เขาหยุดชะงักแล้วหยุดชะงักอีก พูดอีกว่า “แต่แผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในมือผมจริงๆ ถ้าหากคุณจะเอาล่ะก็ ต้องให้เวลาผมสักหน่อย ให้ผมส่งคนกลับไปเอา”

ข้อเรียกร้องนี้กลับสมเหตุสมผล

ด้วยเหตุนี้ หนานกงจิ่นก็ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน

เขาพูดเสียงเข้มว่า “คนเข้ามา! มัดพวกเขาทั้งสามคนไว้เดี๋ยวนี้”

ลู่จิ่งเซินไม่ได้ต่อต้าน กู้ซือเฉียนกับเฉียวฉีเห็นสภาพ แม้ว่ายังไม่เข้าใจโดยละเอียดว่าเกิดเรื่องอะไรกันแน่ แต่เห็นลักษณะท่าทีของลู่จิ่งเซินอย่างนี้ พวกเขาย่อมจะไม่ต่อต้านอยู่แล้ว

ไม่นาน ทั้งสามคนก็ถูกมัดไว้แล้ว

ลู่จิ่งเซินใช้มือถือสั่งลูกน้องบางเรื่อง ให้พวกเขาไปเมืองKหยิบแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์หลายชิ้นนั้นที่เขาทิ้งไว้อยู่ในห้องเข้ามา จากนั้นก็วางสายเลย

จิ่งหนิงได้ยินคำสั่งของเขา หัวใจดวงหนึ่งจมลงอยู่ในก้นเหวมานานแล้ว

เดิมทีในใจเธอยังหอบความหวังอยู่เล็กน้อย หวังว่าจะเป็นสิ่งที่หนานกงจิ่นหลอกเธอหวังว่าในมือของลู่จิ่งเซินจะไม่มีแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์หลายชิ้นนั้นที่เขาพูดเลย

แต่จนถึงวินาทีนี้ ความหวังเล็กน้อยสุดท้ายนั้นก็สูญสลายโดยสิ้นเชิงแล้ว

อาจจะเพราะความสะดวก เพราะว่าอาจจะได้แผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ยิ่งเร็วขึ้น หลังจากมัดหลายคนไว้ทั้งหมด หนานกงจิ่นไม่ได้หยุดอยู่บนทะเลต่อเลย แต่สั่งกัปตันเรือขับเรือสำราญไปยังข้างฝั่ง

ดังนั้นหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง คนทั้งหลายกลับมาถึงวิลล่าที่กักขังจิ่งหนิงไว้เมื่อก่อนหลังนั้นอีกครั้ง

ในเวลานี้ โม่ไฉ่เวยก็ถูกนำขึ้นมาด้วย

พอโม่ไฉ่เวยเห็นจิ่งหนิง ก็ร้อนใจเหลือเกิน ถามอย่างกังวลว่า “จิ่งหนิงคุณไม่เป็นไรนะ คุณเป็นยังไงบ้างแล้วล่ะ?”

“เรื่องที่น่าขำที่สุดคืออะไรคุณรู้ไหม? นั่นก็คือฉันสืบหาคนกลุ่มนั้นที่ไล่ฆ่าฉันเมื่อสิบปีก่อนอยู่ตลอด ฉันสืบหานานมากๆ เคยมีช่วงเวลาหนึ่ง ทุกคืนฉันล้วนฝันร้ายในตอนนี้ทรมานอยู่ ทั้งๆที่ว่าเขาก็จ้องมองอยู่ข้างๆ ทั้งๆที่ว่าเขาก็รู้ความเป็นจริง แต่เขากลับไม่พูดอะไร”

“ฉันหมุนเวียนตามใจไปทั่วทุกที่เหมือนดั่งแมลงวันไร้หัว แม่ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรแค้นเขานะ แต่ตอนนี้ในใจฉันแค้นเขามากโกรธเขามากจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าเขาทำไมต้องปกปิดฉันไว้ตลอด หรือว่าเขาไม่รักฉันไม่เชื่อใจฉันเลยสักนิดล่ะ?”

โม่ไฉ่เวยได้ยินคำพูด ทันใดนั้นสีหน้าก็ขึงลับลง

“อย่าพูดเหลวไหล!” เธอพูดเสียงต่ำเกลี้ยกล่อมว่า “ความรักของลู่จิ่งเซินที่มีต่อแก คนทั้งหลายล้วนเห็นอยู่นัยน์ตา คนคนหนึ่งจะจริงใจรักอีกคนหนึ่งหรือไม่ แม้ปากไม่พูดแต่ใช้ตาก็สามารถมองออกได้”

“ความรักความผูกพันที่เขามีต่อคุณไม่มีที่ไหนน่าสงสัย เรื่องนี้เขาไม่บอกกับแกก็จะต้องมีสาเหตุของเขาเช่นกัน ถึงยังไงสถานะของหนานกงจิ่นก็พิเศษ อาจจะเพียงแค่เขาไม่อยากให้แกคลุกเคล้าเข้ามาในสภาพวุ่นวายฉากนี้ ไม่อยากให้แกอันตรายเท่านั้น”

“แกต้องเห็นอกเห็นใจเขา อย่าคิดเหลวไหล ยิ่งอย่าให้ตัวเองเกิดความขัดแย้งภายในก่อน ถึงยังไงตอนนี้พวกเราจึงจะเป็นตั๊กแตนข้าวที่อยู่บนเชือกเส้นเดียวกัน ทำไมหนานกงจิ่นต้องพูดสิ่งเหล่านี้กับแกล่ะ? ไม่ใช่ก็อยากจะทำให้พวกแกสามีภรรยาแตกแยกกันเหรอ? แกจงอย่าทำให้แผนร้ายของเขาสำเร็จได้ล่ะ!”

แท้ที่จริงที่ไหนจิ่งหนิงจะไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้ล้วนเป็นแผนร้ายของหนานกงจิ่น เธอก็ไม่ได้โง่เขลาเช่นกัน

แต่อยู่บนโลกใบนี้นะบางเวลาก็เป็นเช่นนี้ เรื่องบางเรื่องทั้งๆที่คุณรู้ว่าเป็นแผนร้าย ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นกับดัก แต่ยังคงควบคุมใจของตนเองให้ไปคิดเหลวไหล จะกระโดดเข้าไปไม่อยู่

เพราะว่าคุณแคร์ไง! หลังจากแคร์แล้วเป็นไปไม่ได้ที่คุณจะเผชิญหน้ากับการหลอกลวงและทรยศแล้วไม่ใส่ใจสักนิด

รักยิ่งลึกก็ยิ่งไม่สามารถอดกลั้นถึงแม้เป็นการหลอกลวงที่กระจิดริดของฝ่ายตรงข้าม

เพราะว่าคุณเข้าใจ ถ้าหากการหลอกลวงเหล่านั้นล้วนเป็นจริง การทำร้ายที่นำมาให้แก่คุณจะเป็นเท่าตัว!

โดยจิตใต้สำนึกทุกคนล้วนจะปกป้องตนเอง จิ่งหนิงก็ไม่ยกเว้น

เธอหลับตาลง ยกแขนขึ้นทั้งสองข้าง ฝังใบหน้าเข้าไปในอ้อมแขนของตัวเอง นั่งอยู่ที่นั่นน้ำตาไหลโดยไร้เสียง

โม่ไฉ่เวยเห็นลักษณะท่าทีของเธอแบบนี้ ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าควรจะปลอบโยนยังไงเช่นกัน

ตัวเธอเองก็ไม่ใช่คนที่ถนัดในการปลอบใจคนอื่นคนหนึ่ง

ถ้าหากเธอถนัดในการปลอบใจคนอื่นจริงๆ ก็ไม่ถึงกับล้วนผ่านไปหลายปีขนาดนี้แล้ว ตนเองยังเพราะว่าเรื่องในตอนต้นปิดใจของตนเองไว้อย่างโหดร้าย ไม่ยอมสัมผัสกับโลกภายนอกอีกเลย

นึกถึงที่นี่ โม่ไฉ่เวยได้แต่ถอนหายใจหนึ่งที ล้วนไม่ได้พูดอะไรอีก