นิยาย ราชาเหนือราชั้น ตอนที่ 141 : ทิวทัศน์ที่แห่งนี้ช่างยอดเยี่ยม

“ท่านจะอวดดีเดินไปแล้ว!” ตงจื่อชี้ไป ที่เซี่ยงเส้าหยุน และกล่าว

“เจ้ารู้อะไร? คุณชายผู้นี้กล่าวแต่ควา จริง จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เจ้า แล้วก็ อย่าพ่นสุราใส่ข้า หรือทําให้ข้าโกรธ” เซี่ยงเส้าหยุนตอบกลับ

“นั่นมันเหตุสุดวิสัย!” ตงจื่อกล่าวอย่างเชื่องช้า เขาหยุดเพียงครู่ ก่อนจะกล่าว “พี่เซี่ยง นามท่านช่างน่าสนใจราชัน หรือ ท่านไม่กังวลหากผู้ฝึกยุทธ์ระดับราชาอาจ

“เหอะ ข้าจะสอนบทเรียนพวกเขาเมื่อบรรลุระดับราชา“เซี่ยงเส้าหยุนตอบกลับอย่างเฉยเมย

“แน่นอน แน่นอน ข้าไม่เถียงกับท่านก็ได้ มาเถอะ มาดื่มกันตงจื่อเริ่มดื่มอีกครั้ง ด้วยไม่ต้องการพูดคุยเรื่องดังกล่าวต่อ

ดูเหมือนแววตาจะเผยความกังวลเล็กน้อย ซึ่งผู้อื่นไม่ทันสังเกต เซี่ยงเส้าหยุนเริ่มดื่มอีก ภายในคิดหาวิธีดึงข้อมูลของนิกายหุบเขาทมิฬจากชายตรงหน้า ด้วยสงสัยว่านี่เป็นเพียงการโกหก และ หากเขามีเล่ห์กลเล่า

“อย่างไรเสีย เราจะต้องทําบางสิ่ง” เซี่ยงเส้าหยุนถอนหายใจอยู่ภายใน

หลังจากดื่มไปเพียงเล็กน้อย ตงจื่อวางแก้วลง และกล่าว”ข้าได้ยินมาว่าสุราสามารถทําให้คนเมาได้ แต่ยิ่งดื่มมากเท่าไหร่ มันจะยิ่งจืดจางลงเท่านั้น คงถึงเวลาเลิกดื่มเสียแล้ว” เซี่ยงเส้าหยุนจ้องมองตงจือด้วยความสับสน ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะทําสิ่งใด

“ไปกันเถอะ ท่านต้องการรู้ความลับของนิกายหุบเขาทมิฬมิใช่หรือ? ข้าจะพาท่านไปดู“ตงจื่อกระซิบ

เมื่อมองใบหน้าอันบอบบาง และมีเลือดฝาดบนใบหน้าของตนเอง เซี่ยงเส้าหยุนเอนตัวไปด้านหลังให้ห่างจากตงจื่อด้วยสงสัยว่าเหตุใดผู้ชายคนนี้จึงโน้มตัวมาใกล้ถึงเพียงนี้ ไม่ว่าบุรุษจะมีใบหน้างดงามเพียงใด เขาก็ไม่ใช่สตรี

“ข้าจะไปจ่ายค่าอาหารเซี่ยงเส้าหยุนยืนขึ้น และเรียกบริกรหลังจากจ่ายเงิน เขามองไปที่ตงจื่อ และกล่าว”ไปกันเถอะ” ตงจื่อเดินออกจากเหลาอาหารด้วยการเชิดหน้า และโบกพัด

การกระทําซึ่งดึงดูดหญิงสาวทั้งเหลา อาหารบดบังเซี่ยงเส้าหยุนจนมิด

แต่เซี่ยงเส้าหยุนไม่ได้ใส่ใจด้วย พยายามรักษาระยะห่างระหว่างตนเองกับตงจื่อตลอดเวลา และด้วยบางเหตุผล เขากลับรู้สึกว่าสหายผู้นี้สนใจผู้ชายด้วยกัน

ด้านนอกเหลาอาหาร ตงจื่อหันกลับมามองเซี่ยงเส้าหยุน ก่อนจะกล่าว” ท่านกลัวข้าไหม?” “เหตุใดจึงต้องกลัวเจ้าเล่า?“เซี่ยงเส้าหยุนตอบกลับ

“เหตุใดจึงอยู่ห่างข้าถึงเพียงนี้เล่า?“ตงจื่อถาม

“ฮ่า ฮ่า ทิวทัศน์ที่นี่ช่างยอดเยี่ยม!“เซี่ยงเส้าหยุนหัวเราะ

“โกหก ข้าน่ารังเกียจขนาดนั้นเลย หรือ?“ตงจื่อถามด้วยความลําบากใจ

“อะไรนะ? ไม่ใช่ เจ้าคิดมากไปแล้ว “น้ําเสียงของเซี่ยงเส้าหยุนเบาลง เมื่อมองใบหน้าอันเศร้าโศกของตงจื่อ

“อย่าได้โกหกเลย ข้าทราบดีว่าผู้คน มากมายต่างเกลียดขี้หน้าข้า“ตงจื่อส่ายหัว

ตอนนั้นเอง เซี่ยงเส้าหยุนพึมพํา “นี่เราเพิ่งเจอกัน คงไม่เล่าทุกสิ่งให้เราฟังหรอก ใช่ไหม?”

“ขอบคุณที่ดื่มเป็นเพื่อนข้า มาเถิด ถึงเวลาทําตามสัญญาแล้ว”ตงจื่อหายใจลึก บังคับอารมณ์เศร้าออกจากจิตใจ และ เริ่มเดินจากไปความเร็วในการเดินแต่ละก้าวนั้นรวดเร็วกว่าผู้ฝึกยุทธ์ระดับดวงดาวทั่วไป

เซี่ยงเส้าหยุนสงสัยหากคนผู้นี้เป็นศิษย์ของนิกายหุบเขาทมิฬ แต่ด้วนไม่อาจต้านทานความอยากรู้อยากเห็นได้ จึงตั้งใจที่จะเล่นด้วยในตอนนี้ หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาได้ออกจากเมือง และมุ่งหน้าไปยังทิศทางหนึ่ง

ขณะที่เซี่ยงเส้าหยุนเดินตามตงจื่อ ด้วยตระหนกมากขึ้นขณะที่พบว่าสหายผู้นี้แข็งแกร่งกว่าที่เห็นนัก และแม้เซี่ยงเส้kหยุนเองก็ไม่อาจคาดคะเนความแข็งแกร่งได้

ด้วยการเผยตัวแห่งราชันของเซี่ยงเส้าหยุน มีเพียงสองสถานการณ์ที่เขาไม่อาจสัมผัสความแข็งแกร่งที่แท้จริงของบุคคลได้ อย่างแรกคือ เมื่ออีกฝ่ายแข็งแกร่งเกินไปจนไม่อาจสัมผัสถึงเป้าหมายของอีกฝ่ายได้ และอีกข้อคืออาจพกสมบัติบางอย่างที่สามารถปกปิดความแข็งแกร่งที่แท้จริงของตนเองได้

ไม่ว่าเป็นข้อไหน มีสิ่งหนึ่งที่ชัดเจน คือตงจื่อนั้นไม่ใช่บุคคลธรรมดา

เมื่อได้ข้อสรุป เซี่ยงเส้าหยุนเริ่มตื่นตัว หลังจากนั้นไม่นาน เขาสังเกตเห็นว่า ตงจื่อพามายังสันเขาที่เงียบสงัด

“ตกลง เราจะไปที่ไหนกัน?“เซี่ยงเส้าหยุนถาม

“เหมืองแร่ของนิกายหุบเขาทมิฬ“ตงจื่อตอบกลับ

“เหมืองหรือ? เจ้าพยายามจะทําสิ่งใดกัน?“เซี่ยงเส้าหยุนเริ่มผวา

ตงจื่อหันไปมองเซียงเส้าหยุน ก่อนจะกล่าว”ไม่ต้องกังวล ข้าไม่สนแร่โลหะทมิฬิของท่านหรอก” “เช่นนั้น เจ้าต้องการสิ่งใดกัน?“เซี่ยงเส้าหยุนถาม

“ท่านจะทราบเองเมื่อไปถึง” ตงจือไม่ได้ให้คําตอบโดยตรง

เซี่ยงเส้าหยุนคิด “หากผู้เยาว์คนนี้เป็นศัตรูกับนิกายหุบเขาทมิฬเช่นกันเล่า? แต่ดูไม่เป็นเช่นนั้น? เขาคิดว่าเราเป็นศิษย์ของนิกายหุบเขาทมิฬ ดังนั้น เจhาคงไม่คิดจะกระทําสิ่งเลวร้ายต่อนิกายนั่นแน่”

หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาได้มาถึงยอดภูเขา ที่ยอดเขานั้น เราจะสามารถมองเห็นเทือกเขา และได้ยินเสียงจอแจของมนุษย์เป็นระยะ

“ท่านทราบเหตุผลที่นิกายหุบเขาทมิฬสามารถขุดแร่โลหะทมิฬจากสถานที่แห่งนี้ไหม?” ตงจื่อถาม

เซี่ยงเส้าหยุนส่ายหัว

“เพราะมีสมบัติลับซ่อนอยู่ข้างใต้สถานที่แห่งนี้” ตงจื่อกล่าวอย่างมั่นใจ

“สมบัติลับอะไร?” เซี่ยงเส้าหยุนถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ด้วยท่าทางไร้ความรับผิดชอบ ตงจื่อกล่าว “ข้าเองก็อยากรู้เช่นกัน”

คําตอบนั่นทําให้เซี่ยงเส้าหยุนเกือบจะหน้ามืด

“บ้าอะไรกัน? หากเจ้าไม่รู้ เหตุใดจึงพาข้ามาที่นี่?” เซี่ยงเส้าหยุนอดไม่ได้ที่จะสบถออก

ตงจื่อตอบกลับอย่างใจเย็น “ข้าจะได้อะไรจากการหลอกลวงท่านเล่า? ลองคิดดูสิ หากท่านได้ล่วงรู้ความลับ ท่าจะสามารถเก็บเกี่ยวความสําเร็จได้อย่างดีเยี่ยมแน่นอน แต่หากไม่พบ ก็ไม่ใช่ความผิดของข้าเช่นกัน”

เซี่ยงเส้าหยุนพูดไม่ออก ด้วยคิดว่าตนเองถูกหลอกแน่นอน หากความลับอยู่ที่นี่จริง เหล่าผู้ฝึกยุทธ์มือฉมังคงค้นพบไปนานแล้ว มันคงไม่มีผลกับเขาด้วย ไม่ต้องการพูดคุยกับตงจื่ออีกต่อไป เซี่ยงเส้าหยุนจึงเดินจากไป

“นี่ ใจเย็นก่อน ดูนี่สิ มีบางสิ่งเกิดขึ้นที่นี่” ตงจื่อร้องเรียก

เซี่ยงเส้าหยุนเมินคําเหล่านั้น

“ข้าพูดจริงนะ มาเร็ว มีบางสิ่งแปลกๆ อยู่ข้างล่าง” ตงจื่อร้องเสียงดัง

เซี่ยงเส้าหยุนต้องการเงินเฉยอีกครั้ง แต่เมื่อได้ยินเสียงนั่น ทําให้ผมตั้งชูชัน

โฮก! โฮก!

ทันใดนั้นเอง มีสายลมรุนแรงพัดผ่านบริเวณนี้ และเสียงคล้ายผีครวญครางดัง ขึ้นในอากาศ เซี่ยงเส้าหยุนหันกลับไป และมองลงไปด้านล่างเพื่อดูความโกลาหล ดูเหมือนพวกเขาจะต้อสู้กับบางสิ่ง

“ข้าจะลงไปข้างล่าง อาจมีบางสิ่งน่ ตกใจรออยู่” ตงจื่อกล่าว และวิ่งลงไปด้านล่าง

ในที่สุด เซี่ยงเส้าหยุนก็ได้เห็นความเร็วของตงจื่อ เขาสงสัยว่าคุณชายผู้นี้มาจากตระกูลใด? ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ช่วงท้ายของระดับแปรสภาพ

ด้วยไม่ลังเลที่จะวิ่งตามลงไปด้านล่าง เนื่องจากกําลังวิ่งลงจากเนิน ทําให้ความเร็วเพิ่มขึ้นกว่าปกติ ทั้งสองเว้นระยะห่างจากฝูงชน และไม่กระทําสิ่งผลีผลาม แต่ซ่อนตัวอยู่ไม่ไกล และพยายามสังเกตสถานการณ์ให้ชัดเจน

“มีศพขนทมิฬจํานวนมาก!” ตงจื่อหน้าซีด เขารู้สึกขยะแขยงต่อสิ่งที่ได้เห็น