หลังจากกู้ซือเฉียนกับเฉียวฉีฟังจบ ล้วนสั่นสะเทือนอย่างมาก นึกไม่ถึงอยู่บนโลกใบนี้ยังมีเรื่องแบบนี้อีก

กู้ซือเฉียนส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีก ไม่กล้าที่จะเชื่อพูดว่า “เขาเป็นคนที่อยู่มาแล้ว1000ปีจริงๆเหรอ?”

ลู่จิ่งเซินพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก

“แต่ก่อนผมก็ไม่เชื่อว่าอยู่บนโลกใบนี้จะมีเรื่องแบบนี้ แต่เรื่องแบบนี้กลับเกิดขึ้นอยู่ต่อหน้าผม”

“พูดกับพวกคุณตามตรงเถอะ แม้ว่าสถานะภายนอกของผมเป็นประธานของลู่ซื่อกรุ๊ป แต่ตามความจริงผมก็เป็นผู้รับผิดชอบขององค์กรXด้วย”

องค์กรXเหรอ?

พอคำพูดนี้พูดออกไป กู้ซือเฉียนอึ้งชะงักอย่างโหดร้าย

คนอื่นไม่รู้จักองค์กรนั้น เขากลับรู้จักอยู่นะ

ไม่มีสาเหตุอื่น ประเด็นหลักคือเพราะว่าเขาเป็นผู้กุมอำนาจของตระกูลกู้ในตอนนี้

ตระกูลใหญ่ทั้งสี่ในประเทศ แม้เลื่องชื่อว่าต่างคนต่างถนัด ขอบเขตที่ไม่เหมือนกัน แต่มีด้านข้อมูลมากมายกลับร่วมกันอยู่

องค์กรXนี้แม้ว่าพวกเขาไม่เคยเห็นกับตามาก่อนแต่กลับเคยได้ยินเช่นกัน นึกไม่ถึงลู่จิ่งเซินกลับกลายเป็นคนของพวกเขา

ถึงเวลานี้แล้ว อยู่ดีๆเขาก็เข้าใจอะไรได้แล้ว ดังนั้นพูดว่า “ถ้าอย่างนี้คุณตามจับหนานกงจิ่นอยู่ตลอดเหรอ?”

ลู่จิ่งเซินพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก

“ภูมิหลังของแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ผมพูดกับพวกคุณให้ชัดเจนแล้ว สาเหตุที่เขาจะรวบรวมแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ทั้งสิบสองชิ้นให้ครบ ก็เพื่อที่จะประกอบหินพลังงานก้อนนั้นกลับมา ทำให้หญิงสาวที่ชื่อว่าเฉียนเฉียนคนนั้นสามารถตายแล้วเกิดใหม่อีก”

“แต่พวกคุณรู้ไหมว่า ถ้าหากจะทำให้เฉียนเฉียนตายแล้วเกิดใหม่ เขาจะต้องไปสถานที่ไหนที่จะประกอบหินพลังงานก้อนนั้นล่ะ?”

กู้ซือเฉียนกับเฉียวฉีล้วนส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีก

ลู่จิ่งเซินพูดเสียงเข้มว่า “เป็นสถานที่ในตอนต้นที่หินอุกกาบาตตกแห่งนั้น และก็เป็นสถานที่ที่เคยรับรังสีนิวเคลียร์มาก่อนแห่งนั้น”

เป็นอย่างที่คิดไว้ ไม่นานก็มีคนเดินเข้ามาจากข้างนอกจริงๆ

“ตามผมออกไป!”

ชายรูปร่างใหญ่หลายคนลากทั้งสามคนนี้ออกไป พอออกจากประตู ก็ได้เห็นว่ามีคนยืนอยู่ในลานบ้านข้างนอกไม่น้อย และหนานกงจิ่นก็ยืนอยู่สถานที่ที่ไม่ไกลจากหน้าประตู เหมือนกำลังพูดอะไรกับพวกเขาอยู่

เห็นพวกเขาถูกพาออกมา หนานกงจิ่นมีความหมายที่ไม่ชัดเจนยิ้มแล้วยิ้มอีก

“ตอนนี้คนออกมาแล้ว พวกคุณเอาของให้ผมได้แล้วมั้ง”

ปัจจุบันนี้เขาฉีกหน้ากากออกแล้ว จะไม่ปิดบังความทะเยอทะยานที่ตนเองมีต่อแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์อีก

และหลายคนนั้นที่ยืนอยู่ในลานบ้าน มองเห็นลู่จิ่งเซิน สีหน้าเปลี่ยนนิดๆ

ตอนที่กำลังลังเลไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี ลู่จิ่งเซินพูดเสียงเข้มว่า “หนิงหนิงพวกเธอล่ะ?”

หนานกงจิ่นยักคิ้วแล้วยักคิ้วอีก

“ยังไงล่ะ? คุณยังกลัวว่าผมจะได้ของแล้วไม่ปล่อยพวกเธอเหรอ? สิ่งที่ผมอยากได้คือแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ พวกเธออยู่ในมือผมไม่มีประโยชน์อะไร เพียงแค่ผมได้ของ แน่ใจว่าเป็นของจริง ผมย่อมจะปล่อยเธอแน่นอน”

ลู่จิ่งเซินยิ้มเย็นชา

“ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณจะทำตามคำพูด?”

หนานกงจิ่นคิดแล้วคิดอีก ดูเหมือนกำลังจริงจังพิจารณาคำถามของเขา

ผ่านไปสักพัก จึงพูดว่า “ไม่งั้นเอาอย่างนี้ ผมให้คนพาพวกเธอลงมา พวกเรามือหนึ่งส่งคนอีกมือหนึ่งส่งของ แต่สำหรับคนผมย่อมต้องแน่ใจว่าของเป็นจริงหรือปลอมก่อน จึงปล่อยพวกเธอได้ ว่ายังไงล่ะ?”

ลู่จิ่งเซินเงียบไปสักพัก ตอบว่า “ได้”

หนานกงจิ่นสั่งลูกน้องสองที ไม่นาน จิ่งหนิงกับโม่ไฉ่เวยก็ถูกพาลงมาแล้ว

มองเห็นลู่จิ่งเซินอีก สีหน้าของจิ่งหนิงมีความขาวซีดเล็กน้อย

ลู่จิ่งเซินเป็นห่วงจ้องมองเธอ แน่ใจว่าบนกายเธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรนี่จึงโล่งอกไปที

หนานกงจิ่นยื่นมือออกไปอีกครั้ง

“ตอนนี้เอาของให้ผมได้แล้วมั้ง?”