“พี่ใหญ่! คนพวกนั้นฟื้นแล้วขอรับ” จางฉงมารายงาน

มู่เฉียนซีกล่าว “ฟื้นแล้วก็ให้พวกเขาจ่ายค่ารักษามา แล้วค่อยโยนลงภูเขาไป”

ฮะ! จางฉงอุทานขึ้นด้วยความตกใจ

“หากพวกนั้นไม่ยอมจะทำเช่นไรล่ะขอรับ?” จางฉงกล่าวถาม

“ข้าใช้ให้ไปเก็บสมุนไพรเพียงไม่กี่วัน พวกเจ้าก็ลืมไปแล้วเหรอว่าโจรเขาทำเช่นไรกัน หากไม่ยอมจ่าย พวกเจ้าคิดไม่ออกเหรอว่าจะต้องทำเช่นไร ยังจะต้องให้ข้าสอนอีกเหรอ?”

“ฮี่ ๆ ๆ! พี่ใหญ่ ข้าเข้าใจแล้ว”

เมื่อจางฉงกลับมาหาศิษย์ในสำนักเหล่านั้น เขาก็กล่าวว่า “พี่ใหญ่ของพวกข้าช่วยชีวิตพวกเจ้าเอาไว้ ใช่ว่าจะช่วยฟรี ๆ ส่งของล้ำค่าของพวกเจ้าออกมาให้หมด”

ศิษย์พี่หลิวกล่าว “พวกเจ้าช่วยพวกข้าเอาไว้ ข้าซาบซึ้งใจยิ่งนัก การตอบแทนเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว แต่หากจะเอาทั้งหมด มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ”

“พวกเจ้าพูดไร้สาระมากเกินไปแล้ว ที่ยังเหลือเสื้อผ้าให้พวกเจ้าสวมใส่ก็นับว่าพวกข้าใจดีกับพวกเจ้ามากแล้ว หากพวกเจ้ายังดื้อรั้นอยู่อีก อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ” จางฉงข่มขู่ด้วยน้ำเสียงดุดัน

ศิษย์น้องหลี่ผู้นั้นตกใจจนร้องไห้ออกมา นางปาดน้ำตาพลางกล่าวว่า “พวกเจ้า…พวกเจ้ากลับตัวกลับใจเป็นคนดีแล้วไม่ใช่หรอกเหรอ เหตุใดถึงยังปล้นกันเช่นนี้อีก!”

จางฉงกล่าว “นี่พวกข้าแค่จะเก็บค่ารักษาก็เท่านั้น ปล้นอะไรกัน?”

“แม้จะเป็นการปล้น แต่ก็ปล้นคนรวยมาช่วยคนจน ศิษย์สำนักอย่างพวกเจ้าร่ำรวยกันมากไม่ใช่หรอกเหรอ?”

“จะให้หรือไม่ให้พวกเจ้าคิดดูดี ๆ!”

สุดท้าย ภายใต้การข่มขู่ของจางฉง นอกจากเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ สิ่งของทั้งหมดพวกเขาล้วนแต่ยอมส่งมอบให้

ภายในชั่วพริบตาเดียว ศิษย์ของสำนักผู้ร่ำรวยกลุ่มนี้พลันกลายเป็นผู้สิ้นเนื้อประดาตัวไปในทันที

และจางฉงได้ส่งมอบของเหล่านั้นให้กับมู่เฉียนซี มู่เฉียนซีกล่าว “เจ้าพูดถูก ปล้นคนรวยมาช่วยคนจน พวกเจ้าจน แต่พี่ใหญ่ของพวกเจ้าเช่นข้า จนยิ่งกว่า”

สกุลเงินของแดนซวนเทียนก็คือหยกซวน

หยกซวนกับหยกวิญญาณคล้าย ๆ กัน แต่พลังวิญญาณของหยกวิญญาณในดินแดนสี่ทิศนั้นห่างชั้นกับพลังชีวิตของหยกซวนในแดนซวนเทียนมาก

หากนำออกมาใช้ จะต้องถูกประณามว่าเป็นของเลียนแบบแน่นอน นำมาใช้ในแดนซวนเทียนไม่ได้

ดังนั้น ในตอนนี้มู่เฉียนซีอับจนมาก ไม่มีแม้แต่หยกซวนสักแดงเดียว

หยกซวน แบ่งออกเป็นหยกซวนระดับสูง หยกซวนระดับกลาง และหยกซวนระดับต่ำ

ศิษย์เหล่านี้ของสำนักมีหยกซวนระดับกลางมากมาย หยกซวนระดับต่ำก็มีไม่น้อย ตอนนี้นับว่ามู่เฉียนซีได้โชคลาภเล็กน้อย

แม้ว่าโจรเหล่านี้ได้ขับไล่พวกเขาแล้ว แต่ศิษย์สำนักเหล่านี้ยังไม่หายดี จึงไม่ยอมไป

“พวกเรามอบหยกซวนไปมากมายถึงเพียงนั้นจนพวกเราหมดตัวแล้ว ให้พวกเรานอนพักอีกสักคืนไม่ได้เหรอ!”

สิ้นเนื้อประดาตัว อีกทั้งยังบาดเจ็บสาหัส ไม่มีสิ่งใดติดตัวเลย พวกเขาไม่อยากไปนอนกลางดินกินกลางทราย!

มู่เฉียนซีกล่าว “แค่คืนเดียว ให้พวกเขาอยู่เถอะ!”

“ขอรับ!”

เช้าวันต่อมา พวกเขาก็ยังไม่ยอมไป อีกทั้งยังรวมตัวปรึกษาหารือกันอีกด้วย

“ศิษย์พี่หลิว แม้ว่าแมงมุมร้อยพิษนั่นจะเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสาม แต่พิษของมันน่ากลัวมาก พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมันเลย ดูท่าพวกเราต้องยอมละทิ้งภารกิจในครั้งนี้แล้ว” ศิษย์น้องหลี่กล่าว

“แต่กลับไปเช่นนี้มันน่าอับอายขายหน้าเกินไปแล้ว! รับภารกิจมาสองภารกิจ แต่พวกเราทำไม่สำเร็จสักภารกิจเลย”

“ทำภารกิจไม่สำเร็จไม่เท่าไร ตอนนี้ต้องมาสิ้นเนื้อประดาตัวอีก หากพวกเรากลับสำนักไปเช่นนี้ ต้องถูกหัวเราะเยาะเป็นแน่”

“นั่นนะสิ! ช่างน่าอับอายขายหน้าเกินไปแล้ว”

เมื่อนึกได้เช่นนี้ พวกเขาก็เศร้าใจยิ่งนัก

ศิษย์พี่หลิวกำหมัดแน่นพลางกล่าวว่า “จะยอมแพ้เช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด”

“แต่พิษของแมงมุมร้อยพิษนั่นเราไม่มีทางรับมือเลย หากไม่กลัวตายเพราะพิษของมัน พวกเรายังมีโอกาสทำภารกิจสำเร็จได้ถึงเจ็ดส่วน”

ดวงตาของศิษย์พี่หลิวเปล่งประกายขึ้น “พิษ!”

“หญิงสาวผู้นั้นมีวิธีแก้พิษ นางน่าจะมีวิธีรับมือกับแมงมุมร้อยพิษนั่น อีกอย่าง พลังความแข็งแกร่งของนางก็ไม่เลวเลย หากมีนางไปด้วย พวกเราอาจจะทำภารกิจนี้สำเร็จก็ได้”

“ใช่! แต่หากนางไปอ่ะนะ”

“นางไม่มีทางช่วยพวกเราหรอก!”

ศิษย์พี่หลิวลุกยืนขึ้นพลางกล่าวว่า “ข้าจะไปคุยกับนาง”

มู่เฉียนซีได้ยินคำพูดของพวกเขา นางก็กล่าวว่า “ตอนนี้พวกเจ้าสิ้นเนื้อประดาตัว ไม่มีของล้ำค่ามาเป็นค่าตอบแทนให้ข้า”

สีหน้าของพวกเขาเผยความลำบากใจออกมา ศิษย์พี่หลิวกล่าวอย่างไม่ยอมถอดใจว่า “เจ้าสามารถแก้พิษได้ เจ้าต้องมียาลูกกลอนต้านทานพิษของแมงมุมร้อยพิษนั่นได้แน่นอน พวกเราไม่ได้ต้องการให้เจ้าลงมือช่วย เจ้าเองก็จะไม่เป็นอันตรายเพียงแค่เจ้าออกแรงช่วยเหลือเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เท่านั้น”

มู่เฉียนซีกล่าวด้วยน้ำเสียวราบเรียบว่า “ใช่! สำหรับข้าแล้ว เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น แต่เพียงแค่ข้าไม่อยากช่วย”

ศิษย์พี่หลิวสูดลมหายใจลึกเข้าปอด ก่อนจะกล่าวต่อว่า “หากเจ้าช่วยพวกเรา ข้าจะดันให้เจ้าได้เข้าร่วมการทดสอบเข้าสำนักลั่วเยว่ของพวกเรา”

“สำนักลั่วเยว่ของพวกเราจะเปิดการทดสอบคัดเลือกรอบใหญ่สามปีละครั้ง แต่มันผ่านมาแล้ว แต่สำหรับการทดสอบคัดเลือกรอบเล็กนั้น ต้องมีคนดันและแนะนำถึงจะเข้าร่วมได้”

“เข้าร่วมกับสำนักของพวกเรา จะได้รับการฝึกฝนอย่างเป็นระบบ ย่อมมีประโยชน์ต่อเจ้าแน่นอน”

“นี่เป็นโอกาสที่ดีมากแน่นอน ข้ายอมรับว่าการฝึกทักษะวิญญาณของเจ้านั้นยอดเยี่ยมมาก แต่ทักษะวิญญาณที่แข็งแกร่งกว่านี้ ก็ต้องมีพลังวิญญาณคอยสนับสนุนที่แข็งแกร่งกว่านี้เช่นกัน”

ไม่ว่าศิษย์พี่หลิวจะกล่าววาจาล่อใจเพียงใด สีหน้าของมู่เฉียนซีก็ยังคงเรียบนิ่งอยู่เช่นเดิม

นางกล่าว “เรื่องนี้ไม่จำเป็นหรอก ข้าต้องการเพียงแค่หยกซวนระดับสูงแค่อันเดียว หลังจากที่พวกเจ้ากลับไปถึงสำนักแล้ว ค่อยส่งหยกซวนระดับสูงมาให้ข้า ข้าจะไปกับพวกเจ้า!”

ศิษย์พี่หลิวรู้สึกว่าหญิงสาวผู้นี้งดงามมาก แต่ตาต่ำเกินไปแล้ว!

การดันและการแนะนำทดสอบเข้าสำนักไม่อาจเทียบกับหยกซวนระดับสูงได้ บ้าไปแล้วหรือไร?

แม้ว่ารางวัลในการทำภารกิจครั้งนี้จะไม่คุ้มค่ากับการที่ต้องเอาหยกซวนระดับสูงไปแลก แต่สำหรับศิษย์พี่หลิวแล้ว หน้าตาและศักดิ์ศรีนั้นมีค่ามากกว่าหยกซวนเสียอีก

เขากล่าว “ตกลง! หยกซวนระดับสูงหนึ่งอัน! เจ้าอย่าได้เสียใจทีหลังล่ะ เมื่อถึงตอนนั้น ต่อให้เจ้าอยากได้คำแนะนำทดสอบเข้าร่วมสำนัก ข้าก็จะไม่ให้เจ้าแล้ว”

มู่เฉียนซีกล่าว “วางใจเถอะ! ข้าไม่อยากได้มันหรอก”

แม้ว่าแดนซวนเทียนจะมีอัจฉริยะมากมาย แต่รอให้นางฟื้นฟูพลังกลับมาให้หายดีเสียก่อน เมื่อถึงตอนนั้น ผู้บำเพ็ญภูตพลังขั้นมหาจักรพรรดิคนหนึ่งที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบปี อยากจะเข้าสำนักใดก็ไม่ใช่เรื่องยาก

โอกาสในการแนะนำนั้นหาได้ยาก แต่นางไม่อยากได้จริง ๆ!

มู่เฉียนซีกล่าวถามว่า “จะออกเดินทางเมื่อไหร่?”

“ตอนนี้เลย!”

มู่เฉียนซีกล่าว “เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ!”

ที่นางไปในครั้งนี้ ไม่ใช่เพราะหยกซวนระดับสูงแค่อันเดียว

พิษที่พวกเขาโดนนั้นไม่ใช่พิษธรรมดา สัตว์วิญญาณที่มีพิษร้ายแรงเช่นนี้น่าจะมีสมุนไพรพิษด้วย สิ่งนี้ต่างหากล่ะที่นางสนใจ!

เนื่องจากพวกเขาเคยไปมาแล้วครั้งหนึ่ง จึงจำทางได้ ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงที่ที่แมงมุมร้อยพิษนั้นอาศัยอยู่

อากาศในที่แห่งนี้ชื้นขึ้นเรื่อย ๆ และมีอากาศพิษจาง ๆ ตลบอบอวลอยู่ หนวดสัมผัสสีดำเส้นหนึ่งปรากฏออกมาจากปากถ้ำอันมืดสนิท

ศิษย์พี่หลิวกล่าว “มันจะออกมาแล้ว! เอายาลูกกลอนต้านพิษออกมาให้พวกเราเร็วเข้า หมดหน้าที่ของเจ้าแล้ว ตรงนี้พวกเราจัดการเอง”

มู่เฉียนซีเอาโอสถออกมาหลายขวด พลางกล่าวว่า “ดื่มเข้าไปก็ไม่เป็นไรแล้ว”

พวกเขาเห็นเช่นนี้ก็ตกใจผงะไปครู่หนึ่ง “นี่มันโอสถหนิ พวกเราต้องกินยาลูกกลอนไม่ใช่เหรอ”

ศิษย์พี่หลิวกล่าวด้วยความไม่พอใจว่า “นี่เจ้าหลอกข้าด้วยโอสถพวกนี้เหรอ เจ้าทำเกินไปแล้ว!”

มู่เฉียนซีกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ที่พวกเจ้าแก้พิษได้ก็เพราะโอสถพวกนี้ไม่ใช่เหรอ! หากพวกเจ้าไม่เชื่อในโอสถนี้ เช่นนั้นก็กลับกันเถอะ พวกเจ้าเลือกเองก็แล้วกัน!”

“ช้าก่อน! พวกเราดื่มก็ได้! แต่หากไม่ได้ผล ข้าก็จะไม่ให้หยกซวนแก่เจ้า!”

หลังจากที่พวกเขาดื่มโอสถเข้าไป แมงมุมร้อยพิษนั้นก็ออกมาจากถ้ำพอดี ศิษย์พี่หลิวชักกระบี่ออกมาจากฝักพลางกล่าว “มันออกมาแล้ว พวกเราลงมือ!”

.