตอนนี้ได้ยินชื่อของเขา เธอก็อดอกสั่นขวัญแขวน

และประหม่าขึ้นมาไม่ได้

และตอนที่เจ้าปุยซานหยวนกวาดสายตามองรู่ยเฉิงจิง มันก็ยิ่งทําให้นุ่ยเฉิงจึงรู้สึกถึงแรงกดดันและความน่าสยดสยองที่อธิบายไม่ถูก

เท่าที่เธอรู้ นอกจากปุยซานหยวนจะเป็นหมอผีชั่วแล้ว เขายังเป็นพวกบ้าผู้หญิง เป็นคนชั่วที่บาปหนายิ่งกว่าอะไรดี

บวกกับฉ่ยเฉิงจึงยังเป็นสาวน้อยที่ไม่รู้เรื่องทางโลก พอเห็นสายตาแบบนั้น และท่าทางทําตามอําเภอใจไม่เกรงกลัวสิ่งใดของปุยซานหยวนแล้ว เธอก็ต้องเผยท่าทางลนลาน และหวาดกลัวเป็นธรรมดา

พอชุ่ยซานหยวนเห็นท่าที่นี้ของจี๋ยเฉิงจิง เขาก็หัวเราะออกมา “ฮ่าๆๆ” “น้องสาวไม่ต้องกลัว ข้าไม่ได้จะกินเจ้าสักหน่อย !”

ขณะพูด ปุยซานหยวนก็เอื้อมมือออกมา ลูบหัวตุ๊กตาผีสามตัวที่มาเกาะอยู่ตรงขาของเขา ด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

เจ้าตุ๊กตาผีสามตัวนั้นดูจะสนิทสนมกับปุยซานหยวนมาก และท่าทางจะชอบการลูบหัวของปุยซานหยวนมาก พวกมันเอาหัวมาถูขาเขาไปมา

สําหรับจุ่ยเฉิงจิง เธอใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ เข้ามาอยู่ใกล้ผมอย่างไม่รู้ตัว

กุยซานหยวนมีฝีมือร้ายกาจ ผมย่อมรู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้

แต่ตอนนี้ผมยังต้องปกป้องจุ่ยเฉิงจิงด้วย ผมเค้นเสียงฮึ่มอย่างเย็นชา ยกดาบเหรียญในมือขึ้น

“ไอ้ชั่ว แกอย่าโอหังให้มันมากนัก ไม่ช้าก็เร็ว ยังไงแกก็ต้องถูกกําจัด !”

ผมด่าสั้นๆ แต่มันก็ไปปลุกáยเฉิงจิงให้ตื่นขี้นมาจากความกลัว

เธอตั้งสติ กลืนน้ําลาย “ใช่ ไอ้เลว สุดท้ายแกก็ต้องโดนกําจัด !”

ก่ยซานหยวนไม่สนใจคําพูดของพวกเราเลยสักนิด และไม่ปลายตามองผมเลยด้วยซ้ํา เหมือนเขาจะสนใจ

นุ่ยเฉิงจิงมากกว่า

เขายังทําหน้ายิ้มเหมือนไม่ยิ้มอยู่เช่นเดิม “งั้นเหรอ ! ข้าเดินทางไปทั่วล่ามาหลายปี แต่ก็ยังไม่เคยกลัวใครมาก่อน ! น้องสาว เจ้าอยากลองประมือกับข้าสักหน่อยไหมละ”

หลังจากพูดจบ ปุยซานหยวนก็ก้าวมาตรงหน้าพวกเราหนึ่งก้าว

ขณะมองท่าที่สงบนิ่งของปุยซานหยวน อย่าว่าแต่นุ่ยเฉิงจิงเลย แม้แต่ผมเองก็เริ่มกระวนกระวาย

แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เราก็หมดหนทางแล้ว

ผมทําใจแข็ง เล็งจะเข้าไปแทงชุ่ยซานหยวน “ไปตายซะ !”

กุยซานหยวนเห็นผมจะเข้ามาแทงเขา กลับเผยสีหน้าดูถูกออกมาเล็กน้อย
เขายกมือขึ้นมา ปัดดาบเหรียญของผมตรงๆ
“ปัง” ผมสัมผัสได้แค่แรงมหาศาลที่พัดเข้ามา วิถีดาบเปลี่ยนไปทันที

ตัวผมแทงไปที่ด้านข้างชุ่ยซานหยวน แต่ปุยซานหยวนยังไม่ได้หยุดเพียงเท่านั้น

เขาแวบตัวมาข้างหน้า ไม่รอให้ผมได้ยืนดีๆ เขาก็ซัดฝ่ามือเข้ามาอย่างรวดเร็ว

วินาทีนั้น ผมรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าท้อง

ความเจ็บปวดที่ท้อง เริ่มแพร่ไปทั่วทั้งตัว มันเจ็บผิดปกติ ผมทนไม่ไหวจนต้องร้องออกมา

ส่วนปุยซานหยวนกลับพูดขึ้นมาว่า “ไอ้เด็กน้อย ครั้งก่อนฉันไม่ได้ฆ่าแก ครั้งนี้ยังมาทําร้าย เรื่องดีๆของฉันอีก อีกเดี๋ยวฉันจะมาจัดการกับแก ทําให้แกกลายเป็นทาสผีของข้า !”

พอพูดจบ ปุยซานหยวนก็หยุดมือ

แต่พอเขาหยุดมือ ตัวผมก็เหมือนเป็นลม “บิ๊ก” ล่วงลงกระแทกพื้นทันที

แต่ก็ไม่รู้ว่าทําไม เห็นชัดๆว่ากุยซานหยวนเพิ่ง ลงมือไปแค่แป๊บเดียว แต่ผมกลับเหมือนถูกดูดพลังออกไปทั้งตัว นอกจากจะเจ็บตัวแล้ว ผมยังขยับตัวไม่ค่อยได้ ทําได้เพียงเอามือกุมท้อง และเผยสีหน้าทรมานออกมาเท่านั้น

“ติง ติงฝาน !”

นุ่ยเฉิงจิงเห็นผมโดนซัดเข้าไปหนึ่งฝ่ามือ จึงตกใจจนหน้าถอดสี ความกลัวที่นี่ต่อปุยซานหยวนยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก

แม้ผมจะเจ็บ แต่ก็มองสถานการณ์ออก

แม้เจ้านักพรตปุยจะมาในร่างวิญญาณ ไม่ใช่ร่างจริง และไม่ได้เข้าสิงศพใครมา แต่มันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่พวกเราจะรับมือได้ตรงๆ

ผมกุมท้อง กลั้นความเจ็บเอาไว้ แล้วพูดกับฉ่ยเฉิงจิงว่า “รีบ รีบหนีไป !”

นุ่ยเฉิงจิงเห็นผมทําหน้าทรมาน และเห็นนักพรตปุยจ้องเธอตาไม่กระพริบ เธอก็เข้าใจทันทีว่าอยู่ต่อต้องเป็นการหาที่ตายให้ตัวเองแน่ๆ

“นายรอฉันก่อนนะ ฉันจะกลับมาช่วยนายแน่ๆ !” นุ่ยเฉิงจึงทิ้งคําพูดเอาไว้ เธอหมุนตัวกําลังหนีออกไป

แต่เธอเพิ่งหมุนตัว กุยซานหยวนก็ยกมือขึ้น

ประตูวิหารที่เคยเปิดอยู่ก็ “แอดปัง” ปิดลงอีกครั้ง

และหนึ่งในตุ๊กตาผี ก็รีบเข้าไปขวางที่หน้าประตูอย่างรวดเร็ว

มือเท้าติดดิน แยกเขี้ยวใส่นุ่ยเฉิงจิง จากนั้นก็ร้อง “คาคาคา” ออกมาอย่างดุร้าย

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมเองก็ไม่พูดไร้สาระอีก ไม่คิดจะให้เสียเวลาไปเปล่าๆ ผมรีบเคลื่อนพลัง เพื่อกระตุ้นไฝดํา

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ผมต้องเรียกเมียให้มาออกโรงเท่านั้น

ผลลัพธ์ผมเพิ่งเคลื่อนพลัง ก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติทันที เหมือนเส้นลมปราณภายในร่างกายของผมจะโดนผนึกเอาไว้ ผมไม่สามารถเคลื่อนพลังได้เลยสักนิด

เมื่อเคลื่อนพลังไม่ได้ ผมก็ไม่สามารถกระตุ้นไฝดําตรงข้อมือได้

กระตุ้นไฝดําไม่ได้ แล้วผมจะเรียกมู่หลงเหยียนออกมาช่วยได้ยังไง

ผมร้อนใจ แต่ผมไม่คิดอะไรมากนัก ในเมื่อเรียกมู่หลงเหยียนออกมาไม่ได้ งั้นก็ต้องเชิญเซียนมาสถิตร่างเท่านั้น

ผมมือสั่น พยายามเอื้อมไปหยิบธูปเล็กที่อยู่ในเอวออกมา มันมีขนาดพิเศษ ยาวไม่ถึงสามเซนติเมตร

ผมคิดจะจุดธูปเชิญเซียน แต่ในขั้นตอนนี้อาจจะค่อนข้างช้าหน่อย ต้องใช้เวลาประมาณสองสามนาที

แต่ผมก็หมดหนทางแล้ว ไม่อย่างนั้นก็ทําได้แค่รอความตายเท่านั้น

อีกทางด้านหนึ่ง นุ่ยเฉิงจึงเห็นประตูปิด และยังมีตุ๊กตาผีตัวนึงเข้ามาขวางไว้ เธอเลยทําได้เพียงถอยกลับมาเท่านั้น

นักพรตรุ่ยกลับเดินเข้าไป แล้วส่งเสียงออกมาอีกครั้ง “น้องสาว ข้าเห็นเจ้าหน้าตาดี สนใจมาอยู่ปรนนิบัติข้าไหม พอถึงวันที่ข้าประสบความสําเร็จแล้ว ข้าจะชดเชยให้เจ้าที่หลัง”

พอพูดจบ นักพรตคู่ยก็เผยท่าทางแห่ง “ชัยชนะ” ออกมาอีกครั้ง

เดิมที่ฉียเฉิงจิงก็กลัวเจ้าหมอผีชั่วอยู่แล้ว ตอนนี้พอเห็นผมโดนอัด วิหารถูกปิดตาย และยังไม่รู้จะทํายังไง
แต่ตอนนี้ไม่มีทางให้หนีแล้ว

เธอจึงรีบเอายันต์ออกมา แล้วบิดเอาไว้ในมือ “แก…แกอย่าเข้ามานะ ไม่อย่างนั้นฉันสู้ตาย…”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ! สู้กับข้างั้นเหรอ เธอคิดว่าตัวเองทําได้หรือไง ?” นักพรตปุยหัวเราะ แล้วทําหน้าดูถูก

แต่ผมกลับค่อยจุดธูป แล้วปักไว้บนพื้น แอบประสานมือ และเริ่มเสกคาถาเงียบๆ

ผมทําทุกอย่างอย่างเงียบๆในตัวปกปิดเอาไว้

กุยซานหยวนเองก็ไม่เห็นขอแค่ฉียเฉิง จึงช่วยถ่วงเวลาให้อีกหน่อย

รอให้ผมท่องคาถาเสร็จ และเชิญเซียนจิ้งจอกออกมาประทับร่างได้แล้ว

พวกเราก็จะมีโอกาสหนีออกไปได้ หรือแม้แต่กําจัดอีกฝ่ายก็ยังเป็นไปได้

แต่ผลลัพธ์ละ ! ทางผมเพิ่งท่องคาถาไปได้สองสามประโยค เจ้าตุ๊กตาผีที่คอยเฝ้าประตูวิหารอยู่กลับทําจมูกฟุดฟิดๆ ส่งเสียง “ฮิฮิฮี” ออกมา เหมือนได้กลิ่นอะไรบางอย่าง

ต่อจากนั้นมันก็หันมาอย่างรวดเร็ว มองมาทาง ผมทําหน้าดุร้าย ทันใดนั้นเองมันก็คํารามออกมา แล้วพุ่งมาทางผมทันที

ผมถูกนักพรตปุยสกัดเส้นลมปราณเอาไว้ แค่การประสานมือก็ทําให้ผมหายใจหอบเหนื่อยแล้วไม่มีทางที่ผมจะลุกขึ้นได้เลย

ตอนนี้สมาธิทั้งหมดยังไปอยู่กับการท่องคาถาตอนผมเห็นเจ้าตุ๊กตาผีพุ่งเข้ามา ผมก็ไม่มีโอกาสให้หลบได้แล้ว

เจ้าตุ๊กตาผีตัวนั้นอ้าปากขึ้นอย่างรวดเร็ว มันจะมากัดที่แขนของผม สภาพเหมือนหมาบ้านลายไหลยืดตลอดเวลา

มืออีกข้างหนึ่ง คว้าธูปสั้นพิเศษที่กําลังไหม้ทําลายพิธีเชิญเซียนของผม

ผมอยากจะต่อต้าน แต่ผมไม่เหลือแรงเลยแม้แต่น้อย

ร่างกายเหมือนจมอยู่ในโคลน ได้ยินแต่เสียงเท่านั้น

จู่ๆตุ๊กตาผีก็เคลื่อนไหว มันเลยดึงดูดความสนใจของปุยซานหยวนทันที

กุยซานหยวนหันมามอง เขายกมือให้ตุ๊กตาผีที่กําลังกัดผม ในเวลาเดียวกันพูดออกมาว่า
“ปล่อย อย่ากัดจนมันตาย!”

พอตุ๊กตาผีได้ยินปุยซานหยวนพูดแบบนั้น ถึงได้หยุดกัด

หลังจากนั้นก็สบัดก้นเดินไปอยู่ตรงหน้าก่ยซานหยวน ใช้หัวถไถขาของเขา ไม่ได้ประจบสอพ]ออะไร

เพียงยื่นธูปในมือให้กุยซานหยวน และยังส่งเสียง “อีอีกูรู” ออกมา

พอกุยซานหยวนได้ยินเสียงนี้ ก็มองธูปในมือ แล้วพยักหน้าให้เล็กน้อย “เป็นเด็กดีจริงๆ !”

ต่อจากนั้นก่ยซานหยวนก็หันมามองผม ยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างมีเลศนัย “เจ้าตัวแสบ เสกคาถาลับหลังข้า

ดูท่าเจ้าคิดจะเรียกเซียนมาช่วยละซิ แต่ข้าจะบอกเจ้าเอาไว้เลยนะ คืนนี้เทพเซียนที่ไหนก็ช่วยเจ้าไม่ได้ทั้งนั้น ! ชีวิตของเจ้าจะต้องตกเป็นของข้า”

หลังจากพูดจบ “กร็อบ” กุยซานหยวนก็หักธูปสั้นของผม โยนมันลงพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบอีกที……