นิยาย ราชาเหนือราชัน ตอนที่ 154 : ทําได้ยอดเยี่ยม!

หมาป่าคํารามด้วยความไม่เต็มใจ พยายามสลัดเซียงเส้าหยุนออกจากหลัง มันไม่ต้องการให้ผู้อื่นมาขี่มัน เพราะมันมีเจ้านายอยู่แล้วแล้ว สัตว์ปีศาจที่เชื่องแล้ว การจะท่าให้มันซื่อสัตย์กับผู้อื่นจึงเป็นไปได้ยากมาก พวกมันมักจะยอมตายมากกว่าการยอมจานนต่อมนุษย์คนที่สอง

“หุบปากได้แล้ว!” เซียงเส้าหยุนกล่าว ขณะการเผยตัวของมังกร และพยัคฆ์ปรากฏขึ้น พลังของพยัคฆ์ที่คารามได้ผสานกับเสียงของเขา และมันโอบล้อมหมาป่าสีแดงด้วยแรงกดดันอันน่ากลัว ทําให้มันตัวสั่นเทาด้วยความกลัว

เซียงเส้หยุนชกใส่หัวของหมาป่า ทําให้มันล้มลง ก่อนจะกระโดดออกจากหลังของสัตว์ร้าย และแบกมันขึ้น จับมันกระแทกกับก้อนหินใกล้เคียงอย่างไร้ความปราณี

โครม!

หมาป่าสีแดงร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา เซียงเส้าหยุนพุ่งตัวไปหามัน และเหยียบที่คอ ก่อนจะถาม “ยอมแล้วหรือ?”

ขณะถาม การเผยตัวราวกับราชาพยัคฆ์ได้เผยขึ้นในดวงตา ทําให้หมาป่าหวาดกลัวยิ่งขึ้นไปอีกในบรรดาสัตว์ร้าย พวกมันจะหวาดกลัวต่อสัตว์ร้ายที่แข็งแกร่งกว่าตนเสมอ และยอมจํานนอย่างง่ายดาย ความรู้สึกของเซียงเส้าหยุนทําให้หมาป่าสีแดง รู้สึกราวกับเด็กหนุ่มตรงหน้าคือราชาพยัคฆ์ในร่างมนุษย์ มันจึงหอนอย่างจํานน

“บรู้วววว! บรู้วววว!”

เซี่ยงเส้าหยุนปล่อยให้มันหอนเพียงชั่วครู่ และรอคอยจนกว่าออร่าปีศาจจะออกมาจนหมด และไม่แสดงท่าที่ต่อต้านอีก ตอนนั้นเขาจึงจะยกเท้าออกจากคอของมันหมาป่าสีแดงยืนขึ้น และก้มหัวอย่างนอบน้อมตรงหน้าเซี่ยงเส้หยุน และเลียขาของ เด็กหนุ่มแสดงถึงความยอมจํานน

เซี่ยงเส้าหยุนลูบหัวของหมาป่า และกล่าว “หากเจ้ายอมเร็วกว่านี้ คงไม่ต้องมาเจ็บตัวหรอก เอาล่ะ กินนี่เสีย”

ขณะกล่าว มียาวิญญาณเผยขึ้นบนฝ่ามือ นั้นทําให้หมาป่าสีแดงมองดูด้วยความตื่นเต้น นี่คือยาวิญญาณระดับกลางนามว่ากระบองเพชรวิญญาณสีแดง ซึ่งมีประโยชน์อย่างมากต่อหมาป่าสีแดง และพวกมันต่างโหยหามาโดยตลอด

หมาป่าแดงกลืนกระบองเพชรวิญญาณสีแดงทันที ออร่าปีศาจของมันเริ่มพลุ่งพล่าน

“หืม? นี่เจ้าบรรลุแล้วหรือ?” เซียงเส้าหยุนตกใจ ด้วยมอบกระบองเพชรวิญญาณสีแดงเพื่อจะให้มันสามารถฟื้นฟูร่างกายได้โดยไว แต่สิ่งที่น่าตกใจคือ มันได้บรรลุอีกขั้นด้วยยาวิญญาณที่เขามอบให้

เซี่ยงเส้าหยุนให้พื้นที่หมาป่าได้บรรลุขั้น และก่อนที่จะบุกเข้าไปในแหล่งกบดานของโจร เด็กหนุ่มเอาหัวของโจร และเงินที่ติดตัวออก ส่วนสิ่งอื่นถูกปล่อยทิ้งไว้แม้แต่ของระดับราชาก็ไม่อาจดึงความสนใจได้ อาวุธเหล่านี้มีคุณภาพต่ํากว่าที่เขาใช้
มาก

“หลังจากทลายกลุ่มโจรหมาป่าแดง เราจะเริ่มหาทางจัดการกับสัมภาระภายในทะเลจักรวาลดวงดาว มิเช่นนั้น มันจะเป็นปัญหาหากเราต้องใช้ช่องกักเก็บนั้นได้” เซียงเส้าหยุนกล่าวคําเบา

ด้วยมีวัตถุดิบมากมายภายในทะเลจักรวาลดวงดาว ของเหลวจันทราทองค่า และดอกบัวพยัคฆ์ทองคําอันร้ายกาจนั้นใช้พื้นที่กักเก็บมาก ทําให้พื้นที่กักเก็บเต็มเป็นเวลานาน

นี่คือสิ่งที่เซี่ยงเส้าหยุนไม่สบายใจ การรอคอยให้ทะเลจักรวาลดวงดาวขยายตัวอย่างเชื่องช้ไม่ใช่แผนการที่ดี มันไม่ง่ายเลยที่จะขยายมันในตอนนี้ เว้ยเสียจะบรรลุระดับยุทธ์อีกขั้น แต่เขายังห่างไกลจากขั้นสามมากนัก

และที่สาคัญกว่านั้น ด้วยการบรรลุที่รวดเร็วเกินไป เขาจึงต้องระงับการฝึกฝนเพื่อให้รากฐานมั่นคง และคุ้นเคยกับความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้น ในที่สุดเขาก็สามารถใช้ความแข็งแกร่งสูงสุดได้สําเร็จ และถึงเวลาฝึกฝนอีกขั้นนั้นคือเหตุผลที่เด็กหนุ่มตัดสินใจจู่โจมกลุ่มโจรหมาป่าแดง

หลังจากนั้น เสียงคํารามของหมาป่าแดงดังก้องในอากาศ ด้วยมันบรรลุสําเร็จ และร้องเรียกเด็กหนุ่ม เมื่อเซี่ยงเส้าหยุนเดินไปหา เขาพบว่าหมาป่าแดงนั้นมีขนาดใหญ่ กว่าเดิมมาก มันช่างสง่างามมากขึ้น และบาดแผลบนร่างกายก็หายดีจนหมดสิ้น

“ไม่เลวเลย ในที่สุดเจ้าก็มีรูปลักษณ์ราวกับสัตว์ปีศาจเสียที” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวชื่นชม

หมาป่าแดงก้าวออกมา และเลียขาของเซียงเส้าหยุน แสดงความขอบคุณต่อยาวิญญาณที่ได้รับหมาป่าแดงเป็นสัตว์ปีศาจที่มีสายเลือดธรรมดา ดังนั้น พวกมันจึงสามารถพูดภาษามนุษย์ได้หลังจากบรรลุเป็นปีศาจชั้นสูง

“ไปกันเถอะ” เซี่ยงเส้าหยุนเหมาป่าแดง และเริ่มมุ่งหน้าไปยังเมืองไผ่เขียว

เขาไม่ได้กลับยั่วยุโจรหมาป่าแดงทันที ด้วยมั่นใจว่าหากไปอีกครั้ง จะต้องพบกับสมาชิกทั้งหมดกําลังรอคอยอยู่ เด็กหนุ่มไม่ได้หวาดกลัวในการต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่ง แต่พวกโจรมีสมาชิกมากพอจะสังหารเขาได้ ดังนั้น เด็กหนุ่มจึงต้องพักผ่อนก่อนจะบุกไปอีกครั้ง

ขณะกลับไปยังแผ่นจารึก และมอบหัวโจรทั้งสามให้แก่ชายสูงวัยที่เฝ้าแผ่นจารึก เขากล่าว “ที่นี้ ภารกิจก็สําเร็จบางส่วนแล้ว”

เมื่อชายสูงวัยเห็นเซี่ยงเส้าหยุนกลับมา เขาคิดว่าผู้เยาว์คนนี้จะต้องกลับมายอมแพ้ภารกิจ แต่เมื่อเปิดถุงผ้า เขาเห็นหัวทั้งสามภายใน ทําให้ชายสูงวัยตกใจมาก

“นะ…นี่มันหลี่ห่าว เจ็ดกระบี่ของกลุ่มโจรหมาป่าแดง! และอีกสองคนคือโจรระดับแปรสภาพ!” ชายสูงวัยตะโกนเสียงดัง

เสียงตะโกนเมื่อครู่ทําให้ผู้คนโดยรอบหันมาสนใจ บ้างก็มาที่นี่เพื่อขอภารกิจใหม่ บ้างก็แค่เดินผ่ามา พวกเขาได้มารวมตัวกันรอบแผ่นจารึก ทําให้เกิดควาฒโกลาหลเล็กน้อย

“นี่มันเจ็ดกระบี่ หลี่ห่าวนี่หรือ? ขะ เขาตายแล้ว”

“บ้าเอ้ย ข้าเพิ่งสังเกตว่ามีผู้รับภาพกิจล่ากลุ่มโจรหมาป่าแดง เด็กหนุ่มผู้นี้คือคนรับภารกิจนั่นหรือ?”

“ทั้งสามเป็นโจรชื่อกระฉ่อน และยังเป็นยอดฝีมือระดับแปรสภาพทั้งสิ้น ทั้งยังเคยสังหารคนมามากมายในอดีต แต่ตอนนี้ พวกมันตายแล้ว ฮ่า ฮ่า ช่างเป็นข่าวดีนัก!”

“รางวัลที่จัดการทั้งสามได้ อย่างน้อยก็ผลึกวิญญาณระดับต่าหนึ่งร้อยก่อน คุณชายผู้นี้เป็นใครกัน? เขาช่างแข็งแกร่งนัก!”

ผู้คนโดยรอบต่างมองดูเซี่ยงเส้าหยุนด้วยความอยากรู้อยากเห็นด้วยสายตาชื่นชม สําหรับค่าหัวของโจรหมาป่าแดง เขาได้รับรางวัลส่วนหนึ่ง ก่อนจะกําจัดกลุ่มโจรทั้งหมด ตราบใดที่สามารถสังหารหัวหน้ากลุ่มโจรได้ เขาก็จะได้รับรางวัลตามสัญญา

เซี่ยงเส้าหยนยื่นหัวทั้งสามเพื่อพิสูจน์ความแข็งแกร่งให้ผู้คนประจักษ์ และเรียกคืนเงินมัดจํา

“ศิษย์พี่ ข้ารับรางวัลได้เลยไหม?” เซี่ยงเส้หยุนถาม เขาไม่ต้องการให้คนจํานวนมากมาสนใจ

“แน่นอน ท่าได้ดีมาก หนุ่มน้อย!” ชายสูงวัยกล่าวชื่นชมด้วยความตื่นเต้น

ไม่นาน ชายสูงวัยมอบผลึกวิญญาณระดับต่ําห้าร้อยก้อนให้แก่เซี่ยงเส้าหยุน ความมั่งคั่งนั้นดึงดูดสายตาอิจฉาไว้ เพราะสําหรับคนธรรมดา นี่ถือเป็นรางวัลที่มีค่าสูง

หลังจากรับเอาผลึกวิญญาณมา เซี่ยงเส้าหยุนกําลังออกจากที่นั่น และหามื้ออาหารทานที่เหลาอาหารแบบสุ่ม ก่อนจะกลับไปยังที่พัก เขาจะเริ่มล่าอีกครั้งวันหลัง แต่ขณะกําลังจะจากไป ชายสูงวัยได้เรียกเขาเอาไว้ “น้องชาย เจ้ามองหาที่พักอยู่หรือ?”

เซียงเส้าหยุนกล่าว “ขอรับ ข้าค่อนข้างเหนื่อยล้า และจะเริ่มทําภาคกิจต่อวันหลัง”

“โปรดมากับข้า ให้ข้าได้หาที่พักให้พระเอกเช่นเจ้าเถิด” ชายสูงวัยเสนอ

เซี่ยงเส้าหยุนลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะตามชายสูงวัยไป หลังจากนั้น เขาพบว่าตนเอง ด้มาถึงสถาบันไผ่เขียว

“นี่เขาเป็นคนของสถาบันไผ่เขียวหรือนี่!” เซี่ยงเส้าหยุนครุ่นคิด

“ข้าเป็นผู้อาวุโสของสถาบันไผ่เขียว นามว่าลั่วหยงเฉิง” ชายสูงวัยแนะนําตัวในที่
สุด

“ข้ายินดีที่ได้พบทัน” เซี่ยงเส้าหยุนยกมือขึ้น และกล่าวทักทาย

“น้องชาย สถาบันไผ่เขียวเป็นสถานที่ดีที่สุดที่เจ้าสามารถพักได้ในเมืองนี้” ลั่วหยงเฉิงกล่าว