ตอนที่ 1916

“พวกเจ้าล่ะ พวกเจ้ามีความคิดเห็นกันอย่างไร?”

เซี่ยปิงก็หันไปมองบรรดายอดฝีมือที่อยู่รอบๆพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย

“อู๋ตี่ จะเจ้า เจ้าคิดจะทําอะไรกัน? พวกเรายังไม่ได้ครอบครองเม็ดยาใดๆมา ที่นี่ไม่มีสิ่งใดที่เจ้าต้องการ” เมื่อได้ยินคําเหล่านี้และเห็นรอยยิ้มของเซี่ยปิง หัวใจของผู้ที่อยู่รอบๆก็บีบแน่นขึ้นมารู้สึกว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก

“นี่คือการปล้น”

เชียปิงก็ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย ต่อให้กลุ่มของยอดฝีมือเหล่านี้จะไม่ได้ครอบครองเม็ดยาใดๆมา ทว่าบนตัวของพวกเขาก็ย่อมมีสมบัติอื่นๆอยู่ บางทีอาจจะมีมูลค่ามากกว่าเม็ดยาเหล่านี้ด้วยซ้ํา เป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะปล่อยไป

“นี่คือการปล้น? อู๋ตี่ เจ้าอย่าล้ําเส้นเกินไปนัก เพียงแค่ปล้นชิงเม็ดยาทั้งหมดไปก็ถือเป็นการกระทําที่ไร้เหตุผลและเผด็จการมากแล้ว ทว่าตอนนี้ไม่คาดคิดว่าเจ้าจะยังต้องการปล้นพวกเราอีก เจ้าควรหยุดเพียงแค่หอมปากหอมคอ”

บางคนที่ตะโกนออกมาอย่างไม่พึงพอใจ

ยอดฝีมือจํานวนมากก็โมโหจนควันออกจมูก พวกเขาต่างก็เป็นยอดฝีมือที่พัฒนาขึ้นมาในระดับลงทัณฑ์สายฟ้าเป็นระยะเวลานานแล้ว นอกจากเซนต์แล้วนั้น ก็แทบจะไม่มีใครที่ต่อกรกับพวกเขาได้

ปกติแล้วมีเพียงแค่พวกเขาเท่านั้นที่ปล้นชิงผู้อื่น มีที่ไหนที่จะถูกผู้อื่นปล้นชิง ทว่าเจ้าเด็กนี่กลับอาจหาญอย่างถึงที่สุด กล้าที่จะปล้นชิงกลุ่มของพวกเขากลางวันแสกๆเช่นนี้?!

“โอ้ หากข้าล้ําเส้นแล้วอย่างไรกัน? พวกเจ้าสามารถกัดข้าได้รึ? ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าพิจารณาสามลมหายใจ หากไม่ยินยอมแต่โดยดีล่ะก็ พวกเจ้าก็จะตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกับเฒ่าปีศาจแห่งภูเขาใต้ทะเลก่อนหน้านี้”

เซี่ยปิงยืนไขว้มือไว้ข้างหลังทั้งสองข้างอย่างไม่แยแสสิ่งใด

“ดี ดีจริงๆเจ้าหนู ดูเหมือนจะไม่มีทางเลือกอื่น”

“แม้แต่เม็ดยาก็แย่งชิงไป ทว่ายังต้องการที่จะปล้นสมบัติของพวกเราไปอีก ช่างเป็นความคิดที่เพ้อฝันสิ้นดี”

“พวกเราร่วมมือกัน สังหารเจ้าเด็กนี่ซะ ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะมีสามเศียรหกกร”

“ไม่จําเป็นที่จะต้องถึงมือเจ้าหรอก เพราะพวกเราจะกําจัดเจ้าก่อน”

ยอดฝีมือที่ยิ่งใหญ่จํานวนมากก็โมโหขึ้นมา เดือดระอุกับคําพูดของเยี่ยงอย่างแท้จริง สูญเสียเหตุผลทุกอย่าง หากวันนี้พวกเขาล่าถอยไปล่ะก็ บางทีอาจจะกลายเป็นที่หัวเราะเยาะของจักรวาลได้

ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็จะต้องต่อสู้กับเจ้าเด็กนี่จนตายกันไปข้างหนึ่ง

“เพลงดาบเปลวไฟคําราม!”

“ค้อนเยือกแข็ง!”

“หอกเทพเจ้าสายฟ้า!”

“กําปั้นถล่มภูเขา!”

ยอดฝีมือที่ยิ่งใหญ่จํานวนมากต่างก็แสดงความสามารถศักดิ์สิทธิ์เฉพาะตัวของตนเองออกมา พลังเวทมนตร์ที่น่าสะพรึงกลัวปะทุออกมาอย่างกะทันหัน ก่อตัวกลายเป็นค่ายกลความสามารถศักดิ์สิทธิ์ที่ยิ่งใหญ่ พุ่งตรงไปที่เซี่ยปิง ครอบคลุมพื้นที่ในระยะหลายพันกิโลเมตร

พวกเขาต่างก็ใช้พลังอํานาจทั้งหมดออกมา เป็นการโจมตีที่ทรงอํานาจที่สุดในชีวิต ต้องการที่จะสังหารเจ้าเด็กนี่อย่างฉับพลันภายในกระบวนท่าเดียว ทําให้เจ้านี่รู้ว่าพวกเขาก็ไม่ใช่ตัวตนที่จะหยามเกียรติได้ง่ายๆ

ภายในชั่วพริบตา อากาศก็สั่นสะท้านนับล้านครั้ง แม้แต่คลื่นระรอกก็ปรากฏขึ้นมา นี่คือพลังอํานาจของยอดฝีมือเหล่านี้ที่ผสมผสานกัน น่าสะพรึงกลัวอย่างถึงที่สุด เปลี่ยนกลายเป็นคลื่นพลังงาน สามารถทําลายทุกสิ่งทุกอย่างได้

“พระพันกร ฝ่ามือกําราบจักรวาล!”

เทวรูปฟ้าดินก็ปรากฏขึ้นมาจากร่างกายของเซียปิงทันที นี่คือเทวรูปพระพันกรนั่นเอง มีความสูงถึงสามพันเมตร แสงสีทองส่องสว่างไปทั่วบริเวณหัตถ์สีทองนับพันกวัดแกว่งออกไปอย่างกะทันหัน

หัตถ์แต่ละหัตถ์เหมือนจะรวบรวมพลังฉีของธรรมชาติเข้ามา รวมถึงธาตุดินน้ําลมไฟในพื้นที่กว่าหนึ่งหมื่นกิโลเมตรทั้งหมด เหมือนว่าจะกุมผืนโลกนี้ไว้ ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในสภาวะแน่นิ่ง

จากนั้นมือขนาดใหญ่ก็รวบรวมพลังงานทั้งหมดเข้าด้วยกัน บีบอัดอย่างบ้าคลั่งและตบออกไปอย่างโหดเหี้ยม

ตึบ!

ทั้งสองพลังอํานาจปะทะกัน ราวกับเป็นการปะทะของดาวเคราะห์จํานวนนับไม่ถ้วน พลังอํานาจที่น่าสะพรึงกลัวปะทุออกมา คลื่นพลังงานกวาดออกมาจากการปะทะนี้ กวาดกระจายออกไปในทุกทิศทาง

ในทุกซอกทุกมุมของอากาศเกิดการระเบิดของพลังงานเป็นชุดๆ แอบแฝงไปด้วยพลังทําลายล้างที่ทรงอํานาจอย่างยิ่ง

“อ้ากก!!!”

ยอดฝีมือจํานวนมากก็อดที่จะส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าสมเพชไม่ได้ คลื่นพลังงานซัดเข้าใส่ ร่างของพวกเขาอย่างกะทันหัน แต่ละคนต่างก็กระเด็นปลิวออกไป กระอักเลือดออกมาบนอากาศ ร่างกายได้รับความเสียหายอย่างหนัก

เซี่ยปิงก็ได้เผชิญกับคลื่นพลังงานที่กวาดเข้ามาเช่นกัน อากาศสั่นสะเทือนนับล้านครั้ง เหมือนว่าจะต้องบดทําลายมวลสารทั้งหมด การสั่นสะเทือนเช่นนี้ แม้แต่ยอดฝีมือในระดับลงทัณฑ์สายฟ้าก็ไม่สามารถต้านทานได้

ทว่าเขาแตกต่างออกไป ร่างกายของเขาเรียกได้ว่าแข็งแกร่งเกินไปจริงๆ ถูกบ่มเพาะและเสริมสร้างมาอย่างมีประสิทธิภาพ เหมือนกับเป็นคลื่นน้ําทะเลที่ชัดเข้าใส่โขดหิน ราวกับว่าร่างกายของเขาเป็นกายทองคําของพระอรหันต์ มีภูมิต้านทานต่อพลังอํานาจทั้งมวล

ดังนั้นเขาจึงรับคลื่นพลังงานนี้เข้าไปอย่างไร้รอยขีดข่วน

“นี่มันเป็นไปไม่ได้ เจ้าเด็กนี้ไม่เป็นอะไรเลยรึ? นี่มันตลกสิ้นดี”

“มนุษย์ในระดับกฎเทวรูป เหตุใดจึงมีพลังเวทมนตร์ที่ทรงอํานาจจนถึงขั้นนี้ได้ เหนือยิ่งกว่า พวกเรายอดฝีมือในระดับลงทัณฑ์สายฟ้าเสียอีก”

“ไม่สามารถเอาชนะเขาได้ ไม่สามารถเอาชนะเขาได้อย่างแน่นอน บัดซบ สวรรค์ช่างไม่มีตา ปล่อยให้บุคคลที่ชั่วร้ายเช่นนี้ออกอาละวาดตามอําเภอใจได้อย่างไรกัน?!”

“ข้าปฏิเสธที่จะยอมรับ ข้าปฏิเสธที่จะยอมรับ ข้าจะต้องสู้กับเขาจนตายกันไปข้างหนึ่ง ไม่มีทางยอมแพ้ ข้าจะต้องพลิกสถานการณ์นี้ให้จงได้!”

ยอดฝีมือจํานวนมากที่เห็นว่าเซี่ยปิงไร้รอยขีดข่วนนั้น พวกเขาก็คลุ้มคลั่งขึ้นมาทันที ไม่เต็มใจอย่างมาก บนใบหน้าแสดงความไม่อยากเชื่อ จะต้องต่อสู้กับเซี่ยปิงไปจนตัวตาย

ทว่าพวกเขาก็ไม่มีโอกาสนั้น เห็นเพียงแค่ว่าเซี่ยปิงก้าวเท้าออกมาหนึ่งก้าว จากนั้นก็ตบฝามือออกไป แผนผังดวงดาราปรากฏขึ้นมา ดวงดาวนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นมาบนท้องฟ้า ระยิบระยับไปด้วยแสงสีคราม

อึดใจต่อมา ดวงดาวนับไม่ถ้วนก็บดขยี้ลงมา สร้างแรงโน้มถ่วงที่น่าสะพรึงกลัว ทําให้ทุกสิ่งทุกอย่างล่มสลายไปด้วยแรงกดดัน

อากาศสั่นสะท้าน เกิดคลื่นระรอกขึ้นมา ซ ส่งเสียงดัง ยอดฝีมือที่ยิ่งใหญ่แต่ละคนต่างก็ถูกอัดจนหมดสติไปอย่างกะทันหัน ดวงตามืดบอดไป ฟองไหลออกมาจากปาก สะบักสะบอมจนเกือบตายไป

“อืม เป็นสิ่งที่ดี”

เซียปิงก็ก้าวออกไป ทันใดนั้นก็ได้ปล้นชิงทรัพย์สมบัติทั้งหมดของยอดฝีมือในระดับลงทัณฑ์ สายฟ้าเหล่านี้ แม้แต่เสื้อผ้าของพวกเขาก็ไม่เว้น เพราะถึงอย่างไรเสื้อผ้าเหล่านี้ก็ทําขึ้นมาด้วยวัสดุที่ล้ําค่าและหายาก มีความเหนียวแน่นทนทาน ทนน้ําทนไฟ เป็นสิ่งที่ไม่สามารถประเมินค่าไม่ได้

จากนั้นกลุ่มของยอดฝีมือในระดับลงทัณฑ์สายฟ้าเหล่านี้ก็ถูกเซี่ยปิงจับแขวนห้อยไว้บนต้นไม้โดยที่ร่างกายเปลือยเปล่า

เขาไม่ได้สังหารกลุ่มของยอดฝีมือเหล่านี้ ทว่าเพียงแค่เขียนตัวอักษรไว้บนตัวของพวกเขา ซึ่งเขียนคําว่าอู๋ตี่นั่นเอง

“หืมม กลุ่มลูกบอลแสงนั่นคืออะไรกัน? มีเม็ดยาแห่งโชคชะตาอยู่อย่างนั้นรึ?”

ทันใดนั้นจิตตระหนักรู้ศักดิ์สิทธิ์ของเซียปิงก็สัมผัสได้ถึงระยะที่ห่างออกไปหลายล้านกิโลเมตร มีกลุ่มลูกบอลแสงที่กําลังตกลงมาจากบนท้องฟ้า

ทว่ากลุ่มลูกบอลแสงนั่นเห็นได้ชัดว่าแตกต่างไปจากลูกบอลแสงอื่นๆ เปล่งประกายไปด้วยแสงสีทอง ราวกับเป็นพระอาทิตย์ก็ว่าได้ ออร่าที่ร้อนระอุแผ่ออกมา ดูโดดเด่นและตระการตาอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าลูกบอลแสงนี้จะต้องมีสมบัติที่ล้ําค่าซ่อนอยู่ ไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่มีปรากฏการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นมา บางทีอาจจะมีเม็ดยาแห่งโชคชะตาอยู่ภายในลูกบอลแสงนี้

“จะรอช้าไม่ได้!”

ร่างของเซียงก็กระพริบหายไป มุ่งหน้าไปในทิศทางนั้นทันที

ไม่นานหลังจากที่เซี่ยปิงหายไป กลุ่มของยอดฝีมือในระดับลงทัณฑ์สายฟ้าก็เริ่มที่จะได้สติขี้นมา พวกเขาก็เห็นสภาพของตนเองทันที มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างมาก

บางคนก็ส่งเสียงร้องออกมาเหมือนกับหมูที่ถูกเชือดไม่มีผิด “แม่เจ้า สมบัติที่ข้าได้สั่งสมมานานหลายปี สิ่งประดิษฐ์วิญญาณขั้นสุดยอดที่ใช้ระยะเวลาหล่อหลอมกว่าหลายร้อยปี ทั้งหมดได้หายไปแล้ว ถูกเจ้าสารเลวนั่นปล้นชิงไปจนหมด มันคือสิ่งประดิษฐ์เวทมนตร์พลังชีวิตของข้า มีโอกาสที่จะพัฒนากลายเป็นสิ่งประดิษฐ์เซนต์ที่ทรงอํานาจได้ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันกับข้า มันเป็นดั่งภรรยาของข้า ทว่าตอนนี้กลับไม่มีอีกแล้ว เจ้าบัดซบนั่นได้ปล้นชิงไปแล้ว อ๊ากก!”

“ม่ายยย เม็ดยามังกรหยินหยางของข้า นี่คือเม็ดยาที่กลั่นกรองขึ้นมาจากเลือดมังกร เขามังกรและส่วนอื่นๆของมังกร นอกจากนี้ก็ยังต้องผสมด้วยสมุนไพรวิญญาณที่ล้ําค่าอีก108ชนิดและใช้ระยะเวลาสิบปีกว่าที่จะกลั่นกรองออกมาได้จนสําเร็จ เม็ดยาเช่นนี้สามารถที่จะซื้อดาวเคราะห์ดวงหนึ่งได้ ทว่าตอนนี้กลับไม่มีแล้ว หายไปทั้งหมด ข้ากลายเป็นคนยากคนจนแล้ว!”

ยอดฝีมือคนหนึ่งก็รู้สึกว่าหัวใจแตกสลาย โศกเศร้าและไม่พึงพอใจอย่างที่สุด

“อู๋ตี่ เจ้าโจรสารเลวนั่น ข้าไม่มีวันให้อภัยเขา ไม่มีวันให้อภัยเขาอย่างแน่นอน ทั้งชีวิตนี้ข้าจะไม่มีทางปล่อยให้เขาได้อยู่อย่างเป็นสุข!”

“การปล้นชิงทรัพย์สินของผู้อื่นเทียบเท่าได้กับความผิดของการฆาตกรรมพ่อแม่ การที่เขาปล้นชิงทรัพย์สินเงินทองทั้งหมดของข้าไป ข้าและเขาจะมีความอาฆาตแค้นที่ไม่มีวันสิ้นสุดอย่าง แน่นอน”

“ละโมบ เจ้าบัดซบนั่นละโมบเกินไป แม้แต่กางเกงในของข้าก็ถูกเขาปล้นชิงไป ไม่เหลือแม้กระทั่งกางเกงในให้กับข้า นี่เขาเป็นเทาเที่ยกลับชาติมาเกิดหรือ? เหตุใดข้าถึงต้องมาพบกับบุ คคลเช่นนี้?!”

“เจ้าบัดซบนั่นบ้าระห่ําเกินไป เป็นศัตรูของจักรวาล อีกทั้งยังเขียนตัวอักษรไว้บนตัวพวกเรา นี่คือความอับอาย เป็นความอับอายที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ข้าจะต้องแก้แค้นเขาให้ได้ หากพบเจอเขาอีกครั้ง ข้าจะต้องถลกหนังเขาออกมา!”

ยอดฝีมือที่ยิ่งใหญ่แต่ละคนต่างก็ส่งเสียงร่ําไห้ออกมา ไม่สามารถยับยั้งความโมโหของตนเอง