บทที่ 527 ชอบ (2)

เพียงแต่หลังจากได้พูดคุยกัน ก็ทำให้เซวียหนิงเซียงมีความกล้ามากขึ้น

ทั้งโจวเอ้อร์จวงและเจ้าสำนักหลีล้วนแต่เป็นบุรุษมีความสามารถ หากเป็นอีกสิบปียี่สิบปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเซวียหนิงเซียงอาจจะเลือกชายหนุ่มมีกำลังวังชาอย่างโจวเอ้อร์จวง เพียงแต่คนที่อายุมากกว่ากู้เจียวสองปีอย่างนาง ในยามที่ต้องแบกรับภาระมากมายเช่นนี้ จึงเอนเอียงไปทางชายที่เหมือนพ่อย่างเจ้าสำนักหลีมากกว่า

เขาทั้งสุขุมและสงบนิ่ง เขาเอาใจใส่แม้ในเรื่องเล็กน้อย เขาโอบอ้อมกับทุกคน และเขาก็มีเงินด้วย

อีกอย่างโจวเอ้อร์จวงนั้นเป็นน้องชายของสามี เซวียหนิงเซียงไม่อาจก้าวข้ามผ่านคำครหานี้ไปได้

สุดท้ายสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ นางเป็นแม่คน บางครั้งพันธะที่มาฉุดรั้งสตรีคนหนึ่งนั้นไม่ใช่สามีแต่เป็นลูก

โกว่หวาชอบเจ้าสำนักหลี ทึกทักเอาเองว่าเป็นพ่อ คนเป็นแม่อย่างนางจะทำอย่างไรได้

เหล่าฮูหยินหลีแม่ของเจ้าสำหนักหลีเองเอ็นดูเซวียหนิงเซียงและโกวหวาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ว่ากันตามตรงเซวียหนิงเซียงเองก็เหนื่อยแล้วเช่นกัน นางอยากหาชายที่เป็นที่พักพิงอันมั่นคงให้แก่นางได้ไปทั้งชีวิต

ไทเฮาเองก็ยอมรับการตัดสินใจของเซวียหนิงเซียง

บนโลกนี้ใช่ว่าทุกคนจะเด็ดเดี่ยวได้เหมือนกับกู้เจียว กู้เจียวนั้นไม่มีใครเทียบได้เลย

นางไม่เคยหาความปลอดภัยจากผู้ใดทั้งสิ้น เพราะนางนั้นเปี่ยมไปด้วยพลังใจอันแรงกล้า

แต่นั่นย่อมมีราคาที่ต้องแลก ไม่มีใครเกิดมาแล้วเข้มแข็ง แต่เพราะมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นมาเกินไปจนทำให้นางต้องใช้บ่าน้อยๆ นี้แบกรับเอาไว้

เจียวเจียวของนาง แบกรับทุกอย่างไว้ด้วยตนเอง

เซวียนหนิงเซียงไม่จำเป็นต้องเป็นเจียวเจียวคนที่สอง นางใช้ชีวิตของนางอย่างมีความสุขก็เพียงพอแล้ว

นอกจากนี้เซวียหนิงเซียงยังเขียนจดหมายให้กู้เจียวหนึ่งฉบับ จวงไทเฮาเก็บมันไว้กับกระเป๋าเงินเล่นไพ่ของตัวเองตลอด นางยื่นจดหมายนั้นให้กู้เจียว

คราวนี้เซวียหนิงเซียงมิได้เล่าเรื่องสุขกลบเกลื่อนเรื่องทุกข์ เพราะถึงอย่างไรคนของจวงไทเฮาก็รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ต่อให้นางปิดบังก็ไม่มีความหมาย

นางถามเกี่ยวกับจวงไทเฮา ถามว่าเหตุใดจวงไทเฮาถึงได้รู้จักนาง เป็นเพราะเซียวลิ่วหลังได้เป็นจอหงวนคนใหม่จึงมีเส้นสายในเมืองหลวง หรือว่ากู้เจียวกับจวนโหวรู้จักนาง ถึงได้มีคนของไทเฮามาสร้างสถานการณ์

เซวียหนิงเซียงมานึกดูแล้วตนเองก็ไม่เคยรู้จักใครใหญ่โต

“…ยายเฒ่าที่เป็นโรคเรื้อนคนนั้นคงไม่ใช่ไทเฮาหรอกใช่ไหม จะโชคดีเกินไปหน่อยหรือเปล่า เช่นนั้นก็แปลว่าข้าเคยทำอาหารถวายไทเฮาอย่างนั้นหรือ ไทเฮาเคยช่วยเลี้ยงลูกให้ข้าอย่างนั้นหรือ ไม่ใช่แน่นอน… หลุมศพบรรพบุรุษข้าไม่ได้มีควันสีครามพุ่งออกมาสักหน่อย…คงไม่โชคดีขนาดนั้นหรอกกระมัง…”

กู้เจียวคิดในใจก่อนจะหยิบพู่กันขึ้นมาเขียนตอบประโยคหนึ่ง ‘เจ้าลองกลับไปดูหลุมศพบรรพบุรุษเจ้าสิ’

“เจียวเจียว! เจียวเจียว!”

เสี่ยวจิ้งคงถือจดหมายฉบับหนึ่งวิ่งเข้ามา

เดิมทีเขากำลังแปะป้ายกลอนคู่ แต่จู่ๆ ก็เห็นกู้เจียวกำลังอ่านจดหมด ถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองก็มีจดหมายอยู่ฉบับหนึ่ง

เด็กก็เป็นเช่นนี้แหละหนา

“เจียวเจียว พี่หมิงเอ๋อร์ส่งจดหมายมาให้ข้าเป็นฉบับที่สองแล้ว!”

“ให้ข้าอ่านหรือ” กู้เจียวถาม

จดหมายเป็นของส่วนตัว กู้เจียวเองก็ไม่แกะซองจดหมายตามใจชอบเพียงเพราะเสี่ยวจิ้งคงยังเป็นเด็ก

แต่หากเขาอยากจะแบ่งปันกับนาง กู้เจียวก็ยินดีรับไว้

“อื้ม! อยากให้เจียวเจียวอ่าน!” เสี่ยวจิ้งคงพยักหน้าหงึกหงัก

กู้เจียวแกะซองจดหมาย เนื้อหาในจดหมายล้วนแต่ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของเล็กน้อย เสี่ยวจิ้งคงเล่าถึงเรื่องราวน่าสนใจในเรือนและกั๋วจื่อเจียนในจดหมายที่ตอบกลับฉบับก่อนหน้านี้

หมิงเอ๋อร์บอกกับเสี่ยวจิ้งคงว่า เขาเองก็ต้องไปเรียนกั๋วจื่อเจียนเหมือนกัน

เพียงแต่เขานั้นเรียกวิชาวรยุทธ์

กั๋วจื่อเจียนของแคว้นเหลียงกับแคว้นเจานั้นแตกต่างกัน แบ่งเป็นวิชาบู้บุ๋น นั่นเป็นเพราะการสอบขุนนางของแคว้นเหลียงนั้นไม่ได้มีแค่ขุนนางบุ๋นแต่มีขุนนางบู๊ด้วยเช่นกัน

ยามเสี่ยวจิ้งคงอ่านจดหมายฉบับนี้ครั้งแรกยังไม่รู้สึกลึกซึ้งอะไรมากนัก แค่พออ่านพร้อมกับกู้เจียวคราวนี้เขากลับรู้สึกอิจฉาพี่หมิงเอ๋อร์เหลือเกิน

เขาเองก็อยากฝึกวรยุทธ์เหมือนกัน

เขาอยากจะปกป้องเจียวเจียว

สิ่งที่มาพร้อมกับจดหมายฉบับที่สองคือของขวัญตอบแทนบทประพันธ์เพลง ‘เงาตน’ ที่เขาเคยเอ่ยถึงในจดหมายฉบับแรก ด้วยจดหมายนั้นมีนกอินทรีย์บินมาส่ง จึงมาถึงเร็ว ส่วนของขวัญนั้นมาพร้อมกับรถม้าถึงได้ช้าเช่นนี้

อวี้ซินอ๋องและภรรยาเป็นคนเตรียมของขวัญ ล้วนแต่เป็นของเล่นสำหรับเด็กแคว้นเฉินที่ผลิตขึ้นพิเศษนับสิบกว่าชิ้น

นอกจากนี้อวี้ซินอ๋องเฟยยังรู้ว่าเสี่ยวจิ้งคงนั้นฉลาดหลักแหลม กำลังเรียนภาษาต่างแคว้นอยู่ จึงเลือกตำราสิบเล่มที่มีเพียงบัณฑิตชั้นสูงเท่านั้นที่ได้ครอบครองให้กับเขา ทุกเล่มล้วนแต่เหมาะสมกับระดับของเสี่ยวจิ้งคง

เซียวเหิงวางแผนไว้ให้เสี่ยวจิ้งคง เขาเอาวันละนิดวันละหน่อย ทักษะภาษาต่างแคว้นทั้งสามภาษาจึงพัฒนาขึ้นไม่น้อย

เพื่อยืนยันว่าตัวเองนั้นก้าวหน้า เสี่ยวจิ้งคงจึงกระโดดลงจากเก้าอีก เดินเตาะแตะกลับไปที่ห้องแล้วหยิบตำราภาษาต่างประเทศทั้งหลาย “เจียวเจียว ข้าจะท่องให้เจ้าฟังนะ”

จากนั้นเขาไขว้มือไว้ด้านหลัง จากนั้นก็ได้แต่โคลงศีรษะท่องเสียงดัง

….เหมือนกู้เจียวจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว

กู้เจียวจากบ้านไกลเป็นครั้งแรก แต่ก่อนล้วนแต่เป็นเซียวเหิงที่เดินทางไกล ทุกครั้งที่กลับมาเซียวเหิงจะสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในบ้าน ทว่าครั้งเป็นคราวของกู้เจียวที่จะได้สัมผัสความเปลี่ยนแปลงเหล่านั้น

กู้เสี่ยวเป่าเองก็โตแล้ว กู้ซีกับกู้เสี่ยวซุ่นเองก็สูงขึ้น เสี่ยวจิ้งคงผมยาวแล้ว แถมยังท่องกลอนชั้นสูงได้หลายต่อหลายบท…

ความรู้สึกเช่นนั้นช่างแปลกใหม่ไม่น้อย

อาหารเย็นไม่ได้ทำเสร็จรวดเร็วขนาดนั้น แต่พอต้มน้ำจนเดือดแล้ว แม่นางเหยาก็ตะโกนเรียกเด็กๆ มาอาบน้ำ

“รีบอาบน้ำถอดเสื้อผ้าออกไปซัก วันแรกของปีใหม่จะได้ไม่ต้องซักผ้า” แม่นางเหยาเอ่ย

“ข้าอาบก่อน!” เสี่ยวจิ้งคงกลายร่างเป็นหนูน้อยรักการอาบน้ำในพริบตา พลันลืมไปเสียสนิทเลยว่าช่วงสามเดือนที่กู้เจียวไม่อยู่นั้นเขาต่อต้านการอาบน้ำมาเพียงใด!

“เจียวเจียวก็ไปอาบก่อนเถอะ” แม่นางเหยาเอ่ยเสียงอ่อยโยน

“เจ้าค่ะ” กู้เจียวตอบกลับ

น้ำต้มในตอนนี้เพียงพอสำหรับสองคนอาบเท่านั้น คนที่เหลือจึงต้องรออีกรอบหนึ่ง

“พี่เขย ขอบคุณท่านนัก ได้โปรดอาบน้ำให้ข้าด้วย” เสี่ยวจิ้งคงเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู เอ่ยอย่างนอบน้อมกับเซียวเหิงที่กำลังติดแผ่นป้ายกลอนคู่

เซียวเหิงมุมปากกระตุก “เอ๊ะ คราวก่อนเหมือนเจ้าจะไม่ได้พูดเช่นนี้นี่ หากผู้ใดกล้าลากเจ้าไปอาบน้ำ เจ้าจะทำเช่นไรนะ”

หนีออกจากบ้าน

“อะแฮ่ม” เสี่ยวจิ้งคงกระแอมให้โล่งคอ ผายมือยักไหล่ เอ่ยด้วยสีหน้าจนใจ “ทุกคนย่อมเคยมีช่วงวัยคึกคะนองอยู่แล้ว”

เซียวเหิง “…”

เซียวเหิงพาเสี่ยวจิ้งคงอาบน้ำที่ห้องฝั่งตะวันตก

ถ่านไฟในห้องตะวันตกนั้นเผาไหม้ลุกโชน ไม่หนาวเลยสักนิด

กู้เจียวเองก็ไปอาบน้ำเช่นกัน

นางเพิ่งรู้ว่าที่เรือนมีถังไม้ใบใหม่เพิ่มขึ้นมา ทั้งใหญ่ทั้งลึก ยามนั่งลงไปสามารถแช่น้ำได้ทั้งตัว

ฟู่ว์

สบายดียิ่งนัก

ปลายเท้าน้อยของน้ำสะบัดตีน้ำขึ้นลง

ตีได้ครู่หนึ่งก็พลันนึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้

นางกลับมาโดยไม่มีบาดแผลเลย เช่นนั้นก็แปลว่าทวงสัญญาจากสามีได้แล้วสินะ

…

เซียวเหิงเดินออกมาจากห้องฝั่งตะวันตก ก็เห็นกู้เจียวที่อาบน้ำสระผมเสร็จแล้ว สวมเสื้อผ้าอบอุ่นนั่งอยู่กลางห้องโถง

เซียวเหิงตกใจเล็กน้อย “เหตุใดถึงเสร็จแล้วนัก”

เสี่ยวจิ้งคงยังเล่นน้ำในอ่างอยู่เลย เพราะน้ำเริ่มเย็นแล้ว เขาถึงต้องเดินไปตักน้ำเดือดมาอีกสักถังให้เสี่ยวจิ้งคง

ดวงตากลมโตคู่นั้นของกู้เจียวมองเขาเป็นประกาย

จวงไทเฮากินข้าวเหนียวเคลือบน้ำตาลแดงอยู่ในครัว ฮ่องเต้เองก็ตามติดแจ ภายในห้องโถงจึงเหลือเพียงกู้เจียวคนเดียว

ท้องฟ้าเริ่มสลัว ทว่าดวงตาของกู้เจียวนั้นเปล่งประกาย ดึงดูดจนไม่อาจละสายตาได้

“เหตุใด…เหตุใดถึงมองข้าเช่นนั้น” เซียวเหิงถาม

“ข้าไม่ได้บาดเจ็บ” กู้เจียวเอ่ย

“อืม ข้ารู้” เซียวเหิงพยักหน้า

ว่าจบเขาก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง แววตาพลันตื่นตระหนก แพขนตากะพริบถี่รัว ใบหน้าก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา

กู้เจียวเท้าแก้มด้วยสองมือมองเขา แววตาน้อยนั้นกำลังเฝ้าคอยอย่างไม่ปกปิด