ตอนที่ 396 คืนสู่เหย้า

ตอนที่ 396 คืนสู่เหย้า

“ก็ได้พ่อ ผมจะกลับไปถามดูนะ”

ครั้งนี้จ้าวเหวินเทาตอบกลับแบบจริงจังแล้ว ไม่สามารถเอาชนะความกระตือรือร้นของพ่อได้

อีกอย่างเดือนแรกเขาก็ไม่มีอะไรต้องทำอยู่พอดี สวัสดีวันปีใหม่ ดื่มเหล้า ถกเถียงกัน ระหว่างนี้ก็ช่วยจัดการเรื่องแต่งงานให้ชุยต้าไปด้วยเลย

พูดตามเหตุผลแล้ว ภรรยาต่างก็ไม่ค่อยอยากอยู่ร่วมกับแม่สามี ชุยต้าไม่มีแม่แล้ว ก็น่าจะหาภรรยาได้ง่าย แต่ในความเป็นจริงกลับไม่ได้เป็นแบบนี้ ตอนที่ฝ่ายหญิงรู้ว่าไม่มีแม่สามีก็ล้มเลิกความคิดทันที เหตุผลก็ง่ายมาก ถ้ามีลูกใครจะช่วยเลี้ยงล่ะ?

ดูสิ ทุกคนต่างก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น

เรื่องใหญ่ของทั้งชีวิตไม่ควรรีบร้อน จ้าวเหวินเทาปลอบใจชุยต้าบอกให้ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป ชุยต้าถึงกับหน้าแดงตอบมาว่าไม่ได้รีบร้อนอะไร แถมยังทำงานหนักขึ้นด้วย

หลังจากหมดเดือนแรก เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว น้ำแข็งบนพื้นดินละลายแล้ว ผู้คนเริ่มกลับมายุ่งตลอดทั้งปีอีกครั้ง เรื่องใหญ่ของต้นปีก็คือการแบ่งที่ดิน!

ที่ดินที่แบ่งกันเมื่อปีที่แล้วไม่สามารถนำมานับได้แล้ว หัวหน้าหมู่บ้านและทีมต่าง ๆ พาชาวบ้านไปรังวัดที่ดินใหม่อีกครั้ง รวมถึงคำนวณประชากร จากนั้นก็วาดภาพที่ดินออกมา จับฉลาก ทำตามขั้นตอนการจัดสรรที่ดินเหมือนกับปีที่แล้วอีกครั้ง หลังจากยุ่งกับเรื่องนี้ไปสิบกว่าวัน ในที่สุดก็เสร็จสิ้น ทุกคนวิ่งกันจนหลังขดหลังแข็งไปหมด เอนตัวนอนอยู่บนเตียงราวกับศพ แต่เมื่อนึกว่าหลังจากนี้ในทุกๆ ปีจะเป็นแบบนี้ ก็แอบรู้สึกรับไม่ไหว

“แบ่งที่ดินครั้งเดียวแล้วสรุปไปเลยไม่ได้เหรอ?” จ้าวเหวินเทาเจอตัวเลขาจึงเอ่ยถาม

“ไม่ได้” เลขาตอบอย่างฉับไว

“ทำไมล่ะ?” จ้าวเหวินเทาหมดคำพูด “ต้องมากันทุกปี นี่ไม่ใช่เป็นการทรมานคนเหรอ?”

“สรุปแล้วขึ้นอยู่กับคำพูดนายเหรอ? หรือว่าขึ้นอยู่กับฉัน?”

คำพูดเพียงประโยคเดียวก็ทำให้จ้าวเหวินเทาพูดไม่ออกแล้ว เอาล่ะ คนตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีสิทธิ์พูดก็ทำได้เพียงแค่ยอมรับชะตากรรม

หลังจากแบ่งที่ดินเสร็จแล้ว ก็ส่งมูล พลิกหน้าดิน ทำคันนา รดน้ำบนที่ดินและอื่น ๆ หลังจากเสร็จเรื่องเหล่านี้ก็เป็นการทำไร่ทำนาแล้ว จะไม่มีเวลาให้นั่งว่างจนกระทั่งหลังการเก็บเกี่ยวช่วงฤดูใบไม้ร่วง ซึ่งเป็นการทำซ้ำ ๆ แบบนี้ทุกปี ปีแล้วปีเล่า

จ้าวเหวินเทายังคงจ้างพ่อลูกตระกูลชุยมาทำไร่ทำสวนให้ รวมถึงในส่วนของพี่สี่จ้าวด้วย แน่นอนว่าพี่สี่จ้าวหยิบเงินของตัวเองออกมาจ้าง พี่สะใภ้สี่จ้าวจึงไม่ต้องลงไปทำงานในไร่ในสวนแล้ว ตอนนี้หล่อนแค่ทำงานหาเงินอยู่ที่โรงงานเต้าหู้ของพี่สามจ้าว

พี่สะใภ้สี่จ้าวรู้สึกมีความสุขมาก หล่อนคิดว่าจ้าวเหวินเทาช่วยเรียกพ่อลูกตระกูลชุยมาทำไร่ทำสวนให้ตนเอง โดยไม่ได้นึกว่าพี่สี่จ้าวเป็นคนจ่ายเงินจ้างพวกเขา แบบนี้ดีมากเลย มีคนมาปลูกและเก็บเกี่ยวให้ ธัญพืชที่เก็บได้ก็เป็นของตัวเอง แถมยังได้เงินด้วย นี่เป็นเรื่องที่ดีจริง ๆ !

แต่หล่อนก็ไม่ได้คิดเลยว่า บนโลกใบนี้มีเรื่องดี ๆ แบบนี้เสียที่ไหนกัน

พ่อของชุยต้าและชุยเอ้อดูแลที่ดินของทั้งสามครอบครัวไม่ทัน จ้าวเหวินเทาจึงจ้างคนของตระกูลห่าวที่มีที่ดินในหมู่บ้านเล็ก ๆ หลังจากจัดแจงงานเสร็จแล้ว เขาก็เริ่มขับรถออกไปค้าขายอีกครั้ง

ปีนี้จ้าวเหวินเทาวางแผนไว้ว่า เขาจะเหมาภูเขาของฟาร์มกระต่ายทั้งหมด

ชีวิตแสนยุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวก็เป็นวันที่หนึ่งเดือนพฤษภาคมแล้ว วันนี้ตอนที่จ้าวเหวินเทากลับมา เย่ฉูฉู่ก็วิ่งเข้ามาโอบรอบคอเขาพร้อมกับหอมเขาหนึ่งฟอด

จ้าวเหวินเทาถึงกับตกใจจนสะดุ้งโหยง ทำไมจู่ ๆ ภรรยาของเขาถึงได้กระตือรือร้นขนาดนี้?

“ภรรยา เกิดอะไรขึ้น?” จ้าวเหวินเทาลูบศีรษะของเธออย่างระมัดระวังพลางเอ่ยถาม

เย่ฉูฉู่เงยหน้าด้วยรอยยิ้มที่เบิกบานสดใส “คุณทายดูสิ?”

จ้าวเหวินเทาครุ่นคิด ก่อนจะส่งเสียงอุทาน “ภรรยา คงไม่ใช่ว่ามีแล้วใช่ไหม? กี่เดือนแล้ว?” ระหว่างที่พูดเขาก็ยกมือขึ้นมาลูบท้องเย่ฉูฉู่

เย่ฉูฉู่ใช้ฝ่ามือปัดมือเขาออกไป “คุณนั่นแหละที่มี! เสี่ยวไป๋หยางเพิ่งจะอายุเท่าไรเอง คุณกลับคิดจะให้ฉันคลอดอีกคน คุณอยากให้ฉันเหนื่อยตายรึไง!”

“ผมก็ว่าอยู่ เป็นไปไม่ได้หรอก ถุงยางนั่นคุณภาพไม่ดีเหรอ…” จ้าวเหวินเทาพูดเป็นจริงเป็นจัง

เย่ฉูฉู่ยื่นมือออกมาปิดปากเขา “อย่าพูดจาเหลวไหล แม่ของฉันจะกลับมาแล้วต่างหากล่ะ!”

“หา แม่ของคุณจะกลับมาแล้วเหรอ?” จ้าวเหวินเทาชะงัก

“ยังมีพี่สามของฉัน พี่สะใภ้สาม เยว่เยว่ แล้วก็พี่สี่ด้วย พวกเขาจะนั่งรถไฟมาคืนนี้ วันพรุ่งนี้ ไม่สิ วันมะรืนก็ถึงบ้านแล้ว!” เย่ฉูฉู่ตื่นเต้นมาก

จ้าวเหวินเทาถึงกับประหลาดใจ “ทำไมจู่ ๆ พี่สะใภ้สามกับพี่สามของคุณถึงกลับมาล่ะ?”

“เห็นบอกว่ามีธุระน่ะ” เย่ฉูฉู่ตอบ “พี่สามบอกว่าเป็นเรื่องดี แม่ของฉันก็บอกว่าเป็นเรื่องดี กลับมาถึงแล้วค่อยบอก ฉันได้ฟังจากน้ำเสียงของพวกเขาแล้วไม่น่าจะเป็นเรื่องร้ายนะ!”

“จะมีเรื่องร้ายอะไรได้ล่ะ” จ้าวเหวินเทาไม่ต้องสงสัยเลย “ผมว่านะ คงเป็นเพราะแม่ของคุณคิดถึงบ้านนั่นแหละ พี่ชายกับพี่สะใภ้ของคุณก็เลยถือโอกาสช่วงวันหยุดกลับมาบ้านซะเลย”

“ฉันเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน จริงสิ คุณบอกว่าเขาเหมาภูเขาของฟาร์มกระต่ายไม่ใช่เหรอ? พี่สะใภ้สามบอกว่า เสื้อผ้าที่ฉันออกแบบครั้งนี้ขายได้เยอะเลย มีเงินพอให้คุณเอาไปเหมาภูเขาลูกนั้นได้แล้วนะ!” เย่ฉูฉู่พูดเสียงสูง ความรู้สึกที่หาเงินได้นี่มันดีมากจริง ๆ ทำให้เธอรู้สึกมั่นใจในตัวเองจากภายในสู่ภายนอกด้วย

“ภรรยาของผมสุดยอดจริง ๆ!” จ้าวเหวินเทาจุ๊บแก้มเย่ฉูฉู่ “แต่ ต่อให้เหมาภูเขาลูกนั้นผมก็ไม่ใช้เงินคุณหรอก”

“คุณมีเงินพอเหรอ?” เย่ฉูฉู่ไม่ได้ผลักสามีออกไป

“ไม่พอ พวกเราไปกู้ได้ เงินของคุณเก็บไว้ใช้เองเถอะ!” จ้าวเหวินเทาพูดเสียงหนักแน่น

จู่ ๆ เย่ฉูฉู่ก็พบว่าที่หางตาของสามีเริ่มมีตีนกาแล้ว จึงแอบรู้สึกปวดใจ ทว่าปากก็พูดไปว่า “เงินของคุณเงินของฉันอะไรกันล่ะ? เงินของคุณก็คือเงินของฉันทั้งหมด จะแบ่งไปทำไม!”

จ้าวเหวินเทายิ้มแย้ม “ถูกต้อง เป็นของภรรยา เป็นของภรรยาทั้งหมดเลย!” ระหว่างที่พูดก็หอมภรรยาแรง ๆ หนึ่งฟอด

ตอนที่เย่ฉูฉู่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างตอนที่ถูกหอม ปรากฏว่าในเวลานี้ก็มีเสียงไร้เดียงสาดังขึ้น “อยากจุ๊บ ๆ เสี่ยวไป๋หยางอยากจุ๊บ ๆ!”

ทั้งสองคนก้มหน้ามอง ก็พบว่าลูกชายกำลังเงยหน้ามองพวกเขาด้วยความไม่พอใจ

สามวันถัดมา เย่หมิงเป่ยและโจวหมิ่น คุณแม่เย่ เสี่ยวเยว่เยว่และพี่สี่จ้าวก็กลับมาถึงแล้ว เสี่ยวหม่าก็กลับมาพร้อมกันด้วย!

เย่หมิงเป่ยและคนอื่น ๆ นอนค้างบ้านตระกูลเย่หนึ่งคืนก่อนจะมาที่นี่ ส่วนเสี่ยวหม่าและพี่สี่จ้าวแวะมาหาจ้าวเหวินเทาในคืนนั้นเลย

ตอนขาไป เสี่ยวหม่าดูเป็นเด็กน้อยยากจนคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เมื่อกลับมา เขาดูเปลี่ยนไปจากเดิมมาก!

ร่างกายสูงผอมเพรียว ผิวพรรณขาวผ่อง เส้นผมยาวกว่าเดิมเล็กน้อย สวมชุดสูทลำลองสีเบจทั้งชุด เสื้อแหวกหน้าอก ดึงเสื้อเชิ้ตลายดอกออกมา รองเท้าหนังสีดำ สะพายกระเป๋าพาดไหล่ มือกำลังลากกระเป๋าเดินทาง และสวมใส่แว่นตาดำด้วย นี่มันเด็กในชนบทที่ไหนกันล่ะ เขาดูเป็นผู้ชายทันสมัยที่อยู่ในเมืองอย่างสมบูรณ์แล้ว!

“สวรรค์ ฉันจำไม่ได้เลย!” จ้าวเหวินเทาประหลาดใจมาก

เย่ฉูฉู่ก็รู้สึกเหนือความคาดหมายมากเช่นกัน ดูคล้ายกับเดินออกมาจากนิตยสารเลย

เสี่ยวหม่าถอดแว่นตาดำทรงนักบินออก ยัดใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่หก ที่ผมมีวันนี้ได้ ต้องขอบคุณพี่กับพี่สะใภ้นะ!”

“เจ้าเด็กนี่ใช้ได้เลยนะ พูดเป็นกับเขาแล้วด้วย!” จ้าวเหวินเทาตบบ่าเขา พูดเคล้ารอยยิ้มว่า “มีแววแล้ว มีแววจริง ๆ!”

เสี่ยวหม่ารีบดันพี่สี่จ้าวออกมา “พี่สี่ก็มีแววเหมือนกัน พวกพี่ดูสิ!”

เมื่อเทียบกับเสี่ยวหม่า การเปลี่ยนแปลงของพี่สี่จ้าวอาจถูกละเลยได้ แต่เมื่อเทียบกับคนที่อยู่ในบ้าน เขาเองก็เปลี่ยนไปมากจริง ๆ!

ตอนนี้พี่สี่จ้าวตัดผมสั้นกุด ดูสะอาดสะอ้าน ผิวพรรณก็เนียนขึ้น แถมยังขาวขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย กรรมพันธุ์ของตระกูลจ้าวนับว่าใช้ได้ จ้าวเหวินเทาหน้าตาดี พี่น้องของเขาย่อมไม่แย่ไปกว่ากัน ตอนนี้พี่สี่จ้าวดูดีขึ้นแล้ว แถมยังดูหนุ่มกว่าเมื่อก่อนด้วย โดยเฉพาะกางเกงยีนและเสื้อแจ็กเกต เสื้อสเวตเตอร์คอวีสีแดงเข้ม ดูมีชีวิตชีวาและทันสมัย

“พี่สี่ เจ๋งดีนี่ พี่แต่งตัวซะเหมือนนายแบบเลยนะ!” จ้าวเหวินเทาพูดแซว

………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

กลับมาบ้านทีจำกันแทบไม่ได้เลย พี่สี่เหมาะกับการใช้ชีวิตแบบนี้จริงๆ

ไหหม่า(海馬)