ที่ผมถูกพาไปก็คือบ้านหลังหนึ่งที่อยู่มุมของหมู่บ้าน

อาคารชั้นเดียวที่สร้างจากหิน พอเข้าไป ก็เจอเตาเผาอยู่ข้างกำแพง

 

กลางห้องมีโต๊ะกับเก้าอี้ การที่มีดอกไม้ประดับอยู่ ให้ความรู้สึกว่าเป็นบ้านของเด็กผู้หญิง ถึงท่านเทพธิดาจะบอกว่าระดับอารยธรรมของโลกใบนี้อยู่ในระดับต่ำ แต่ทั้งเครื่องเรือนและบ้าน ก็ดูแข็งแรงมั่นคงดี

 

“ห้องของท่านโชมะอยู่ทางนี้ค่ะ”

 

ริเซ็ตดึงมือผม พาเข้าไปยังห้องที่อยู่ด้านในสุด

ตรงนั้นมีห้องกว้างที่มีหน้าต่างติดอยู่ มีเตียงเล็กๆตั้งอยู่บนพื้นไม้

 

“–หา!?”

 

พริบตาที่เข้าไปในห้อง ริเซ็ตก็เคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงสมกับเป็น[สายเลือดมังกร]เข้าไปหยิบของสีขาวบนเตียงขึ้นมา รวมทั้งของที่เหมือนกับผ้าจากบนพื้นอีกหลายพื้นขึ้นมาซ่อนไว้ที่ด้านหลัง เร็วเกินก็เลยมองไม่ทัน แต่รู้สึกว่าน่าจะเป็นชุดชั้นใน

แต่ว่า นี่มันห้องนอนของริเซ็ตไม่ใช่เหรอน่ะ

 

“ให้ใช้ที่นี่จะดีจริงๆเหรอครับ?”

“แน่นอนค่ะ กลับกันทางนี้กังวลมากเลยให้อยู่ห้องเล็กแบบนี้จะดีเหรอคะ…”

 

ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ

ไม่คิดเลย…ว่าจะได้อยู่ที่บ้านของริเซ็ต แถมดูเหมือนว่าริเซ็ตจะอยู่ตัวคนเดียวด้วย

 

“ขอบ้านว่างๆสักหลังหรือห้องเก็บของก็ได้นะครับ…”

“แบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ!”

 

ริเซ็ตกำหมัดแน่น

 

“ทำเรื่องเสียงมารยาทแบบนั้นกับท่านโชมะไม่ได้หรอกค่ะ ตามจริงแล้ว ควรจะให้ผู้ใหญ่บ้านพาลูกบ้านทั้งหมดมาทักทายอย่างเป็นทางการด้วยซ้ำค่ะ เพียงแต่ว่าในตอนนี้…ผู้ชายในหมู่บ้านทุกคนออกไปข้างนอก ก็เลยไม่สามารถให้ทุกคนมาทักทายได้…ขอโทษจริงๆค่ะ”

“ผู้ชายในหมู่บ้านทุกคนออกไปข้างนอก…?”

 

…จะดีเหรอน่ะ

ให้พนักงานบริษัทวัยเกือบสามสิบที่ไม่รู้จักมาพักในบ้านผู้หญิงในเวลาแบบนั้นเนี่ย

 

“จะว่าไปแล้วคุณผู้ใหญ่บ้านเป็นคนแบบไหนล่ะ?”

“ฮารุกะค่ะ”

“งั้นหรอกเหรอ!?”

“ค่ะ คุรพ่อของฮารุกะตายไปเมื่อหลายปีก่อน เธอก็ได้รับสืบทอดตำแหน่งมาค่ะ จนกว่าจะเป็นผู้ใหญ่ก็จะเป็นผู้ใหญ่บ้านในนาม แต่จริงๆแล้วงานก็ได้พวกผู้ใหญ่รอบตัวช่วยทำให้ค่ะ”

 

งั้น ริเซ็ตกับฮารุกะ ก็เป็นคนสำคัญของเมืองนี้สินะ

ริเซ็ตเป็นองค์หญิงที่สืบสายเลือดของจักรพรรดิมังกร ฮารุกะคือผู้ใหญ่บ้านคนปัจจุบัน

…อะไรล่ะนั่น ตัวเราก็ไม่ต่างจากคนน่าสงสัยที่ได้เข้าใกล้เหล่าคนสำคัญเลยนี่นา

 

“ถ้าอย่างนั้นริเซ็ตขอไปเตรียมอาหารก่อนนะคะ ท่านโชมะก็เชิญพักได้เลยค่ะ”

“นั่นสินะ…”

 

ตามจริงแล้วก็ควรที่จะไปช่วยเพื่อจะได้รู้เรื่องของโลกใบนี้มากขึ้น–

 

“…ขอทำตามที่พูดละกันครับ”

 

ตามตรงเลยคือเหนื่อยสุดๆ

สักแปปเดียวก็ยังดี ขอได้หลับตานอนหน่อยเถอะ

 

“ถ้าอย่างนั้นเชิญพักผ่อนได้เลยนะคะ ท่านโชมะ”

 

พูดแบบนั้นแล้วริเซ็ตก็ออกไปจากห้อง

พอประตูไม้ปิดลงผมก็นอนกองลงบนเตียง จะยืนขึ้นก็ไม่ไหวแล้วล่ะ

มีอะไรเกิดขึ้นมากมายจริงๆ…

 

การอัญเชิญมาต่างโลก

มันคือความผิดพลาด

ถูกปล่อยทิ้งไว้กลางป่า

ได้รับสกิล [ภาชนะแห่งราชา]และ[ปลุกเผ่ามังกร]

สกิลที่ได้มาจาก[สุสานจักรพรรดิมังกร] [Naming Bless(เพิ่มอัตลักษณ์ชื่อ)]กับ[ชีพจรมังกร]

ต่อสู้กับอสูร

[ปลุกเผ่ายักษ์]ที่ได้มาจากการเจอกับพวกเด็กๆเผ่ายักษ์

 

[Naming Bless(เพิ่มอัตลักษณ์ชื่อ)]กับ[ชีพจรมังกร]นั้นบางทีคงจะเป็นสกิลที่ได้มาจากคุณจักรพรรดิมังกร

ดังนั้น ผมในตอนนี้ถึงไม่รู้วิธีใช้งาน

 

ส่วน[ปลุกเผ่ามังกร]กับ[ปลุกเผ่ายักษ์]นั้นไม่เหมือนกัน อันนี้ผมรู้วิธีใช้งานได้เองเลย

ถึงจะเป็นที่ความรู้สึก แต่ก็รู้วิธีใช้งาน การเพิ่มความสามารถทา่งกาย เกล็ดมังกร มังกรคำราม(Breath) ของ[ปลุกเผ่ามังกร]นั้นจะแสดงผลออกมาตามที่จินตนาการ

[ปลุกเผ่ายักษ์]ก็เช่นกัน ถึงจะยังไม่เคยใช้ แต่ก็เดาออกว่ามีผลแบบไหน

 

แล้ว[ภาชนะแห่งราชา]ที่ได้มาตอนแรกก็ด้วย

ความสามารถแปลภาษาของมันคือสิ่งที่ได้จากการที่“ราชาจำเป็นต้องรับฟังคำพูดของประชาชนทั้งหมด” ความสามารถในการเก็บของ ก็เป็นคลังเก็บของตามชื่อ

 

“ยักษ์กับมังกรก็พอเข้าใจ…ราชาก็ด้วย ไม่รู้สึกผิดปกติเลยกับการที่มีมันอยู่”

 

แต่ว่า[Naming Bless(เพิ่มอัตลักษณ์ชื่อ)]กับ[ชีพจรมังกร]นั้นไม่เข้าใจเลยสักนิด

ความแตกต่างของมันคืออะไรกัน

ในจดหมายของคุณเทพธิดาจะมีเงื่อนงำอะไรซ่อนอยู่หรือเปล่านะ…

ผมหยิบจดหมายของเทพธิดาออกมาจาก[ภาชนะแห่งราชา]

 

“ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ได้สงสัยจนนอนไม่หลับแน่…”

 

ผมเริ่มเปิดจดหมายอ่าน ตั้งแต่ต้นจนจบ หลายต่อหลายรอบ

ที่เขียนอยู่ก็คือ คำขอโทษของท่านเทพธิดา แล้วก็ข้อมูลเกี่ยวกับการอัญเชิญในครั้งนี้

การทำให้แรงกายกับจิตใจของผมกลับไปยังวัยรุ่น

สัญญาว่าถ้ายุดมืดจบลงเมื่อไหร่ ผมก็จะได้กลับไปยังโลกเดิม

แล้วในส่วนท้ายของจดหมายก็มี[ช่องคำถาม] เจ้านี่สามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น

 

“…มีแต่ต้องลองถามสินะ”

 

การเอาตัวรอดในโลกใบนี้ มีแต่ต้องพึ่งพาสกิล

มันคือของแบบไหน และใช้ได้ถึงเมื่อไหร่–ตราบใดที่ยังไม่รู้ก็สบายใจไม่ได้ ถ้าเกิดใช้สกิลทำงานแล้วอยู่ๆเกิดใช้ไม่ได้ขึ้นมาล่ะ ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

 

“แถม…ทำไมท่านเทพธิดาถึงเขียนชื่อของผมผิดเนี่ย”

 

จ่าหน้าในจดหมายเขียนเอาไว้ว่า[คิริวโอ โชมะ]

แต่ว่า ชื่อของผมคือ[คิริว โชมะ]

ถึงจะเป็นท่านเทพธิดาจอมซุ่มซ่าม แต่เขียนผิดแบบนี้มันผิดธรรมชาติเกินไป ไอ้[โอ]เนี่ยมันมาจากไหนกัน?

[คิริว]กับ[โอ]เป็น[คิริวโอ]เหรอ…

 

“–พอจะเห็นเค้าลางแล้วสิ”

 

สกิลของผมคือ [ปลุกเผ่ายักษ์][ปลุกเผ่ามังกร][ภาชนะแห่งราชา]

เอาคำสุดท้ายมาเรียงกันก็จะเป็น[ยักษ์(鬼)・มังกร(竜)・ราชา(王)]–[คิริวโอ]

ชื่อของผมคือ [桐生]–อ่านออกเสียงว่า[คิริว]

คล้ายกัน

 

“เอ๊ะ?”

 

ประวิ๊ง รู้สึกราวกับชิ้นส่วนของจิ๊กซอว์ในหัวกำลังเรียงกันได้อย่างลงตัวแล้ว

นึกถึงความโกรธตอนที่ต่อสู้กับ[ก็อบลิน ลอร์ดดำ]เมื่อกี้ [โลกใบนี้มันก็เป็นแบบนั้นล่ะ]–พอได้ยินแบบนั้น ผมก็รู้สึกหงุดหงิด ก่อนหน้านี้ก็เคยได้ยินคำพูดแบบนั้นมาก่อน

 

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?

ตอนที่ถูกโยนงานมาไม่หยุดเหรอ? ไม่–ไม่ใช่ ก่อนหน้านั้นอีก

เคยคิดเอาไว้ว่า ทำไมโลกใบนี้มันไร้เหตุผลแบบนี้กัน อยู่แน่ๆ

 

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?

คิดให้ออกสิ เรื่องที่เคยถูกเรียกว่า[คิริวโอ โชมะ]…มีสิ

ไม่สิ เคยใช้ชื่อแบบนั้นอยู่แน่ๆ

มันคือเรื่องราวในอดีต 10ปีก่อน…อดีตอันยาวนาน

 

ตอนที่ครอบครัวของผมตายกันหมด จนต้องไปอยู่กับคุณตา–

 

“…นึกออกแล้ว”

 

สมัยที่ผมยังอยู่มอต้น

ในงานศพของครอบครัวก็มีใครสักคนพูดออกมา ใครเป็นคนพูดนั้นจำไม่ได้ ที่จำได้ก็แค่ว่ามีคนพูดเรื่องนั้นให้ผมที่กำลังร้องไห้ฟัง แล้วก็รู้สึกโกรธมากเท่านั้น

 

ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ตะโกนออกมา

 

–ไอ้การที่มีเรื่องโหดร้ายแบบนี้เกิดขึ้นได้ โลกใบนี้น่ะมันบิดเบี้ยวไปแล้ว

–ผมจะต่อสู้กับโลก

–โลกใบนี้จะต้องมีศัตรูอยู่ไม่ผิดแน่

–ถึงจะไม่มีใครเคยพบเจอ แต่ผมรู้ดีว่ามีอยู่!

 

–ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคิริว โชมะ(桐生正真)ได้ตื่นขึ้นแล้ว และกลายเป็นคิริวโอ โชมะ(鬼竜王翔魔)!

 

–จงดูให้ดี พลังของราชาผู้พิชิตแห่งต่างพันธุ์ คิริวโอ โชมะ–

 

“–อาาาาาาาา!”

 

นึกออกแล้ว

นึกออกซะแล้ว

 

[คิริวโอ โชมะ]–[鬼竜王翔魔]

 

ชื่อนั้นคือนามอันแท้จริงในสมัยก่อน–สมัยที่ยังจูนิเบียว