ฉ่า! ทันทีที่เขากล่าวจบ เสียงแตกร้าวของกำแพงปราการก็ดังขึ้น กำแพงเกิดรอยแยกขึ้นแล้ว

สีหน้าของคนชุดคลุมยาวสีดำพลันเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก “นี่มัน เป็นไปได้ยังไง?”

ตูม! การโจมตีของอินรั่วเฉินพุ่งออกไป ชุดกระโปรงนั้นไม่คู่ควรกับแสงแห่งธรรมเลยแม้แต่น้อย

“นี่เจ้าเป็นใครกันแน่?”

สตรีผู้หนึ่ง แต่มีแสงแห่งธรรม ตัวตนก็แปลกประหลาดมากอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังแข็งแกร่งถึงเพียงนี้อีก

และแน่นอนว่าอินรั่วเอินไม่ได้ตอบคำถามพวกเขา

“บัวแดงพิฆาต!”

มู่เฉียนซีรู้ว่าการโจมตีของตัวเองนั้นได้ผล นางจึงลงมืออีกครั้ง

ฉ่า!

ปราการมิตินี้จึงเกิดรอยแยกใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ!

“ไปฆ่าเจ้าเด็กนั่นให้ข้าเดี๋ยวนี้ รีบไปฆ่ามันเร็วเข้า!” ครั้งนี้คนชุดคลุมยาวสีดำเริ่มตื่นตระหนกขึ้นแล้ว

คนของเผ่าวิญญาณร้ายจำนวนมากพุ่งไปที่มู่เฉียนซี มู่เฉียนซีกล่าว “เสี่ยวหง อู๋ตี้ ขวางพวกนั้นไว้ให้ข้า”

ตูม เปรี้ยง เปรี้ยง!

ความแข็งแกร่งของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับหกนั้นมีแรงเหลือเฟือที่จะขัดขวางคนเหล่านี้

“สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับหก แถมยังมีถึงสองตัวอีกด้วย!”

สิ่งนี้ทำให้สีหน้าของพวกเขาย่ำแย่ลงมาก และในตอนนี้เอง หัวหน้าเผ่าโบราณไม่เพียงแต่จะไม่ต่อสู้กับคนของเผ่าวิญญาณร้ายเท่านั้น แต่ยังกล่าวออกมาว่า “นายท่าน ข้าช่วยนายท่านฆ่าเจ้าเด็กบัดซบนั่นได้”

สถานการณ์ในตอนนี้ พวกเขายังมีโอกาสชนะไม่มากพอ

หลังจากที่หัวหน้าเผ่าโบราณได้คิดพิจารณาแล้ว เขาก็ตัดสินใจเลือกข้าง

คนชุดคลุมยาวสีดำยิ้มพลางกล่าวว่า “นับว่าเจ้ายังรู้จักเอาตัวรอด! หากเจ้าฆ่าเจ้าเด็กนั่นได้ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า แต่หากเจ้าทำไม่ได้ คนที่จะต้องตายก็คือเจ้า”

“ข้าทำได้แน่นอน!”

หัวหน้าเผ่าโบราณกระโจนพุ่งตัวไปที่มู่เฉียนซีอย่างรวดเร็ว นายน้อยแห่งเผ่าก็ทำได้เพียงตกตะลึงขึ้นเท่านั้น

“ท่านพ่อ! ท่าน…”

หลบภัยอยู่หลังศัตรูยังไม่พอ นึกไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะมาลงมือกับคนที่คิดจะช่วยเหลือเช่นนี้อีก

แม้ว่าคนผู้นี้จะเป็นท่านพ่อผู้บังเกิดเกล้าของเขา แต่พวกเขาก็รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างยิ่ง

ไม่นานนัก หัวหน้าเผ่าโบราณก็มาปรากฏตัวตรงหน้ามู่เฉียนซี

อู๋ตี้กับเสี่ยวหงกำลังจัดการกับศัตรูคนอื่น ๆ อยู่ จึงไม่สามารถขวางหัวหน้าเผ่าโบราณเอาไว้ได้

มู่เฉียนซีมองหัวหน้าเผ่าโบราณและกล่าวว่า “พวกเขาเป็นคนในเผ่าของเจ้านะ เจ้าคิดจะเอาชีวิตรอดคนเดียวโดยที่ไม่สนใจความเป็นความตายของพวกเขาเลยอย่างนั้นเหรอ”

หัวหน้าเผ่าโบราณกล่าว “เจ้าจะเข้าใจอะไร หากข้าไม่ทำเช่นนี้ เผ่าโบราณของพวกข้าก็จะไม่มีผู้ใดรอดไปแม้แต่คนเดียว! แต่ตราบใดที่ข้ามีชีวิตอยู่ เผ่าโบราณก็ยังคงมีความหวัง”

“หยุดเอาความรักตัวกลัวตายของตัวเองมาเป็นข้ออ้างได้แล้ว”

ร่างของมู่เฉียนซีพุ่งออกไปโจมตีหัวหน้าเผ่าโบราณทันที

หัวหน้าเผ่าโบราณกล่าวว่า “มีพลังแค่ขั้นจักรพรรดิ ไม่มีสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับหกสองตัวนั่นคอยปกป้อง ข้าเองก็อยากจะรู้นักว่าเจ้าจะมีความสามารถสักเพียงใด”

“ทักษะโยวหลัว!”

พลังธาตุวารีได้ก่อตัวเป็นกระแสน้ำวน การโจมตีนี้ของมู่เฉียนซีพุ่งตรงไปที่เขา

เผชิญหน้ากับพลังการทำลายล้างเช่นนี้ สีหน้าของหัวหน้าเผ่าโบราณพลันเปลี่ยนไป เขารีบป้องกันทันที!

เสียง ตูม! ดังสนั่นขึ้น ภายใต้พลังอันน่าสะพรึงกลัวนี้หัวหน้าเผ่าโบราณก็รู้สึกชาไปทั้งตัว

เขาเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริดออกมา เป็นไปได้อย่างไร!

เห็น ๆ กันอยู่ว่าพลังของเจ้าเด็กนี่เป็นเพียงแค่ขั้นจักรพรรดิเท่านั้น แต่พลังการโจมตีนี้กลับแข็งแกร่งอย่างน่าประหลาดใจ

มู่เฉียนซีกล่าว “แม้ว่าข้าจะมีพลังเพียงแค่ขั้นจักรพรรดิ แต่การรับมือกับคนที่บาดเจ็บสาหัสเช่นเจ้า ข้ามีกำลังเหลือเฟือเลยล่ะ”

“มังกรน้ำแข็งท้าสวรรค์!”

มังกรน้ำแข็งสีฟ้าอันเย็นยะเยือกตัวหนึ่งพุ่งทะยานออกไปหาหัวหน้าเผ่าโบราณ โจมตีเขาจนเขารับมือไม่ทัน

หัวหน้าเผ่าโบราณรู้ตัวดีว่าตนเองไม่สามารถต่อสู้อย่างซึ่ง ๆ หน้ากับเจ้าเด็กคนนี้ได้ เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ใช้อุบายเช่นนี้แล้วอย่างไร พลังวิญญาณของเจ้าไม่เพียงพอ นี่ต่างหากล่ะที่เป็นจุดอ่อนของเจ้า”

ตูม เปรี้ยง เปรี้ยง!

ทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือดบ้าคลั่ง ในฐานะที่เป็นหัวหน้าเผ่าโบราณที่ซ่อนตัวห่างจากโลกภายนอก แม้ว่าหัวหน้าเผ่าโบราณจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่พลังวิญญาณของเขานั้นไม่ได้อ่อนแอเลย

มู่เฉียนซีกับเขาต่อสู้กันอย่างสูสี และเนื่องจากเขาพัวพันกับมู่เฉียนซีอยู่นานทำให้มู่เฉียนซีเสียเวลาไปมาก มิตินี้จึงยังถูกทำลายไปไม่ได้ คนของเผ่าโบราณต่างบาดเจ็บล้มตายไปเป็นจำนวนมาก

ในตอนนี้เป็นเวลาที่พวกเขารู้สึกผิดหวังต่อหัวหน้าเผ่าของพวกเขามาก

เห็น ๆ กันอยู่ว่าพวกเขายังมีโอกาสหนีรอดไปได้ และนี่ก็เป็นความหวังสุดท้ายของพวกเขาแล้ว แต่กลับมาถูกหัวหน้าเผ่าผู้ที่พวกเขาเคารพรักมาโดยตลอดผู้นี้ทำลายลง

เจ็บใจ ผิดหวัง สิ้นหวัง!

มู่เฉียนซีไม่อาจปล่อยให้เขาถ่วงเวลาเช่นนี้ต่อไปได้แล้ว ต้องรีบรบรีบจบให้เร็วที่สุด!

“บัวแดงพิฆาต!”

“มังกรเพลิงสังหาร!”

“……”

กระบี่ยาวที่ระเบิดเปลวไฟอันยิ่งใหญ่ออกมาเล่มนั้นกวาดโจมตีออกไป

ตูม เปรี้ยง เปรี้ยง!

การโจมตีของพลังธาตุอัคคีอันบ้าคลั่งนั้นยังคงถูกหัวหน้าเผ่าโบราณต้านทานเอาไว้ได้

เขาแค่ถูกเปลวไฟแผดเผามุมเสื้อจนไหม้ไปเล็กน้อยเท่านั้น จากนั้นหัวหน้าเผ่าโบราณก็ปล่อยพลังอันเกรี้ยวกราดออกมา

สีหน้าของคนอื่น ๆ พลันเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก “นี่เป็นท่าไม้ตายของท่านหัวหน้าเผ่า”

“ดูเหมือนว่ากระบวนท่านี้จะไม่มีผู้ใดสามารถต้านทานได้ ปรมาจารย์มู่ที่มีพลังวิญญาณเพียงเท่านี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย”

“จะทำเช่นไรดี?”

นายน้อยแห่งเผ่าที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสในตอนนี้ได้พุ่งเข้าไปข้างกายท่านพ่อของตัวเอง และกล่าวว่า “ท่านพ่อ! หยุดเถอะขอรับ ท่านจะฆ่าปรมาจารย์มู่ไม่ได้นะขอรับ!”

“หุบปากของเจ้าไปเดี๋ยวนี้ ข้าไม่มีลูกทรพีเช่นเจ้า!”

พรวด! นายน้อยแห่งเผ่าถูกคนของเผ่าวิญญาณร้ายโจมตีจนได้รับบาดเจ็บสาหัสอีกครั้ง และพลังอันบ้าคลั่งของหัวหน้าเผ่าโบราณนั้นก็กำลังพุ่งไปที่มู่เฉียนซี

แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจมากที่สุดนั่นก็คือ มู่เฉียนซีรู้ดีอยู่แก่ใจว่าหัวหน้าเผ่าโบราณโจมตีนางด้วยท่าไม้ตาย แต่กลับยืนนิ่งเฉยอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนแต่อย่างใด

หัวหน้าเผ่าโบราณยิ้มอย่างชั่วร้ายและกล่าวว่า “เจ้าเด็กน้อย เจ้ายอมแพ้แล้วอย่างนั้นเหรอ?”

มุมปากของมู่เฉียนซียกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ยอมแพ้? เจ้าคิดว่าข้าจะยอมแพ้อย่างนั้นเหรอ หัวหน้าเผ่าโบราณ วันนี้คนที่ต้องพ่ายแพ้ก็คือเจ้าต่างหากล่ะ”

“เจ้าอย่าได้ดันทุรังอีกเลย วันนี้ เจ้าต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย เออะ ขะ ข้า เหตุใดข้าถึง พรวด!”

หัวหน้าเผ่าโบราณที่เชิดหน้าชูตาลอยตัวอยู่กลางอากาศในตอนนี้ จู่ ๆ ก็กระอักเลือดคำโตออกมา และเลือดที่เขากระอักออกมานั้นก็เป็นเลือดสีดำ

สีหน้าของเขาซีดเผือดลงทันใด พลังวิญญาณในร่างกายก็เริ่มยุ่งเหยิงขึ้น

ปัง! เขาไม่สามารถพยุงตัวให้ลอยอยู่กลางอากาศได้แล้ว ร่างของเขาจึงร่วงตกลงมา

ตูม! พื้นดินปรากฏหลุมขนาดใหญ่ขึ้น

พรวด! พรวด! พรวด! กระดูกของเขาแตกหักเป็นเสี่ยง ๆ และเขาก็เริ่มกระอักเลือดออกมาอย่างต่อเนื่อง

ในตอนนี้เขาตกอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชมาก แต่ดวงตากลับเบิกกว้างจ้องเขม็งไปที่มู่เฉียนซีพลางกล่าวว่า “เป็นไปได้ยังไง นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ข้า นี่ข้าโดนพิษ!”

“นี่เจ้าวางยาพิษข้าเหรอ เจ้าวางยาพิษข้าตั้งแต่เมื่อใด?” เขาตะโกนเสียงดังลั่น

มู่เฉียนซีกล่าวเย้ยหยันว่า “เจ้ากินยาลูกกลอนของข้าไป แต่ยาลูกกลอนของข้ามันไม่ได้อร่อยปานนั้นนะ”

ตั้งแต่นางย่างเท้าเข้ามาในเผ่าโบราณ นางก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติของเผ่าโบราณแล้ว!

เจ้าอินรั่วเฉินนั่นก็พึ่งพาไม่ได้ นางจึงต้องใช้แผนสำรอง

หากหัวหน้าเผ่าโบราณไม่มีเจตนาร้ายก็จะไม่มีผลกระทบอันใด

แต่หากหัวหน้าเผ่าโบราณมีใจคิดร้าย ยาของนางจะออกฤทธิ์ และหัวหน้าเผ่าโบราณก็ถึงคราวซวยเข้าแล้ว

ในตอนที่กำลังสู้รบกันอยู่นั้น นางแอบลงมือแล้ว และตอนนี้ยาก็ออกฤทธิ์แล้วด้วย

“เจ้า นี่เจ้า ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะ…”

มู่เฉียนซีกล่าว “ในเมื่อเจ้ากล้าลืมบุญคุณคน เช่นนั้นเจ้าก็เตรียมตัวตายอย่างน่าสังเวชได้เลย”

หลังจากที่จัดการเจ้าหมอนี่เรียบร้อยแล้ว มู่เฉียนซีก็จัดการกับมิตินี้อีกครั้ง

“บัวแดงพิฆาต!”

เวลาไม่เคยรอใคร การโจมตีนี้ของมู่เฉียนซีดูเหมือนว่านางจะใช้พลังทั้งหมดของนางเลยก็ว่าได้

ตูม เปรี้ยง เปรี้ยง!

เสียงระเบิดอันน่าสะพรึงกลัวดังลั่นขึ้น ไม่นานนักปราการนี้ก็ถูกมู่เฉียนซีทำลายลงได้สำเร็จ

ฉ่า!

มิติกักขังแห่งนี้ได้ว่างเปล่าขึ้นแล้ว คนชุดคลุมยาวสีดำผู้นั้นกล่าวด้วยความไม่อยากเชื่อว่า “เป็นไปได้ยังไง นี่เจ้าทำได้ยังไง?”

มู่เฉียนซีไม่ตอบคำถามเขา แต่นางกล่าวว่า “ปราการเปิดแล้ว ทุกคนรีบหนีไปเร็วเข้า! จะรอดหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับพวกเจ้าแล้ว”

“ไป! รีบไปเร็วเข้า!”

“ขอบคุณปรมาจารย์มู่มาก!”

“บุญคุณของปรมาจารย์มู่ในครั้งนี้พวกเราจะไม่มีวันลืมเด็ดขาด!”

เมื่อเห็นคนเหล่านี้หนีไปต่อหน้าต่อตาเช่นนี้ คนชุดคลุมยาวสีดำก็ตะโกนขึ้นว่า “ตามพวกมันไป! อย่าให้พวกมันหนีไปได้แม้แต่คนเดียว”

.

.