“……………………?”

ฉันเห็นโลกสีขาวอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันไม่สามารถนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้เลย ฉันรีบมองไปรอบๆ และเผยให้เห็นสีหน้ามึนงงของฉัน

“อะไร!? ที่นี่คืออะไร!? เอ๊ะ!?”

เมื่อฉันมองไปทางขวาและซ้าย ทั้งหมดที่ฉันเห็นคือทิวทัศน์สีขาว ฉันหมายความว่าแม้แต่ด้านบนและด้านล่างก็เป็นสีขาว ถ้าฉันมองไม่เห็นท้องฟ้า แสดงว่าฉันอยู่ในอาคารอะไรสักอย่าง? ฉันติดกับดัก? ลักพาตัว? ทำไมต้องเป็นฉัน? เกิดอะไรขึ้น?

“… เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน อันดับแรก ใจเย็นๆ และประเมินสถานการณ์กันก่อน”

เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ฉันกำลังกำจัดตัวตุ่นกรงเล็บอยู่ การกำจัดหนูจากทุ่งเป็นงานที่สำคัญสำหรับทหารรับจ้างทั่วไป และฉันก็เข้าไปในป่าเพื่อทุบรังของตัวตุ่นกรงเล็บ …

“…… โย้ช ปรากฎว่าฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่อยู่ดี”

ในป่าจำนวนนับไม่ถ้วนที่ฉันเข้าไป ไม่มีทางที่จะมีสถานที่เช่นนี้ และฉันก็ไม่รู้ว่าใครจะทำอะไรแบบนี้ได้ หรือใครจะอยากทำสิ่งนี้กับฉัน ถ้าให้ฉันเดา ฉันคงคิดว่านี่คือฝีมือของพระเจ้า … ฉันอยากจะหัวเราะเยาะและพูดว่า “เย้ ฉันมันงี่เง่า” แต่มีอย่างอื่นที่ฉันจะทำก่อนเป็นอันดับแรก

“อาา …… อืม คุณกำลังมองฉันอยู่รึเปล่า? ถ้าดูอยู่… ฉันจะขอบคุณมากหากคุณช่วยบอกขั้นตอนที่จะให้ฉันทำที่นี่ทีเถอะ…”

สถานที่นี้ว่างเปล่า แต่ฉันก็พยายามคุยกับเขาอยู่ดี เผื่อว่าเขากำลังมองฉันอยู่ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ไม่พอใจความไม่สมเหตุสมผลของสถานการณ์ แต่ฉันไม่อยากต่อสู้กับคนที่สามารถทำเช่นนี้ได้ในอีก 100 ปีข้างหน้า

“

“

ตุ้บ

“โอ้! นี่คืออะไร?”

ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงข้างหลังฉัน ฉันหันไปรอบ ๆ ฉันเดินอย่างกล้าๆกลัวเข้าไปยังโต๊ะสีขาวที่มีหนังสือสีขาววางอยู่ โลกสีขาวนี้คืออะไร? พูดตามตรง มันยากที่จะมอง หรือไม่ก็เจ็บตานิดหน่อย

“อืม ฉันคิดว่า ฉันควรจะอ่านมัน”

ฉันหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดดู โชคดีที่ตัวอักษรนั้นถูกเขียนด้วยหมึกสีดำในหนังสือสีขาว ขณะที่ฉันอ่านมันดูเหมือนว่าฉันถูกขับไล่ออกจากโลกเดิมของฉัน และเพื่อกลับไปยังโลกเดิม ฉันต้องเดินทางไปยัง 100 โลกที่แตกต่างกัน เข้าร่วมปาร์ตี้ผู้กล้าของแต่ละโลก และจากนั้นก็ถูกไล่ออก … ใช่ นี่มันสิ่งที่บ้าที่สุดที่ฉันเคยได้ยิน

“จะให้ฉันทำอะไรแบบนั้นงั้นเหรอ! คิดบ้าอะไรอยู่ฮะ!”

ฉันประหลาดใจและตกใจมากที่ฉันสามารถแสดงความคิดของฉันออกมาเป็นคำพูดได้ แต่เดี๋ยวนะ …. ฉันเรียกเขาว่าพระเจ้าเพื่อความสะดวก เขาได้ยินคำถามของฉันแต่ไม่ได้พูดอะไร

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ตอบสนองฉันแต่อย่างใด กำแพงปรากฏขึ้นต่อหน้าฉัน ไหลออกมาจากภูมิทัศน์สีขาว และมีประตูที่มีป้ายเขียนว่า “001” อยู่

อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันเดินไปหลังกำแพง ไม่มีประตู มีแต่กำแพง เห็นได้ชัดว่าไม่มีทางเข้าด้านหลัง

“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันเดาว่าฉันต้องเข้าไปใช่ไหม? แต่ก่อนอื่นเลย…”

ขณะที่ฉันกำลังจะวางมือบนลูกบิดประตู ฉันหันความสนใจไปที่ลูกบอลคริสตัลที่ปรากฏอยู่บนโต๊ะขณะที่ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ ตามที่หนังสือบอกมา ถ้าฉันสัมผัสสิ่งนี้ ฉันจะได้รับทักษะที่ดีบางอย่าง

“ไม่เอาน่า… คุณก็รู้ว่าฉันเป็นแค่ทหารรับจ้างตัวเล็กๆคนนึง ใช่ไหม? ฉันไม่มีความสามารถที่จะเข้าร่วมปาร์ตี้ผู้กล้าที่ไหนก็ได้หรอกนะ ดังนั้นคุณจะต้องมอบอะไรดีๆให้ฉันด้วย … จริงไหม? โอ้ว!?”

ขณะที่ฉันวางมือบนลูกบอลคริสตัลด้วยความกระวนกระวาย ความร้อนลึกลับก็ไหลเข้ามาหาฉัน ในขณะเดียวกัน สิ่งที่เข้ามาในหัวของฉันคือความสามารถและเอฟเฟกต์ของ [Flag Maker]

“…เพียงแค่มีมันก็จะเปิดใช้งานโดยอัตโนมัติ ฉันจะได้รับโอกาสต่างๆมากขึ้นไม่ว่ามันจะดีหรือไม่ดี? นี่ฉันควรจะเข้าปาร์ตี้ของผู้กล้าจริงเหรอ? ใช่ มันไม่มีอะไรง่ายเหมือนพลังที่ทำให้ฉันแข็งแกร่งพอที่จะได้รับเชิญให้เข้าร่วมปาร์ตี้ผู้กล้าเลยเหรอ?”

ความสามารถที่ประหลาดนี้มันคืออะไร? มันคงประหลาดเหมือนกับพระเจ้าที่จะเพิกเฉยต่อความต้องการของผู้คนและนำพวกเขามายังสถานที่แบบนี้ใช่ไหม … หืม?

“… มีอีกเหรอ? เอ้ย!”

คลื่นความร้อนอีกระลอกไหลเข้ามาหาฉัน แต่ความรุนแรงนั้นไม่มีอะไรเทียบได้กับครั้งก่อน และร่างกายของฉันก็ทรมานด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก

“อ๊ากกกกกกกกกกกก!?!?!?”

มันเจ็บ! มันเจ็บ! หัวแตก! เลือดของฉันกำลังลุกเป็นไฟ! ฉันทนแรงแบบนี้ไม่ไหวแล้ว!

“อ๊าาา!!! อ๊ากกก!!!”

ฉันทรุดลงกับพื้นสีขาวอย่างหมดหนทาง กรีดร้องและกางมือกางเท้าด้วยความเจ็บปวด ฉันรู้สึกว่าคอของฉันถูกฉีกออกและมีเลือดไหลหยด ดวงตาของฉันแดงก่ำจนแทบหลุดออกมา และร่างกายของฉันชาและกระวนกระวายใจราวกับถูกฟ้าผ่า

…ปวดเหมือนตกนรก ความเจ็บปวดนั้นไม่สามารถทนได้คล้ายกับการทรมานขั้นสุดท้ายที่สามารถทำให้เจ้าเมืองสารภาพได้ว่าเขาโกงกินไปเท่าไหร่ พร้อมกับความเจ็บปวดที่แผดเผานี้ ความทรงจำที่ไม่รู้จัก ซึ่งฉันไม่เคยเห็นไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่เป็นของฉันแน่ๆ ท่วมท้นเข้ามาในหัวของฉัน

“…………อา…………………………”

ในโลกที่แปลกประหลาด ฉันกำลังเดินทางกับใครบางคน … และเขาไล่ฉันออกไป และฉันก็กลับมาที่นี่ ทุกครั้งซ้ำไปซ้ำมา ฉันปวดหัวเหมือนจะระเบิด ในเวลาเดียวกัน พลังที่ฉันไม่รู้ว่าตัวเองได้รับกำลังเพิ่มมากขึ้น

สาม,สี่ สิบ ยี่สิบ… โลกที่ฉันไปเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ความเจ็บปวดก็เพิ่มขึ้น และจิตวิญญาณของฉันก็กรีดร้อง กว่าห้าสิบกว่าเจ็ดสิบ… ขีดจำกัดของความอดทนของฉันได้เกินมานานแล้ว แต่ฉันยังคงยอมรับการหลั่งไหลของพวกมันต่อไป

“อุก อ๊ากกกกกกกก ! ! ! !”

ทำไม ทำไมฉันถึงต้องอดทนอย่างหนักขนาดนี้? ทำไมฉันถึงกัดฟันแน่นจนแตกหัก กำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ และทนกับ…พลังแบบนี้ที่ไม่คู่ควรกับฉันในตอนนี้

ฉันไม่รู้ ฉันบอกไม่ได้ ฉันอยากจะโยนมันทิ้งตอนนี้ แต่ … ความทรงจำแรกที่เข้ามาในหัวฉันกำลังหัวเราะเยาะอยู่ตรงหน้า ความทรงจำแรกที่เข้ามาในความคิดของฉันหัวเราะกับใบหน้าของฉัน ตัวฉันที่ “เจ๋ง” กับสาวสวยที่ฉันไม่เคยพบมาก่อน ตะโกนด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ฉันอยากจะร้องไห้

—อย่ายอมแพ้ จากนั้น เราสามารถเปลี่ยนอดีตและอนาคตของเราได้

“คุ… ถ้างั้นก็… ย้ากกกกกกก!!!!!!”

ฉันตะโกนเป็นครั้งสุดท้าย ให้ดังพอที่คนทั้งโลกได้ยิน ในเวลาเดียวกัน จิตวิญญาณของฉันก็มอดไหม้ และ…… ที่นั่น ฉัน… กลับมา

“ฮา ฮา ฮา ฮา ……………… อึก ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า …… “

ร่างกายของฉันใช้กำลังจนหมด และไม่สามารถขยับนิ้วได้เลย แต่ปากของฉันก็หัวเราะออกมาโดยธรรมชาติ

สกิลผู้ถูกขับไล่อันสุดท้ายที่เข้ามาในสมองของฉัน [One More Game] ผลของมันค่อนข้างง่าย: ‘เริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ต้นด้วยความทรงจำและประสบการณ์ทั้งหมดของคุณ’

ความสามารถของสกิลผู้ถูกขับไล่อันนี้มีไว้เพื่อถ่ายโอนเท่านั้น ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถใช้มันได้อีก… แต่ก็ไม่เป็นไร ถ้าฉันใช้มันซ้ำได้อีกครั้ง ฉันคงจะติดอยู่ในวังวนที่ไม่มีวันจบสิ้นและมีชีวิตที่เลวร้าย

“ฮะ ………… ฮะ ………… เยี่ยม”

หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ ฉันลุกขึ้นยืนด้วยพลังใหม่ ฉันช้ำไปทั้งตัวจากอาละวาดของฉัน และฟันของฉันก็บิ่นจากการกำแน่นเกินไป แต่เมื่อฉันข้ามโลกมา อาการบาดเจ็บระดับนี้จะได้รับการดูแลด้วย [สกิลผู้ถูกขับไล่] ของฉัน

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันยืนอยู่หน้าประตูด้วยร่างกายที่ปวดเมื่อย กำแพงที่เคยยาวอย่างน่าขันตอนนี้สั้นลงมาก และประตู 101 บานที่เคยเรียงต่อกันเหลือเพียงบานเดียว โลกของ 001… โลกใบแรกที่เทียและผองเพื่อนอยู่

“ไม่ว่าฉันจะร้องไห้หรือหัวเราะ ครั้งที่สองจะเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้เราทุกคนก็ต้องหัวเราะให้ได้ ไม่อย่างนั้นก็เปล่าประโยชน์ จริงไหม?”

ฉันรู้ว่าฉันสามารถทำได้แล้ว ฉันสามารถเปลี่ยนตอนจบห่วยๆ ให้กลายเป็นอนาคตที่เราทุกคนดื่มอวยพรให้กันและกันด้วยใบหน้าโง่ๆ ของเราได้

“โย้ช! มาเริ่มต้นใหม่รอบที่สอบกัน! ฉันจะใช้พลังที่แข็งแกร่งที่สุดของฉันต่อสู้กับปีศาจและถูก … ไล่ออกไปอย่างดีที่สุด!”

ฉันยิ้มและเปิดประตู และก้าวเข้าสู่โลกแห่งความคิดถึงเป็นครั้งที่สองโดยไม่ลังเล