บทที่ 35 – ชั้นเรียนที่เปลี่ยนไป

 

ตั้งแต่ที่ผมเริ่มมีความสัมพันธ์กับอามามิซังมากขึ้น สิ่งต่างๆที่โรงเรียนก็เริ่มเปลี่ยนไป

 

เรื่องนี้เริ่มขึ้นในตอนที่ผมมาถึงห้องเรียนอย่างโดดเดี่ยวตามปกติ ท่ามกลางคลื่นของผู้คนที่สับสนวุ่นวายเหมือนกับทุกๆวัน

 

“…โอ้ โย่ว มาเอะฮาระ”

 

“?! เอ๊ะ เอ๊ะ…?”

 

เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งส่งเสียงทักทายผม เขาเป็นสมาชิกคนหนึ่งของกลุ่มที่พวกชมรมกีฬามารวมตัวกัน…เป็นอีกกลุ่มของห้องเรียนนอกเหนือไปจากกลุ่มของพวกเด็กผู้หญิงที่มีอามามิซังเป็นศูนย์กลาง

 

ถ้าจำไม่ผิด เขาชื่อเซกิคุงใช่ไหมนะ? เขาสูงกว่าผมประมาณหนึ่งศีรษะ เขามีรูปลักษณ์ที่ดูดีแล้วก็มีบรรยากาศที่ดูสดชื่นเหมือนกับพวกหนุ่มนักกีฬาทั่วไปควรจะมี

 

ผ่านไปครึ่งปีแล้วตั้งแต่ที่ผมได้เข้ามาอยู่ในชั้นเรียนนี้ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้คุยกับเด็กผู้ชายคนอื่นนอกเหนือไปจากโอยามะคุง ผมเลยอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ ก่อนที่จะแสดงความสงสัยออกมาอย่างชัดเจน

 

“เฮ้ เฮ้ ทำไมทำหน้าแบบนั้น? พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันนะ…แล้วฉันก็แค่ทักทายเอง ไม่ได้ทำเรื่องอะไรแปลกๆสักหน่อย”

 

“นะ-นั่นสินะ…งั้นก็อรุณสวัสดิ์นะ”

 

“โอ้”

 

เซกิคุงบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ก่อนที่เขาเดินออกจากห้องเรียนไป

 

ผมสงสัยว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันคืออะไรกัน

 

“อรุณสวัสดิ์ มาเอะฮาระคุง เมื่อกี้นายคุยกับเซกิคุงอยู่ใช่มั้ย เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”

 

“โอยามะคุง…ไม่รู้สิ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน”

 

ถ้าตามปกติมันก็เป็นอย่างที่เซกิคุงพูดไว้นั่นแหละ…เพื่อนร่วมชั้นจะทักทายกันแบบนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร…แต่ที่มันไม่ปกติก็อยู่ตรงที่อยู่ๆเซกิคุงก็มาทักทายผมนี่แหละ…ทั้งๆที่เราไม่เคยคุยกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

 

ถ้าเป็นเรื่องภายในห้อง บางทีอาจจะ…

 

“อ๊ะ นั่นมากิคุง…อะ~รุณส~วัสดิ์~ มากิคุง!”

 

“!? อุ๊ฟ…”

 

ตอนที่ผมกำลังคิดว่าจะนั่งลงเพื่อคุยกับโอยามะคุงสักสองสามประโยค…อยู่ๆผมก็โดนผลักจากทางด้านหลังด้วยแรงที่ค่อนข้างหนักแน่นที่มาพร้อมกับเสียงอันแสนไพเราะ

 

“ขะ-ขอโทษนะ พอดีตอนที่ฉันเข้ามาในห้องเรียน ฉันเห็นหลังของมากิคุงเลยตื่นเต้นไปหน่อย ก็เลยเผลอทำแบบนั้นไป…ขอโทษจริงๆค่ะ”

 

“อามามิซัง…ไม่เป็นไร ผมไม่ว่าอะไรหรอก”

 

พอผมหันกลับไปก็ได้เจอกับอามามิซังที่มีรอยยิ้มสดใสราวกับนางฟ้า ดูเหมือนว่าอามามิซังก็น่าจะพึ่งมาถึงเหมือนกัน

 

“…นี่แหนะ!”

 

“ว๊าย!? ทะ-ทำอะไรของเธอตั้งแต่เช้าเนี่ยอุมิ!…ถ้าฉันตกใจตายขึ้นมาเธอจะทำยังไง”

 

“ก็เลียนแบบมาจากยูนั่นแหละ ฉันบอกเธอไปแล้วนะว่าเวลาเห็นคนรู้จักอย่าพุ่งเข้าไปทักทายแบบนี้อีก เธอคิดว่าตัวเองเป็นหมารึไง…ไม่สิ ตอนนี้เธอเป็นหมาอยู่แล้วต่างหาก”

 

แน่นอนว่าคนที่อยู่ด้านหลังของอามามิซังก็คืออาซานางิที่ตอนนี้กำลังดึงอามามิซังออกไปจากตัวผม ราวกับกำลังดึงสุนัขของตัวเองที่กระโดดเข้าไปใส่คนอื่น อาซานางิในตอนนี้คืออาซานางิที่กำลังสวมบทบาทสุดเท่เหมือนทุกที…ไม่เหมือนกับตอนที่อยู่ที่บ้านของผม

 

“…อรุณสวัสดิ์ อาซานางิซัง”

 

“รุนหวัดนะ เอาล่ะ เอาล่ะ ยูจัง หมดเวลาเดินเล่นตอนเช้าแล้ว กลับบ้านกันได้แล้วนะ~”

 

“โม่~ หยุดทำเหมือนฉันเป็นสัตว์เลี้ยงเลยนะ…อ๊ะ เจอกันอีกทีตอนพักกลางวันนะ มากิคุง!”

 

“อา…ได้สิ…”

 

อามามิซังถูกอาซานางิลากกลับไปที่นั่ง…เธอจะทำแบบนี้อีกครั้งตอนช่วงพักกลางวันใช่ไหม?

 

ในตอนนี้ผมกับอามามิซังกลายมาเป็นเพื่อนกันแล้ว เราจึงสามารถคุยกันได้มากขึ้น แต่ผมก็หวังว่าเธอควรจะหยุดพักบ้าง เพราะถ้าเราคุยกันบ่อยเกินไปมันจะกลายมาเป็นจุดสนใจได้

 

เธอน่าจะรู้นะว่าถ้าเธอทำแบบนี้…พวกนักเรียนคนอื่นๆในห้องก็จะเริ่มนินทาหรือไม่ก็พูดซุบซิบกัน แบบตอนนี้…

 

・・・・・・・・・・。

 

(…….เอ๊ะ?)

 

ในขณะที่ผมกำลังสร้างกำแพงที่มองไม่เห็นเพื่อป้องกันไม่ให้คำนินทาของคนอื่นๆในชั้นเรียนเข้ามาทำลายหัวใจของผม…ผมก็สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ

 

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถึงจะยังรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาอยู่นิดหน่อย แต่การพูดดูถูก การแอบซุบซิบนินทา…ผมไม่ได้ยินใครพูดอะไรทำนองนั้นเลย

 

ถึงจะสงสัยมาหลายครั้งแล้วก็เถอะนะ…แต่นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

 

เมื่อผมนั่งลงที่โต๊ะของตัวเอง ผมก็ส่งข้อความหาอาซานางิทันที

 

[ มาเอะฮาระ ] : รู้สึกว่าบรรยากาศในห้องเรียนมันแปลกๆนะ เธอรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?

[ อาซานางิ ] : ถึงนายจะถามฉันก็เถอะ…ฉันเองก็สงสัยเหมือนกัน

[ มาเอะฮาระ ] : อามามิซังได้ทำอะไรหรือเปล่านะ?

[ อาซานางิ ] : ถ้านายหมายถึงว่า…เธอกำลังทำอะไรอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้หรือเปล่าละก็…ไม่ใช่หรอก ยูไม่ใช่เด็กที่ชอบทำอะไรแบบนั้น

[ มาเอะฮาระ ] : ถ้าอย่างนั้น ผมคิดว่าน่าจะมีคนอื่นเป็นคนทำเรื่องนี้

[ อาซานางิ ] : ก็อาจจะ ฉันหมายถึง…มันก็คิดได้แต่แบบนั้นล่ะนะ

[ มาเอะฮาระ ] : นั่นแหละ นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่เซกิคุงเข้ามาคุยกับผมในวันนี้ก็ได้

[ อาซานางิ ] :  เซกิ? อ่อ ฉันพอเข้าใจแล้วล่ะ

[ มาเอะฮาระ ] : ? เธอรู้เรื่องอะไรใช่ไหม?

[ อาซานางิ ] :  อา บางที่มาเอะฮาระอาจจะไม่ได้สังเกต เพราะนายไม่ค่อยสนใจกับสถานการณ์ในห้องเรียนเท่าไหร่

[ มาเอะฮาระ ] : หืม

[ อาซานางิ ] :  ผู้ชายคนนั้นน่ะ ดูเหมือนว่าจะกำลังเล็งไปที่ยูอยู่น่ะ แต่ดูเหมือนยูเองก็จะไม่รู้ตัวเหมือนกันนะ

[ มาเอะฮาระ ] : อา…แบบนี้เองสินะ

 

ทั้งๆที่อาซานางิกำลังคุยกับอามามิซังและนิตตะซังอยู่แท้ๆ แต่เธอกลับสามารถแลกเปลี่ยนข้อความกับผมได้อย่างคล่องแคล่วโดยไม่มีใครสังเกตเห็นเลย…

 

ถึงจะเป็นการแลกเปลี่ยนข้อความที่นานไปสักหน่อย แต่ตอนนี้ผมก็พอจะเข้าใจประเด็นขึ้นมาบ้างแล้ว

 

ผมคิดว่าเพื่อนร่วมชั้นบางคนอาจจะสังเกตเห็นว่าผมกับอามามิซังเข้ากันได้ดี

 

ดังนั้น…บางทีพวกเขาอาจจะคิดว่าการพูดจาไม่ดีกับผม มาเอะฮาระ มากิผู้นี้ อาจจะสร้างความไม่พอใจให้กับ อามามิ ยู ที่เป็นเพื่อนของผมได้

 

แล้วก็อย่างที่ทุกคนทราบกันดี อามามิซังนั้นถือว่าเป็นจุดศูนย์กลางของชั้นเรียน และเป็นที่ชื่นชอบของทั้งนักเรียนชายและนักเรียนหญิง

 

สาวน่ารักอันดับหนึ่งของชั้นเรียน…ไม่สิ สาวที่น่ารักที่สุดของชั้นปี กับ คนโดดเดียวและแสนมืดมนของชั้นเรียน…ในตอนแรกพวกเขาอาจจะแค่คิดว่ามันดูน่าตลกและเป็นเรื่องแปลกๆ จึงพากันนินทาด้วบความขบขัน แต่อย่างไรก็ตาม…ถ้าพวกเขาสังเกตตอนที่ผมคุยกับอามามิซัง พวกเขาก็น่าจะพอเดาความสัมพันธ์ของพวกเราได้

 

มันคงอันตรายเกินไปที่จะพูดถึงผมในทางไม่ดีอีกต่อไปในอนาคต

 

นั่นเป็นเหตุผลที่เซกิคุง ผู้ที่แอบมีความรู้สึกให้กับอามามิซัง (แต่ดูออกง่ายมากสำหรับอาซานางิและสาวคนอื่นๆ) เลือกที่จะมาแสดงเป็นมิตรกับผมเพื่อสร้างความประทับใจให้กับอามามิซัง แล้วพอเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆที่ไวต่อความเปลี่ยนแปลงเห็นแบบนั้น พวกเขาก็เลือกที่จะทำตามเซกิคุง

 

นั่นอาจจะเป็นสาเหตุของการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของทั้งชั้นเรียน

 

และอีกไม่นานหลังจากนี้ พวกเขาจะรู้ว่าการตัดสินใจของพวกเขานั้นไม่ผิด…

 

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆