แต่พูดตามตรง เขารักเฉียนเฉียนจริงเหรอ เข้าใจเฉียนเฉียนจริงเหรอ?

เขาเคยคิดมาก่อนไหมทำไมถึงสุดท้ายเฉียนเฉียนจะยอมตาย ก็ไม่ยอมกลายเป็นราชินีของเขาล่ะ?

เขาเคยเล่ารายละเอียดที่เขารักเฉียนเฉียนมากมายให้กับแกมาก่อนใช่ไหม แต่เขาย่อมไม่เคยพูดถึงความคิดที่แท้จริงอยู่ในใจของเขาให้แกฟังมาก่อนแน่นอน

จนถึงวันนี้ ตกลงเขารู้ไหมว่าตนเองผิดอยู่ที่ไหนล่ะ? ทั้งรู้หรือไม่ว่าในตอนต้นเฉียนเฉียนทำไมต้องออกจากเขาล่ะ?”

จิ่งหนิงอึ้งชะงักไปหนึ่งที “เขา……”

เธอย้อนคิดอย่างละเอียด ตอนที่ตนเองอยู่กับหนานกงจิ่น เขาเล่าเรื่องอดีตของเขามากมายให้กับตนเองฟังจริงๆ

แต่ดูเหมือนไม่เคยเล่าความคิดที่แท้จริงอยู่ในใจลึกๆของตัวเขาเองมาก่อนจริงๆ

ดังนั้นจุดนี้จิ่งหนิงไม่แน่ใจนะ

หัวเหยาพูดอย่างเย็นชาว่า “เขาน่าจะไม่เคยนึกถึงคำถามนี้มาก่อนล่ะ เนื่องเพราะอยู่ในจิตลึกๆของเขา คำถามนี้ไม่ต้องไปคิดกระทั่งไม่จำเป็นต้องไปเสาะหาคำตอบเลยสักนิด

เนื่องเพราะเขายอมรับโดยปริยายว่าเฉียนเฉียนก็คือเกิดมาเพื่อเขา ตายเพื่อเขามานานแล้ว

และเฉียนเฉียนตายแล้วเรื่องนี้หลุดพ้นจากการจับกุมของเขา ในเวลาเดียวกันอาจจะเป็นไปได้ว่ามีความรู้สึกผิดเล็กน้อย ดังนั้นเขาก็จะสู้สุดชีวิตอยากทำให้เฉียนเฉียนฟื้นคืนชีพ

ถึงแม้แผนการนี้ฟังแล้วจะบ้าคลั่งขนาดนั้นจะเสียสละคนมากมาย จะยิ่งทำยิ่งห่างไกลกับความคิดที่ยืนหยัดไว้ของเฉียนเฉียนก็ไม่เสียดายเช่นกัน

แต่ถ้าหากว่าฉันเป็นเฉียนเฉียน ตอนที่ฉันเห็นลักษณะท่าทีอย่างนี้ของเขา จะไม่ดีใจแน่นอน

เนื่องเพราะความตายของฉันก็คือเพื่อที่จะให้เขาเข้าใจถึงคุณค่าของชีวิตกับความหมายของชีวิต ถ้าหากเขาไม่ทะนุถนอมชีวิตของคนอื่นกับตนเองอย่างนี้เหมือนเดิม งั้นความตายของฉันจะมีความหมายอะไรอีกล่ะ?

ถึงแม้ว่าฉันฟื้นคืนชีพแล้ว ดังนั้นสภาพการณ์ระหว่างพวกเราทั้งสองกับระหว่างพวกเราทั้งสองในหนึ่งพันปีก่อน จะมีความแตกต่างกันอะไรอีกล่ะ?

สิ่งที่ฉันทำทั้งหมดล้วนไม่มีความหมายแล้ว และเขากระทั่งไม่เคยนึกถึงความคิดที่แท้จริงอยู่ในใจฉันคืออะไรมาก่อนเลย? ผู้ชายแบบนี้ แกสามารถพูดได้ว่าเขารักฉันจริงๆเหรอ?”

จิ่งหนิงมึนๆอึ้งชะงักอยู่ที่นั่น เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่องนี้ยังสามารถเจาะลึกขนาดนี้ได้อีก

ผ่านไปสักพัก เธออดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยตนเองยิ้มแล้วยิ้มอีก

อานอานกับจิ้งเจ๋อน้อยแลบลิ้นแล้วแลบลิ้นอีกกับเขา ก็ไม่ได้พัวพันกับจิ่งหนิงต่อไปอีก มือจูงมือก็มัวแต่วิ่งออกไปเลย

จิ่งหนิงยิ้มแล้วยิ้มอีก พูดว่า “คุณมักจะดุขนาดนั้น ระมัดระวังลูกล้วนจะไม่สนิทกันกับคุณแล้ว”

ลู่จิ่งเซิน ฮึ เย็นชาเสียงหนึ่ง เดินถึงข้างกายเธอ หลังจากนั่งลงเอามือข้างหนึ่งวางอยู่บนท้องของเธอ

เอาใจใส่พูดว่า “เป็นยังไงบ้างล่ะ? วันนี้เหน็ดเหนื่อยหรือไม่? เจ้าตัวเล็กทั้งสองนี้ได้ก่อกวนคุณหรือไม่?”

จิ่งหนิงยิ้มอยู่ส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีก “พวกเขาเชื่อฟังมาก ไม่ได้ก่อกวนฉัน”

เพิ่งพูดจบ บนหนังท้องก็นูนขึ้นนิดๆหนึ่งที

มือของลู่จิ่งเซินเนื่องเพราะวางอยู่บนท้องของเธอพอดี ดังนั้นรู้สึกได้ชัดเจนมาก อดไม่ได้ที่จะเบิกตาโพลงอย่างตื่นตะลึง

แม้ว่าเขาไม่ได้เป็นบิดาครั้งแรกแล้ว แต่ได้สัมผัสการขยับตัวของทารกในครรภ์อย่างเห็นได้ชัดแบบนี้จริงๆ ยังเป็นครั้งแรก

จิ่งหนิงก็นึกไม่ถึงการขยับตัวของทารกในครรภ์ในครั้งนี้จะมาได้เร็วขนาดนี้

เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มพูดว่า “ดูสิ พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มาเลย ฉันล้วนสงสัยว่าพวกเขาจะได้ยินพวกเราพูดคุยกันใช่หรือไม่ล่ะ?”

เธอไม่พูดก็ยังดี พอเธอพูดแบบนี้ ลู่จิ่งเซินก็เอาจริงเลย

จ้องมองท้องของเธอ ก็เหมือนเช่นดั่งลูกที่อยู่ข้างในสามารถได้ยินเขาพูดจริงๆ

จริงจังกำชับพูดว่า “พวกแกทั้งสองต้องเป็นเด็กดี อย่าก่อกวนหม่ามี๊ของพวกแก มิฉะนั้นรอพวกแกออกมา ผมก็จะตีก้นน้อยๆของพวกแก รู้หรือไม่?”

จิ่งหนิงถูกเขาหยอกเล่นจนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ในเวลานี้ อานอานกับจิ้งเจ๋อน้อยก็ได้ยินเสียงวิ่งเข้ามาแล้วเช่นกัน

พวกเขาอยากรู้อยากเห็นถามว่า “หม่ามี๊ แด๊ดดี้! น้องชายน้อยกับน้องสาวน้อยจะออกมาแล้วเหรอ?”

จิ่งหนิงถูกพวกเขาหยอกเล่นจนหัวเราะแล้ว พูดว่า “ที่ไหนจะเร็วขนาดนั้น? ตอนนี้เพิ่งห้าเดือนกว่าล่ะ!”

อานอานโตกว่าหน่อยแล้ว ต่อความรู้ทั่วไปเหล่านี้ก็รู้ได้บ้างแล้วเช่นกัน

เธอ “โอ๊ะ” เสียงดังเสียงหนึ่ง

“งั้นยังมีหลายเดือนล่ะ น้องชาย อย่าร้อนใจ พวกน้องชายน้อยกับน้องสาวน้อยไม่ช้าก็เร็วล้วนจะออกมาล่ะ!”

จิ้งเจ๋อน้อยได้ยินคำพูดก็พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีกอย่างจริงจัง