“น—นี่เธอ—!?”

 

ในช่วงเย็นของวันที่พวกนากาไปสอบเข้าโรงเรียนรีมินัสกันนั้น อารอนที่ได้พบตัวเด็กนักเรียนหญิงที่ชื่อซึบากิได้ร้องออกมาอย่างตกตะลึงและพุ่งเข้าไปจับไหล่ของเด็กสาวเอาไว้อย่างรวดเร็วชนิดที่ว่าไม่เหลือมาดของนายแพทย์หนุ่มผู้เงียบขรึมเลยแม้แต่น้อยจนทำให้เด็กสาวหูแมวผมสีดำที่ชื่อซึบากินั้นสะดุ้งตกใจจนเผลอเดินถอยไปสองสามก้าว

 

แต่ว่าหลังจากนั้นอารอนก็กลับนิ่งค้างไปเป็นเวลานานจนทำให้ซึบากินั้นได้แต่พูดถามขึ้นมาอย่างสับสน

 

“อ—อาจารย์คะ?”

 

‘นี่เธอไปทำอะไรเข้าอีกหรือเปล่าเนี่ยซึบากิ?’

 

ในขณะที่อารอนยังคงนิ่งค้างไปอยู่นั้นเอง อยู่ๆ ในหัวของซึบากิก็ได้มีเสียงของเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่งดังขึ้นมา ซึ่งซึบากิก็ได้พยายามเหลือบมองดาบสีม่วงขนาดใหญ่ที่ถูกโซ่พันเอาไว้ของเธอและนึกคำพูดตอบกลับไปในทันที

 

‘ฉ—ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย! ว่าแต่อาจารย์ประจำห้องพยาบาลคนใหม่ที่เขาว่ากันคือผู้ชายคนนี้น่ะหรอเมย์?’

 

‘จ้าๆ~ ว่าแต่ความคิดของเธอติดๆ ขัดๆ ตั้งแต่ตอนเข้าห้องมาแล้วนะซึบากิ? เป็นอะไรหรือเปล่า? ประหม่าหรอ? ตกใจหรอ? หรือว่ากำลังอายอยู่กันแน่นะ~?’

 

ดาบที่ชื่อว่าเมย์นั้นไม่ได้สนใจคำถามของซึบากิเลยแม้แต่น้อยและได้ส่งคำถามกลับมาด้วยน้ำเสียงล้อเลียน จนทำให้ซึบากิต้องรีบส่งความคิดตอบกลับอีกฝ่ายไปอย่างรวดเร็ว

 

‘ป—เปล่าสักหน่อย! ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ!!’

 

ซึ่งถึงแม้ว่าซึบากิจะตอบดาบของเธอกลับไปแบบนั้น แต่ว่าตัวของเธอที่ถูกอารอนจับไหล่เอาไว้ก็มีท่าทีประหม่าปนลังเลตามที่เมย์ล้อเลียนอยู่จริงๆ ทำให้ซึบากิต้องรีบพูดเรียกสติอาจารย์ห้องพยาบาลตรงหน้าขึ้นมาเพื่อที่เขาจะได้ยอมปล่อยตัวเธอสักที

 

“อ—อาจารย์คะ…? เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

 

“อ— ฮะแฮ่ม—ป–เปล่าครับ…ขอโทษที… เธอคงจะเป็นนักเรียนชื่อซึบากิที่เอริซาเบธพูดถึงงั้นสินะครับ…?”

 

อารอนที่ถูกซึบากิโบกมือเรียกนั้นได้สะดุ้งไปเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะรีบปล่อยตัวของเด็กสาวหูแมวผมดำ และเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของเขาพลางพยายามจัดแจงเสื้อผ้าของตนที่ดูเรียบร้อยอยู่แล้วให้ดูเรียบร้อยขึ้นไปอีก

 

ส่วนทางด้านซึบากิที่เผลอสบตากับอารอนไปในจังหวะเมื่อสักครู่นั้นก็หน้าแดงเล็กน้อย และรีบตอบอารอนกลับไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ก่อนที่เธอจะเริ่มเถียงกับคำล้อเลียนของดาบของเธอในใจ

 

“ช—ใช่แล้วค่ะ! อ—-อาจารย์เอริซาเบธบอกให้หนูมาพบกับอาจารย์อารอนที่นี่น่ะค่ะ!”

 

‘ซึบากิหน้าแดงด้วยล่ะ~ กำลังอายอยู่จริงๆ ด้วยสินะ~?’

 

‘ม—ไม่ใช่สักหน่อย!! ทำไมฉันจะต้องอายด้วยล่ะ!!’

 

อารอนที่พยายามจัดแจงเสื้อผ้าของตนให้ดูเรียบร้อยจนไม่รู้จะจัดยังไงแล้วนั้นได้เหลือบไปเห็นถ้วยกาแฟที่เขาวางทิ้งไว้บนโต๊ะเข้าพอดี ทำให้เขาที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเด็กสาวหูแมวผมดำดีนั้นได้แต่เอ่ยปากชวนเธอดื่มกาแฟออกมา

 

“กาแฟหน่อยมั้ยครับ?”

 

“ค—ค่ะ!”

 

ทันทีที่เมย์ได้ยินซึบากิพูดตอบอารอนไปแบบนั้น เธอก็ร้องออกมาอย่างตกใจและรีบส่งเสียงเตือนเข้าไปในหัวเพื่อนสาวหูแมวของเธอในทันที

 

‘เดี๋ยวสิซึบากิ! เธอไม่ชอบกินของขมๆ นั่นไม่ใช่หรอ!?’

 

‘อ่ะ…แต่ฉันตอบตกลงไปแล้ว…’

 

‘เธอก็รีบปฏิเสธเขาไปก่อนสิ!’

 

‘น—นั่นสินะ!’

 

ถึงแม้ว่าทั้งสองสาวจะตกลงกันในใจเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าจะปฏิเสธกาแฟของอารอนไป แต่ว่าอารอนนั้นก็ไม่ได้รับรู้ถึงการสนทนาที่เกิดขึ้นในหัวของซึบากิเลยแม้แต่น้อย และเมื่อเป็นแบบนั้นซึบากิจึงต้องรีบเอ่ยปากบอกเขาขึ้นมา

 

“อ–อาจารย์คะ! คือว่า—”

 

“หื้ม…? ว่าไง…?”

 

ในขณะที่ซึบากิกำลังจะบอกให้เขาหยุดชงกาแฟนั้นเองเธอก็ได้ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นปริมาณส่วนผสมที่อารอนเตรียมเอาไว้ซึ่งมันคุ้นตาเธออย่างบอกไม่ถูกถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยชงกาแฟมาก่อนเลยก็ตาม

 

โดยในมือของอารอนนั้นมีน้ำตาลหนึ่งช้อนพูนกับโถเหยือกนมอันเล็กๆ แล้วก็กาแฟปริมาณเพียงเล็กน้อยในแก้วสีขาว และเมื่อซึบากิเห็นแบบนั้นเธอก็ได้ยั้งคำพูดของตัวเองไปโดยไม่รู้ตัว

 

“ป—เปล่าค่ะ… ไม่มีอะไรค่ะ…”

 

‘นี่! ถ้ารีบไม่บอกปัดไปเดี๋ยวก็ได้กินกาแฟขมๆ หรอกนะ!’

 

‘…..’

 

ในคราวนี้ซึบากินั้นไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนในดาบของเธอกลับไป โดยเธอได้เดินไปเลื่อนเก้าอี้มานั่งรอกาแฟจากอารอนอย่างสงบเรียบร้อย

 

และหลังจากที่อารอนได้คนส่วนผสมทั้งหมดให้เข้ากันเรียบร้อยแล้ว เขาก็ได้เลื่อนมันให้กับนักเรียนสาวหูแมวผมสีดำที่นั่งรออยู่ข้างๆ

 

“อ่ะนี่…”

 

‘จะกินจริงๆ หรอซึบากิ? เธอเกลียดของขมๆ ไม่ใช่หรอ?’

 

‘อืม… แค่กะจะลองดูนิดหน่อยน่ะ…’

 

หลังจากที่ซึบากิได้นึกคำพูดตอบกลับเมย์ไปแล้ว เธอก็เอื้อมมือไปหยิบแก้วกาแฟที่ดึงดูดใจเธออย่างน่าประหลาดนั้นขึ้นมาลองจิบดูเล็กน้อย

 

และทันทีที่ลิ้นของซึบากิได้สัมผัสกับของเหลวสีครีมในถ้วยนั้นเธอก็เผลอหลุดปากออกมาด้วยความประหลาดใจ

 

“หวาน…?”

 

‘หะ จริงหรอ?’

 

“อ่ะ— เธอไม่ชอบกินหวานๆ หรือเปล่า…? พอดีฉันเผลอผสมไปตามความเคยชินน่ะ…ขอโทษทีนะ… เดี๋ยวฉันชงให้ใหม่ละกัน…”

 

อารอนที่ได้ยินคำพูดของเด็กสาวตรงหน้านั้นได้รีบพูดขอโทษขึ้นมาในทันที เพราะเขาเองก็ไม่รู้ตัวเช่นเดียวกันว่าเผลอผสมกาแฟแก้วนั้นไปตามความเคยชิน พร้อมกับยื่นมือออกไปพยายามที่จะคว้าถ้วยกาแฟของเด็กสาวเพื่อนำมันไปเททิ้งและชงให้ใหม่

 

แต่ว่าซึบากินั้นก็กลับรีบจับถ้วยกาแฟของเธอไว้ด้วยสองมือและเลื่อนหนีมือของอารอนไป

 

“ม—ไม่เป็นไรค่ะ! พอดีว่าหนูก็ชอบกินของหวานๆ มากกว่าเหมือนกัน…”

 

“งั้นเองหรอ…”

 

“…!?”

 

ซึ่งอารอนที่ได้เห็นท่าทางและคำพูดของเด็กสาวนั้นก็เผลอเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยโดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว

 

แต่ว่ารอยยิ้มที่อารอนส่งให้กับเด็กสาวที่เพิ่งจะเคยเจอกันเป็นครั้งแรกนั้นกลับดูอบอุ่นและอ่อนโยนยิ่งกว่าในตอนที่เขาอยู่กับนากาและพรีมูล่าหรือในตอนที่เขาอยู่กับนางพยาบาลผมบลอนด์เสียอีก

 

และเมื่อซึบากิได้เห็นรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยนนั้นใบหน้าของเธอก็แดงก่ำขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ จนทำให้เธอต้องรีบยกถ้วยกาแฟหวานๆ ในมือขึ้นมากระดกเพื่อที่จะซ่อนใบหน้าของตนจากชายหนุ่มเบื้องหน้า

 

“ฮ่า…!”

 

“ถ้าเธอชอบก็ดีแล้วล่ะ…”

 

“ค—ค่ะ…!”

 

ซึบากิรีบพูดตอบอารอนกลับไปก่อนที่จะก้มหน้าลงเพื่อที่จะได้ไม่เผลอสบตากับชายหนุ่มร่างเล็กอีก ในขณะที่อารอนนั้นก็หยิบถ้วยกาแฟสีดำเข้มของเขาขึ้นมาจิบและเอ่ยปากถามซึบากิขึ้นมา

 

“ว่าแต่เอริซาเบธเขาบอกหรือเปล่าว่าให้เธอมาหาฉันทำไมน่ะ…?”

 

“ม—ไม่ได้บอกนะคะ อาจารย์เอริเขาบอกแค่ว่าให้หนูมารายงานตัวกับอาจารย์ประจำห้องพยาบาลคนใหม่น่ะค่ะ”

 

“งั้นหรอ…”

 

ในระหว่างที่ซึบากิกำลังพูดตอบอารอนกลับไปนั้นเอง หางแมวของซึบากิก็ได้ส่ายไปมาเป็นจังหวะช้าๆ ราวกับว่าเธอกำลังดีใจอยู่และหูแมวบนหัวของเธอนั้นก็กำลังกระดิกไปมาเล็กน้อยด้วยเช่นกันจนทำให้เมย์ได้ส่งเสียงแซวขึ้นมาในหัวเธออีกครั้ง

 

‘นี่ๆ หูกับหางน่ะ หูกับหาง~~’

 

‘!!’

 

ทันทีที่ได้ยิงเสียงของเมย์ดังขึ้นมาในหัว ซึบากิก็รีบเอาหางแมวของเธอไปพันเอาไว้กับขาเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่เพื่อที่จะให้มันหยุดขยับไปมาในทันที แต่ถึงแม้ว่าจะทำแบบนั้นแล้วก็ตาม หูแมวบนหัวของเธอก็ยังคงกระดิกไปมาเล็กน้อยอยู่ดี

 

‘เธอตาฝาดไปเองต่างหาก!’

 

‘เห~ แล้วหูล่ะ~~’

 

ซึบากิที่ได้ยินเมย์ไม่ยอมหยุดส่งความคิดหยอกล้อเธอมาสักทีก็หน้าแดงเล็กน้อย แต่ว่าก่อนที่เธอจะได้ส่งความคิดเถียงกลับไป อารอนก็ได้เอ่ยปากพูดขึ้นมาอีกครั้งซะก่อน

 

“ถ้าไม่ได้บอกอะไรเอาไว้งั้นก็น่าจะให้เธอมาทำความรู้จักกับฉันเฉยๆ ล่ะมั้ง… แล้วนี่เธอมีปัญหาด้านร่างกายหรือว่าอะไรแบบนั้นเป็นพิเศษหรือเปล่าล่ะเอริซาเบธถึงสั่งให้มาแนะนำตัวแบบนี้น่ะ…?”

 

“เอ๋ะ? ไม่มีนะคะ ปกติถ้าไม่มีธุระอะไรหนูก็ไม่จำเป็นต้องมาห้องพยาบาลอยู่แล้วล่ะค่ะ…”

 

‘ใช่ๆ แถมบางทียังแข็งแรงเกินไปจนน่าปวดหัวเลยล่ะ!’

 

‘เงียบไปเลยนะเมย์!’

 

“งั้นหรอ… ถ้างั้นก็ดีแล้วล่ะ…”

 

ในขณะที่ทั้งสองสาวกำลังจะเริ่มเถียงกันในหัวอีกครั้งนั้นเอง อารอนก็ได้พูดขึ้นมาพร้อมๆ กับที่เขาได้หันไปมองทางหน้าต่างทางฝั่งนอกอาคารเรียนที่เผยให้เห็นสนามหญ้าที่เริ่มจะถูกย้อมด้วยสีแดงของยามเย็น

 

“พระอาทิตย์เริ่มจะตกแล้วสิ… เอาเป็นว่าพวกเธอกลับไปพักผ่อนกันได้แล้วล่ะ… แล้วก็ทั้งๆ ที่ยังไม่เปิดภาคเรียนแท้ๆ แต่พวกเธอก็ยังอุตส่าห์มาหาฉันตามที่เอริซาเบธบอกแบบนี้… ขอบใจมากนะ…”

 

“ม—ไม่เป็นไรหรอกค่ะ! อาจารย์ไม่ต้องขอบคุณหนูแบบนั้นก็ได้…”

 

ซึบากิรีบตอบอารอนที่หยิบถ้วยกาแฟทั้งสองถ้วยไปล้างทำความสะอาดที่อ่างล้างจานกลับไป ก่อนที่เธอจะลุกยืนขึ้นและเอ่ยปากขอตัวออกมา

 

“ถ—ถ้างั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ อาจารย์อารอน…”

 

“อื้อ…ไปดีมาดีนะ… แล้วถ้าเกิดมีธุระอะไรกับฉันล่ะก็น่าจะหาตัวฉันได้ที่ในห้องนี้นี่แหล่ะ…”

 

“ค…ค่ะ!”

 

เมื่อได้ยินแบบนั้นซึบากิก็ค้อมหัวให้อารอนไปอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะรีบเดินออกจากห้องพยาบาลไปทางประตูฝั่งสนามหญ้าในทันที

 

และเมื่อเด็กสาวหูแมวผมสีดำเดินออกไปจากห้องพยาบาลได้สักพักหนึ่งแล้ว อารอนก็หยุดมือของตนที่กำลังทำเป็นล้างถ้วยอยู่ลง ก่อนที่ตัวของเขาจะนิ่งไปสักพักและสั่นสะท้านอย่างรุนแรงพร้อมกับส่งเสียงสะอึกสะอื้นออกมา

 

“ฮึก…”

 

หลังจากนั้ยอารอนก็ได้ซุกหน้าลงกับเคาน์เตอร์ที่อยู่ข้างๆ กันพร้อมกับทุบกำปั้นของเขาเข้าใส่มันเต็มแรง

 

ปึ้ง!!

 

“ทำไม…!!”

 

ปึ้ง!!

 

“ฮึก…”

 

น้ำตาของชายหนุ่มร่างเล็กไหลออกมาพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ฟังดูเหมือนกับจะขาดใจ ก่อนที่เขาจะออกแรงทุบไปที่เคาน์เตอร์นั้นอีกครั้งอย่างรุนแรง

 

ปึ้ง!!

 

“ทั้งๆ ที่ทำใจได้แล้วแท้ๆ …แต่ทำไม…”

 

อารอนที่กำลังร้องไห้นั้นได้พูดพึมพำขึ้นมาเบาๆ จนแทบจะจับใจความไม่ได้พร้อมๆ กับที่เขาได้กำมือแน่นจนเล็บของตนจิกเข้าไปในเนื้อทำให้มีเลือดหยดเล็กๆ ไหลซึมไปตามฝ่ามือและทุบมันลงกับเคาน์เตอร์อีกครั้งหนึ่ง

 

ปึ้ง!!!

 

ก่อนที่เขาจะพลิกตัวกลับและค่อยๆ ทรุดตัวลงไปนั่งซุกหน้ากับเข่าของตัวเองอยู่กับพื้นพร้อมกับกัดฟันพูดชื่อของหญิงสาวคนหนึ่งขึ้นมาเบาๆ

 

“ฮึก…คาเมเรีย…”

 

 

‘ท่าทางของเธอมันแปลกไปจริงๆ นะเนี่ย’

 

ในขณะเดียวกันนั้นทางด้านซึบากิที่กำลังเดินอยู่บนทางเดินข้างสนามหญ้าก็กำลังปวดหัวกับเสียงของเมย์ที่ยังคงส่งความคิดหยอกล้อไม่เลิกสักทีอยู่จนทำให้เธอเลิกคิดที่จะตอบอะไรกลับไปแล้ว

 

และเมื่อเมย์เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมตอบอะไรกลับมาสักที เธอจึงได้ตัดสินใจที่จะทำให้ดาบสีม่วงของซึบากิเรืองแสงออกมาเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะพุ่งออกมาจากตัวดาบและลอยไปเกาะไหล่ของซึบากิกำลังที่พยายามปรับสีหน้าของตนให้กลับเป็นปกติอยู่

 

โดยร่างของเมย์ที่พุ่งออกมาจากตัวดาบนั้นเป็นเด็กสาวที่มีเส้นผมสีขาวสะอาดที่ถูกมัดไว้เป็นทรงทวินเทลยาวสลวย และบริเวณศีรษะของเธอก็มีเขาสีขาวที่มีลวดลายสีแดงเล็กน้อยยื่นหักงอและโค้งไปทางด้านหลังโดยมีเครื่องประดับที่เหมือนว่าจะเป็นเชือกมัดเอาไว้ระหว่างเขาทั้งสองข้าง

 

ซึ่งการแต่งตัวของเมย์นั้นเป็นชุดเดรสสีขาวชิ้นเดียวและสวมเสื้อแจ็คเก็ตสีม่วงเข้มประดับขอบสีดำกับผ้าพันคอสีม่วงอ่อน แตกต่างกับชุดนักเรียนของโรงเรียนรีมินัสที่ซึบากิใส่อยู่อย่างสิ้นเชิง

 

ส่วนซึบากิที่เห็นว่าเมย์ปรากฏตัวออกมาจากดาบสีม่วงเล่มใหญ่นั้นแล้วอีกทั้งรอบกายของเธอก็ไม่มีนักเรียนคนอื่นอยู่อีกจึงได้เอ่ยปากพูดกับอีกฝ่ายไปตรงๆ

 

“พ—พูดอะไรของเธอน่ะเมย์! ฉันไม่ได้ทำตัวแปลกไป อะไร ตรงไหน สักหน่อย!! แล้วฉันก็บอกตั้งหลายรอบแล้วไม่ใช่หรือไงว่าเวลาฉันคุยกับคนอื่นอยู่อย่าส่งเสียงแทรกขึ้นมาน่ะ!”

 

“เห~ แต่ไม่ใช่ว่าคนอื่นก็ไม่ได้ยินที่ฉันพูดกับเธอด้วยวิธีนั้นอยู่แล้วหรอกหรอ?”

 

เมื่อซึบากิได้ยินเมย์พูดแก้ตัวขึ้นมาแบบนั้น เธอก็รีบตอบกลับไปพร้อมกับยื่นมือไปดึงแก้มเพื่อนสาวของเธอไปมาอย่างมันมือ

 

“มันก็ใช่นั่นแหล่ะ… แต่ว่าถ้าเกิดฉันเผลอหลุดคำพูดที่คิดจะตอบเธอออกไปให้คนอื่นได้ยินขึ้นมาพวกเขาก็จะคิดว่าฉันเป็นคนประหลาดๆ ไม่ใช่หรือไงน่ะ!?”

 

“โอ๊ยๆ รู้แล้วๆ วันหลังจะไม่กวนแล้วก็ได้”

 

“รอบก่อนก่อนเธอก็พูดแบบนี้ไม่ใช่หรอหะ!?”

 

“โธ่เอ๊ย~ ก็ถ้าไม่ให้พูดกับเธอแล้วจะให้ฉันไปพูดกับใครที่ไหนกันล่ะ”

 

ซึบากิที่ได้ยินคำตอบจากเมย์นั้นก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มอ่อนๆ ออกมา เพราะเธอเองก็รู้ดีกว่ามีเธอเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่สามารถรับรู้ตัวตนของอีกฝ่ายได้ จนทำให้การที่เมย์พยายามจะมีส่วนร่วมกับเธอในทุกจังหวะนั้นแทบจะเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว

 

“เอาเถอะ ถ้าแค่เงียบไปสักพักระหว่างคุยกันอยู่คนอื่นเขาก็คงไม่ถึงขั้นมองว่าฉันเป็นคนแปลกๆ หรอก”

 

“ใช่มั้ยล่ะ เพราะงั้นก็ช่วยเลิกดึงแก้มฉันได้แล้ว~!”

 

เมื่อได้ยินแบบนั้นเมย์ก็จับมือของซึบากิออกจากแก้มของเธอก่อนที่จะลอยไปเกาะไหล่อีกข้างของซึบากิและพูดขึ้นมาอีกครั้ง

 

“แต่จะว่าไปถ้าจะให้พูดถึงคนแปลกๆ ฉันว่าอาจารย์ห้องพยาบาลคนใหม่ที่ชื่ออารอนนั่นแปลกกว่าตั้งเยอะนะ~ ไม่สิ ฉันว่าตั้งแต่ที่เธอเข้าไปในห้องนั้นเธอก็ทำตัวแปลกๆ เหมือนกันด้วยล่ะ~”

 

“!?”

 

“แล้วไหนจะมีเรื่องที่ว่าเขาผสมกาแฟนั่นออกมาได้ถูกใจเธออีกต่างหาก ปกติขอแค่เป็นกาแฟเธอก็ไม่แตะมันเลยไม่ใช่หรือไงน่ะ”

 

ทันทีที่มีชื่อของอารอนหลุดออกมาจากปากของเมย์นั้น ซึบากิที่ถูกเมย์เกาะไหล่อยู่ก็หน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที ก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะริมฝีปากของตนและนิ่งเงียบไป และเมื่อเมย์สังเกตเห็นท่าทีของอีกฝ่ายเข้า เธอก็เอ่ยปากหยอกล้ออีกฝ่ายขึ้นมาอีกครั้ง

 

“เอ๋~ ทำท่าแบบนี้อย่าบอกนะว่าที่เธอถูกใจมันไม่ใช่กาแฟแก้วนั้นแต่ว่าเป็นอาจารย์อารอนคนนั้นน่ะ~!!”

 

“ป—เปล่าซะหน่อย! ใครถูกใจอะไรกัน! ไม่มีทั้งนั้นแหละ!!”

 

ซึบากิรีบพูดตอบกลับออกมาอย่างร้อนรนก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าของเธอเดินออกไปในทันที จนทำให้เมย์ที่ไม่ทันตั้งตัวนั้นเผลอปล่อยมือออกจากไหล่ของซึบากิและถูกทิ้งไว้ด้านหลัง

 

ซึ่งเมย์ที่เห็นซึบากิก้มหน้างุดและรีบเดินหนีไปแบบนั้นก็รีบลอยตัวตามไป แต่ว่าความเร็วในการลอยตัวของเธอนั้นไม่สามารถตามหญิงสาวที่กำลังเขินอายได้ทันเลยแม้แต่น้อยทำให้ร่างของทั้งสองคนค่อยๆ แยกห่างจากกันมากขึ้นเรื่อยๆ

 

“อ้ะ… เดี๋ยวสิๆ เดินช้าๆ หน่อยสิ นี่ซึบากิ~!”

 

และเมื่อทั้งสองคนอยู่ห่างจากกันได้ระยะหนึ่ง อยู่ดีๆ ความเร็วในการลอยตัวของเมย์ก็ได้เพิ่มขึ้นจนเร็วเทียบเท่ากับซึบากิ แต่ว่าท่าทางประหลาดๆ ของเมย์ที่ลอยตัวอยู่นั้นกลับดูเหมือนว่าเธอกำลังถูกกำแพงที่มองไม่เห็นดันเอาไว้จากทางด้านหลังเพื่อไม่ให้ร่างของเธอออกห่างจากตัวซึบากิซะมากกว่า และเมื่อเป็นแบบนั้นก็ทำให้เมย์ต้องรีบร้องโวยวายออกมาในทันที

 

“ซึบากิหยุดวิ่งเดี๋ยวนี้เลยนะ~~”

 

เมื่อซึบากิได้ยิงเสียงของเมย์ร้องโวยวายแบบนั้นเธอจึงได้ชะลอฝีเท้าลงเพื่อรออีกฝ่ายลอยเข้ามาใกล้ และในคราวนี้เมย์นั้นก็ตัดสินใจที่จะขึ้นไปเท้าคางอยู่บนหัวของอีกฝ่ายแทนพร้อมกับพูดหยอกล้อขึ้นมาอีกครั้ง

 

“นี่ๆ ไม่มีอะไรหรือว่าใครที่ถูกใจในห้องนั้นจริงๆ หรอซึบากิ~”

 

“ก็บอกว่าไม่มีไง!”

 

“จริงหรอ~”

 

“ก็จริงน่ะสิ!”

 

ซึ่งซึบากินั้นก็ได้บอกปัดคำถามของเมย์ที่ยังคงยิงถามมาเรื่อยๆ ไปทั้งหมด จนกระทั่งทั้งสองเดินคนมาใกล้บริเวณประตูโรงเรียนและเริ่มเห็นผู้คนเดินไปมาอยู่ที่ด้านนอก เมย์จึงได้ตัดสินใจที่จะลอยกลับเข้าไปในดาบที่ซึบากิสะพายไว้อีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังส่งเสียงล้อเลียนเข้าไปในหัวของซึบากิเรื่อยๆ อยู่ดี

 

“ก็บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิ….โถ่…”