บทที่ 124 แมงป่องตัวน้อยโกรธแล้ว!

เลี่ยกูรีบตามไอ้การโน้มน้าวนี้อย่างรวดเร็ว “ความเหมือนกันนี้นับเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่แท้จริงครับ”

เย่ ฮั่วขมวดคิ้วและเดินออกมา เขากระสับกระส่าย

“พวกเจ้ารีรออะไรกันอยู่อีก ทำไมยังไม่กลับไป!”

เว่ย จางและเลี่ย กูดีใจเป็นอย่างมาก เพราะดูท่าว่าท่านผู้สูงส่งนี้จะหาทางออกได้แล้ว

“ในสถานการณ์แบบนี้”

“พวกที่หัวดีก็จะกลิ้งออกไปทันที”

เย่ ฮั่วเปิดคอมพิวเตอร์ ไป่ดู๋ให้คำนิยามของความรักไว้มากมาย และนี้คือสิ่งที่สรุปออกมาได้

รักเธอและทำร้ายเธอ

ข้าล่ะกลัวการที่จะต้องเข้าเว็บเถื่อนๆนี่จริงๆ

พระอาทิตย์แย้มรับวันใหม่แล้วและ เย่ ฮั่วก็ผลอยหลับไปบนเก้าอี้บอสนั่นแหละ

ชิงหยาเองที่อยู่ในห้องนอนก็ไม่ได้นอนทั้งคืน ความรู้สึกที่ทั้งเตียงนั้นมันมีแต่ความหนาวเหน็บ เธอลุกขึ้นมาจากเตียงและไปอาบน้ำอาบท่าก่อนจะเดินไปเปิดประตูออฟฟิศจึงได้พบว่าเย่ ฮั่วนั้นหลับอยู่บนเก้าอี้ ชิงหยาไม่ได้ทำเสียงดังโหวกเหวกอะไรก่อนจะปิดประตูและเดินออกไปเงียบๆ

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหนเย่ ฮั่วจึงได้ตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่เขาทำคือหยิบบุหรี่มาจุดสูบ นัยน์ตาของเขามันแสดงออกถึงความหงุดหงิดแบบที่สุด

หลังจากที่ดูดบุหรี่ไปหมดแล้ว เย่ ฮั่วจึงเดินออกจากออฟฟิศและกลับไปยังห้องนอนที่ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย แถมเตียงยังเรียบร้อยผิดปกติด้วย

ยัยนั่นหนีออกจากบ้านงั้นเหรอ!

เขารีบเปิดตู้เสื้อผ้าและก็พบว่าเสื้อผ้าของชิงหยายังคงอยู่ในตู้เช่นเดิม แม้แต่รองเท้าเองก็ยังอยู่ด้วย ถ้าเธอกล้าที่จะหนีออกไป เธอก็คงไม่พลาดที่จะเอาของพวกนี้ไปด้วยหรอก

เมื่อเขาเข้าไปยังห้องของน้องสะใภ้ ก็พบว่าชิงหยาซ่อนตัวอยู่ที่นั่นจริงๆ แต่เธอไม่ได้เล่นเกม กลับกันเธอกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงของน้องสาวของเธอโดยที่ดวงตายังคงมีความชื้นจากการร้องไห้อยู่

มีชุดอาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะ และตอนนี้มันว่างเปล่าไปแล้ว แต่ไม่ทั้งหมด ฉันตั้งใจจะหย่าด้วยตัวเอง เฮอะ เธออยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผู้สูงส่งอย่างฉัน! น่าขำ!

ความรักเนี่ย มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะจริงๆ!

และน้องสะใภ้นั้นเพียงแค่หันมามองใบหน้าของชายคนนี้เท่านั้น
แน่นอนว่าชิงยูตงยืนอยู่ฝ่ายพี่สาวของเธอแน่ๆ เช้านี้พี่ของเธอวิ่งเข้ามาพร้อมกับข้าวเช้าในมือ ความรู้สึกตอนนั้นค่อนข้างจะแปลกประหลาด นัยนต์ตาคู่สวยนั้นทั้งแดงและบวม นั่นคือสิ่งแรกที่เธอเห็นจากพี่สาวของเธอ

ไม่ต้องคิดมากให้เสียเวลา พี่เขยเธอต้องพูดจาไม่ดีใส่แน่ๆ!

ก่อนหน้านี้ทั้งสองก็ทะเลาะกันบ่อยๆอยู่แล้ว แต่เพียงไม่นานก็หาย แต่ครั้งนี้ดูท่าจะแย่ เพราะพี่สาวของเธอนั้นทิ้งตัวลงและนอนโดยไม่พูดอะไรเลย พอถามอะไรก็ไม่ตอบ มันช่างน่ากระอักกระอ่วมเสียนี่กระไร

ถึงแม้ว่าระบบจะคอยเอื้อให้พี่เขยตลอด แต่นี่มันไม่จำเป็น พี่สาวของเธอกำลังอึดอัดใจขนาดหนีมาหาเธอให้เป็นที่พึ่งแรก สิ่งนี้กระตุ้นหญิงสาวให้ออกมาปกป้องพี่สาวจากการหนีตามกันไป

พี่สาวที่น่าสงสารของฉัน ทั้งๆที่ท้องอยู่แท้ๆก็ยังต้องมาโดนเหยียบย่ำอีก น้องสาวคนนี้จะช่วยแก้แค้นให้เอง!

ความคิดของชิง ยูตงนั้นกำลังวนเวียนอยู่กับเรื่องที่พี่เขยทำร้ายพี่สาวของเธอ แบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้!

เขาเห็นชิง ยูตงเดินฟึดฟัดออกมา ใบหน้าสวยนั้นดูเยือกเย็นเสียเหลือเกิน “นายน่ะ! มานี่!”

ความกล้าหาญของเธอนี่ไม่เบาเลยชิงยูคง รู้สึกเหมือนกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ

เย่ ฮั่วทำหน้าทำตาเย้ยหยั่น ไม่มีใครกล้าที่จะพูดขึ้นเสียงเช่นนี้กับเขา และแน่นอนชิง หยาเองก็ด้วย

ทั้งสองเดินออกมาห่างจากประตูและต่างพากันจ้องกันเอง ชิงยูตงนั้นดูไม่มีอะไรนอกจากมองเขาอยู่อย่างนั้น

สายตาทั้งจับจ้องไปยังพี่เขยของเธอนั้นไม่มีการกระพริบใดๆทั้งสิ้น นัยน์ตานั้นกำลังขุ่นเคือง

เขามองชิง ยูตงอยู่พักหนึ่งก่อนที่สถานการณ์จะเปลี่ยนไป เธอจับแขนเขาไว้แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงร่าเริง “พี่เขย ฉันเจอหนังดีๆด้วยล่ะ เรื่องนายอำเภอแมวดำกับโจรภาค 6~”

เย่ ฮั่วยิ้มเยาะในใจแต่ก็ยังคงดูและระมัดระวังการกระทำของน้องสะใภ้อยู่

“ถ้างั้นก็ไปดูซะสิ” เย่ ฮั่วพูดอย่างไม่แยแส

“อือหึ”

ชิง ยูตงลากเย่ ฮั่วลงไปยังออฟฟิสและทันใดนั้นก็ปรากฏมีดสั้นลายประณีตงดงามขึ้นในมือของเธอ กดเย่ ฮั่วลงไปบนโซฟาดุจสายฟ้าก่อนจะขึ้นคร่อมร่างนั้นไว้พร้อมกับจ่อปลายมีดเข้าไปที่ลำคอของเขาด้วย

ไม่มีใครคาดคิดที่จะได้เห็นฉากนี้ ถ้าเว่ยจาง กับ เลี่ยกูยังอยู่แถวนั้น พวกเขาเองก็คงจะเหวอไปเลยเหมือนกัน ไม่มีใครเคยทำกับท่านผู้สูงส่งเช่นนี้มาก่อนในชีวิต แล้วทำไมเธอถึงกล้าทำขนาดนี้!

เย่ ฮั่วไม่ได้แม้แต่จะคิดว่าน้องสะใภ้ของเขาจะใช้กลลวงหลอกล่อเขามาทำเช่นนี้ มันช่างน่าอายนิดหน่อยแต่ความกล้าหาญของเธอก็ไม่ได้แย่นักหรอก น่าประทับใจเสียด้วยซ้ำ

“พูดมา! ทำไมนายถึงต้องเหยียบย่ำจิตใจของพี่ฉัน!” ชิงยูตงเยือกเย็นและแสบแก้วหู ดูท่านี้จะไม่ใช่เรื่องตลกแล้ว

ระบบพูดขึ้น… นายท่านผู้ไม่เต็มใจเรื่องเพศกำลังมาอีกครั้ง

นัยน์ตาของเย่ ฮั่วเรืองแสงอ่อนๆ “รู้มั้ยว่าแบบนี้ทำยังไง?”

“ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!” ในตาคู่สวยของเธอเองก็เปล่งประกายแสงอ่อนๆอยู่ลึกๆเช่นกัน จากเล็กจนโต พี่สาวเป็นคนที่อดทนอดกลั้น แม้จะไม่ใช่แม่ แต่ก็เป็นยิ่งกว่าครอบครัวทั้งหมด เมื่อเห็นพี่ต้องมาคับข้องใจและเศร้าสร้อย ฉันไม่สามารถรอที่จะหาตัวพี่เขยได้ แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะนึกถึงหน้าหลานตัวเล็กๆและท้ายสุดก็จะลืมมันไป

แต่ครั้งนี้เมื่อเห็นพี่เขยกลับเข้ามา ฉันไม่พูดอะไรทั้งสิ้น มันกลับมาแล้ว และในตอนนี้ฉันกำลังกดเขาลงไปกับโซฟา พร้อมด้วยมีดสั้นในมือที่กำลังจ่อคอของพี่เขยตัวเอง

“ชิง ยูตง เธอไม่เกรงกลัวในความตายสินะ!” เย่ ฮั่วถามด้วยเสียงเคร่งขึม

ชิงยูตงออกแรงกดคมมีดลงไปอีกหน่อยจนมีเลือดไหลซึมออกมาจากผิว “เพื่อพี่ของฉันแล้ว ฉันไม่กลัว!”

นิ้วของเย่ ฮั่วกลายเป็นสีดำและนุ่มลื่น เขาถามด้วยเสียงขรึมเช่นเดิม “พี่สาวของเธอสำคัญกับเธอขนาดไหน?”

“เธอคือทุกอย่างของฉัน!” ชิงยูตงตอบด้วยเสียงดัง อย่าคิดว่าชิงยูตงจะหมดประโยชน์ที่จะเล่นด้วยแล้ว ผิวหนังที่ตายแล้วถูกทิ้งไว้ที่นี่เพื่อดึงให้พี่เขยอยู่ตรงนี้ ชิง ยูตงเพียงแค่ต้องการจะปกป้องพี่สาวคนสำคัญของเธอเท่านั้น

เมื่อฉันยังเด็ก ฉันถูกปกป้องโดยพี่สาว หลังจากที่ชิง ยูตงตัดสินใจที่จะโตขึ้น เธอจึงเริ่มที่จะเป็นฝ่ายปกป้องบ้าง ถึงแม้จะไม่มีเย่ ฮั่ว ชิง ยูตงก็ตัดสินใจที่จะอยู่กับพี่ของเธอ ที่บ้านที่มีพี่สาวของเธออยู่ ใครก็ตามที่มีพี่สาวและไม่ถูกแบ่งแยก คนพวกนั้นต่างก็ถูกฆ่า

ช่างน่าประหลาดใจที่พี่สาวนั้นเจอผู้ชายที่โดนใจ หลังจากวันนั้น ฉันก็รู้สึกว่าพวกเขาค่อนข้างจะเหมาะสมกันดีเลยทีเดียว พี่เขยนั้นเป็นคนที่ค่อนข้างจะจัดการได้ยาก ซึ่งนั่นก็เพียงพอที่จะปกป้องพี่สาวแล้ว ถึงแม้ว่าพวกเขาจะทะเลาะกันบ้างบางเวลา แต่ไม่นานก็จะคืนดีซึ่งกันและกัน

แต่วันนี้มันต่างออกไป ซึ่งนั่นจึงทำให้ชิง ยูตงโกรธเกรี้ยวมากๆ

เมื่อเขาได้ยินเสียงคำรามของเธอ เย่ ฮั่วก็บ่นพึมพัมก่อนที่หมอกสีดำบนนิ้วจะหายจนหมด

“พูดมาสิ ว่าทำไมนายถึงต้องเหยียบย่ำพี่สาวของฉันด้วย ทั้งๆที่พี่น่ะ เป็นคนใจดีขนาดนั้นแท้! นายกำลังเหยียบย่ำคนที่ไม่แม้แต่จะเหยียบมดอยู่นะ! พูดมาสิ!” ชิง ยูตงขาดการควบคุมและฟัดเหวี่ยงใส่เย่ฮั่ว

เย่ ฮั่วสูดหายใจเข้าลึกๆ “พี่สาวของเธออยากหย่ากับฉัน”

“นั่นก็เพราะว่านายเหยียบย่ำเธอก่อนไง เธอถึงพูดแบบนั้น!”

“เพราะฉันไม่ยอมไปถ่ายรูปแต่งงานด้วย” เย่ ฮั่วพูดด้วยความไม่แยแสอีก

อ่าห์…

ชิง ยูตงมั่นใจขึ้นมานิดหน่อย มันไม่เหมือนกับที่ฉันคิดไว้ พี่สาวไม่ได้วุ่นวายเพราะพี่เขย? พี่สาวเพียงแค่โกรธและพูดมันออกมา มองไปยังรอยเลือดที่คอของพี่เขย มันจบลงแล้ว…

นายท่าน ท่านคงจะมีความสุขมากเกินไป เลยต้องการจะหาที่ระบายใช่ไหม

ชิงยูตงหลบสายตา ฉันรู้สึกอายเล็กน้อยก่อนจะวางมีดลงไปพร้อมกับกระซิบ “พี่เขย…เข้าใจผิด พี่กำลังเข้าใจผิด ฉันลืมปิดคอมพิวเตอร์ ฉันจะไปปิดก่อน”

“กลับมาเดี๋ยวนี้เลย!” เย่ ฮั่วลุกขึ้นนั่งดีๆและเรียกด้วยเสียงอันดัง

เมื่อจับไปที่คอที่ซึ่งกำลังมีเลือดไหลอยู่ของเขา เย่ ฮั่วไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น นี่ร่างกายของเขาถูกทำลายโดยน้องสะใภ้งั้นเหรอ!!!

ชิงยูคงกลืนน้ำลายและพูด จบแล้ว มันจบลงแล้ว และพี่เขยกำลังเป็นกังวล

“พี่เขย พี่ไม่ต้องเชื่อคำพูดของพี่สาวก็ได้ โดยเฉพาะคำพูด ห้ามเชื่อเด็ดขาด ฉันยืนอยู่ข้างพี่นะ พวกเราเป็นเพื่อนร่วมทีมกันแล้ว” ชิง ยูตงพูดด้วยรอยยิ้มหลังจากที่เมื่อครู่ยังเป็นศัตรูกันอยู่เลย