นิยาย ราชาเหนือราชัน ตอนที่ 155 : ฝึกฝนวิชาไม้ตาย

สถาบันไผ่เขียวเป็นสถาบันที่มีขนาดเล็กกว่าตําหนักยุทธ์ แต่ด้วยเป็นสถานที่พัก ผ่อนที่ยอดเยี่ยมที่สุดในเมืองไผ่เขียว ภายในสถาบัน มีต้นไผ่เขียวขจีล้อมรอบ เมื่อ ถูกสายลมพัดจะส่งเสียงที่ทําให้ผู้ที่ได้ฟังรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่สุด ศิษย์ที่นี้ล้วน อ่อนแอกว่าศิษย์จากเมืองอื่น

จากคํากล่าวของลั่งหยงเฉิง เซี่ยงเส้าหยุนพบว่าสถาบันแห่งนี้ไม่มีความกล้าพอจะ ส่งศิษย์เข้าร่วมการประลองประจําเมือง ด้วยเพราะศิษย์ของพวกเขาล้วนอ่อนแอมาก ครั้งสุดท้ายที่สถาบันแห่งนี้ได้เข้าร่วมการแข่งขัน ศิษย์ทั้งหมดล้วนเสียชีวิตกันหมด ดังนั้น เพื่อหลีกเลี่ยงความสูญเสีย จึงไม่มีการส่งศิษย์ไปเข้าร่วมงานประลองนั่นอีก ด้วยเหตุผลนี้ เซี่ยงเส้าหยุนจึงไม่ถามสิ่งใดอีก

ลั่วหยงเฉิงพาเซี่ยงเส้าหยุนไปยังที่พัก และกล่าวกับคนผู้หนึ่งให้จัดเตรียมสุรา และอาหารเพื่อต้อนรับเซี่ยงเส้าหยุน

ทั้งสองพูดคุยขณะดื่มด้วยกัน ลั่วหยงเฉิงพยายามฉามถึงที่มาของเซี่ยงเส้าหยุน และเหตุผลที่ต้องการล้างบางโจรหมาป่าแดง

เซียงเส้หยุนได้ให้ค่าตอบแบบคลุมเครือ สําหรับเหตุผลที่ต้องการจัดการกับกลุ่มโจรนั้น เขาให้ค่าตอบที่ซื่อสัตย์ “หากข้าบอกท่านว่า รับภารกิจล่าค่าหัวเพราะต้องการปรับอารมณ์ตนเองเล่า ท่านจะยอมเชื่อไหม?”

“แน่นอนว่าข้าเชื่อ ข้าไม่คิดว่าจะมีเหตุผลอื่นอีก” ลั่วหยงเฉิงถอนหายใจ ก่อนจะกล่าวต่อ “หากศิษย์ของสถาบันเรากล้าหาญได้สักครึ่งหนึ่งของเจ้า และกล้าที่จะเผชิญกับภยันตรายคงจะฝึกฝนได้รวดเร็วกว่านี้”

เซี่ยงเส้าหยุนดื่มอย่างเงียบเชียบ และไม่กล่าวสิ่งใด

ลั่วหยงเฉิงเงยศีรษะขึ้น และจ้องมองเด็กหนุ่ม “น้องชาย เจ้ามีพลังยุทธ์ที่น่าทึ่ง แต่ข้าไม่คิดว่าระดับแปรสภาพนั้นจะเพียงพอในการทําภารกิจนี้ แน่นอนว่าเจ้าสามารถสั่งหารหลี่ห่าวผู้ซึ่งเป็นเจ็ดกระบี่ลงได้ แต่เจ้าต้องถอยให้ห่างจากหัวหน้าโจร และรองหัวหน้าทั้งสอง ทั้งสามเป็นยอดฝีมือช่วงท้ายระดับแปรสภาพ โดยเฉพาะกับหัวหน้าโจร เขามีอาวุธราชาในครอบครอง จึงเป็นสาเหตุที่ไม่มีผู้ใดกล้าท้าทายกลุ่มโจรนั่น”

“อาวุธราชาหรือ?” เซี่ยงเส้าหยุนร้องออก เริ่มเผยสีหน้า

“ถูกต้อง หากไร้ซึ่งอาวุธราชา สถาบันไผ่เขียวของเราก็จะไม่เกรงกลัวพวกมัน” ลั่วหยงเฉิงกล่าว เขาหยุดเพียงครู่ ก่อนจะกล่าวเสริม “มันเป็นอาวุธที่น่ากลัวมาก มันสามารถท่าลายวิญญาณ และการโจมตีก็ยากจะป้องกัน”

“มีอาวุธเช่นนั้นด้วยหรือ?” เซียงเส้าหยุนตื่นตระหยก

อาวุธที่สามารถทําลายวิญญาณได้ จะต้องไม่ใช่อาวุธราชาธรรมดาเป็นแน่

“ถูกต้อง พวกเราได้ส่งรายงานไปยังนครขอบนภาเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว ได้แต่หวังว่าเขาจะส่งใครสักคนที่จะแย่งชิงอาวุธราชาไปจากกลุ่มโจรหมาป่าแดง เมื่อถึงตอนนั้นสถาบันของเราจึงจะมีโอกาสในการต่อกรกับโจรนั้น เช่นนั้น มันจะเป็นเรื่องยากมากสำหรับเราที่จะปกป้องเมืองไผ่เขียวให้สงบสุข” ลั่วหยงเฉิงกล่าว เขารินสุราลงในแก้ว ก่อนจะกล่าวต่อ “ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าคือศิษย์ที่ถูกส่งมาจากพลับพลาขอบนภาเพื่อจัดการกับกลุ่มโจร แต่ดูเหมือนเจ้าจะไม่ทราบสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่แม้แต่น้อย ถูกไหม?”

เซี่ยงเส้าหยุนส่ายหัว “ข้าไม่ทราบสิ่งใดเลย ขอบคุณที่เล่าเรื่องนี้ให้ข้าฟังพี่ชาย มิเช่นนั้น มันคงเป็นเรื่องยากจะทําภารกิจให้สําเร็จ”

“เดี๋ยวก่อนนะ นี่เจ้ายังคิดจะทําภารกิจให้สําเร็จอยู่อีกหรือ?” ลั่วหยงเฉิงกล่าวอย่างตกตะลึง

ด้วยคิดว่าเซี่ยงเส้าหยุนจะเปลี่ยนความคิดหลังจากได้ทราบความจริง แต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด

“แน่นอน ข้าไม่คิดจะล้มเลิกสิ่งที่ตั้งใจกลางคันหรอก” เซี่ยงเส้หยุนกล่าวอย่างมั่น

ลั่วหยงเฉิงมองดูเซี่ยงเส้าหยุนด้วยดวงตาเบิกโพลง เมื่อได้ยินค่าเหล่านั้น ไม่นานลั่วหยงเฉิงก็จากไป ปล่อยให้เด็กหนุ่มได้พักผ่อนอยู่เพียงลําพัง เซี่ยงเส้าหยุนนั่งลง ที่สวน และเริ่มหมุนเวียนพลังยุทธ์ เปิดใช้งานดวงดาวทั้งเก้า เริ่มดูดซับพลังงานดวงดาวจากเก้าดวงดาวที่ส่องสว่างบนฟากฟ้า

ค่ําคืนนี้มีดวงดาวมากมาย ซึ่งเป็นเวลาเหมาะแก่การฝึกยุทธ์ ดวงดาวระยิบระยับที่ปรากฏบนท้องฟ้านั้นมีขนาดเล็กมาก แต่พลังที่แฝงอยู่ภายในนั้นเป็นสิ่งที่ทุกคนต่างถวิลหา

ด้วยทักษะทางกายภาพ เซียงเส้หยุนสามารถดูดซับพลังงานดวงดาวจานวนมาก ขณะฝึกยุทธ์ เส้นพลังเปล่งประกาย และโปร่งแสงได้เกาะติดตามร่างกาย ทําให้เด็กหนุ่มส่องสว่างเจิดจ้า เขาช่างดูสูงส่งอย่างหาสิ่งใดเปรียบมิได้

ดวงดาวภายในเริ่มพลังพล และพลังงายดวงดาวได้ไหลเวียนสู่เส้นลมปราณ ราวกับแม่น้ํา จุดฝังเข็มทั้งหมดส่องสว่างขึ้น และแม้แต่มังกรภายในกระดูกสายฟ้าเองก็ตื่นขึ้นเช่นกัน เมื่อรวมกัน ทั้งหมดนี้ดูราวกับภาพวาดของแม่น้ําดวงดาวโบราณที่อยู่ภายในร่างกาย

แม่น้ําดวงดาวก่อให้เกิดเสียงสะท้อนกับดวงดาวบนท้องฟ้า ทําให้ความเร็วในการดูดซับของเซี่ยงเส้าหยุนรวดเร็วยิ่งขึ้น เก้าดวงดาวส่องสว่างขณะพลังงานสายฟ้าในกระดูกสายฟ้ามีความเข้มข้นมากขึ้น