บทที่ 214 ดูให้ดีๆก่อน!

 

“ท่านแม่ อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ เลิกทำแบบนี้ไม่ได้เหรอคะ!”

 

ไม่มีการรีรอใดๆทั้งสิ้น ตงฮวงไป๋หลี่ยกมือขึ้นพร้อมที่จะจัดการต่อแล้ว นั่นทำให้อาหลี่ร้องไห้ออกมาเสียงดัง ซึ่งแม้แต่การมีอยู่ของเย่ฮัวก็ช่วยให้เธอหยุดร้องไม่ได้

 

“อาหลี่นี่เป็นตัวซวยจริงๆเลย ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็มีแต่ทำให้คนอื่นทะเลาะกัน ไม่ก็ต้องมีคนเจ็บปวดเพราะอาหลี่”

 

เมื่อได้มองไปยังอาหลี่ที่ร้องไห้อยู่ราวกับทุกคนบนโลกเกลียดเธอแล้ว หัวใจมันก็เหมือนจะแตกสลาย

 

ตงฮวงไป๋หลี่ค่อยๆกลับเป็นปกติ สำหรับเธอ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าลูกอีกแล้ว

 

เธอเตรียมตัวที่จะพาเด็กสาวกลับไปอยู่ด้วยกันเช่นเดิม แต่ทันใดนั้นร่างของอาหลี่ก็เกิดการแปรผันของสายเลือดขึ้นมา คงเป็นเพราะการร้องไห้เมื่อครู่ทำให้กระบวนการนี้มันถูกกระตุ้นแน่ๆ!

 

เย่ฮัวเองก็ตกใจไม่น้อย เขาไม่คาดคิดเลยว่าลูกสาวของเขาจะเกิดอาการที่ไม่สามารถควบคุมเลือดที่ไหลเวียนในร่างกายได้ นั่นทำให้เขารีบจัดการสะกดพลังนั้นไว้ทันทีเพราะถ้ามันเกิดระเบิดออกมาล่ะก็ เมืองหลงอันได้กลายเป็นที่ดินเรียบๆแน่!

 

ในอนาคตคงต้องสอนให้เธอควบคุมพลังของสายเลือดนี่และกล่าวชมเธอให้มากกว่านี้เสียแล้ว มือหยาบปาดน้ำใสๆที่หางตาของเด็กสาวอย่างนุ่มนวล

 

“นายทำอะไรเธอน่ะ!?” ตงฮวงไป๋หลี่เข้าใจว่าเย่ฮัวทำอะไรไม่ดีกับลูกสาวของเธอ นั่นทำให้เธอเรียกดาบมาไว้ในมือของเธอ

 

ผู้หญิงคนนี้กล้าจะต่อกรกับเทวทูตงั้นเหรอ!

 

ฝ่ามือซ้ายยกขึ้นและแรงที่มองไม่เห็นก็ทำให้ตงฮวงไป๋หลี่ลอยขึ้นไปในอากาศ จากนั้นก็ให้อารมณ์เหมือนโดนมือขนาดใหญ่บีบเอาไว้

 

เธอหน้าซีดขึ้นมาก่อนจะค่อยๆถูกวางลงบนพื้นอย่างสุภาพ ออร่าแห่งความเกรียงไกรของเธอมันถูกสะกดไปด้วยแล้ว!

 

เขาทำได้ยังไงกันน่ะ!

 

เย่ฮัวโอบร่างที่หลับไหลของอาหลี่เอาไว้ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันยังเห็นเธอเป็นแม่เด็กนะ ครั้งนี้ถึงได้ช่วยชีวิตไว้! แต่ในอนาคตเธอต้องจัดการเรื่องนี้เอง หรือถ้าลืมไปแล้วฉันคงต้องสั่งสอนเธอใหม่!”

 

“ไอ้เวรเอ้ย!!” ตงฮวงไป๋หลี่ที่หน้าซีดเซียวและไร้กำลังนั้นกำหมัดแน่นก่อนจะพุ่งเข้าพร้อมต่อสู้กับเย่ฮัวอีกครั้ง

 

เพียงพริบตาเดียว ร่างของเธอก็กระดอนขึ้นไปบนอากาศและกระแทกลงไปบนโต๊ะ

 

ใบหน้าสวยของเธอนั้นขมวดคิ้วแน่นด้วยความเจ็บปวด

 

ชิงหยายืนขึ้น หากแต่เธอไม่ได้โวยวายหรือสร้างปัญหาอะไรเพียงแค่เดินกลับไปชั้นบนอย่างเดียว

 

ชิงยูตงนั้นรีบตามผู้เป็นพี่สาวของเธอไปอย่างรวดเร็วนั่นก็เพราะว่ากลัวว่าเธอจะทำอะไรแบบโง่ๆอีก

 

มองไปยังชิงหยาที่เป็นแบบนั้น เย่ฮัวจึงไม่สามารถปล่อยให้เหตุการณ์ยืดเยื้อไปต่อได้ เพราะงั้นจึงเอ่ยปากขึ้น

 

“เว่ยชาง! ชิงบาร์ปิดแล้ว!”

 

ด้วยพลังของเขาเอง แสงสีฟ้าก็ปรากฏขึ้นมาและปกคลุมทางเข้าของชิงบาร์ไว้ แน่นอนว่ามันเป็นแบบเดียวกับตอนที่ทำเพื่อจะจัดการกับชิงหยาเลย

 

เว่ยชางได้ยินดังนั้นเขาก็ตอบรับอย่างชัดเจน “ครับ นายท่าน!”

 

มองไปยังร่างของลูกสาวที่โดนพาขึ้นไปชั้นบนโดยเย่ฮัว ตงฮวงไป๋หลี่ก็เร่งตามไปเลย เธอวิ่งโดยไม่ห่วงอาการเจ็บปวดบนร่างกายเธอ “ถ้าไม่ฆ่าฉันให้ตายก็เอาลูกสาวฉันคืนมา!!”

 

ก่อนที่ร่างของเธอจะไปถึงตัวเย่ฮัว กำแพงลมที่มองไม่เห็นก็พุ่งพรวดขึ้นมาจากพื้นและขวางเธอกับเขาไว้

 

เย่ฮัวหันกลับมาอีกครั้งและพูดกับเธอ “ตงฮวงไป๋หลี่ ที่ของเธอคืออยู่ตรงนี้สำหรับคืนนี้ คิดทบทวนให้ดีว่าแม่ที่ดีต้องทำตัวยังไง แล้วก็ช่วยคิดย้อนไปถึงการเป็นภรรยาที่ดีด้วย ฉันจะดูพฤติกรรมเธอตลอดคืนนี้ และถ้ามันไม่ดีขึ้น ก็ไม่ต้องเจอหน้ากันอีก!”

 

เว่ยชางและลุงเขียวทำตามแผนที่วางไว้ การยึดถือคำพูดนั้นก็ไม่เลวเหมือนกัน มันให้ความรู้สึกเหมือนอยู่เหนือทุกอย่าง! ต้องเป็นผู้ชายแบบนั้นให้ได้!

 

ตัวลุงเข​ยวเองก็ไม่เคยเจอผู้ชายที่ป่าเถื่อนและร้ายกาจขนาดนี้มาก่อน ขนาดที่ทำให้สาวสวยยังต้องยอมทบทวนตัวเอง ช่างเก่งกล้าสมเป็นบอสของเขาจริงๆ!

 

เย่จีจี้ยิ้มให้กับตงฮวงไป๋หลี่ ชีวิตแสนวิเศษของเธอได้เริ่มขึ้นแล้วนะ

 

“เย่ฮัว! นายมันแย่! คนทรยศ! เอาอาหลี่คืนฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!” เธอยืนขึ้นอีกครั้งและพยายามวิ่งเข้าหาเย่ฮัวแต่ก็ได้ผลตามเดิม ไม่มีอะไรฝ่ากำแพงลมนี้ไปได้

 

ถึงแม้ว่าชิงบาร์นี้จะอยู่ใต้กฏอัยการศึก หากแต่เย่ฮัวก็ให้พื้นที่พิเศษแก่ตงฮวงไป๋หลี่แล้ว มันคือพื้นที่เล็กๆที่อยู่บริเวณโถงของบาร์นั่นแหละ

 

การพยายามทำลายกำแพงที่ไม่สามารถแม้แต่จะมองเห็นนั้นมันทำให้เธอเริ่มเหน็จเหนื่อย ร่างบางของหญิงสาวเลิกที่จะส่งเสียงและค่อยๆนั่งลงไปกับพื้นขณะที่ปากก็ยังบ่นงุบงิบ “เอาอาหลี่คืนมา…เอาอาหลี่คือมา…”

 

เว่ยชางและเลี่ยกูถอนหายใจ พวกเขาไม่สามารถเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ได้ ถ้าเป็นคุณเองก็คงไม่อยากจะเฉียดไปใกล้ความตายหรอกใช่มั้ย?

 

“ทางนี้ไม่เป็นไรหรอก ข้าจะกลับก่อนละกัน” เลี่ยกูถอนหายใจ ครั้งนี้มันโชคดีแค่ไหนแล้วที่นายหญิงไม่ได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ไม่งั้นงานนี้ไม่จบง่ายๆแบบนี้แน่

 

เว่ยชางนั้นกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับสถานการณ์ทางฝั่งนายหญิงของเขา เธอเล่นไม่พูดอะไรเลยซึ่งมันชัดเจนเลยว่าเธอกำลังรู้สึกไม่โอเคแน่ๆ ไม่โอเคขนาดที่ไม่อยากจะพูดอะไรเลย ราวกับเธอกำลังผิดพลาดมากๆในฐานะภรรยาของตนเอง

 

แต่จากมุมมองของความเคารพแล้ว มันไม่มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

กว่าร้อยพันข้อผิดพลาดที่มนุษย์ได้กระทำขึ้น ต้องถูกสนองคืนกลับ

 

“แล้วพวกนายยังยืนรออะไรกันอีก? ยังมีงานบ้านที่ต้องทำอีกหรือไง?”

 

สองพี่น้องเขียวแดงรีบส่ายหน้า ใครจะกล้าทำอะไรตอนนี้

 

“ถ้างั้นก็กลับไปกับฉัน” เว่ยชางมองไปยังตงฮวงไป๋หลี่ที่นั่งอยู่บนพื้น ดูเหมือนว่าเย่ฮัวตั้งใจจะฝึกเธอในระยะยาวสินะ นี่คงไม่ใช่สิ่งที่ดีนักหรอก

 

พูดเสร็จเว่ยชางก็เดินออกไปพร้อมกับพี่น้องทั้งสองและกลับไปยังบ้านเช่าของเขา

 

ถังเว่ยนั้นแทบไม่กล้ากระโดดใส่เลย เอาจริงๆเพราะโอกาสกระโจนเข้าหามันน้อยลงต่างหาก เว่ยชางยังคงดูแลเจ้าพวกไฟจราจร 2 สีนั่น!

 

ลุงเว่ยยังอยากอยู่กับใครซักคนจริงๆมั้ยเนี่ย! ตาบ้า!

 

อีกฟากหนึ่ง

 

เย่ฮัวที่อุ้มร่างของอาหลี่ไว้ยังยืนอยู่หน้าห้องนอน เขากำลังสรรหาคำพูดเพื่อเอาไว้เกลี้ยกล่อมชิงหยา

 

เป็นไปได้ว่าถ้าเข้าไปอาจจะเจอเสื้อผ้าถูกแพ็คใส่กระเป๋าไว้แล้วด้วยก็ได้ หลังจากนั้นก็จะตามมาด้วยเสียงของความโกลาหลวุ่นวายยามค่ำคืน

 

“พี่เขย เสร็จแล้วเหรอ?” ชิงยูตงค่อยๆย่องออกมาอย่างเงียบๆ น้ำเสียงของเธอฟังดูไม่ดีนัก

 

“พี่สาวของเธอเป็นยังไงบ้าง?” เย่ฮัวกระซิบ

 

ชิงยูตงส่ายหน้า “แปลกมากๆ ฉันไม่เคยเห็นพี่สาวเป็นแบบนี้มาก่อนเลย”

 

“พี่เขย พี่ต้องทำมันด้วยตัวเองแล้วหล่ะ ฉันจะไปเล่นเกม“

 

“……”

 

หา? นี่หล่อนจะไปเล่นเกมโดยไม่ช่วยฉันคิดเรื่องนี้งั้นเหรอ!? เชื่อเค้าเลย!

 

เย่ฮัวสูดหายใจเข้าไปลึกๆ และตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้น

 

ความรู้สึกระแวงในสิ่งที่คิดมันอัดแน่นขึ้นมาทันที ทว่า…

 

ห้องนอนนั้นสะอาดและไม่มีกระเป๋าเดินทางใดๆถูกพบ มีเพียงแค่ห้องอาบน้ำที่ถูกใช้งานอยู่

 

ชิงหยายังอยู่ในมู้ดที่อาบน้ำได้ และดูเธอจะค่อนข้างสงบ

 

ทั้งที่ยังสาวแต่สามารถสงบได้ขนาดนี้ คงจะเรียนรู้วิธีแก้ปัญหาจากเรื่องที่เคยเกิดแล้วสินะ ไม่เหมือนกับตงฮวงไป๋หลี่เลย เธอนั้นไม่หัดควบคุมอารมณ์ตัวเองซะบ้าง เธอยังต้องฝึกเรื่องนี้อีกเยอะนะ!

 

ตงฮวงไป๋หลี่ถูกขโมยลูกสาวไปทั้งคน ใครมันจะมาจัดการด้วยวิธีละม่อมได้กัน…

 

ถ้าเย่ฮัวได้เห็นตงฮวงไป๋หลี่สวมเสื้อคลุมสีม่วงรูปมังกรแล้วล่ะก็ เขาคงต้องตกหลุ่มรักผู้หญิงที่ดูจองหองแบบนี้แน่

 

ค่อยๆวางร่างของเด็กสาวลงไปบนเตียงอย่างอ่อนโยน ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงรอยยิ้มที่ผู้เป็นพ่อควรจะมี จมูกของเจ้าตัวเล็กนี่ช่างน่ารักน่าชังเหลือเกิน

 

ปัง!

 

ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก และเย่ฮัวก็รับหันกลับไปมองทันที

 

เขายิ้มให้เธอก่อนจะพูดว่า “ชิงหยา เธอวันนี้ทำฉันประทับใจอยู่นะเนี่ย”

 

เย่ฮัวพูดแล้วนั่งลงไปบนเตียง เขาดูจะประหลาดใจกับเธอไม่น้อยเลย

 

“เย่ฮัว” ชิงหยากระเถิบออกไปและพูดด้วยเสียงเบา

 

“ว่าไง?”

 

“นายมั่นใจได้เลยว่าฉันจะไม่ไปไหน” น้ำเสียงของชิงหยามันฟังดูอ่อนลงมากๆ และมันทำให้เย่ฮัวรู้สึกแย่

 

เย่ฮัวยกมือขึ้นและพูดช้าลง “แน่นอน เธอจะไม่ไปไหน”

 

ชิงหยาไม่ได้ไปไหนในครั้งนี้ก็จริง แต่เธอก็ยังพูดต่อ “เย่ฮัว นายยังจำข้อตกลงของเราได้ไหม?”

 

เย่ฮัวค่อยๆเงยหน้าขึ้นและมองไปยังชิงหยา “พูดขึ้นมาแบบนี้หมายความว่าไง?”

 

“นายช่วยฉันให้ออกมาจากการดูตัวแต่งงาน ส่วนฉันก็ทำตามสัญญาของฉัน เพราะฉะนั้นแล้วเราต่างไม่เป็นหนี้ซึ่งกันและกัน”

 

เย่ฮัวลุกขึ้นยืนในทันที และพูดขึ้นเสียงดัง “เธอจะทำบ้าอะไรอีก! อะไรคือไม่เป็นหนี้!? นี่เธอยังคิดถึงไอ้การดูตัวเส็งเคร็งนั่นอีกเหรอ! ฉันแค่ต้องการเธอเท่านั้น!”

 

“แต่ฉันไม่ต้องการนายอีกต่อไปแล้ว”