คนที่ล้อมรอบดูความคึกคักมากมายอยู่ข้างๆกลับไม่มีสักคนยอมเข้าไปช่วย

จิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว พูดเสียงต่ำว่า “คนเหล่านี้ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ? แค่ยื่นมือช่วยล้วนไม่ทำเป็นเหรอ?”

เธอพูดอยู่ ก็จะเข้าไปพยุงหญิงชราขึ้นมา

นึกไม่ถึงกลับถูกหัวเหยาดึงไว้ทันที

จิ่งหนิงสงสัยงงงวยจ้องมองไปยังหัวเหยา หัวเหยาบุ้ยปากแล้วบุ้ยปากอีกไปยังที่ไม่ไกลแห่งหนึ่ง ส่งสัญญาณให้เธอดู

จิ่งหนิงเงยหน้ามองไป ก็มองเห็นข้างหน้ามีชายรูปร่างใหญ่โตคนหนึ่งกำลังเดินมายังฝั่งนี้

ทั้งเดินอยู่ ในปากยังทั้งด่าทั้งบ่นพูดอะไรอยู่อีก

หญิงชรามองเห็นเขา ร่างกายสั่นระริกนิดๆหนึ่งที

ผู้ชายเดินมาถึงต่อหน้าหญิงชรา พูดเสียงโมโหว่า “มึงเรียกร้องความเห็นใจอะไรอยู่ที่นี่อีกล่ะ? รู้สึกว่าทำให้กูขายหน้ายังไม่พอเหรอ? มึงคิดว่ามึงออกมาร้องไห้หน่อย เรียกร้องความเห็นใจก็จะมีคนช่วยมึงได้แล้วเหรอ?”

พอเขาพูดคำนี้ออกมา ทันใดนั้นข้างๆมีคนทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว

“เหว่ย ผมว่าหวังหม่าจื่อ ตกลงว่าคุณมีเรื่องอะไรกันแน่ นี่ไม่ว่ายังไงก็เป็นคุณแม่ของคุณ คุณทำอย่างนี้กับเธอได้ยังไงล่ะ?”

“ก็ใช่ ตอนที่เยาว์วัยเลี้ยงดูคุณอย่างเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจนโต ถึงแม้ไม่ใช่ผู้ให้กำเนิด แต่บุญคุณแห่งการเลี้ยงดูอบรมจะใหญ่กว่า บุญคุณแห่งการให้กำเนิดเสมอ คุณมีมโนธรรมหน่อยได้หรือไม่ล่ะ”

เมื่อกี้พวกมวลชนที่มุงดูอยู่ไม่กล้าเข้าไปพยุงหญิงชรา ทันใดนั้นส่งเสียงเอะอะโวยวายขึ้นมา

ชายเยาว์วัยที่ถูกเรียกว่าหวังหม่าจื่อเบิกตาโพลง พูดเสียงโมโหกับมวลชนที่อยู่บริเวณรอบๆว่า “ เรื่องของบ้านกูเกี่ยวเหี้ยอะไรกับพวกมึง? เธอเป็นแม่ของกูก็ไม่ใช่แม่ของพวกมึง พวกมึงมีน้ำใจขนาดนี้รับเธอไปเลี้ยงที่บ้านพวกมึงสิ”

“เอ๊ะ คุณคนนี้ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะ”

“พวกเราทนดูต่อไม่ไหวจริงๆจึงพูดบ้าง คุณชอบฟังก็ฟังคุณไม่ชอบฟังก็แล้วไป”

“เป็นคนไม่มีมโนธรรมขนาดนี้ ระมัดระวังฟ้าจะลงโทษโอ้ว”

ทุกคนล้วนเอ่ยปากอย่างโมโห

มิน่าก่อนหน้านี้หญิงชราล้มลงกับพื้น ล้วนไม่มีคนยอมเข้าไปพยุง

ตอนนี้ดูแล้ว เรื่องนี้โทษคนข้างๆไม่ได้เช่นกัน

ถึงยังไงดูตามสภาพการณ์ที่หญิงชราคุ้มครองบุตรชายบุญธรรมของบ้านตนเอง เธอดูเหมือนเป็นคนที่แยกไม่ออกว่าคนข้างๆมีเจตนาดีหรือเจตนาร้ายเช่นกัน

ไม่แน่ว่าถึงเวลานั้นเรื่องดียังทำไม่สำเร็จ ยังจะหาเหาใส่หัวอีก

ไม่ว่าคนทั่วไปใครคนหนึ่ง ล้วนจะไม่ยินยอมไปทำเรื่องอย่างนี้ล่ะ

ชายวัยกลางคนเห็นหญิงชราพูดอย่างนี้ บนใบหน้าแว็บผ่านความกระหยิ่มยิ้มย่องหนึ่งที

จากนั้นไม่เย็นชาไม่ร้อนใจ พูดว่า “พอแล้ว เรื่องของบ้านกูยังไม่ถึงต้องให้พวกมึงคนเหล่านี้มาพูดแทรก ไม่มีเรื่องอื่นก็รีบกลับไปเถอะ! อย่าให้อับอายขายหน้าอยู่ข้างนอกเลย”

หญิงชราจ้องมองเขาหนึ่งที เปิดริมฝีปากอยากคุยแต่ลังเลสักพัก

สุดท้ายไม่ได้พูดอะไร เอามือจับแขนไว้เดินกะเผลกๆไปยังทิศทางที่จะไปบ้าน

ชายวัยกลางคนนี่จึงตามไป

หัวเหยาถอนหายใจหนึ่งที

“พอแล้ว พวกเราก็เข้าไปด้วยเถอะ”

จิ่งหนิงพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก

ทั้งสองคนเข้าไปในห้างสรรพสินค้า ไม่ได้เอาเรื่องที่แทรกเล็กน้อยเมื่อกี้วางไว้ในใจเลยสักนิด

นานมากที่จิ่งหนิงไม่เคยออกมาช้อปปิ้งผ่อนคลายสักหน่อยแล้ว วันนี้ยากที่จะมีเวลา ทั้งยังช้อปปิ้งด้วยกันกับเพื่อนสนิทที่ดีอีก ก็ไม่อยากมีผลกระทบถึงอารมณ์เช่นกัน

ด้วยเหตุนี้ ทั้งสองคนช้อปปิ้งไปสักพัก ก็ได้ไปร้านเสริมสวยที่อยู่บริเวณใกล้เคียง ทำSPAสักหน่อย

นอนอยู่บนเตียงนวด จิ่งหนิงอยู่ดีๆพูดว่า “เหยาเหยา ครั้งนี้ฉันอยู่ต่างประเทศอยู่ดีๆคิดออกได้เรื่องหนึ่ง”

หัวเหยาหลับตาอยู่ อืม เสียงหนึ่ง ให้สัญญาณว่าตนเองฟังอยู่

จิ่งหนิงถอนหายใจพูดว่า “ชีวิตนั้นสั้นเกินไป ต้องทะนุถนอมคนที่อยู่ต่อหน้าจริงๆ ฉันรู้ว่าความรักความผูกพันของแกกับจี้หลินยวนดีมาก ฉันรู้สึกยินดีมากจริงๆ พวกแกล้วนมีความสุขมาก ไม่ว่าแต่ก่อนพบเจอกับอะไร สุดท้ายล้วนยืนหยัดไว้ได้ แต่ไม่เหมือนอย่างหนานกงจิ่นแบบนั้น สุดท้ายจบอย่างน่าเสียใจ”

หนังตาของหัวเหยากระตุกนิดๆหนึ่งที มุมปากอมยิ้มหนึ่งที

“หนิงหนิง แต่ละคนล้วนมีชะตากรรมของแต่ละคน ชะตากรรม เป็นการตัดสินมาจากนิสัย นิสัยของหนานกงจิ่นก็ตัดสินแล้วว่าเขาจะไม่มีสภาพที่ดี เขาเฉียบขาดมากเกินไปแล้ว ก็เห็นแก่ตัวมากเกินไปแล้วเช่นกัน ไม่ว่าจะอยู่หรือตาย ล้วนไม่เคยเคารพการตัดสินใจของเฉียนเฉียนมาก่อน คุณรู้สึกว่าเขาตั้งใจอยากจะให้เฉียนเฉียนฟื้นคืนชีพ เป็นเพราะว่ารักเธอจริงๆเหรอ?”