“ช้อปปิ้ง- ♪ ช้อปปิ้ง- ♪ ช้อปปิ้งกับเอ็ด- ♪”

“……………………”

มันแปลก สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ขณะที่เทียจับแขนฉันไว้แน่นและร้องเพลงอย่างร่าเริง ฉันพยายามคุยกับเธอโดยซ่อนความสับสนในใจไว้

“… เมื่อกี้ผู้กล้าจะพูดอะไรบางอย่าง แบบนี้มันจะดีจริงเหรอ?”

“ไม่ต้องห่วง ฉันแค่ก็อยากจะสนิทกับเอ็ด! ตอนนี้เอ็ดเป็นหนึ่งในพวกเราแล้ว ดังนั้นนายไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความยากลำบากอีกต่อไป”

“อา~ …”

แน่นอน ประโยชน์ของฉันนั้นไร้ข้อกังขาเมื่อฉันได้แสดงทักษะของฉันด้วยดาบและความจุของ [Stranger Box] แต่อเล็กซิสไม่พอใจกับสิ่งนั้นและพยายามทดสอบฉันต่อไป …. แต่แผนนั้นกลับถูกทำลายในไม่กี่วินาทีโดยเอลฟ์ผู้ร่าเริงคนนี้

ฉันถึงนี่มันอะไรกัน ความจริงที่ว่าการได้เห็นหน้าเหนื่อยหน่ายของอเล็กซิสเมื่อครู่นั้นก็ถือว่าดี แต่ปัญหาคือทัศนคติของเทีย

“อืม เทียซัง?”

“มู~”

เมื่อฉันเรียกชื่อเธอเทียซึ่งน่าจะอารมณ์ดี แก้มป่องและทำหน้ามุ่ยทันที

“เอ๊ะ!? ทำไมล่ะ!?”

“ชื่อ! ทำไมนายเรียกฉันเหมือนคนแปลกหน้า ในเมื่อนายเรียกฉันว่า “เทีย” ก่อนหน้านี้? นายสามารถเรียกฉันว่าเทียได้ตามปกติ นายควรจะพูดแบบนั้นนะ!”

“เอ๊ะ? แต่เราเพิ่งเจอกัน …!?”

ขณะที่ฉันพูดนิ้วของเทียก็บีบปากของฉัน

“นายเป็นใครถึงพูดเรื่องแบบนี้? ทำไมไม่เรียกชื่อฉัน”

“โอ๊ย! มันเจ็บเหมือนตกนรก! ฉันเข้าใจแล้วๆ … โอเค เทีย ตกลงไหม”

“อืม! ผ่าน!”

เทียเอานิ้วออกจากปากของฉันและพยักหน้าด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเธอ ฉันรู้จักเทียเป็นอย่างดี และนั่นคือ… ทำไมฉันถึงไม่สามารถสลัดความรู้สึกอึดอัดได้

“นี่ เทีย? ฉันอยากถามเธออีกครั้ง ทำไมเธอดีกับฉันจัง ทั้งที่เราเพิ่งเจอกัน”

“เอ๊ะ อะไรน่ะ? คิดว่าฉันเป็นคนเย็นชางั้นเหรอ?”

“ไม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น แค่เธอเป็นมิตรมากกว่าที่ฉันคาดไว้ …”

จริงอยู่ว่าเทียเข้ากับคนง่ายและขี้อาย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอโง่พอที่จะไว้ใจคนที่เธอเพิ่งพบโดยไม่มีเงื่อนไขเทียคนแรกที่ฉันรู้จักจะพูดว่า “ขอให้มีวันที่ดีนะ! โชคดีล่ะ!” และโบกมือให้กำลังใจฉัน แต่เธอคงไม่มากับฉัน

ความรู้สึกไม่สบายนั้นทำให้ฉันสงสัยว่าแม้แต่เทียก็ยังได้รับความทรงจำในอนาคตของเธอ … ความทรงจำของมันทำให้ฉันรู้สึกแสบร้อนในอก

“จริงเหรอ? ถ้านายถามฉัน แน่นอนว่า … อืม ทำไมน้า”

แม้ว่าฉันจะกังวลเทียก็เอียงศีรษะและเริ่มสงสัย แม้ว่าเราจะรู้จักกันแค่ปีครึ่ง แต่เธอกลับยังทำตัวแบบนี้ อีกอย่างเธอก็ไม่ได้รับความทรงจำใดๆ จากอนาคต แต่แล้วก็ไม่มีคำอธิบายสำหรับทัศนคติของเธอในตอนนี้ … เพราะอะไร?

จู่ๆ เทียก็เริ่มคุยกับฉันเรื่องที่ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ทำให้ฉันงง

“ยิ่งนายมีอายุยืนยาวขึ้น นายก็ยิ่งมีประสบการณ์มากขึ้น และ … นายจะยิ่งลืมสิ่งต่างๆ มากขึ้น ที่จริงแล้วฉันมีชีวิตอยู่มา กว่า 100 ปีแล้ว และฉันก็ไม่รู้ว่าฉันลืมไปแล้วมากแค่ไหน แต่เป็นเรื่องธรรมดาที่ฉันลืมไปแล้ว ฟุฟุ~”

รอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าของเทียน่ารักพอๆ กับเด็กสาว อย่างไรก็ตาม ลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ฉันมองเห็นความลึกของบุคคลที่มีชีวิตยืนยาวอย่างไม่ต้องสงสัย ฉันเข้าใจและมีประสบการณ์ด้วยตัวเองว่า 100 ปีนั้นยาวนานแค่ไหน

“แต่นายรู้ไหม มันอาจจะมีบางความทรงจำที่นายไม่อยากลืมใช่ไหมล่ะ? เราชาวเอลฟ์จะแกะสลักความทรงจำเหล่านั้นไว้ในจิตวิญญาณของเรา”

“วิญญาณ …?”

“ใช่แล้ว ไม่ใช่ว่าฉันทำอะไรพิเศษๆ นะรู้ไหม? ฉันแค่เก็บมันไว้ในใจอย่างแผ่วเบาและเผามันอย่างแรงกล้าในความคิดของฉัน ดั่งเสี้ยวเวลาที่ถูกตัดออกและรักษาไว้ไม่ให้จางหายแม้ผ่านไปหลายร้อยปี เมื่อฉันทำเช่นนั้น น่าแปลกที่ฉันไม่เคยลืมพวกมันเลย แต่ถ้าความรู้สึกรุนแรงเกินไป ความรู้สึกเหล่านี้จะยังคงแผดเผาในจิตวิญญาณของเราแม้ว่าเราจะตายและเกิดใหม่ก็ตาม นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมบางครั้งฉันจึงรู้สึกคิดถึงสถานที่ท่องเที่ยวที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนหรือผู้คนที่ฉันไม่เคยพบมาก่อน ตอนที่ฉันเห็นหน้าเอ็ดร้องไห้ก่อนหน้านี้ มันทำให้ฉันนึกถึงเรื่องราวที่ฉันเคยได้เห็นที่ไหนสักแห่ง”

คนตายแล้วเกิดใหม่จริงหรือ? ฉันไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนั้น แต่ฉันปฏิเสธไม่ได้เพราะฉันเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความทรงจำและประสบการณ์เกี่ยวกับอนาคตอันไกลโพ้นเข้ามาในจิตวิญญาณของฉัน

อย่างไรก็ตาม ฉันได้พบกับคนเพียงไม่กี่คนที่เคยมีประสบการณ์อย่างที่เทียเพิ่งอธิบายไป มันไม่ได้จำกัดแค่เอลฟ์ แต่มันคงโง่ที่จะชี้ให้เห็น

“ฉันเข้าใจแล้ว ความทรงจำวิญญาณ … ฉันเคยได้ยินเรื่องนั้นมาก่อนอย่างแน่นอน”

“ใช่มั้นล่ะ? บางที บางที ก่อนที่ฉันจะมาเป็นฉัน ฉันได้พบและเป็นเพื่อนกับใครบางคน เหมือนกับเอ็ดที่ไม่ใช่เอ็ด ใช่ไหม ฉันไม่รู้ตัวเองจริงๆ แต่ … ฮิฮิฮิ”

“ใช่ … นั่นเป็นเกียรติทีเดียว”

ฉันไม่สามารถหาอะไรจะพูดกับใบหน้าที่เขินอายของเทียได้อีกแล้ว ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว

อนาคตที่รอเราอยู่ถูกกำหมดเอาไว้แล้ว แต่มันได้รับการพิสูจน์แล้วว่าสามารถเปลี่ยนมันได้ตามต้องการ

เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรต้องกังวล ฉันควรทำทุกวิถีทางเพื่อกำหนดอนาคตที่ฉันต้องการบนโลกนี้!

“เดี๋ยวก่อน เอ็ด! ลืมมันแล้วไปช้อปปิ้งกันเถอะ ฉันไม่สนหรอกว่าอเล็กซิสจะอารมณ์ร้ายแค่ไหน แต่เราจะไม่ให้เขารอนานเกินไป โอเค๊?”

“เฮ้เฮ้เฮ้! เรียกผู้กล้าว่าเป็นคนอารมณ์ร้ายได้จริงๆ เหรอ?”

“ได้สิ! เราเป็นคนเดียวที่พูดได้ แต่ถ้านายต้องการ เอ็ด ทำไมนายไม่ลองเรียกชื่ออเล็กซิสดูล่ะ ฉันคิดว่าเขาจะดูตลกจริงๆ นายว่าไหม”

“ฉันคิดว่า… ฉันจะงดทำแบบนั้นอีกสักพัก”

ทัศนคติของเทียอาจผิดพลาด แต่เราเพิ่งพบกัน ตาแก่กอนโซอาจจะไม่รังเกียจ แต่ฉันคิดว่าอเล็กซิสคงจะขมวดคิ้วอย่างจริงจัง

แน่นอนว่าน่าสนใจ แต่ฉันไม่อยากถูผู้กล้าเกลียดตอนนี้เพราะฉันเพิ่งได้เข้าร่วมปาร์ตี้เท่านั้น

“ในที่สุด ฉันจะทำให้พวกเขายอมรับฉัน เพื่อที่ฉันจะได้เรียกชื่อพวกเขา ฉันจะต้องทำงานอย่างหนักเพื่อซื้อสิ่งนั้น”

“ใช่แล้ว ว่าแต่นายจะซื้ออะไรล่ะ เอ็ด? ถ้านายมีเหรียญทอง ฉันคิดว่านายสามารถซื้อของส่วนใหญ่ได้ …”

“ฟุฟุฟุ~ ฉันคิดไว้แล้ว ฉันรู้แน่ชัดว่าร้านไหนขายเสบียง”

“โอ้!”

ฉันพูดด้วยสีหน้าที่พอใจ และเทียก็ปรบมือให้ฉันเล็กน้อย ฉันไม่ได้วางแผนที่จะจบลงด้วยการเป็นแค่คนแบกกระเป๋าตั้งแต่เริ่มต้น ดังนั้นฉันจึงมีแผนในหัวว่าจะสามารถดูแลเสบียงทั้งหมดได้

ฉันไม่คิดว่าฉันจะต้องทำแบบนั้นในการลองครั้งแรก แต่ถ้าฉันมีเหรียญทองอยู่ในกระเป๋า ฉันก็สามารถจัดการได้

“อย่างแรก เราจะเลี้ยวไปตามถนนข้างร้านปลาแห้งข้างถนนหลัก จากนั้นเลี้ยวหัวมุมที่สามไปทางซ้าย และเป็นร้านที่สามจากด้านหลัง บนถนนด้านหลัง!”

“ปลาแห้งข้างทาง…. ฮะ? ร้านนั้นคืออะไร? ฉันไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“เป็นสถานที่ที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักบนถนน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคนไม่รู้ หรือเพราะไม่มีใครรู้ว่ามีของดีราคาถูก … ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจัดการธุรกิจของพวกเขาอย่างไร แต่พวกเขาจัดการมันได้ดีมาก”

“ว้าว ฟังดูน่าสนใจดีนะ! ฉันจะพาเธอไปดูรอบๆ แต่ถ้าเป็นกรณีนี้ ฉันอาจจะให้เอ็ดพาฉันไปดูรอบๆ ก็ได้”

“ได้เลย คุณหนู ฉันจะพาเธอไปร้านสวยๆ แปลกๆ และเหม็นๆ

“สวยๆ แปลกๆ และเหม็น…?”

ฉันจับมือของเทียที่หูยาวของเธอกระตุกด้วยความอยากรู้อยากเห็นเหมือนลูกแมว แล้วดึงเธอไปด้วย มือที่ฉันจับนั้นอบอุ่นพอๆ กับวันนั้น… แต่คราวนี้ ความอบอุ่นไม่เคยหายไปไหน