บทที่ 129 เคี๊ยะ เคี๊ยะ เคี๊ยะ

“เจ้านาย ครั้งนี้ขึ้นเงินได้หรือเปล่า?” ผู้วิเศษแห่งความตายพูดราวกับว่าจะขึ้นราคาต่องาน และดูท่าว่าเขาจะขึ้นไม่น้อยเลย

“ไม่ นายแค่ไปนั่งเฉยๆ”

“เจ้านาย ไม่ได้ให้ไปฆ่าใครเหรอ?” เขาดูผิดหวังเมื่องานดังกล่าวไม่ใช่คำสั่งฆ่า

“นายทำมันด้วยตัวเองได้น่า รถรออยู่ข้างนอกแล้ว ใส่หน้ากากไปด้วย ไม่ต้องทำตัวน่ากลัว” เว่ยชางกล่าว

ผู้วิเศษแห่งความตายรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “เจ้านาย…มันไม่ได้เงินอ่ะ”

เว่ยชางถอนหายใจหนักก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์ออกมา ผู้วิเศษแห่งความตายที่จะตายเพราะไม่มีเงินตาลุกวาวราวกับไฟทางด่วน เจ้านายของเขาเป็นข้ารับใช้ของท่านผู้สูงส่งอีกทีหนึ่ง เพราะงั้นเขาต้องรวยมากแน่ๆ ถึงปากจะบอกว่าจนๆแต่ก็คงแค่หลอกเล่นแหละ

มองไปยังเงินในกระเป๋านั้น นอกจากเว่ยชางจะช่วยไม่ได้แล้วเขายังขมวดคิ้วแน่นด้วย 2 หยวน…10 หยวน…50 หยวน…รวมๆแล้วก็ประมาณ 62 หยวน… รายจ่ายกับแฟนสาวเขามันช่างเยอะเหลือเกิน และเขาเองก็ไม่กล้าที่จะเปิดเผยเรื่องนี้ให้ท่านผู้สูงส่งรู้ด้วย ถ้าถามถึงเงินล่ะก็ เจ้านั่นก็น่ายืมเงินเหมือนกัน ผู้หญิงของเจ้านั่นเป็นดาราดัง ดูยังไงๆก็ไม่น่าจะขัดสนเรื่องเงินหรอก

เว่ยชางต้องใช้ 10 หยวนสำหรับดูหนังคืนนี้ และอีก 52 หยวนที่เหลือก็น่าจะมีจุดจบที่ไม่ต่างกัน

มองไปยัง 10 หยวนที่ผู้เป็นนายหยิบออกมา ผู้วิเศษตกอับก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมาทันที อยากจะร้องไห้ นายของเขาช่างน่าอนาถยิ่งนัก 10 หยวนนั่นน่ะ…จะเอาอะไรมาพอฟะ?

“มัวรีรออะไรอีก รีบๆไปทำงานให้เสร็จเซ่!” เว่ยชางเร่งก่อนจะเก็บ 10 หยวนนั้นกลับไป เขาลืมเรื่องค่าแท็กซี่ตอนส่งเจ้าถังน้อยกลับเสียสนิทเลย

ผู้วิเศษแห่งความตายรีบออกไปเพื่อที่จะทำงานให้สำเร็จ เขาไม่คิดเลยว่าเจ้านายจะเรียกให้มาทำงานอีก รู้สึกดีนิดๆเหมือนกันนะเนี่ย…

นายดั้งเดิมเนี่ย ดูน่าอึดอัดใจจังนะ

เมื่อออกจากห้องน้ำ ผู้วิเศษก็ก้มหัวลงต่ำผ่านเคลียร์บาร์ไป โดยระหว่างทางเขาก็หยิบเอาหน้ากากตัวตลกไปด้วย ในความคิดคนอื่นคงเหมือนว่าเขากำลังคอสเพลย์อยู่ เคียวนี่ก็แค่พร็อบที่เหมือนจริงมากๆเฉยๆ

จิวเย่ค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นว่าเว่ยชางจะส่งใครมา มันจะตื่นเต้นเกินไปแล้วให้ตายเถอะ! เคลียร์บาร์แห่งนี้ก็เหมือนกับแดนเวทย์มนต์ ถ้าคุณไม่เข้าใจ มันคือถ้ำเสือ การพยายามทำความเข้าใจมันแม้เพียงน้อยนิดก็ทำให้เกิดความอยากรู้อยากเห็นแบบไม่รู้จบได้ (การเข้าใจทั้งหมดแบบละเอียดยิบนั้นเป็นสิ่งเหลือเชื่อมากๆ)

นำคิวบาซิการ์ออกมา กลิ่นของมันเตะจมูกเหลือเกิน อ่าห์ ไว้ก่อนละกัน น้องชายนั่งอยู่ข้างหน้าเปลวไฟพอดี อนาคตเขายังอีกไกล

จิวเย่นั่งกลืนอากาศไป สายตาก็เหลือบไปเห็นเงาดำอยู่ภายในเคลียร์บาร์ เงานั้นถูกห่อหุ้มด้วยผ้าคลุมสีดำและหน้ากากตัวตลก

มองไปยังการแต่งตัวของเขา จิวเย่ก็ถึงกับลืมเรื่องซิการ์ไปเลย เขาลืมกระทั่งจะเปิดประตูให้ด้วย

นั่นน่ะ…หรือว่าจะเป็น ผ้าคลุมดำแห่งยุทธศาตร์ครั้งใหญ่ เสี่ยวยี่ เหรอ!!!

เว่ยชางเรียกเจ้าสิ่งที่ดุร้ายเช่นนี้ออกมาได้อย่างไรกัน เขาทำได้ยังไง! ไอ้แม่เยอะ! นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้วนะ ได้โปรดอย่านั่งข้างฉันเลย อย่า…

อย่างไรก็ตาม ความกลัวที่ยังมีลมหายใจก็ได้คืบคลานเข้ามาแล้ว ผู้วิเศษแห่งความตายเปิดประตูด้วยตนเอง เคียวที่มือนั้นทะลุหลังคารถไปจนเป็นรู มันปล่อยไอเย็นออกมาตามด้ามจับ ยามที่เขานั่งเข้าไปในรถ ซิการ์ของจิวเย่ก็ถูกคมเคียวตัดเป็นสองส่วนด้วย

โรลส์-รอยส์ แฟนท่อมถูกตัดแล้ว…

ผู้วิเศษแห่งความตายถอยออกไป ในจังหวะที่หูของจิวเย่ได้ยินเสียงอันน่ากรีดหัวใจ มองไปยังหลังคารถซึ่งตอนนี้มันกลายเป็นจอพาโนราม่าบนพื้นสีดำที่เห็นวิวด้านนอกชัดแจ๋วไปแล้ว

เคียวยักษ์เปลี่ยนสภาพเป็นไม้ค้ำยันและนั่นทำให้เขาเข้าไปนั่งได้สะดวกมากขึ้น จิวเย่พยายามที่จะนั่งคนละฝั่งกับเขา แต่ควรจะพูดยังไงกันน่ะ? อีกฝ่ายก็เป็นคนของเสี่ยวยี่ ฉันควรจะต้องทำยังไง? ส่งอีเมล์ไปบอกให้ไปนั่งอีกฝั่งได้มั้ย?

ตลอดทางที่นั่งอยู่ ผู้วิเศษแห่งความตายนั้นก็คิดเรื่องอื่นตลอด นักฆ่าแห่งความตายของเขาน่าจะไปเที่ยวกับบริษัทอยู่… สันนิษฐานเลยว่า หลง เอ้อเทียนต้องเป็นคนรวยแน่ๆ! เพราะฉะนั้นคืนนี้เขาจะต้องทำให้งานออกมาดีที่สุด!

หลง เอ้อเทียน คือผู้ที่ฝึกฝนตนด้วยความขยันหมั่นเพียร เขารับรู้ได้ถึงสายลมที่หนาวเย็นนี้และรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมา

“ท่านจิวเย่ครับ ไปเลยไหม?” คนขับที่อยู่ด้านหน้าเองก็รู้สึกสั่นกลัวเช่นกัน แม้แต่ตอนถามก็ยังรู้สึกอยู่

“ไป..ไปเลย”

สายลมธรรมชาติพัดผ่าน จิวเย่รู้สึกอึดอัดมากๆ ตั้งแต่ที่ได้เจอนายท่านแล้ว มันทำให้เขารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองซักเท่าไหร่

“ควรเรียกคุณว่าอะไร?”

“เคี๊ยะ เคี๊ยะ เคี๊ยะ…”

แปลว่า “งี่เง่า”

ได้ยินชายชุดดำทำเสียงแปลกๆออกมา เสื้อกั๊กเขาก็หนาวไปหมด

“นี่เป็นซิการ์คิวบาร์ชั้นดี ซักหน่อยมั้ย?” จิวเย่ถามด้วยความกังวลเห็นได้ชัดจากที่มือเขาสั่นรัวๆ

ผู้วิเศษแห่งความตายเหลือบมองก่อนจะพยักหน้า

จิวเย่ผ่อนคลาย ตราบใดที่คนจากกลุ่มอื่นยอมรับมัน ความมั่นใจของเขาก็จะกลับคืนมา เขาแบ่งมันและยื่นให้ชายชุดดำ

ยิ่งไปกว่านั้น! มือนั่น! กับผมขาวๆนั่น!!

เมื่อเขาเห็นสิ่งที่อยู่ภายใต้หน้ากากสีดำนั้น ดวงตาของจิวเย่ก็แทบจะหลุดออกจากเบ้า ไอ้แม่เยอะ! นี่มันไม่ใช่มนุษย์แล้ว! ข้างในมันกระดูกชัดๆ!

ฉันกำลังนั่งอยู่ข้างๆไอ้แม่เยอะที่เป็นกระดูกทั่งตัว! ฉันควรจะทำตัวยังไงเนี่ย ส่งอีเมลล์ไปคุยกับเขาเหรอ?!

จิวเย่ยืนไฟแช็คสีทองให้ เขาจุดไฟและครุ่นคิดว่าจะจัดการยังไงกับสิ่งนี้ดี

ผู้วิเศษแห่งความตายสูดหายใจเข้าไปลึกๆและรู้สึกได้ว่ามันไม่เลวเลย เจ้านี่น่ะมีกลิ่นที่เปี่ยมด้วยรสชาติอยู่ลึกๆ

แต่กระนั้นจิวเย่ก็ยังไม่ได้เย็นลง ชายชุดดำนี่ปล่อยควันออกมาจากทั้งตัว จะไม่แปลกใจเลยถ้าคนอื่นคิดว่ารถคันนี้ไฟไหม้

คุณสามารถสูบบุหรี่โดยไม่มีควันได้หรือเปล่า? กระดูกพวกนี้…เอ่อ..ถ้าดื่มเบียร์จะรั่วไหม?

“เคี๊ยะ เคี๊ยะ เคี๊ยะ…”

แปลว่า “ฉันต้องทำด้วยเหรอ”

จิวเย่ค่อนข้างมั่นใจเลยว่าไม่เข้าใจว่าชายชุดดำนี้กำลังพูดอะไร แต่นิ้วนั่นทะลุผ่านกล่องซิการ์ไป ถ้าจิวเย่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรจริงๆ มันควรจะเป็นสีขาว

“ถ้าชอบมันล่ะก็จะเอาไปอีกก็ได้นะ” จิวเย่ตัดสินใจจับต้นขาของชายชุดดำไว้ นายท่านนั้นเย็นชา แล้วก็ไม่รู้สึกดีเวลาพูดด้วยซักเท่าไหร่ เหมือนๆกับเว่ยชางเลย

ชายชุดดำนั้นแตกต่างออกไป นั่นเพราะเข้ามีจุดมุ่งหมาย

ผู้วิเศษชุดดำเหยียบแขนออกไปและลูบไหล่ของจิวเย่

“เคี๊ยะ เคี๊ยะ เคี๊ยะ”

แปลว่า “เจ้าเด็กนี่น่าสนใจ”

จิวเย่ยิ้มแบบห่างๆและมองไปยังมือกระดูกที่แตะเข้ามาที่ไหล่ของเขา เอาจริงๆใครๆก็กลัวตราบใดที่เจ้าของมือยังตัวโปร่งและกลวงเช่นนี้

ฉันเห็นผู้วิเศษแห่งความตายหยิบไอโฟน X ขึ้นมาและคิดราคาของมีค่า

เปิดหน้าเกมและกดรีชาร์จและกดปุ่มรีชาร์จจากนั้นก็ว่างไว้หน้าจิวเย่เลย

จิวเย่รู้สึกประหลาดใจก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ “คุณต้องการที่จะชาร์จมันหรือเปล่า?”

“เคี๊ยะ เคี๊ยะ เคี๊ยะ”

แปลว่า “เจ้าโง่ เจ้าไม่ได้เดียงษาทั้งหมดหรอกน่า!“

“ร้อยนึงพอมั้ย?”

แน่นอนว่าฉันต้องเผื่อมันไว้ด้วย

ผู้วิเศษแห่งความตายกดไปที่ 648

จิวเย่รับรู้ได้เลย “งั้นพวกเรามาแอดวีแชทกัน ฉันจะโอนให้คุณเลย”

มองไปยังรูปหน้าอวาตาร์ของชายชุดดำ จิวเย่ถึงกับพูดไม่ออก ไอ้สิ่งมีชีวิตน่ารักนี่ที่มีหัวเป็นกระดูกสดใส มันไม่ได้เหมือนกับตัวจริงเลยซักนิด

ผู้วิเศษแห่งความตายโปรดปรานที่จะเห็นกลุ่มอื่นแตะ 1000 หยวน ความเป็นมนุษย์นี่ช่างน่าจับตามอง

ปิ้ว ปิ้ว ปิวปิวปิว

จิวเย่ไม่เคยเจอมนุษย์คนไหนเล่นเกมได้จริงจังขนาดนี้เล…ไม่สิ…ไอ้โครงกระดูกเนี่ย นับเป็นมนุษย์ไม่ได้…

สกิลของคนๆนี้มันระดับปรมาจารย์เลยนะ แต่จะเล่นเกมหน่อมแน้มนี่จริงเหรอเฮ้ย!

นี่มัน…ย่อยยับสุดๆ

รถโรลส์รอยส์แฟนท่อมที่ซึ่งเปิดประทุนได้(?)ขับออกจากเมืองไปด้วยควันที่โหมกระหน่ำตลอดทางและบรรยากาศแปลกๆที่ปกคลุมอยู่ร่ำไป

ที่นั่นมีโรงกลั่นไว์อยู่ทางตะวันตกของชานเมืองหลงอัน นายท่านอยู่ที่นี่ก็เพราะจิวเย่

จิวเย่เป็นเจ้าบ้าน มันค่อนข้างจำเป็นที่จะต้องต้อนรับเพื่อนของเจ้าของที่ให้ดีที่สุด

แต่จิวเย่ไม่มีความสุขเอาเสียมากๆ ดวงตานั้นแทบจะเหลือกหมดแล้ว นี่มันแย่จริงๆ