I Became Friends with the Second Cutest Girl in My Class 15 – ความบังเอิญ
บทที่ 15 – ความบังเอิญ
ผมสังหรใจไม่ดีตั้งแต่ที่เราเลือกเล่นเกมแข่งม้าเป็นเกมแรก แต่หลังจากที่ผ่านมันมาได้ พวกเราก็เลือกที่จะเล่นสนุกไปกับเกมที่ไม่เกี่ยวข้องกับการพนัน
“อาซานางิ จัดการซอมบี้ตัวนั้นด้วยนะ”
“เอ๋?! มาบอกกันตอนนี้เนี้ยนะ… หน่อย หมอนี้… โอรา! โอรา! โอรา!…!”
ตอนนี้ผมกำลังเล่นเกมยิงซอมบี้อยู่กับอาซานางิ มันค่อนข้างง่ายเพราะผมคุ้นเคยกับเกมประเภทนี้ดีอยู่แล้ว
เพราะการควบคุมมันแตกต่างจากคอนโทรลเลอร์ทั่วไป ตอนแรกผมยังเล่นได้ไม่ค่อยดีเนื่องจากยังไม่ชินกับการบังคับตัวละคร แต่พอเริ่มชินกับมันแล้ว ผมก็สามารถจะจัดการกับศัตรูได้โดยที่พลังชีวิตไม่ลดเลยสักนิด
เล่นด้วยจอยปืนก็สนุกเกินคาดแฮะ
“อืม…ได้อันดับสองเหรอเนี่ย? น่าเสียดายจัง ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพราะตอนแรกๆยังไม่ค่อยชิน เลยเล่นพลาดทำให้เสียคะแนนไปสินะ?”
“ไม่ ไม่ ไม่ นี่เป็นครั้งแรกที่นายเล่นไม่ใช่เหรอ? แค่เข้าไปอันดับได้นั่นก็สุดยอดแล้ว ปกติตอนที่เล่นกับคนอื่น ฉันตายก่อนที่จะเจอบอสด้วยซ้ำ”
“อาซานางิ…ขอเล่นอีกตานะ”
“อืม…ก็ได้ ตามใจนายแล้วกัน”
เดิมทีผมตั้งใจว่าจะเล่นแค่รอบเดียว แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนเครื่องเริ่มจะร้อนแล้ว ผมเลยตัดสินใจว่าจะลองเล่นอีกรอบ
ถึงมันจะเป็นแค่เกม แต่ถ้าผมเลือกที่จะทำอะไรแล้วล่ะก็…ด้วยนิสัยของผม…ผมก็จะทำมันอย่างจริงจัง
“นี่…มาเอฮาระ”
“ว่าไง?”
“นายสนุกรึป่าว?”
“อืม ก็พอได้อยู่…แล้วอาซานางิล่ะ?”
“อืม ก็พอได้อยู่”
อาซานางิเลียนแบบน้ำเสียงของผม พร้อมกับมองมาที่ผม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ห้ามลอกเลียนแบบเฟ้ย!”
“ไม่ได้เลียนแบบซะหน่อย ฉันแค่พูดความจริงนะ เอ่าล่ะ ศัตรูมาแล้วนะ”
เธอพูดจบ ก็ยกจอยปืนขึ้นและเล็งไปที่หน้าจอ
“เฮ้อ…”
ตอนแรกผมก็แค่ทำตามสิ่งที่อาซานางิต้องการก็เท่านั้น แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนว่า…ผมเป็นคนที่ลากอาซานางิไปรอบๆเสียเอง
ก่อนมาที่นี่ ผมเคยคิดเสมอว่าที่นี่เป็นเพียงแค่สถานที่งี่เง่าและเสียงดัง แต่พอได้มาลองเล่นเอง ผมก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังสนุกมากกว่าอาซานางิเสียอีก
บางที…เราก่อนจะตัดสินอะไร เราควรต้องมาลองสัมผัสมันด้วยตัวเองก่อน
“โอร่า~~!”
ปั๊ค!
(TL: เสียงไม้ตีโดนบอล ไม่รู้จะออกเสียงยังไงเหมือนกันครับ)
หลังจากที่เราเล่นเกมยิงซอมบี้กันเสร็จแล้ว เราก็ไปต่อกันที่แบตติ้งเซ็นเตอร์ที่สามารถใช้โทเค็นมาแลกเล่นได้
(TL: バッティングセンター กรงซ้อมหวดเบสบอล)
โดยอาซานางิบอกว่าจะแสดงตัวอย่างให้ดูก่อน เธอตั้งความเร็วลูกเบสบอลไว้ที่ 120 กม./ชม. สำหรับความเร็ว 120 กม./ชม. มันควรจะค่อนข้างยากสำหรับเด็กผู้หญิง แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับอาซานางิ เธอสามารถหวดลูกได้อย่างแม่นยำ
“ที่เธอเคยบอกว่าเก่งเรื่องกิจกรรมกลางแจ้ง ดูท่าว่าจะไม่ใช่เรื่องโกหกสินะ”
“มันเป็นไปตามธรรมชาติน่ะ เพราะต้องออกไปเที่ยวกับยูตั้งแต่เด็ก ดังนั้นถ้าฉันออกกำลังกายไม่พอ มันก็จะเดินเที่ยวไม่ไหวเอาน่ะสิ”
ที่หน้าผากของอาซานางิมีเหงื่อไหล่ออกมาเล็กน้อย เธอเดินออกมาด้วยสีหน้าพึงพอใจ
ถึงเธอจะยังคงสวมเสื้อฮู้ดขนาดใหญ่และกางเกงยีนส์ แต่ผมก็รู้ว่าเธอว่าเธอมีรูปร่างที่ดี
แม้ว่าเธอจะทำตัวเลอะเทอะบ้างในบางครั้ง แต่เธอก็ยังออกกำลังกายจนสามารถรักษาหุ่นของเธอไว้ได้ ไม่น่าแปลกใจที่เธอสามารถเทียบได้กับอามามิซังที่เป็นศูนย์กลางของห้อง
“ฉันตีโฮมรันได้ ก็เลยได้รอบโบนัสมา…ใช่แล้วมาเอะฮาระ นายไปลองตีดูสิ”
“เอ๊ะ? ผม?”
“แน่นอน มาเอะฮาระเองก็ต้องออกกำลังกายบ้างนะ”
แต่ว่านะ…ผมไม่เคยถือไม้เบสบอลมาก่อนเลยด้วยซ้ำ
ผมเป็นคนเล่นกีฬาไม่เก่ง และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ลองเล่นเบสบอล ดังนั้นแล้วผมน่าจะตีไม่โดนลูกเบสบอลด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องอายนะ ถึงนายจะตีไม่โดน…แต่ฉันสัญญาว่าจะไม่หัวเราะเยาะนาย”
“รู้ตัวไหมว่าไอคำว่า『ฉันสัญญาว่าจะไม่หัวเราะเยาะ』ของเธอมันไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด”
“เอาล่ะ นายทำให้ดีที่สุดก็พอ ถ้านายตีโดน ฉันจะเลี้ยงน้ำผลไม้นาย ตกลงไหม?…อ๊ะ อย่าลืมตั้งท่าตีดีๆล่ะ เข้าใจไหม?”
“ชิ…”
เอาล่ะ จุดประสงค์หลักคือการได้ขยับร่างกาย…อีกอย่างตอนนี้ก็ไม่มีคนอยู่รอบๆ ดังนั้นตอนนี้มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
ผมรับไม้เบสบอลและหมวกแก๊ปจากอาซานางิ ก่อนจะก้าวเข้าไปที่ลานตี
ความเร็วของลูกถูกตั้งอยู่ที่ 120 กม./ชม. เท่ากับอาซานางิ
อาซานางิบอกผมว่าจะปรับความเร็วลงก็ได้นะ แต่ถ้าอาซานางิทำได้ด้วยความเร็วนี้ ผมก็ควรจะทำได้เหมือนกัน
ลูกแรกมาแล้ว!
บุ๊บ!
“โอ้…!?”
ผมจำได้ว่าตอนนั่งดูลูกบอลมันไม่ได้เร็วขนาดนี้ แต่ทำไมพอมาเป็นคนตีเอง ผมได้แต่ประหลาดใจกับความเร็วของลูก้บสบอล
120 กม./ชม. ไม่เร็วไปหน่อยเรอะ!?
“เฮ้ เฮ้ มาเอะฮาระ เจ้าเด็กน้อยขี้กลัว~~”
“ม-ไม่ได้กลัวสักหน่อย!”
ผมหันกลับมาให้ความสนใจกับลูกที่สอง… ครั้งนี้ผมเหวี่ยงไม้ตี…แต่มันพลาด
ไม้เบสบอลหวดไม่โดนอะไรนอกจากอากาศ
“มาเอะฮาระ ดูตามลูกบอลให้ดีก่อน แล้วเล็งตีไปที่จุดที่คิดว่าลูกบอลจะมา อย่าพึ่งไปคิดเรื่องจะตีโฮมรันนะ”
“ระ…รู้แล้วน่า”
ผมเหวี่ยงไม้ตีครั้งที่สามและสี่ตามคำแนะนำของอาซานางิ แต่ก็ยังพลาด
ในขณะที่ทุกคนอื่นในลานตีอื่นๆต่างพากันหวดลูกเบสบอลกันอย่างสนุกสนาน ผมทำได้แค่หวดลมไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า
“ไม่เป็นไรนะ นายทำดีแล้ว ลูกบอลใกล้จะวิ่งเข้ามาโดนไม้แล้วล่ะ อีกนิดเดียวเอง”
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะ แต่ช่วยหยุดล้อเลียนสักทีได้ไหม? นี่ไม่ใช่แค่เกมเหรอ?”
“อย่างนั้นเหรอ? แต่ฉันเห็นมาเอะฮาระหวดลมบ่อยๆมันก็อดสงสารไม่ได้ ฉันเลยอยากจะให้กำลังใจนายบ้างน่ะ”
“ยัยกวนประสาท…”
“เอาล่ะ เอาล่ะ พยายามเข้านะ! ยังมีโอกาสอีกสามครั้ง”
ขณะที่ได้รับกำลังใจจากอาซานางิ ผมก็เพ้งสมาธิไปที่การตีลูกบอลเท่านั้น
“ดูลูกบอลให้ดีๆ….แล้วก็หวดมันซะ”
แป๊ก! (TL: เสียงไม้หวดโดนลูกบอล)
“อ๊ะ โดนแล้ว…”
“โอ้! ถึงบอลจะไม่ได้พุ่งไปข้างหน้า แต่ก็ทำได้ดีมาก!”
ผมถูไม้ตี…แล้วตั้งท่าอีกครั้ง
เอาล่ะคราวนี้แหละ…
แป๊ก!
“อ๊ะ! พลาดไปหน่อย!”
ลูกบอลพุ่งลงไปที่พื้น น่าจะโดนบอลสูงไปหน่อย…แต่ก็ดีขึ้นกว่าคราวที่แล้ว
อืม ต้องหวดให้ต่ำกว่านี้หน่อยนึงสินะ…
“ลูกสุดท้ายแล้ว พยายามเข้ามาเอะฮาระ!”
ลูกสุดท้าย แค่ทำให้เหมือนรอบก่อนหน้า
“เล็งดีๆ …แล้วก็หวดซะ!”
ด้วยคำแนะนำและกำลังใจจากอาซานางิ ผมเหวี่ยงไม้ตีให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้—
☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆
“เหนื่อยหน่อยนะ—อะ รับไปสิ”
“…ขอบใจ”
หลังจากที่เราใช้โทเค็นหมดแล้ว ผมกับอาซานางิก็นั่งลงบนโซฟาในบริเวณจุดพักผ่อนและดื่มน้ำผลไม้ที่อาซานางิซื้อมา
ผลของการตีลูกสุดท้ายก็คือ…ลูกบอลนั้นพุ่งไปข้างหน้า แต่มันกลายเป็นว่าผมมีแรงไม่พอ…และผลก็คือลูกบอลตกพื้นก่อน และไม่สามารถแม้แต่จะไปถึงเครื่องยิงบอลได้ด้วยซ้ำ
(TL: ในต้นฉบับใช้คำว่า ボテボテのゴロ ซึ่งเป็นศัพท์ที่ใช้ในการแข่งเบสบอล หมายความประมาณว่าเป็นบอลที่เบาเกินไปจนตกพื้นก่อน ผมเลยแปลงนิดหน่อยให้เข้าใจง่ายนะครับ)
“…อาซานางิ”
“หืม?”
“ครั้งต่อไป…ผมจะตีโฮมรันให้ได้”
“โอ้! มีแรงจูงใจแล้วสิ งั้น…คราวหน้ามาด้วยกันอีกนะ”
เป็นเวลานานแล้วที่ผมไม่ได้เหนื่อยจนหายใจแทบไม่ออกแบบนี้ แต่น่าแปลกที่ผมกับรู้สึกสนุกไปกับมัน
เป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าที่ผมรู้สึกสนุกขนาดนี้นั้นเป็นเพราะเกมหรือเป็นเพราะผมได้มาเที่ยวเล่นกับอาซานางิ…เพื่อนของผมกันแน่ แต่มันก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีจนผมอยากจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง
หรือว่ารอบหน้าจะมาคนเดียวดีนะ?…และแน่นอน ว่าต้องมาเมื่อตอนคนน้อยๆ
“เอาล่ะ น่าจะถึงเวลาแล้ว กลับบ้านกันเถอะ”
“เห็นด้วย…อ๊ะ ฉันขอไปล้างมือก่อน…มาเอะฮาระช่วยถือนี่ไว้ให้หน่อยสิ เดี่ยวฉันมา รอแปบนึงนะ?”
เมื่อพูดจบ อาซานางิก็ทิ้งกระเป๋าผ้าไว้ที่ผม แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำที่หลังร้าน
นี่มันของสำคัญไม่ใช่เหรอ แต่มาฝากไว้ที่ผมแบบนี้นี่ดีแล้วใช่ไหมนะ? ผมน่าจะได้รับความไว้วางใจจากอาซานางิมากกว่าที่คิด พูดแล้วก็รู้สึกดีใจ
“ไม่มีทางที่อาซานางิกับผมจะมีความรู้สึกเกินเลยไปมากกว่าเพื่อน…”
คู่รักงั้นเหรอ? ผมพึมพัมอยู่คนเดียวในขณะที่มองไปยังคู่ของชายหญิงที่กำลังเล่นเกมด้วยกันอยู่ด้วยสายตาคลุมเครือ
ผมผู้ไม่มีเพื่อนและ…อาซานางิที่เป็นศูนย์กลางของห้องเรียน
ถ้าผมใช้ชีวิตในโรงเรียนไปตามปกติ ความสัมพันธ์ของผมกับอาซานางิไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นได้ แต่ตอนนี้เรากลับผูกพันกันด้วยมิตรภาพที่แน่นแฟ้น
เป็นเวลาสองถึงสามเดือนแล้วนับตั้งแต่ที่ผมแนะนำตัวเองในชั้นเรียน การแนะนำตัวที่ผมคิดว่าเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ แต่ก็เป็นตอนนั้นเองที่「สาวน่ารักอันดับสองในชั้นเรียน」ได้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าผม…ผู้ที่เตรียมตัวที่จะอยู่คนเดียวไปตลอด 3 ปีข้างหน้า
“กล้าๆหน่อยสิ มันไม่ใช่เรื่องน่าอายสักหน่อย”
พวกคนที่ไม่มีเพื่อนโดยพื้นฐานแล้วมักจะกังวลกับสายตาของคนรอบข้างเป็นอย่างมาก ไม่อยากที่จะโดนหลอก ไม่อยากอับอาย ไม่อยากทำผิดพลาด พวกเขาคิดมากเกินไปและยังเต็มไปด้วยความลังเล และมักจะทำอะไรไม่ค่อยถูกหากเจอเหตุไม่คาดคิด
แม้จะมีคนที่อยากเป็นเพื่อนด้วย แม้ว่าจะมีคนที่ชอบ แต่ความกลัวที่จะล้มเหลวก็เป็นตัวฉุดรั้งพวกเขาไว้เสมอ…ดังนั้น…ผมจึงอยู่คนเดียวมาตลอด
อย่างไรก็ตาม ด้วยความล้มเหลวในการแนะนำตัวของผม ตอนนี้ผมถึงสามารถกลายมาเป็น「เพื่อน」กับอาซานางิได้
ถึงแม้จะล้มเหลว มันก็ไม่ได้หมายความว่านั่นคือทางตัน จากจุดนั้นทางสายเดิมก็ยังคงทอดยาวต่อไป…ผมคิดว่าอาซานางิได้สอนเรื่องนี้ให้กับผม
“เอาล่ะ อาซานางิคงจะใกล้กลับมาแล้ว งั้นเก็บของเตรียมตัวรอ…”
ทันทีที่ผมลุกขึ้นจากม้านั่งพร้อมกับสะพายกระเป๋าผ้าของอาซานางิ
“เอ๊ะ? หรือว่านั่นจะเป็นมาเอะฮาระคุง?”
“…เอ๊ะ?”
“อ๊ะ มาเอะฮาระคุงจริงๆด้วย เฮ้~ มาเอะฮาระคุง~~!”
หญิงสาวคนหนึ่งเดินแยกออกมาจากกลุ่มคนที่กำลังเล่นตู้คีบตุ๊กตา เธอโบกมือให้ผมอย่างร่าเริงก่อนที่จะเดินเข้ามาหา
ชุดนักเรียนม.ปลายของโรงเรียนเรา คนที่คุณแม้จะเห็นเพียงพริบตาเดียวคุณก็สามารถจำได้ทันทีว่าคือใคร และเป็นคนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้
“…อามามิซัง”
“อืม อามามิซังที่อยู่ห้องเดียวกับนายยังไงล่ะ~~”
ความสวยราวกับนางฟ้า…อามามิซังกำลังยืนอยู่ตรงหน้าผมพร้อมกับรอยยิ้ม
☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆
ปล. แปลตอนนี้เหนื่อยจัดๆเลยครับ ดูซีรี่ไปด้วย แปลไปด้วยครับ(ฮา)
ปล2. ยังไม่ได้เช็คคำผิด กับบางสำนวน เดี่ยวรอบดึกมารีวิวอีกทีครับ
ปล3. อีกตอนมาดึกๆเหมือนเดิมนะครับ
-
1
Chapter 1 – สาวน่ารักอันดับสองในชั้นเรียนของผม มีนาคม 16, 2022 -
2
Chapter 1 – สาวน่ารักอันดับสองในชั้นเรียนของผม มีนาคม 16, 2022 -
3
Chapter 2 – แรกพบ (1) มีนาคม 16, 2022 -
4
Chapter 2 – แรกพบ (1) มีนาคม 16, 2022 -
5
Chapter 3 – แรกพบ (2) มีนาคม 17, 2022 -
6
Chapter 3 – แรกพบ (2) มีนาคม 17, 2022 -
7
Chapter 4 – ความลับ มีนาคม 17, 2022 -
8
Chapter 4 – ความลับ มีนาคม 17, 2022 -
9
Chapter 5 – เด็กสาวที่ชื่อว่า อาซานางิ อุมิ มีนาคม 17, 2022 -
10
Chapter 5 – เด็กสาวที่ชื่อว่า อาซานางิ อุมิ มีนาคม 17, 2022 -
11
Chapter 6 – ชื่อเล่น มีนาคม 18, 2022 -
12
Chapter 6 – ชื่อเล่น มีนาคม 18, 2022 -
13
Chapter 7 – สารภาพรักยามเที่ยงวัน มีนาคม 18, 2022 -
14
Chapter 7 – สารภาพรักยามเที่ยงวัน มีนาคม 18, 2022 -
15
Chapter 8 – เรื่องราวของอันดับสอง มีนาคม 19, 2022 -
16
Chapter 8 – เรื่องราวของอันดับสอง มีนาคม 19, 2022 -
17
Chapter 9 – มุมมองความรักของมาเอะฮาระ มีนาคม 20, 2022 -
18
Chapter 9 – มุมมองความรักของมาเอะฮาระ มีนาคม 20, 2022 -
19
Chapter 10 – ความสัมพันธ์ที่ไม่ถูกจำกัด มีนาคม 20, 2022 -
20
Chapter 10 – ความสัมพันธ์ที่ไม่ถูกจำกัด มีนาคม 20, 2022 -
21
Chapter 11 – ออกไปข้างนอกบ้างก็ดีเหมือนกัน มีนาคม 22, 2022 -
22
Chapter 11 – ออกไปข้างนอกบ้างก็ดีเหมือนกัน มีนาคม 22, 2022 -
23
Chapter 12 – อาซานางิเท่สุดๆ มีนาคม 22, 2022 -
24
Chapter 12 – อาซานางิเท่สุดๆ มีนาคม 22, 2022 -
25
Chapter 13 – อิ่มแล้วครับ มีนาคม 22, 2022 -
26
Chapter 13 – อิ่มแล้วครับ มีนาคม 22, 2022 -
27
Chapter 14 – ณ เกมเซ็นเตอร์ มีนาคม 22, 2022 -
28
Chapter 14 – ณ เกมเซ็นเตอร์ มีนาคม 22, 2022 -
29
Chapter 15 – ความบังเอิญ มีนาคม 22, 2022 -
30
Chapter 15 – ความบังเอิญ มีนาคม 22, 2022 -
31
Chapter 16 – วิกฤติ มีนาคม 23, 2022 -
32
Chapter 16 – วิกฤติ มีนาคม 23, 2022 -
33
Chapter 17 – ระหว่างทางกลับบ้านยามค่ำคืนของทั้งสอง มีนาคม 23, 2022 -
34
Chapter 17 – ระหว่างทางกลับบ้านยามค่ำคืนของทั้งสอง มีนาคม 23, 2022 -
35
Chapter 20 – อามามิซัง อาซานางิ และผม มีนาคม 24, 2022 -
36
Chapter 20 – อามามิซัง อาซานางิ และผม มีนาคม 24, 2022 -
37
Chapter 18 – เรื่องไม่คาดคิด มีนาคม 24, 2022 -
38
Chapter 18 – เรื่องไม่คาดคิด มีนาคม 24, 2022 -
39
Chapter 19 – ขอโทษครับ มีนาคม 24, 2022 -
40
Chapter 19 – ขอโทษครับ มีนาคม 24, 2022 -
41
Chapter 21 – มุมมองด้านหลังที่เป็นธรรมชาติ มีนาคม 25, 2022 -
42
Chapter 21 – มุมมองด้านหลังที่เป็นธรรมชาติ มีนาคม 25, 2022 -
43
Chapter 22 – กาแฟที่ชอบ มีนาคม 25, 2022 -
44
Chapter 22 – กาแฟที่ชอบ มีนาคม 25, 2022 -
45
Chapter 23 – เป็นเพื่อนกันนะ มีนาคม 25, 2022 -
46
Chapter 23 – เป็นเพื่อนกันนะ มีนาคม 25, 2022 -
47
Chapter 24 – มากิคุง มีนาคม 26, 2022 -
48
Chapter 24 – มากิคุง มีนาคม 26, 2022 -
49
Chapter 25: พรสวรรค์ที่ไม่คาดคิด มีนาคม 26, 2022 -
50
Chapter 25: พรสวรรค์ที่ไม่คาดคิด มีนาคม 26, 2022 -
51
Chapter 26: กับเธอในวันสุดสัปดาห์ มีนาคม 29, 2022 -
52
Chapter 26: กับเธอในวันสุดสัปดาห์ มีนาคม 29, 2022 -
53
Chapter 27 – อาซานางิกับการงีบหลับ เมษายน 1, 2022 -
54
Chapter 27 – อาซานางิกับการงีบหลับ เมษายน 1, 2022 -
55
Chapter 28 – โดนพ่อแม่จับได้ซะแล้ว เมษายน 2, 2022 -
56
Chapter 28 – โดนพ่อแม่จับได้ซะแล้ว เมษายน 2, 2022 -
57
Chapter 29 – เคียงข้างกัน เมษายน 5, 2022 -
58
Chapter 29 – เคียงข้างกัน เมษายน 5, 2022 -
59
Chapter 30 – อาหารเช้ากับอาซานางิ เมษายน 7, 2022 -
60
Chapter 30 – อาหารเช้ากับอาซานางิ เมษายน 7, 2022 -
61
Chapter 31 – ไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย เมษายน 7, 2022 -
62
Chapter 31 – ไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย เมษายน 7, 2022 -
63
Chapter 32 – ครอบครัวอาซานางิ เมษายน 8, 2022 -
64
Chapter 32 – ครอบครัวอาซานางิ เมษายน 8, 2022 -
65
Chapter 33 – อามามิซัง อีกครั้ง เมษายน 8, 2022 -
66
Chapter 33 – อามามิซัง อีกครั้ง เมษายน 8, 2022 -
67
Chapter 34 – อามามิซังผู้มีพรสวรรค์ เมษายน 12, 2022 -
68
Chapter 34 – อามามิซังผู้มีพรสวรรค์ เมษายน 12, 2022 -
69
Chapter 35 – ชั้นเรียนที่เปลี่ยนไป เมษายน 13, 2022 -
70
Chapter 35 – ชั้นเรียนที่เปลี่ยนไป เมษายน 13, 2022 -
71
Chapter 36 – สิ่งที่อาซานางิทำไม่ได้ เมษายน 19, 2022 -
72
Chapter 36 – สิ่งที่อาซานางิทำไม่ได้ เมษายน 19, 2022 -
73
Chapter 37 – ฉลากที่ว่างเปล่า เมษายน 21, 2022 -
74
Chapter 37 – ฉลากที่ว่างเปล่า เมษายน 21, 2022 -
75
Chapter 38 – มันควรจะมีแค่เราสองคนสิ เมษายน 21, 2022 -
76
Chapter 38 – มันควรจะมีแค่เราสองคนสิ เมษายน 21, 2022 -
77
Chapter 39 – ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป เมษายน 22, 2022 -
78
Chapter 39 – ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป เมษายน 22, 2022 -
79
Chapter 41 -「+1」ในวันหยุดสุดสัปดาห์ (2) เมษายน 23, 2022 -
80
Chapter 41 -「+1」ในวันหยุดสุดสัปดาห์ (2) เมษายน 23, 2022 -
81
Chapter 40 -「+1」ในวันหยุดสุดสัปดาห์ (1) เมษายน 23, 2022 -
82
Chapter 40 -「+1」ในวันหยุดสุดสัปดาห์ (1) เมษายน 23, 2022 -
83
Chapter 42 - ปกติที่ไม่ปกติ เมษายน 27, 2022 -
84
Chapter 42 - ปกติที่ไม่ปกติ เมษายน 27, 2022 -
85
Chapter 43 - ในที่สุดก็ได้อยู่กันตามลำพัง เมษายน 27, 2022 -
86
Chapter 43 - ในที่สุดก็ได้อยู่กันตามลำพัง เมษายน 27, 2022 -
87
Chapter 44 – คนบ้า เมษายน 29, 2022 -
88
Chapter 44 – คนบ้า เมษายน 29, 2022 -
89
Chapter 45 – ช่วยรออีกนิดนึงนะ พฤษภาคม 13, 2022 -
90
Chapter 45 – ช่วยรออีกนิดนึงนะ พฤษภาคม 13, 2022 -
91
Chapter 46 – ยังไงก็เพื่อนกัน พฤษภาคม 13, 2022 -
92
Chapter 46 – ยังไงก็เพื่อนกัน พฤษภาคม 13, 2022 -
93
Chapter 47 – จับมือเธอไว้ พฤษภาคม 13, 2022 -
94
Chapter 47 – จับมือเธอไว้ พฤษภาคม 13, 2022 -
95
Chapter 48 – พบกับเพื่อนเก่า กรกฎาคม 21, 2022 -
96
Chapter 48 – พบกับเพื่อนเก่า กรกฎาคม 21, 2022 -
97
Chapter 49 กรกฎาคม 21, 2022 -
98
Chapter 49 กรกฎาคม 21, 2022 -
99
Chapter 50 กรกฎาคม 21, 2022 -
100
Chapter 50 กรกฎาคม 21, 2022 -
101
Chapter 51 กรกฎาคม 21, 2022 -
102
Chapter 51 กรกฎาคม 21, 2022 -
103
Chapter 52 กรกฎาคม 21, 2022 -
104
Chapter 52 กรกฎาคม 21, 2022 -
105
Chapter 54 กรกฎาคม 21, 2022 -
106
Chapter 54 กรกฎาคม 21, 2022 -
107
Chapter 55 กรกฎาคม 21, 2022 -
108
Chapter 55 กรกฎาคม 21, 2022 -
109
Chapter 56 กรกฎาคม 21, 2022 -
110
Chapter 56 กรกฎาคม 21, 2022 -
111
Chapter 57 สิงหาคม 2, 2022 -
112
Chapter 57 สิงหาคม 2, 2022 -
113
Chapter 69 ธันวาคม 23, 2022 -
114
Chapter 69 ธันวาคม 23, 2022 -
115
Chapter 69 ธันวาคม 23, 2022 -
116
Chapter 69 ธันวาคม 23, 2022 -
117
Chapter 70 ธันวาคม 23, 2022 -
118
Chapter 70 ธันวาคม 23, 2022 -
119
Chapter 70 ธันวาคม 23, 2022 -
120
Chapter 70 ธันวาคม 23, 2022 -
121
Chapter 63 ธันวาคม 23, 2022 -
122
Chapter 63 ธันวาคม 23, 2022 -
123
Chapter 63 ธันวาคม 23, 2022 -
124
Chapter 63 ธันวาคม 23, 2022 -
125
Chapter 62 ธันวาคม 23, 2022 -
126
Chapter 62 ธันวาคม 23, 2022 -
127
Chapter 62 ธันวาคม 23, 2022 -
128
Chapter 62 ธันวาคม 23, 2022 -
129
Chapter 61 ธันวาคม 23, 2022 -
130
Chapter 61 ธันวาคม 23, 2022 -
131
Chapter 61 ธันวาคม 23, 2022 -
132
Chapter 61 ธันวาคม 23, 2022 -
133
Chapter 60 ธันวาคม 23, 2022 -
134
Chapter 60 ธันวาคม 23, 2022 -
135
Chapter 60 ธันวาคม 23, 2022 -
136
Chapter 60 ธันวาคม 23, 2022 -
137
Chapter 59 ธันวาคม 23, 2022 -
138
Chapter 59 ธันวาคม 23, 2022 -
139
Chapter 59 ธันวาคม 23, 2022 -
140
Chapter 59 ธันวาคม 23, 2022 -
141
Chapter 58 ธันวาคม 23, 2022 -
142
Chapter 58 ธันวาคม 23, 2022 -
143
Chapter 58 ธันวาคม 23, 2022 -
144
Chapter 58 ธันวาคม 23, 2022 -
145
Chapter 68 ธันวาคม 23, 2022 -
146
Chapter 68 ธันวาคม 23, 2022 -
147
Chapter 68 ธันวาคม 23, 2022 -
148
Chapter 68 ธันวาคม 23, 2022 -
149
Chapter 67 ธันวาคม 23, 2022 -
150
Chapter 67 ธันวาคม 23, 2022 -
151
Chapter 67 ธันวาคม 23, 2022 -
152
Chapter 67 ธันวาคม 23, 2022 -
153
Chapter 66 ธันวาคม 23, 2022 -
154
Chapter 66 ธันวาคม 23, 2022 -
155
Chapter 66 ธันวาคม 23, 2022 -
156
Chapter 66 ธันวาคม 23, 2022 -
157
Chapter 65 ธันวาคม 23, 2022 -
158
Chapter 65 ธันวาคม 23, 2022 -
159
Chapter 65 ธันวาคม 23, 2022 -
160
Chapter 65 ธันวาคม 23, 2022 -
161
Chapter 64 ธันวาคม 23, 2022 -
162
Chapter 64 ธันวาคม 23, 2022 -
163
Chapter 64 ธันวาคม 23, 2022 -
164
Chapter 64 ธันวาคม 23, 2022 -
165
Chapter 73 มีนาคม 9, 2023 -
166
Chapter 73 มีนาคม 9, 2023 -
167
Chapter 71 มีนาคม 9, 2023 -
168
Chapter 71 มีนาคม 9, 2023 -
169
Chapter 72 มีนาคม 9, 2023 -
170
Chapter 72 มีนาคม 9, 2023 -
171
Chapter 74 มีนาคม 9, 2023 -
172
Chapter 74 มีนาคม 9, 2023 -
173
Chapter 75 มีนาคม 9, 2023 -
174
Chapter 75 มีนาคม 9, 2023 -
175
Chapter 76 มีนาคม 14, 2023 -
176
Chapter 76 มีนาคม 14, 2023 -
177
Chapter 77 มีนาคม 17, 2023 -
178
Chapter 77 มีนาคม 17, 2023
Comments
I Became Friends with the Second Cutest Girl in My Class 15 – ความบังเอิญ
บทที่ 15 – ความบังเอิญ
ผมสังหรใจไม่ดีตั้งแต่ที่เราเลือกเล่นเกมแข่งม้าเป็นเกมแรก แต่หลังจากที่ผ่านมันมาได้ พวกเราก็เลือกที่จะเล่นสนุกไปกับเกมที่ไม่เกี่ยวข้องกับการพนัน
“อาซานางิ จัดการซอมบี้ตัวนั้นด้วยนะ”
“เอ๋?! มาบอกกันตอนนี้เนี้ยนะ… หน่อย หมอนี้… โอรา! โอรา! โอรา!…!”
ตอนนี้ผมกำลังเล่นเกมยิงซอมบี้อยู่กับอาซานางิ มันค่อนข้างง่ายเพราะผมคุ้นเคยกับเกมประเภทนี้ดีอยู่แล้ว
เพราะการควบคุมมันแตกต่างจากคอนโทรลเลอร์ทั่วไป ตอนแรกผมยังเล่นได้ไม่ค่อยดีเนื่องจากยังไม่ชินกับการบังคับตัวละคร แต่พอเริ่มชินกับมันแล้ว ผมก็สามารถจะจัดการกับศัตรูได้โดยที่พลังชีวิตไม่ลดเลยสักนิด
เล่นด้วยจอยปืนก็สนุกเกินคาดแฮะ
“อืม…ได้อันดับสองเหรอเนี่ย? น่าเสียดายจัง ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพราะตอนแรกๆยังไม่ค่อยชิน เลยเล่นพลาดทำให้เสียคะแนนไปสินะ?”
“ไม่ ไม่ ไม่ นี่เป็นครั้งแรกที่นายเล่นไม่ใช่เหรอ? แค่เข้าไปอันดับได้นั่นก็สุดยอดแล้ว ปกติตอนที่เล่นกับคนอื่น ฉันตายก่อนที่จะเจอบอสด้วยซ้ำ”
“อาซานางิ…ขอเล่นอีกตานะ”
“อืม…ก็ได้ ตามใจนายแล้วกัน”
เดิมทีผมตั้งใจว่าจะเล่นแค่รอบเดียว แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนเครื่องเริ่มจะร้อนแล้ว ผมเลยตัดสินใจว่าจะลองเล่นอีกรอบ
ถึงมันจะเป็นแค่เกม แต่ถ้าผมเลือกที่จะทำอะไรแล้วล่ะก็…ด้วยนิสัยของผม…ผมก็จะทำมันอย่างจริงจัง
“นี่…มาเอฮาระ”
“ว่าไง?”
“นายสนุกรึป่าว?”
“อืม ก็พอได้อยู่…แล้วอาซานางิล่ะ?”
“อืม ก็พอได้อยู่”
อาซานางิเลียนแบบน้ำเสียงของผม พร้อมกับมองมาที่ผม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ห้ามลอกเลียนแบบเฟ้ย!”
“ไม่ได้เลียนแบบซะหน่อย ฉันแค่พูดความจริงนะ เอ่าล่ะ ศัตรูมาแล้วนะ”
เธอพูดจบ ก็ยกจอยปืนขึ้นและเล็งไปที่หน้าจอ
“เฮ้อ…”
ตอนแรกผมก็แค่ทำตามสิ่งที่อาซานางิต้องการก็เท่านั้น แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนว่า…ผมเป็นคนที่ลากอาซานางิไปรอบๆเสียเอง
ก่อนมาที่นี่ ผมเคยคิดเสมอว่าที่นี่เป็นเพียงแค่สถานที่งี่เง่าและเสียงดัง แต่พอได้มาลองเล่นเอง ผมก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังสนุกมากกว่าอาซานางิเสียอีก
บางที…เราก่อนจะตัดสินอะไร เราควรต้องมาลองสัมผัสมันด้วยตัวเองก่อน
“โอร่า~~!”
ปั๊ค!
(TL: เสียงไม้ตีโดนบอล ไม่รู้จะออกเสียงยังไงเหมือนกันครับ)
หลังจากที่เราเล่นเกมยิงซอมบี้กันเสร็จแล้ว เราก็ไปต่อกันที่แบตติ้งเซ็นเตอร์ที่สามารถใช้โทเค็นมาแลกเล่นได้
(TL: バッティングセンター กรงซ้อมหวดเบสบอล)
โดยอาซานางิบอกว่าจะแสดงตัวอย่างให้ดูก่อน เธอตั้งความเร็วลูกเบสบอลไว้ที่ 120 กม./ชม. สำหรับความเร็ว 120 กม./ชม. มันควรจะค่อนข้างยากสำหรับเด็กผู้หญิง แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับอาซานางิ เธอสามารถหวดลูกได้อย่างแม่นยำ
“ที่เธอเคยบอกว่าเก่งเรื่องกิจกรรมกลางแจ้ง ดูท่าว่าจะไม่ใช่เรื่องโกหกสินะ”
“มันเป็นไปตามธรรมชาติน่ะ เพราะต้องออกไปเที่ยวกับยูตั้งแต่เด็ก ดังนั้นถ้าฉันออกกำลังกายไม่พอ มันก็จะเดินเที่ยวไม่ไหวเอาน่ะสิ”
ที่หน้าผากของอาซานางิมีเหงื่อไหล่ออกมาเล็กน้อย เธอเดินออกมาด้วยสีหน้าพึงพอใจ
ถึงเธอจะยังคงสวมเสื้อฮู้ดขนาดใหญ่และกางเกงยีนส์ แต่ผมก็รู้ว่าเธอว่าเธอมีรูปร่างที่ดี
แม้ว่าเธอจะทำตัวเลอะเทอะบ้างในบางครั้ง แต่เธอก็ยังออกกำลังกายจนสามารถรักษาหุ่นของเธอไว้ได้ ไม่น่าแปลกใจที่เธอสามารถเทียบได้กับอามามิซังที่เป็นศูนย์กลางของห้อง
“ฉันตีโฮมรันได้ ก็เลยได้รอบโบนัสมา…ใช่แล้วมาเอะฮาระ นายไปลองตีดูสิ”
“เอ๊ะ? ผม?”
“แน่นอน มาเอะฮาระเองก็ต้องออกกำลังกายบ้างนะ”
แต่ว่านะ…ผมไม่เคยถือไม้เบสบอลมาก่อนเลยด้วยซ้ำ
ผมเป็นคนเล่นกีฬาไม่เก่ง และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ลองเล่นเบสบอล ดังนั้นแล้วผมน่าจะตีไม่โดนลูกเบสบอลด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องอายนะ ถึงนายจะตีไม่โดน…แต่ฉันสัญญาว่าจะไม่หัวเราะเยาะนาย”
“รู้ตัวไหมว่าไอคำว่า『ฉันสัญญาว่าจะไม่หัวเราะเยาะ』ของเธอมันไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด”
“เอาล่ะ นายทำให้ดีที่สุดก็พอ ถ้านายตีโดน ฉันจะเลี้ยงน้ำผลไม้นาย ตกลงไหม?…อ๊ะ อย่าลืมตั้งท่าตีดีๆล่ะ เข้าใจไหม?”
“ชิ…”
เอาล่ะ จุดประสงค์หลักคือการได้ขยับร่างกาย…อีกอย่างตอนนี้ก็ไม่มีคนอยู่รอบๆ ดังนั้นตอนนี้มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
ผมรับไม้เบสบอลและหมวกแก๊ปจากอาซานางิ ก่อนจะก้าวเข้าไปที่ลานตี
ความเร็วของลูกถูกตั้งอยู่ที่ 120 กม./ชม. เท่ากับอาซานางิ
อาซานางิบอกผมว่าจะปรับความเร็วลงก็ได้นะ แต่ถ้าอาซานางิทำได้ด้วยความเร็วนี้ ผมก็ควรจะทำได้เหมือนกัน
ลูกแรกมาแล้ว!
บุ๊บ!
“โอ้…!?”
ผมจำได้ว่าตอนนั่งดูลูกบอลมันไม่ได้เร็วขนาดนี้ แต่ทำไมพอมาเป็นคนตีเอง ผมได้แต่ประหลาดใจกับความเร็วของลูก้บสบอล
120 กม./ชม. ไม่เร็วไปหน่อยเรอะ!?
“เฮ้ เฮ้ มาเอะฮาระ เจ้าเด็กน้อยขี้กลัว~~”
“ม-ไม่ได้กลัวสักหน่อย!”
ผมหันกลับมาให้ความสนใจกับลูกที่สอง… ครั้งนี้ผมเหวี่ยงไม้ตี…แต่มันพลาด
ไม้เบสบอลหวดไม่โดนอะไรนอกจากอากาศ
“มาเอะฮาระ ดูตามลูกบอลให้ดีก่อน แล้วเล็งตีไปที่จุดที่คิดว่าลูกบอลจะมา อย่าพึ่งไปคิดเรื่องจะตีโฮมรันนะ”
“ระ…รู้แล้วน่า”
ผมเหวี่ยงไม้ตีครั้งที่สามและสี่ตามคำแนะนำของอาซานางิ แต่ก็ยังพลาด
ในขณะที่ทุกคนอื่นในลานตีอื่นๆต่างพากันหวดลูกเบสบอลกันอย่างสนุกสนาน ผมทำได้แค่หวดลมไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า
“ไม่เป็นไรนะ นายทำดีแล้ว ลูกบอลใกล้จะวิ่งเข้ามาโดนไม้แล้วล่ะ อีกนิดเดียวเอง”
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะ แต่ช่วยหยุดล้อเลียนสักทีได้ไหม? นี่ไม่ใช่แค่เกมเหรอ?”
“อย่างนั้นเหรอ? แต่ฉันเห็นมาเอะฮาระหวดลมบ่อยๆมันก็อดสงสารไม่ได้ ฉันเลยอยากจะให้กำลังใจนายบ้างน่ะ”
“ยัยกวนประสาท…”
“เอาล่ะ เอาล่ะ พยายามเข้านะ! ยังมีโอกาสอีกสามครั้ง”
ขณะที่ได้รับกำลังใจจากอาซานางิ ผมก็เพ้งสมาธิไปที่การตีลูกบอลเท่านั้น
“ดูลูกบอลให้ดีๆ….แล้วก็หวดมันซะ”
แป๊ก! (TL: เสียงไม้หวดโดนลูกบอล)
“อ๊ะ โดนแล้ว…”
“โอ้! ถึงบอลจะไม่ได้พุ่งไปข้างหน้า แต่ก็ทำได้ดีมาก!”
ผมถูไม้ตี…แล้วตั้งท่าอีกครั้ง
เอาล่ะคราวนี้แหละ…
แป๊ก!
“อ๊ะ! พลาดไปหน่อย!”
ลูกบอลพุ่งลงไปที่พื้น น่าจะโดนบอลสูงไปหน่อย…แต่ก็ดีขึ้นกว่าคราวที่แล้ว
อืม ต้องหวดให้ต่ำกว่านี้หน่อยนึงสินะ…
“ลูกสุดท้ายแล้ว พยายามเข้ามาเอะฮาระ!”
ลูกสุดท้าย แค่ทำให้เหมือนรอบก่อนหน้า
“เล็งดีๆ …แล้วก็หวดซะ!”
ด้วยคำแนะนำและกำลังใจจากอาซานางิ ผมเหวี่ยงไม้ตีให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้—
☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆
“เหนื่อยหน่อยนะ—อะ รับไปสิ”
“…ขอบใจ”
หลังจากที่เราใช้โทเค็นหมดแล้ว ผมกับอาซานางิก็นั่งลงบนโซฟาในบริเวณจุดพักผ่อนและดื่มน้ำผลไม้ที่อาซานางิซื้อมา
ผลของการตีลูกสุดท้ายก็คือ…ลูกบอลนั้นพุ่งไปข้างหน้า แต่มันกลายเป็นว่าผมมีแรงไม่พอ…และผลก็คือลูกบอลตกพื้นก่อน และไม่สามารถแม้แต่จะไปถึงเครื่องยิงบอลได้ด้วยซ้ำ
(TL: ในต้นฉบับใช้คำว่า ボテボテのゴロ ซึ่งเป็นศัพท์ที่ใช้ในการแข่งเบสบอล หมายความประมาณว่าเป็นบอลที่เบาเกินไปจนตกพื้นก่อน ผมเลยแปลงนิดหน่อยให้เข้าใจง่ายนะครับ)
“…อาซานางิ”
“หืม?”
“ครั้งต่อไป…ผมจะตีโฮมรันให้ได้”
“โอ้! มีแรงจูงใจแล้วสิ งั้น…คราวหน้ามาด้วยกันอีกนะ”
เป็นเวลานานแล้วที่ผมไม่ได้เหนื่อยจนหายใจแทบไม่ออกแบบนี้ แต่น่าแปลกที่ผมกับรู้สึกสนุกไปกับมัน
เป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าที่ผมรู้สึกสนุกขนาดนี้นั้นเป็นเพราะเกมหรือเป็นเพราะผมได้มาเที่ยวเล่นกับอาซานางิ…เพื่อนของผมกันแน่ แต่มันก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีจนผมอยากจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง
หรือว่ารอบหน้าจะมาคนเดียวดีนะ?…และแน่นอน ว่าต้องมาเมื่อตอนคนน้อยๆ
“เอาล่ะ น่าจะถึงเวลาแล้ว กลับบ้านกันเถอะ”
“เห็นด้วย…อ๊ะ ฉันขอไปล้างมือก่อน…มาเอะฮาระช่วยถือนี่ไว้ให้หน่อยสิ เดี่ยวฉันมา รอแปบนึงนะ?”
เมื่อพูดจบ อาซานางิก็ทิ้งกระเป๋าผ้าไว้ที่ผม แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำที่หลังร้าน
นี่มันของสำคัญไม่ใช่เหรอ แต่มาฝากไว้ที่ผมแบบนี้นี่ดีแล้วใช่ไหมนะ? ผมน่าจะได้รับความไว้วางใจจากอาซานางิมากกว่าที่คิด พูดแล้วก็รู้สึกดีใจ
“ไม่มีทางที่อาซานางิกับผมจะมีความรู้สึกเกินเลยไปมากกว่าเพื่อน…”
คู่รักงั้นเหรอ? ผมพึมพัมอยู่คนเดียวในขณะที่มองไปยังคู่ของชายหญิงที่กำลังเล่นเกมด้วยกันอยู่ด้วยสายตาคลุมเครือ
ผมผู้ไม่มีเพื่อนและ…อาซานางิที่เป็นศูนย์กลางของห้องเรียน
ถ้าผมใช้ชีวิตในโรงเรียนไปตามปกติ ความสัมพันธ์ของผมกับอาซานางิไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นได้ แต่ตอนนี้เรากลับผูกพันกันด้วยมิตรภาพที่แน่นแฟ้น
เป็นเวลาสองถึงสามเดือนแล้วนับตั้งแต่ที่ผมแนะนำตัวเองในชั้นเรียน การแนะนำตัวที่ผมคิดว่าเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ แต่ก็เป็นตอนนั้นเองที่「สาวน่ารักอันดับสองในชั้นเรียน」ได้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าผม…ผู้ที่เตรียมตัวที่จะอยู่คนเดียวไปตลอด 3 ปีข้างหน้า
“กล้าๆหน่อยสิ มันไม่ใช่เรื่องน่าอายสักหน่อย”
พวกคนที่ไม่มีเพื่อนโดยพื้นฐานแล้วมักจะกังวลกับสายตาของคนรอบข้างเป็นอย่างมาก ไม่อยากที่จะโดนหลอก ไม่อยากอับอาย ไม่อยากทำผิดพลาด พวกเขาคิดมากเกินไปและยังเต็มไปด้วยความลังเล และมักจะทำอะไรไม่ค่อยถูกหากเจอเหตุไม่คาดคิด
แม้จะมีคนที่อยากเป็นเพื่อนด้วย แม้ว่าจะมีคนที่ชอบ แต่ความกลัวที่จะล้มเหลวก็เป็นตัวฉุดรั้งพวกเขาไว้เสมอ…ดังนั้น…ผมจึงอยู่คนเดียวมาตลอด
อย่างไรก็ตาม ด้วยความล้มเหลวในการแนะนำตัวของผม ตอนนี้ผมถึงสามารถกลายมาเป็น「เพื่อน」กับอาซานางิได้
ถึงแม้จะล้มเหลว มันก็ไม่ได้หมายความว่านั่นคือทางตัน จากจุดนั้นทางสายเดิมก็ยังคงทอดยาวต่อไป…ผมคิดว่าอาซานางิได้สอนเรื่องนี้ให้กับผม
“เอาล่ะ อาซานางิคงจะใกล้กลับมาแล้ว งั้นเก็บของเตรียมตัวรอ…”
ทันทีที่ผมลุกขึ้นจากม้านั่งพร้อมกับสะพายกระเป๋าผ้าของอาซานางิ
“เอ๊ะ? หรือว่านั่นจะเป็นมาเอะฮาระคุง?”
“…เอ๊ะ?”
“อ๊ะ มาเอะฮาระคุงจริงๆด้วย เฮ้~ มาเอะฮาระคุง~~!”
หญิงสาวคนหนึ่งเดินแยกออกมาจากกลุ่มคนที่กำลังเล่นตู้คีบตุ๊กตา เธอโบกมือให้ผมอย่างร่าเริงก่อนที่จะเดินเข้ามาหา
ชุดนักเรียนม.ปลายของโรงเรียนเรา คนที่คุณแม้จะเห็นเพียงพริบตาเดียวคุณก็สามารถจำได้ทันทีว่าคือใคร และเป็นคนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้
“…อามามิซัง”
“อืม อามามิซังที่อยู่ห้องเดียวกับนายยังไงล่ะ~~”
ความสวยราวกับนางฟ้า…อามามิซังกำลังยืนอยู่ตรงหน้าผมพร้อมกับรอยยิ้ม
☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆
ปล. แปลตอนนี้เหนื่อยจัดๆเลยครับ ดูซีรี่ไปด้วย แปลไปด้วยครับ(ฮา)
ปล2. ยังไม่ได้เช็คคำผิด กับบางสำนวน เดี่ยวรอบดึกมารีวิวอีกทีครับ
ปล3. อีกตอนมาดึกๆเหมือนเดิมนะครับ
Comments