บทที่ 125 ยกโทษให้ด้วย พี่เขยของฉันเป็นพวกน่าละอายใจ

เย่ฮั่วพูดอย่างเยือกเย็น “มานี่!”

“พี่เขย ถ้าพี่อยากจะพูดอะไรก็พูดเลยนะ พวกเราเป็นคนดีและจะไม่ดีก็ต่อเมื่อเราหยิบมีดนะ” ชิงยูตงนั้นยังมีความสูงศักดิ์อยู่

เย่ฮั่ว ตัดสินใจที่จะสอนน้องสะใภ้เขาในวันนี้ เรื่องที่กล้าหันมีดใส่เขาพร้อมทั้งจะให้กินเนื้อมากกว่านี้!

“นายเหนือหัวของเธอ!” เย่ฮั่วมองไปยังขาของเธอก่อนจะตะโกน

ชิงยูตงสะดุ้ง ใบหน้าน้อยๆนั้นกำลังพยายามหาข้อแก้ตัว “พี่เขยยยย ยูตงรู้แล้วว่าผิด ถ-ถ้ายังไงจะเอาความลับในเงามืดของพี่สาวมาเล่าให้ฟัง เพราะงั้นช่วยลืมๆเรื่องนี้ด้วยนะ”

“นายเหนือหัวของเธอ!”

ชิงยูตงนั่งย่อลงไปบนขาของเย่ฮั่ว “พ-พี่เขย…เบานะๆ”

“ยกก้นขึ้น!”

ชิงยูตงยกสะโพกขึ้นสูง มันค่อนข้างแน่นเลย

ป้าป!

อ๊าาาาาา!

“เอามีดมาจ่อคอฉัน! แม้แต่ฉันเองยังไม่ทำเลย!” เย่ฮั่วพูดด้วยเสียงดัง ท่าทางน้องสะใภ้จะได้บนเรียนที่ดุเดือดแล้ว

“มันเจ็บนะพี่เขย…”

ป้าบ!

อ๊าาา!

“พี่เขย ให้อภัยฉันเถอะ ยูตงจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว!”

ป้าบ!

อ๊ากกกกก!

“พี่เขย! พี่เขยหยุดก่อนน! ป๊าาา! ป๊าให้อภัยหนูด้วยยย!” ชิงยูตงพูดไม่เป็นภาษาแล้วในตอนนี้ มันเจ็บมากจริงๆ

นั่นยิ่งทำให้เย่ฮั่วยิ่งรู้สึกตื่นเต้นขึ้นไปอีก

ในออฟฟิศ ทันทีที่เสียงป้าบๆๆดังขึ้น ซึ่งนั่นประกอบไปด้วยความเจ็บปวดแบบหาที่สุดไม่ได้ของชิงยูตง นี่มันการลงโทษประเภทไหนกันนะ นี่เป็นเพียงรางวัลที่ซ่อนอยู่เท่านั้น

“ยินดีด้วยนายท่าน ภารกิจแรกเสร็จสิ้นแล้ว”

ชิงยูตงผู้ที่กำลังถูกตีถึงกับเหวอไปเลย

“นายท่าน พี่เขยของท่านเพียงแค่เผลอสัมผัสโดนขาอ่อนของท่านโดยไม่ได้ตั้งใจ”

ชิงยูตงมึนงงขึ้นไปอีก พี่เขยนั้นวางแผนไว้ดี ที่แอบกอนเต้าหู้เธอราวกับไม่ได้ตั้งใจ แต่ยังคงทำแบบเดิมซ้ำๆ

เย่ฮั่วพูดว่า เขาแค่มือลื่น ผิวของยูตงนั้นลื่นอยู่แล้ว ความรู้สึกนั้นไม่เลวเลยแถมยังยืดหยุ่นได้ด้วย

ความขมขื่นของชิงยูตงเกี่ยวกับพี่เขยของเธอนั้นยังคงหนักหน่วง ความรู้สึกนั้นปกปิดไม่มิดแล้วบนก้นของน้องสะใภ้ พี่เขยช่างน่าละอายใจยิ่งนัก!

ใครคือ ชิงยูตง?

ดั้งเดิมแล้วเย่ฮั่วไม่อยู่ในอารมณ์ที่ดีนัก ภรรยาของเขาเองก็ไม่อยู่ในสภาพที่พร้อมสู้ด้วย เพราะงั้นแล้วน้องสะใภ้ก็เหมือนถูกส่งมาเพื่อการนี้เลย? รู้สึกสบายใจขึ้นมากๆเลยแฮะ

“เมื่อไหร่เธอจะลุกเอามันไปเก็บ” เย่ฮั่วหยุดมานานแล้ว และน้องสะใภ้ของเขาก็ยังคงไม่ไหวติง

ใบหน้าสวยของชิงยูตงมองและเอ่ยกระซิบ “ฉันขยับไม่ได้”

“ทีหน้าทีหลังก็อย่ากล้าทำอะไรแบบนี้อีกล่ะ พี่สาวของเธอมาช่วยเธอไม่ได้นะบอกไว้ก่อน!”

“พี่เขย ยูตงรู้แล้วว่าผิด รับรองเลยว่าจะไม่มีครั้งต่อไป” ชิงยูตงลุกยืนอย่างฝืนๆ ตอนนี้ไม่ใช่แค่รู้สึกเจ็บที่ก้นแล้ว รู้สึกว่าต้องไปเปลี่ยนกางเกงด้วย

เย่ฮั่วโบกมือและชิงยูตงก็เดินกะเผลกออกไปจากออฟฟิศ พี่เขยนี่ไร้ยางอายอยู่ลึกๆจริงๆ ตีก้นน้องสะใภ้ไปแท้ๆยังไม่ขอโทษอีก มันเจ็บนะ… ก้นน้อยๆของฉันได้บวมแน่ๆเลย…

หลังจากนั่งมากพักใหญ่ เย่ฮั่วจึงเดินไปจัดการบาร์และในตอนนี้ท้องเขาก็เริ่มหิวขึ้นมาบ้างแล้ว ช่างโชคดีที่ร้านแพนเค้กผลไม้ยังไม่ปิด

“เพิ่มไข่กับแฮม” เย่ฮั่วเดินเข้าไปยังซุ้มและสั่ง

คุณลุงมองยังเย่ฮั่วและเริ่มทำให้เขาเลย ระหว่างที่ก้าวเดินไปทำนู่นนี่นั่น เขาก็พูดขึ้น “พ่อหนุ่ม เธอเองก็กินข้าวเช้าที่นี่มาหลายปีแล้วนี่ แล้วลุงเองก็คิดว่าเธอเองก็คงไม่ใช่คนไม่ดีอะไร”

เย่ฮั่วหน้ามึน เทวทูตไม่ใช่คนไม่ดีแล้วใครกันแน่ที่เป็นคนไม่ดี! ไม่ใช่ทุกคนที่คิดว่าเวลาแบบนี้มันช่างดีเกินไปบ้างเหรอ!!

“แต่เธอเองก็พูดไม่ถูก เวลาเรียกภรรยาของเธอน่ะ” คุณลุงพูดเสริมมาหนึ่งประโยค

เย่ฮั่วเกือบจะไม่ได้อ้วกออกมาเป็นเลือดแล้ว นี่ตาของเจ้าเห็นข้าเล่นกับเมียงั้นเหรอ? ถ้ามันเกิดออกมาจากการนินทา เธอเป็นภรรยาของผู้สูงส่งเลยนะ นี่เจ้ากำลังพูดอยู่ต่อหน้าเทวทูตนะเฮ้ย!

เพียงแค่ต้องการอะไรมาหักล้าง ลุงนั่นก็ไม่ได้เปิดโอกาสให้เลย “เธอน่าจะจบปริญญาตรีมาได้หลายปีแล้ว มันยากมากที่จะหาสิ่งดีๆและชวนให้หวงแหน ภรรยาของลุงเหมาะกับการที่จะให้ความรัก ไม่ใช่ให้ความโกรธ ลุงผ่านมาเยอะแล้ว มันงดงามตั้งแต่เริ่มต้นเลย”

นี่เป็นคนอื่นไง มันสวยก็จริงแต่ลุงช่วยลดความอวยตัวเองลงหน่อยกับเพิ่มความจริงใจให้นิดนึงจะได้มั้ย?

และนั่นก็ด้วย สรุปพระเจ้ายังเป็นผู้หญิงอยู่เหรอ? ข้าไม่ค่อยรู้มากเกี่ยวกับผู้หญิงที่จะเขินอายด้วยการโบกมือเสียด้วย และดูเหมือนจะไม่มีใครอยากจะเป็นแบบนี้!

“โอ้ ใช่เลย ภรรยาของเธอสั่งเค้กไว้ 2 ชิ้นเมื่อเช้า แต่ก็เอาไปชิ้นเดียว ลุงรู้เลยว่าเดี๋ยวเธอต้องมา” คุณลุงพูดพร้อมยิ้มอ่อนๆ

เย่ฮั่วหยิบแพนเค้กผลไม้ที่ร้อนเกินไป แอบใจหวิวเล็กน้อยเลย ชิงหยาซื้อนี่ไว้เผื่อเขางั้นเหรอ?

“พ่อหนุ่ม ภรรยาของเธอน่ะดีกับเธอมากจริงๆนะ เพราะงั้นก็ทำตัวดีๆกลับไปด้วยล่ะ” ลุงพูดก่อนจะหันไปดูแลลูกค้าคนอื่นต่อ กลับมาคิดใหม่ดีๆแล้ว วันนี้ได้สูญเสียอะไรเพิ่มมาอีกหนึ่งอย่าง ถ้าลูกของคุณเกิดมาแล้วจะบอกยังไงกับเขา

ถือแพนเค้กร้อนๆกลับไปยังบาร์ของเขา นั่งโง่ๆลงไปที่นั่น ไม่ใช่ว่าเขารุนแรงกับชิงหยาหรือ?

ลืมมันไปซะ ผู้ใหญ่น่ะเขาไม่จดจำวายร้ายกันหรอก รอให้เธอมาขอโทษ แล้วค่อยยกโทษให้ดีกว่า

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยก็เดินเข้ามาด้านหลัง ไม่ต้องคิดเลย นั่นคือเสียงของชิงหยาที่ลงมาจากด้านบนแล้ว และเย่ฮั่วก็ไม่พลาดที่จะเหลือบมอง

หัวใจของฉันมันคิดเบาๆ ถ้ารู้ตัวว่าผิดก็มาขอโทษซะสิ เทวทูตน่ะรอจะให้อภัยเธออยู่นะแล้วก็จะถือว่าเรื่องก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วย

ตลอดเวลาที่เสียงฝีเท้านั้นก้าวเข้ามา เย่ฮั่วก็บรรจงใส่คำขอโทษลงไปในทุกๆฝีก้าวนั้นด้วย

กลิ่นน้ำหอมที่ระเบิดฟุ้งในอากาศลอยเข้าปะทะเขา มันทำเอาริมฝีปากของเย่ฮั่วกระตุกเล็กน้อย หญิงสาวเดินออกไปไกลมากขึ้น ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีความคิดที่จะขอโทษเลย นี่ยังอยากจะขอโทษอยู่มั้ยเนี่ย! หรือว่ายังอยากให้ฉันขอโทษเธออยู่เหรอ ประสาทสิ!

เขาหยิบแก้วที่มั่นใจว่าอยู่ใกล้กับชิงหยามากที่สุด

เสียงแก้วแตกดังขึ้นแบบช่วยไม่ได้แต่ก็ทำให้เกิดความสนใจได้อยู่ และแน่นอนว่าชิงหยาหยุดก้าวลง ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีเสียงตะโกน ไม่มีปฏิกริยาอะไรเลย

ชิงหยาที่เป็นแบบนี้มันทำให้ เย่ฮั่วอึดอัดมากกว่าเดิมอีก เขาจึงถามด้วยเสียงขรึมออกไป “เธอจะไปไหน!”

ชิงหยาไม่ได้พูดอะไรที่เป็นการแสดงออกว่าเธอตอบเลย

“ฉันถามว่า เธอจะไปไหน!” เย่ฮั่วตะโกนซ้ำ

“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันน่ะ? นายเป็นใคร?” ชิงหยาพูดอย่างเยือกเย็น ไม่มีการสั่นไหวในน้ำสียงราวกับคุยกับคนแปลกหน้า

นี่มันทำให้เย่ฮั่วโกรธมากๆและอยากจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เขาสู้ไม่ได้ ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะเอาไปสู้ ราวกับน้ำมันกับเกลือที่เข้ากันไม่ได้ ความดีของเธอมันช่างมากล้น!

“กลับมา!”

ชิงหยาไม่ได้ลังเลที่จะเดินต่อ ซึ่งนั่นกระตุ้นเย่ฮั่วเอาเสียมากๆ ด้วยมือหนาใหญ่นั้นมันทำให้ชิงหยาไม่สามารถเดินได้

มันยุ่งเหยิงขึ้นมาเพราะเวทย์มนต์ของเย่ฮั่ว และเช่นเดิม ชิงหยาก็ยังไม่ได้พูดอะไร ราวกับเขารู้ถึงจุดจบ

ทั้งสองต่างใช้มันเช่นกัน และกว่าครึ่งชั่วโมง เย่ฮั่วจึงเป็นฝ่ายหยุดก่อน เขาเดินไปหาชิงหยาและมองไปยังใบหน้าสวยที่ดูต่อต้านเขานั้นพร้อมถามด้วยเสียงเคร่ง “เธอตั้งใจจะทำอะไร!”

“นายจะมาสนใจกับความคิดของเครื่องมืออย่างฉันทำไม?” ชิงหยาถาม

ในความจริงแล้ว สถานการณ์แบบนี้มันง่ายมากที่จะแก้ ตราบใดที่เย่ฮั่วยอมก้มหัวและยอมรับมัน จากนั้นก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแถมยังจะทำให้ความรู้สึกของทั้งสองอบอุ่นขึ้นด้วย

แต่นี่ใคร นี่เย่ฮั่วเอง ผู้ที่ดีเลิศกว่าใครใดๆบนโลก จะให้เขาก้มหัวขอโทษมนุษย์ผู้หญิงงั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้!

แต่ยั้งไว้ก่อน เย่ฮั่วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “มันเกือบจะดีแล้วนะ ไม่งั้นฉันจะโกรธเธอเดี๋ยวนี้เลย!”

“นายมีพลังที่จะปั่นป่วนฉันตลอดอยู่แล้วนี่!

“ดีเลย!”

เย่ฮั่วย่อตัวลงไป และตะโกนเสียงดัง ฝ่ามือที่เปล่งแสงสีฟ้าห่อหุ้มทั้งบาร์ไว้ทันที

ความขัดแย้งนี้ยังไม่ถูกแก้ไขแถมเขาดูดุร้ายยิ่งกว่าเดิมอีก เย่ฮั่วปลดล็อคพันธนาการทุกอย่างของชิงหยาและหันขึ้นไป

พละกำลังของชิงหยาเหมือนจะถูกดูดออกไป เธอเดินไปยังประตูของชิงบาร์ช้าๆและยื่นมือออกไปสัมผัสมัน ทันใดนั้นเองละรอกคลื่นสีฟ้าสว่างวาบขึ้น

เขาสร้างบราเรียปิดตัวเอง!! เขาทำแบบนี้ได้ยังไงกันน่ะ!!!