มังกร มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ครองตำแหน่งสูงสุดของสัตว์เวทมนตร์ทั้งหมด ด้วยเกล็ดที่แข็งแกร่งและร่างกายที่ใหญ่โต พวกมันมีพลังมหาศาลและสามารถโอ้อวดความแข็งแกร่งที่เกินจริงของมันได้อย่างไม่อายปาก ซึ่งในขณะเดียวกันพวกมันก็สามารถบินและหายใจโดยใช้พลังเวทมนตร์ที่มากมายมหาศาลได้ มีบางสายพันธุ์ที่สูงกว่านี้สามารถเข้าใจภาษามนุษย์ได้ สิ่งเหล่านี้ทำให้พวกมันเรียกได้ว่าเป็นสัตว์ประหลาดอย่างแท้จริง

ยังไม่มีสติปัญญาอยู่ภายในดวงตาของมัน ดังนั้นมันจึงน่าจะเป็นมังกรระดับล่าง แต่เดี๋ยวสิ …. ทำไมถึงมีมังกรมาอยู่ที่นี่ล่ะเนี่ย?

“เฮ้ เทีย! ทำไมถึงมีมังกรอยู่ที่นี่? เจ้าพวกนี้มันชอบอยู่บนภูเขาไม่ใช่เหรอ?”

มังกร … โดยเฉพาะสายพันธุ์ระดับต่ำมักอาศัยอยู่บนยอดเขา ว่ากันว่ามังกรที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะไม่สามารถควบคุมความร้อนที่ปล่อยออกมาจากร่างอันใหญ่โตของพวกมันได้ ดังนั้นพวกมันจึงควบคุมอุณหภูมิของร่างกายโดยให้เกล็ดแข็งสัมผัสกับอากาศเย็น ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกมันจึงไม่ชอบมาที่ป่าชื้นเหล่านี้

แต่เมื่อเทียหันกลับมา เธอกลับถามคำถามอื่นด้วยน้ำเสียงร้อนรน แทนที่จะเป็นคำตอบที่ฉันตามหา

“เอ็ด! นายออกมาข้างนอกทำไม!?”

“แน่นอน ก็เพราะว่าเสียงร้องของเจ้านี่ไง――”

“โฮกกกกกกกกกกกกกกก!”

“ไว้ค่อยคุยทีหลังก็แล้วกัน! ตอนนี้เราต้องจัดการเจ้านี่ก่อน!”

“รู้แล้วน่า”

แม้ใบหน้าของเทียจะดูสิ้นหวัง แต่ฉันก็ตอบอย่างใจเย็น แน่นอนว่ามังกรเป็นศัตรูที่น่ากลัว แต่ตอนนี้ Lesser Dragon ไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อฉันมากนัก ฉันชักดาบออกจากเอวแล้วก้าวไปด้านหน้าราวกับจะปกป้องเทีย

“ถ้างั้นให้ฉันจัดการมันเอง――”

“ใบมีดแห่งจันทราสีเงินที่บิดเบี้ยว และสายลมที่ก่อเกิดเป็นพายุแห่งจันทราสีมรกต ด้วยขนทั้งหกของวิญญาณสปีริตและแสงสว่างอันเลือนราง จงหลอมรวม! และร่ายรำ! ในนามของลูนาเทียจงปรากฏ [Tri-Edge Stream] !”

“โฮกกกกกกกกกก!”

ครืน!

ก่อนที่ฉันจะได้พูดประโยคที่ดีๆ ออกไป ใบมีดแห่งลมที่สร้างขึ้นโดยเวทมนตร์วิญญาณที่เทียร่ายขึ้นมาก็ฟันคอของมังกรที่หนามากได้อย่างง่ายดาย

“…? เอาจริงดิ?”

ขณะที่ฉันเข้าใกล้มังกรอย่างระมัดระวัง ซึ่งนอนอยู่บนพื้น เลือดที่กระฉูดออกจากเนื้อของมันส่งฝุ่นฟุ้งกระจาย ฉันจึงใช้ดาบจิ้มไปที่หัวที่ขาดของมันอีกครั้งสองครั้ง อืม ตายสนิท

“ฮะ … ฮะ … ฮะ … …”

“ว้าว ว้าว ว้าว เทีย! ตั้งแต่ฉันจากไป เธอแข็งแกร่งขึ้นมากขนาดไหนกันเนี่ย!”

อย่างน้อยก็ตอนที่ฉันรู้จักเทีย เธอไม่แข็งแกร่งพอที่จะฆ่ามังกรได้ในทันที ไม่ว่ามันจะมีระดับต่ำแค่ไหน ตอนนี้การหายใจของเธอดูเหมือนจะไม่แน่นอน แต่ก็ค่อนข้างเป็นเรื่องปกติเมื่อพิจารณาจากพลังของเธอที่ใช้ไปเมื่อกี้

“ฮะ … ฮะ … ฮะ … …”

“ว้าว รอยตัดนี่มันอะไรกัน! มันคมมาก น่ากลัวจริงๆ! สิ่งนี้สามารถป้องกันได้ด้วย [Invinsible] รึเปล่านะ? ไม่สิ มันคือเวทมนตร์ งั้นฉันต้องใช้ [Magia Soap] เหรอ? แต่ฉันไม่คิดว่าฉันอยากจะลองหรอกนะ ….”

“ฮะ … ฮะ … ฮะ … …”

“…………………… เทีย?”

ฉันพยายามที่จะร่าเริง แต่ลมหายใจของเทียไม่สงบลงนานเกินไป ฉันกังวลเล็กน้อยและหันไปเห็นว่าเทียซึ่งยืนอยู่ที่นั่นอย่างสั่นคลอนกำลังจะล้มลง

“เฮ้!? เธอสบายดีไหม!?”

ร่างของเทียที่ฉันประคองอยู่นั้นเบาจนน่าใจหาย แม้ว่าเอลฟ์หลายคนจะผอม แต่เอลฟ์คนนี้ก็เกินขีดจำกัดนั้นมาก

“เทีย? นี่เธอ …?”

“ฮา…ฮา…. ขอโทษนะเอ็ด ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อย … ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง …….. ฮะ ฮะ …… ฮะ ………… ไม่เป็นไร”

จากนั้นเทียก็ถอยห่างจากฉันและยืนด้วยขาของเธอเอง ฉันไม่สามารถเชื่อคำพูดของเทียได้เพราะใบหน้าของเธอยังซีดอยู่

“เดี๋ยวก่อน แน่ใจนะว่าเธอโอเคแล้วน่ะ?”

“โม่ว~ ไม่เป็นไรจริงนะ ฉันก็แค่ไม่ได้ต่อสู้มาระยะหนึ่งแล้ว และฉันก็ดแค่กระตือรือร้นมากเกินไปเล็กน้อยเพราะฉันอยู่ต่อหน้าเอ็ดก็เท่านั้นเอง …. ฉันไม่สนหรอกว่านั่นจะทำให้นายกังวลเกี่ยวกับฉัน ฮิฮิฮิ…”

“……………………”

“ขอโทษจริงๆ นะ ฉันอยากช่วยนายทำอาหารจริงๆ แต่ฉันขอไปพักผ่อนในห้องจนกว่าอาหารจะพร้อมได้ไหม?”

“ได้สิ ไม่เป็นไร ….”

“ขอบคุณ ฉันจะตั้งหน้าตั้งตารออาหารจากฝีมือของเอ็ดนะ”

ทันทีที่เธอพูดอย่างนั้นเทียก็เดินกลับบ้านอย่างทุลักทุเล ฉันอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเธอ แต่ถ้าคุณถามฉันว่าฉันควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน

“…………………… อา โถ่~! ฉันไม่มีทางเลือกแล้ว!”

หลังจากครุ่นคิดและเกาหัวเล็กน้อย ฉันก็กลับไปที่บ้านของเทียและล้างมือให้สะอาดก่อนที่จะยืนอยู่ในครัว ศพของมังกรถูกเก็บในกล่องของผู้ถูกขับไล่ของฉัน ถ้าฉันทิ้งศพของสัตว์เวทมนตร์ที่มีเลือดออกวางอยู่รอบๆ บ้าน สัตว์เวทมนตร์ตัวอื่นๆ ก็จะรวมตัวกันเหมือนไฮยีน่ารุมทึ้งซากแน่ๆ

“ว่าแต่นั่นมันเรื่องอะไรกัน……?”

ฉันคิดย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะที่ฉันทำอาหาร แท้จริงแล้วอาการของเทียนั้นคล้ายกับคนที่ใช้พลังเวทมนตร์ในปริมาณมากในช่วงเวลาสั้นๆ ดังนั้นมันไม่น่าจะมีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับเรื่องนี้ เนื่องจากเธอใช้เวทมนตร์เป็นจำนวนมาก แต่มีบางอย่างในตัวฉันคอยบอกฉันว่าฉันไม่ควรประมาทมัน

“แต่ฉันคิดว่าถึงถามไปเธอก็คงไม่ตอบ… ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจริงจังสักหน่อย”

ด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าของฉัน ฉันเริ่มเปลี่ยนส่วนผสมในสตูว์ อันที่จริงส่วนตัวแล้ว ฉันใส่ชอบเนื้อและผักชิ้นใหญ่ๆ ในสตูว์ของฉัน แต่เธอบอกว่าเธอไม่ค่อยอยากอาหาร ฉันเลยคิดว่าเธอน่าจะชอบสตูว์แบบซุปข้นที่อร่อยจนละลายมากกว่า

ปัจจัยที่สำคัญที่สุดก็คือนม ฉันเลิกใช้นมธรรมดาที่ฉันวางแผนไว้แต่แรกว่าจะใช้และแทนที่ด้วยนมคุณภาพเยี่ยมที่ฉันได้จากการไปเที่ยวรอบโลก ฟุฟุฟุ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะเจอวันที่ฉันต้องทำลายผนึกนี้ … ฉันห้ามตัวเองอย่างมากเพื่อใช้มันเป็นส่วนผสมในสักวัน

อ้อ แล้วอีกอย่าง ฉันจะใช้เนื้อนกฟีนิกซ์ด้วย ถ้าเราหั่นมันเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วปรุงดีๆ มันจะไม่แย่เกินไปสำหรับการย่อยอาหารและน่าจะให้พลังงานมากด้วย ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นนกฟีนิกซ์จริงๆ หรือเปล่า แต่อย่างน้อยเนื้อก็ทำหน้าที่ของมันได้

ฉันเติมสิ่งอื่น ๆ ในปริมาณที่พอเหมาะซึ่งดูเหมือนจะดีต่อการบำรุง และปรุงมันอย่างทั่วถึงในหม้อวิเศษที่สามารถปรุงอาหารได้เร็วกว่าปกติหลายสิบเท่าเมื่อปิดฝา ฉันจิบสตูว์สีขาวที่เกิดขึ้น….

“ฟุฮ่า!”

มันอร่อย แซ่บมากๆ ความร้อนที่มาถึงท้องของฉันหลังจากผ่านลำคอของฉันแผ่กระจายไปทั่วร่างกายของฉัน และฉันรู้สึกได้ว่ามันร้อนขึ้นทั้งร่างกายของฉัน อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่ยาวิเศษหรือโพชั่นเวทมนตร์ ดังนั้นมันจึงไม่ได้เร่งการฟื้นฟูร่างกายของเรา

โพชั่นรักษาอาจเป็นอันตรายได้ในทางที่ละเอียดอ่อน มีหลายกรณีของคนอ่อนแอ เช่น เด็กแรกเกิดและคนชราที่ใช้ยาฟื้นฟูที่ทรงพลัง แต่พบว่าร่างกายของพวกเขาไม่สามารถรักษาผลของยาได้ ทำให้พวกเขาแย่ลงไปอีก

“แล้วก็~เสร็จ! สมบูรณ์แบบ! เฮ้ เทีย! ฉันทำเสร็จแล้วนะ!”

ฉันเรียกเทียขณะที่ฉันคนส่วนผสมในหม้อ แต่เธอไม่ตอบด้วยเหตุผลบางอย่าง อืม?

“เทีย? เฮ้ เทีย?”

ฉันเดินไปที่ประตูห้องนอนแล้วเคาะเบาๆ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เป็นไปได้ไหมว่าเธอเหนื่อยและหลับไป? ถ้างั้นฉันก็คงต้องปล่อยให้เธอนอนบนนั้นไปก่อนแล้วค่อยอุ่นมันเมื่อเธอตื่นขึ้น …

“…เทีย? ฉันขอเข้าไปได้ไหม?”

ฉันไม่สามารถเอาสีหน้ามืดมนของเทียเมื่อตอนนั้นออกจากหัวได้ ฉันจึงไม่รอช้าและเปิดประตูห้องนอน ที่นั่นเธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยสวมเพียงกางเกงในเท่านั้น

“เทีย――…..”

“เอ๊ะ!!? ไม่น้าาา! เอ็ด! ตาบ้า! คนลามก!”

เทียสังเกตเห็นสีหน้าสับสนของฉัน จึงหันกลับมาและส่งเสียงกรี๊ดออกมาอย่างน่ารัก แต่ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนั้นและก้าวเข้าไปในห้อง

“ดะ-เดี๋ยวสิ!? นายเข้ามาในห้องฉันทำไม ไม่ใช่ว่านายต้องพูด ‘ขอโทษ!’ แล้วออกไปเหรอ?”

“……………………”

โดยไม่ตอบรับคำพูดของเทียฉันค่อยๆ เดินเข้าไปหาเธอ จ้องมองไปที่ร่างเปลือยเปล่าของเธอ

“เอ็ด? เฮ้ นายดูน่ากลัวแล้วนะ โอเค? ได้โปรด ออกไปจาก …ว๊าย~!?”

ขณะที่ฉันเข้าใกล้เทีย ฉันคว้าข้อมือของเธอและจ้องไปที่ร่างกายของเธอมากยิ่งขึ้น ฉันไม่สามารถละสายตาจากภาพที่น่าตกใจได้

“เทีย……”

“เอ็ด……”

ราวกับว่าเธอยอมแพ้แล้วเทียก็หันหน้าหนีฉันด้วยแววตาเศร้าสร้อย ฉันพยายามต่อสู้กับแรงกระตุ้นเพื่อไม่ให้บีบมือของเธอและพยายามกำหนดคำที่จะพูดออกไป

“นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง…?”

ผิวขาวเป็นประกายของเธอมีรอยย่นและคราบสีดำนับไม่ถ้วน และร่างกายที่แห้งติดกระดูกของเธอมีร่องรอยของความตายที่กำลังจะมาถึง อายุประมาณ 120 ปี… ร่างของเทียซึ่งน่าจะยังเด็กอยู่สำหรับเอลฟ์ กลับแห้งเหี่ยวเหมือนคนแก่ที่รอวันตาย