ลู่จิ่งเซินไม่ได้พูด สำรวจเครื่องมือที่เชื่อมต่ออยู่บนกายของตนเองสักหน่อย ก็ยื่นมือดึงท่อออกเลย จากนั้นก็สวมใส่แจ็คเก็ตไว้ เดินไปยังข้างนอก

จิ่งหนิงรีบตามเข้าไป

ข้างนอกล้วนไม่มีสักคนเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ อาจจะมีลู่จิ่งเซินอยู่ เธอกลับสำรวจได้ของบางอย่างที่ไม่เหมือนกัน

อย่างเช่น ในกลางอากาศดูเหมือนมีแสงสีแดงอ่อนๆผ่านไปอย่างรวดเร็ว เธอรู้ว่า นั่นเป็นเซนเซอร์อินฟราเรด

ลู่จิ่งเซินพูดเสียงเย็นชาว่า “ตามให้แน่น ผมทำยังไงคุณก็ทำตามแบบนั้น”

“โอ๊ะ。”

จิ่งหนิงขานรับอย่างเชื่อฟัง ติดตามอยู่ข้างหลังเขา เดินออกไปยังข้างนอกทีละก้าวๆ

ประมาณห้านาที ทั้งสองคนก็เดินมาถึงข้างนอกแล้ว

ลู่จิ่งเซินไม่รู้ว่าได้เสื้อผ้าของพนักงานทำความสะอาดมาจากไหนตัวหนึ่งโยนให้เธอ ให้เธอเปลี่ยนเลย ตนเองก็เปลี่ยนอีกชุดหนึ่งที่เหมือนกันทุกอย่างเช่นกัน จากนั้นลากรถขยะจากทางเดินมาคันหนึ่ง ก้มหัวเดินไปยังข้างนอกด้วยกัน

ตลอดทางนี้ออกมา ไม่ลำบากเลย

ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงข้างนอก ลู่จิ่งเซินจ้องมองเธอหนึ่งที เสียงเข้มพูดว่า “คุณจะตามผมไป หรือว่าจะกลับไปเอง?”

จิ่งหนิงนี่จึงรู้สึกถึงว่าตนเองปลอดภัยแล้ว

ดังนั้น เธอส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีก

“ฉันกลับไปเอง”

ถึงแม้ว่าความคิดที่อยู่ในใจแท้ๆของจิ่งหนิงคือจะตามลู่จิ่งเซินไป อย่างนี้เธอจึงจะสามารถรู้ได้ว่าตกลงลู่จิ่งเซินทำอะไรอยู่

แต่คำพูดที่พูดออกจากปาก กลับไม่ทำตามการตัดสินใจของเธอ

ในเวลานี้ จิ่งหนิงจึงรู้สึกถึงว่าถึงแม้ตอนนี้เธอกลับไปอดีต แต่ตามความจริง เธอเพียงแค่ผู้ชมคนหนึ่งเท่านั้น

เรื่องที่เกิดขึ้นในปีนั้น เธอได้แต่เพียงจ้องมองไม่สามารถทำการเปลี่ยนแปลงใดๆได้เลย

ลู่จิ่งเซินพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก ก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน หมุนตัวขึ้นรถไปเลย

จิ่งหนิงก็เรียกรถรถแท็กซี่คันหนึ่งจากข้างถนนเช่นกัน นั่งรถไปยังโรงเรียน

ถึงโรงเรียนแล้ว ยังเป็นสภาพแวดล้อมที่เธอคุ้นเคยแห่งนั้น

“ได้ งั้นก็ไปตรวจเช็คร่างกายเถอะ”

ต่อจากนี้ จิ่งหนิงก็ตามเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์หลายคนไปตรวจเช็ค ทั้งร่างกายให้กับตนเอง

หลังจากตรวจเสร็จ เธอถูกพากลับไปในห้องนั้นอีก

เพียงเห็นลู่จิ่งเซินเปลี่ยนชุดสูทที่งดงามทั้งตัวไว้แล้ว นั่งอยู่ที่นั่นก็คือทัศนียภาพที่สวยงามทั้งตัวอย่างหนึ่ง ลักษณะท่าทีล้วนไม่เหมือนกันกับครั้งก่อนที่เธอเห็นอยู่บนเรือสำราญ

จิ่งหนิงมีความกังวลเล็กน้อย

“เรื่องนั้น……ถ้าหากเงื่อนไขได้มาตรฐานล่ะก็ พวกคุณสามารถจ่ายเงินได้เมื่อไหร่ล่ะ?”

ลู่จิ่งเซินเปิดดูผลการตรวจเช็คร่างกายของเธอ ไม่มีอารมณ์อะไรตอบกลับ “ไม่นาน”

เขาเปิดดูผลตรวจเสร็จ ดูเหมือนพอใจมาก

ดังนั้นถามจิ่งหนิง “การผ่าตัดนี้ อาจจะไม่สำเร็จในครั้งเดียว ดังนั้นคุณต้องอยู่ที่นี่หลายวัน คุณยินยอมไหม?”

จิ่งหนิงรีบพยักหน้า “ยินยอม”

ดังนั้น ลู่จิ่งเซินก็ให้คนพาเธอลงไป

ช่วงเวลาต่อมานี้ จิ่งหนิงก็พักอยู่ในบ้านที่ฟุ่มเฟือยมากสวยงามมากหลังหนึ่ง

บางครั้งบางคราวลู่จิ่งเซินจะเข้ามา แต่ล้วนมาดูความคืบหน้า

เขากับจิ่งหนิงแทบจะไม่ได้พูดคุยอะไรกัน แต่จิ่งหนิงกลับรู้สึกได้ว่า ลักษณะท่าทีของผู้ชายคนนี้ที่ตนเองได้พบเห็นไม่เหมือนกับก่อนหน้านั้น

เธอก็ไม่เข้าใจ ตกลงไม่เหมือนตรงไหน เพียงแค่ทำเรื่องของตนเองอย่างเงียบๆ

ศึกษาบทเรียนล่วงหน้า เตรียมตัวไปโรงเรียน ตอนนี้ได้เพียงแค่เงิน การเรียนของเธอก็จะไปต่อได้แล้ว

ในที่สุด มีวันหนึ่ง การเก็บตัวอย่างสำเร็จ

ลู่จิ่งเซินเอาการ์ดที่มีเงินหนึ่งล้านใบหนึ่งให้เธอ ทั้งสองคนนี้ก็ถือว่าทั้งสองฝ่ายเสร็จสิ้นการซื้อขาย

จิ่งหนิงได้เงิน กำลังจะออกไป

แต่ก็อยู่ในเวลานี้ อยู่ดีๆกลับมีคนกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามา

บนกายคนกลุ่มนั้นดูเหมือนมัดของอะไรไว้ เธอยังไม่ทันมองให้ชัด ก็ถูกคนคนหนึ่งจับไว้อย่างแน่นแล้ว

ต่อจากนี้ก็ได้ยินว่ามีคนร้องตะโกนเสียงเคร่งขรึมเฉียบขาด “เพื่อเจ้านาย ระเบิดที่นี่เดี๋ยวนี้”

เสียงระเบิดที่ใหญ่โตมโหฬารดังขึ้น จิ่งหนิงถูกระเบิดจนสมองล้วนมึนงงแล้ว อยู่ดีๆในใจก็เหมือนมีสายธนูเส้นหนึ่งถูกปล่อยออกไปอย่างนั้นเลย เหมือนดั่งชั่วพริบตาเดียวสูญเสียแรงกำลังทั้งหมด

และในเวลานี้ อยู่ดีๆข้อมือแน่นขึ้น

อีกคนหนึ่งจับแขนของเธอไว้ พาเธอเข้าไปในอ้อมอกของตนเอง