ตอนที่ 1910

 

“บอกตามตรง ข้าคิดว่าตําแหน่งที่พวกเรายืนอยู่ไม่ใช่ตําแหน่งที่ดีเท่าไหร่นัก เจ้าพวก นี้ต่างก็ยืนอยู่ในตําแหน่งซ้ายสุด เป็นตําแหน่งที่อยู่ใกล้บรรดาผู้ประมูลมากที่สุด ดังนั้นพวกมันจึงถูกเลือก”

 

นกอสูรทมิฬก็เอ่ยถึงข้อสงสัยของตนเองออกมา

 

“มีความเป็นไปได้อยู่เหมือนกัน บางที่ตําแหน่งก็อาจจะมีผลเป็นอย่างมาก คนเหล่านี้ชอบการเลือกทาสที่อยู่ใกล้กับตนเอง บอกตามตรง หากข้ายืนอยู่ในตําแหน่งซ้ายสุดตั้งแต่แรกละก็คงจะมีคนซื้อข้าไปแล้ว นี่เป็นเรื่องที่ไม่ต้องสงสัย

 

เฝยอีก็พยักหน้าและรู้สึกเช่นเดียวกัน มีเพียงแค่เหตุผลนี้เท่านั้นที่ฟังขึ้น

 

“เอาล่ะ ต่อไป วานรอสูรสามตา”

 

ในตอนนี้กระทิงสีครามก็ประกาศรายการประมูลต่อไป จากนั้นวานรอสูรสามตาที่เป็นหนึ่งในสายพันธุ์โบราณที่หายสาบสูญก็ได้ก้าวขึ้นมาบนเวที

 

เมื่อเห็นวานรอสูรสามตาที่มีรูปร่างเล็กนั้น นกอสูรทมิฬและเฝยอี้ทั้งสองก็มองหน้าซึ่ง กันและกันแสดงความพึงพอใจออกมาและมองเห็นได้ถึงความมั่นใจของกันและกัน

“เอาล่ะดูเหมือนว่าคราวนี้จะเป็นตาของข้าที่ถูกซื้อไป สหาย คาดการณ์ได้ว่าข้าคง ต้องแยกตัวออกไปก่อน”

 

นกอสูรทมิฬก็ผ่อนคลายลงมาก

 

“นั่นเป็นเรื่องที่แน่นอนสหาย ขอให้โชคดีล่ะ อย่าลืมทําลายสวนสมุนไพรของเจ้าพวกบัดซบเหล่านั้น แสดงให้เห็นถึงอํานาจบารมีของพวกเราสายพันธุ์โบราณที่หายสาบสูญอย่าให้ผู้อื่นดูถูกเหยียดหยามพวกเราได้”

 

เฝยอีกกล่าวตอบ

 

“วานรอสูรสามตารี? ข้าต้องการ ข้าวคริสตัลแปดตัน!”

 

หญิงสาวของเผ่าพันธุ์แวมไพร์ก็ได้เสนอราคาออกไปทันที

 

“แปดตัน ตอนนี้ราคาอยู่ที่แปดตัน มีใครจะเสนอราคาอีกหรือไม่ แปดตันครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สองครั้งที่สาม เอาล่ะ ปิดการประมูลที่ข้าวคริสตัลแปดตัน วานรอสูรสามตาตัวนี้เป็นของเจ้าแล้ว”

 

กระทิงสีครามก็ประกาศผู้ชนะออกมา

 

“เวรเอ๊ย นี่ยังมีความยุติธรรมอยู่อีกหรือไม่ ท้ายที่สุดแล้วเกิดอะไรขึ้นกัน เลือกเจ้าลิงนั่นแต่ไม่เลือกข้า? นี่มันล้ําเส้นเกินไปแล้ว นี่เป็นการดูถูกดูแคลนบ้านกอสูรทมิฬ รู้หรือว่าภูมิหลังของตระกูลข้ายิ่งใหญ่เกรียงไกรแค่ไหน? เป็นนกโบราณ เป็นนกโบราณพวกเจ้ารู้หรือไม่?”

 

นกอสูรทมิฬก็อดที่จะต่อว่าออกไปไม่ได้

 

“นี่จะต้องเป็นการจัดฉาก จะต้องเป็นการจัดฉากอย่างแน่นอน การประมูลนี้ช่างไร้เหตุผลสิ้นดีพวกเจ้ามีวิสัยทัศน์บ้างหรือไม่ รู้หรือว่าควรจะประมูลทาสแบบไหน? ไม่คาดคิดว่าจะเลือกประมูลลิ่งไปแทนที่จะเลือกประมูลข้าเฝยอี้”

 

เฝยอีก็โมโหขึ้นมา ไม่สามารถอดทนอดกลั้นได้อีกแล้ว

 

“พวกเจ้าลองคิดดูสิ ลิงนั่นจะสามารถใช้งานอะไรได้ สามารถดูแลจัดการสวนสมุนไพรได้?ลิงพวกนี้วันๆเอาแต่ปินต้นไม้เท่านั้น ไม่ก็กินกล้วย ไม่ได้สร้างประโยชน์อะไร การเลือกมันไปจะได้ประโยชน์อะไรกัน”

 

“สหายวานรอสูรสามตา แน่นอนว่าที่ข้ากล่าวออกมาเช่นนี้ไม่ได้มีเจตนาจะดูถูกดูแคลนเจ้ามันเพียงแค่กลุ่มของพวกบัดซบเหล่านี้ล้ําเส้นเกินไป ไม่มีความคิดและสามัญสํานึกแม้แต่น้อยคนพวกนี้จะต้องไร้การศึกษาจริงๆ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าควรเลือกทาสแบบใด”

 

นกอสูรทมิฬก็กล่าวออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

 

“อย่างนั้นรึ? เจ้านกโง่ เหตุใดมันจึงฟังดูเหมือนว่าเจ้ากําลังต่อว่าเสียดสีข้าอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นแต่ละคําพูดก็เหมือนจะจงใจแทงใจดําตระกูลวานรของข้า?” วานรอสูรสามตาก็มีสีหน้าที่เหยเกอย่างมากจ้องมองไปที่นกอสูรทมิฬด้วยสายตาที่โมโหเล็กน้อย

 

“สิ่งที่สหายนกอสูรทมิฬเอ่ยมาก็ถูกต้องแล้ว นี่ไม่ได้มีเจตนาที่จะต่อว่าเจ้า ทว่าเป็นการบ่งชี้ให้เห็นถึงข้อเท็จจริง เจ้าลองดูลิงตัวนี้สิ มีสีหน้าที่เจ้าเล่ห์ ส่วนไหนของร่างกายมันที่จะมีประโยชน์ต่อการดูแลสวนสมุนไพรกัน การที่ต้องการใช้ให้มันทํางาน รับประกันได้ว่ามันจะต้องอุดตู้โดยการปืนขึ้นต้นไม้และหากล้วยกิน การที่เลือกเจ้าลิงตัวนี้ช่างเป็นเรื่องที่ไร้เหตุผลสิ้นดี!”

 

เฝยอีก็ตะโกนออกมา

 

วานรอสูรสามตาก็มีสีหน้าที่มืดมนยิ่งกว่าเดิม มืดมนราวกับถ่าน ต้องการที่จะประเคนหมัดใส่เจ้าสิ่งมีชีวิตที่น่าหงุดหงิดทั้งสองนี้

 

“หุบปาก! ข้าอนุญาตให้พวกเจ้าพูดคุยกันรี หุบปากไปเดี๋ยวนี้!”

 

กระทิงสีครามก็เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่ดุร้าย

 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นกอสูรทมิฬและเฝยอี้ทั้งสองตัวก็หุบปากเงียบไปทันที ไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรขึ้นอีก

 

หลังจากนั้น การประมูลก็ดําเนินต่อไปเป็นระยะเวลาสามชั่วโมง สายพันธุ์โบราณที่หายสาบสูญเหล่านี้ก็ถูกประมูลไปจนหมด หลงเหลือเพียงแค่นกอสูรทมิฬและเฝยอี้ทั้งสองตัวเท่านั้นยังคงยืนอยู่บนเวทีด้วยสีหน้าที่สิ้นหวัง

 

ทั้งสองต่างก็รู้สึกอับอายขายขี้หน้าเป็นอย่างมาก นอกจากพวกมัน สายพันธุ์โบราณที่หายสาบสูญตัวอื่นๆต่างก็ถูกขายออกไปจนหมด หลงเหลือเพียงแค่พวกมันสองตัวที่ยังไม่มีใครต้องการซื้อช่างเป็นเรื่องที่เสียเกียรติจริงๆ เสียหน้าอย่างมาก

 

“เอาล่ะ ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่สองตัวนี้ ราคาเริ่มต้นที่ข้าวคริสตัลหนึ่งตันและก็ยังเป็นการซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง มีใครต้องการพวกมันหรือไม่?” กระทิงสีครามก็เอ่ยขึ้นมา วางแผนที่จะขายพวกมันทั้งสองไปพร้อมๆกัน เป็นการซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง

 

ทว่ากลุ่มของหญิงสาวที่อยู่รอบๆกลับหันมองกันและกัน ไม่มีใครที่วางแผนจะริเริ่มเสนอราคาออกไป

 

“ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครต้องการประมูลพวกเจ้า ช่างน่าเสียดายจริงๆ ดูเหมือนว่าพวกเจ้าทั้งสองจะไม่มีคุณสมบัติที่จะกลายเป็นทาส ในอนาคตจะต้องกลายเป็นพ่อพันธุ์เพื่อผสมพันธุ์อย่างต่อเนื่อง ผลิตกลุ่มของทายาทตัวน้อยๆออกมา”

 

กระทิงสีครามก็ตัดสินใจที่จะนําพวกมันไปเป็นพ่อพันธุ์

 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นกอสูรทมิฬและเฝยอีทั้งสองตัวก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างมาก ต่อให้จะกลายเป็นทาสก็ยังดีการกลายเป็นพ่อพันธุ์ที่ทั้งวันทั้งคืนจะต้องถูกปู่รู้ยําโดยเพศเมียนี่คือชะตากรรมที่เจ็บปวดรวดร้าวใจจนแทบอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดไป

 

พวกมันจะไม่มีทางปล่อยให้ตนเองตกไปอยู่ในชะตากรรมเช่นนั้นได้อย่างแน่นอน

“ช้าก่อนอย่าเพิ่งไป อย่าเพิ่งไป ข้าเฝยอี้แข็งแกร่งมาก เพียงแค่ร่างกายก็มีความยาว ถึง13,000กิโลเมตรแม้แต่ดาวเคราะห์ ข้าก็สามารถใช้ลําตัวบีบรัดจนระเบิดออกมาได้”

 

เฝยอู่ตะโกนออกไป “อีกทั้งข้าก็ยังอดทนต่อความยากลําบากและขยันทํางาน ต่อให้จะไม่มีเตียงก็ไม่มีปัญหา สามารถนอนในผืนป่าได้สบายๆ ใช้พื้นดินเป็นเตียง ใช้ท้องฟ้าเป็นผ้าห่ม กินง่ายอยู่ง่าย ซื้อข้าไปเถอะ”

 

“ไม่ ซื้อข้าเถอะ ในฐานะนกอสูรทมิฬ ข้ามีนิสัยเสียอยู่อย่างหนึ่งก็คือการแสวงหาความสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าสิ่งใดที่ทํา ก็ต้องพยายามจนบรรลุความสมบูรณ์แบบให้ได้เท่านั้นไม่อย่างนั้นก็จะไม่มีทางยอมแพ้”

 

นกอสูรทมิฬก็ตะโกนออกมา “เมื่อใดที่มอบหมายหน้าที่ให้ข้าจัดการดูแลสวนสมุนไพรหากมี ศัตรูพืชปรากฏขึ้นมาล่ะก็ ข้าก็จะตรวจสอบได้อย่างรวดเร็วและกําจัดศัตรูพืชเหล่านี้ในทันทีจะไม่ มีทางยอมแพ้จนกว่าจะจับได้ทั้งหมด หากพวกเจ้าซื้อข้าไป ข้าจะจัดการดูแลสวนสมุนไพรอย่างสมบูรณ์แบบที่สุดทุกๆปีพวกเจ้าจะได้รับการเก็บเกี่ยวที่ยิ่งใหญ่และสร้างกําไรก้อนโตได้”

 

หญิงสาวที่อยู่รอบๆก็ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย พวกเธอเก็บข้าวเก็บของและวางแผนที่จะเดินจากไป

 

“ช้าก่อน อย่าเพิ่งไป ไม่ว่าอย่างไรก็อย่าเพิ่งไป ข้ากล่าวไว้แล้วไม่ใช่รึ ? ข้าเป็นผู้ที่เชื่อฟังคําสั่งไม่ว่าจะต้องการใช้งานอะไร ข้าก็จะทําทุกอย่าง เป็นสุนัขรับใช้ที่ชื่อสัตว์อย่างแน่นอน ไม่มีใครที่จะซื่อสัตย์และจงรักภักดีไปกว่าข้าอีกแล้ว”

 

เฝยอีก็เป็นกังวลอย่างมก

 

“หากหนึ่งตันแพงไป ครึ่งตันก็ได้ อีกทั้งยังเป็นการซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง การลงทุนที่คุ้มค่าเช่นนี้หาไม่ได้อีกแล้ว หากยังแพงไปล่ะก็ พวกเราจะมอบตัวเองให้ฟรีๆ พวกเจ้าไม่ต้องการของฟรีหรือ?เดี๋ยว..พวกเจ้านี่มันจะมากเกินไปแล้ว ไม่มีความเห็นอกเห็นใจกันเลยรึ?!”

 

นกอสูรทมิฬก็วิตกกังวลจนหน้าเขียวขึ้นมา มันคิดว่าศักดิ์ศรีของตนเองปนนี้ย่อยยับแล้วเพื่อหลีกเลี่ยงการที่จะกลายเป็นพ่อพันธ์ ต่อให้จะต้องทิ้งศักดิ์ศรีของตนเอง มันก็ยอม

 

“ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครที่ต้องการซื้อพวกเจ้าจริงๆ แม้ว่าจะฟรีก็ไม่เอา ไม่เคยเห็นสายพันธุ์โบราณที่หายสาบสูญที่ไร้ประโยชน์อย่างพวกเจ้ามาก่อน ดูเหมือนว่าจะต้องกลายเป็นพ่อพันธุ์เท่านั้นพวกเจ้าจึงจะพอมีประโยชน์อยู่บ้าง”

 

กระทิงสีครามก็ต้องการที่จะจับทั้งสองมากักขังไว้

 

“ไม่ ข้าไม่อยากเป็นพ่อพันธุ์อะไรทั้งนั้น ไม่ต้องการ ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย ใครก็ได้ช่วยพวกเราด้วย!”

 

เฝยอี้และนกอสูรทมิฬก็กรีดร้องออกมา ร่ําไห้เสียงดัง

 

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าพวกมันจะกรีดร้องออกมาแค่ไหน ก็ไม่มีใครสนใจแม้แต่คนเดียว

 

ปัง!

 

กระทิงสีครามก็โบกมือออกไป จับทั้งสองนี้ขังไว้ชั่วคราว รอให้ดําเนินการในอนาคต

 

“บัดซบ เจ้าอู่ที่ ข้าและเจ้าจะมีความอาฆาตแค้นที่ไม่มีที่สิ้นสุด สักวันข้าจะต้องหลบห นีออกไปได้เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าเตรียมตัวชดใช้ได้เลย พวกเจ้าก็เหมือนกัน เจ้าพวกผู้หญิงไร้สมองข้าจะต้องเอาคืนพวกเจ้าอย่างสาสม!” เผยอี้และนกอสูรทมิฬก็โมโหจนเจียนตาย รู้สึกสิ้นหวังในใจลึกๆ

 

ทว่าอึดใจต่อมา พวกมันก็ถูกจับตัวไป ไม่สามารถต่อต้านขัดขึ้นใดๆได้

 

พยัคฆ์หินเขี้ยว สิงโตเก้าเศียร มดทองคําและสายพันธุ์โบราณที่หายสาบสูญตัวอื่นๆที่เห็นเช่นนี้พวกมันต่างก็มีดีใจขึ้นมา โชคดีที่ยังมีคนสนใจที่จะซื้อตนเอง ไม่อย่างนั้นก็ทําได้เพียงแค่ตกอยู่ในชะตากรรมของการเป็นพ่อพันธุ์เท่านั้น

 

ในตอนนี้พวกมันก็มีจิตใจฮึกเหิมขึ้นมา ต้องการที่จะทํางานอย่างหนัก จะปล่อยให้ตนเองถูกทอดทิ้งไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะต้องตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกับเฝยอี้และนกอสูรทมิฬเจ้าปีศาจไร้ค่าทั้งสองนั่นอย่างแน่นอน

 

นี่คือตัวอย่างเชิงลบที่เหมาะสมอย่างมาก ทําให้พวกมันหวาดกลัวจนต้องการทํางานหนัก