ชาวไหวเจียงใช้สมุนไพรเหล่านี้ไม่เป็น เป็นไปได้มากว่า ซูจิ่นซีเป็นผู้ใช้มัน

“มีวิธีทำให้รู้ว่าผึ้งเหล่านี้มาจากทางใดหรือไม่? ” เยี่ยโยวเหยาถามอย่างกระวนกระวายใจ

จอมวายร้ายไป๋เฉ่าชักสีหน้าพูดว่า “เจ้าชอบทำเก่งไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงถามข้า? ไปหาเองสิ”

“จอมวายร้าย! ” มู่หรงฉีกระชากเสียงต่ำใส่จอมวายร้ายไป๋เฉ่า “นี่มันเวลาใดแล้ว อย่างี่เง่าปากพล่อยนักเลย”

จอมวายร้ายไป๋เฉ่ามองเยี่ยโยวเหยาด้วยแววตาข่มขู่ “เยี่ยโยวเหยา วันนี้ไม่ใช่เพราะข้าหวาดกลัวเจ้า แต่เป็นเพราะแม่นางพิษน้อย หากไม่ใช่เพราะนาง ข้าก็คร้านจะสนใจเจ้า”

เมื่อสิ้นคำพูดของจอมวายร้ายไป๋เฉ่า เยี่ยโยวเหยาก็กระแทกฝ่ามือไปที่หน้าอกของเขาหนึ่งที

นี่เป็นการสั่งสอนความปากร้ายของเขา ก่อนหน้านี้เยี่ยโยวเหยาเคยเตือนไว้แล้ว

ตอนนี้ทั่วร่างกายของจอมวายร้ายไป๋เฉ่าเต็มไปด้วยบาดแผล บาดแผลเหล่านี้ล้วนเป็นเยี่ยโยวเหยาที่มอบให้

“บัดซบ! เยี่ยโยวเหยา ข้า… ข้า… ” จอมวายร้ายไป๋เฉ่าขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน จากนั้นก็อดพูดไม่ได้ว่า “หลังจากออกไปแล้ว ข้าจะคิดบัญชีกับเจ้าทั้งเก่าและใหม่ ตอนนี้การช่วยแม่นางพิษน้อยสำคัญที่สุด ข้าไม่อยากโต้เถียงกับเจ้า”

“ข้าพร้อมเสมอ” เยี่ยโยวเหยาแสดงท่าทางไม่แยแส ท่ามกลางบรรยากาศอึมครึม เขาไม่ชายตามองจอมวายร้ายไป๋แม้แต่น้อย

จอมวายร้ายไป๋เฉ่าพูดจบก็ลากมู่หรงฉีให้เดินไปไกลจากเยี่ยโยวเหยาสักหน่อย เขานำผึ้งเหล่านั้นวางไว้ในมือของมู่หรงฉี จากนั้นก็หยิบสิ่งของแปลกประหลาดอย่างหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ

ของสิ่งนั้นดูแปลกประหลาด มันเป็นเหมือนหมูน้อยตัวหนึ่งที่ทำขึ้นจากไม้ ทว่ากลับมีปีกสองข้าง ปากของหมูน้อยยังตั้งใจทาเป็นสีชมพู ขนตาและดวงตาล้วนเป็นสีดำ มองแล้วน่ารักยิ่งนัก

“เจ้าตัวน้อย เจ้าตัวน้อย เจ้าต้องช่วยข้าตามหาแม่นางพิษน้อยให้พบ และนำคำพูดของข้าไปบอกนาง! ” จอมวายร้ายไป๋เฉ่าพูดพลางยื่นมือไปที่เจ้าตัวน้อย และพูดข้อความท่อนหนึ่งกับหมูน้อยตัวนั้น

เมื่อได้ยินข้อความนั้น มู่หรงฉีก็ขมวดคิ้วเป็นเกลียว

จากนั้นจอมวายร้ายไป๋เฉ่าจึงนำผึ้งเหล่านั้นที่อยู่บนมือของมู่หรงฉี ยัดเข้าไปในท้องของหมูน้อยที่ทำจากไม้

เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย จอมวายร้ายไป๋เฉ่าก็ลูบไปที่ศีรษะหมูน้อยเบาๆ ก่อนจะกางฝ่ามือออก นึกไม่ถึงว่าหมูน้อยกลไกตัวนั้นจะกระพรือปีกบิน

“เจ้าฉี มันบินไปแล้ว! ”

จอมวายร้ายไป๋เฉ่าฉุดมู่หรงฉีให้ไล่ตามหมูน้อยกลไกที่ทำจากไม้

มู่หรงฉีหันหลังมาตะโกนเรียกเยี่ยโยวเหยา “โยวอ๋อง ทางนี้! ”

เยี่ยโยวเหยารีบตามพวกเขาไปทันที

ขณะที่เดินไป ภายในใจของพวกเขาทั้งสามก็ปรากฏความประหลาดใจ

คิดไม่ถึงว่าสถานที่ที่พวกเขาอยู่ก่อนหน้านี้ เป็นเพียงมุมเล็กๆ มุมหนึ่งของตำหนักใต้ดินในหุบผาราชันพิษเท่านั้น พวกเขาไม่อาจทราบถึงความกว้างใหญ่ที่แท้จริงของตำหนักใต้ดิน

หมูน้อยกลไกที่ทำจากไม้นำทางพวกเขาไปยังสถานที่แปลกประหลาด หากไม่พบกับผึ้งเหล่านั้น และหากไม่มีหมูน้อยกลไกของจอมวายร้ายไป๋เฉ่านำทาง พวกเขาไม่มีทางหาพบอย่างแน่นอน

ระหว่างทางในตำหนักใต้ดิน มู่หรงฉีพูดกับจอมวายร้ายไป๋เฉ่าด้วยความประหลาดใจ “ข้าว่าสัตว์กลไกตัวน้อยของเจ้าน่าอัศจรรย์ยิ่ง แต่ความสามารถในการทำลายค่ายกลของเจ้ากลับแย่มากจริงๆ ”

จอมวายร้ายไป๋เฉ่าเชิดหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ข้าเพียงไม่ได้ใส่ใจวิชาเหล่านี้ของสำนักถังเหมิน หากข้าต้องการเรียนรู้ ย่อมไม่มีสิ่งใดในใต้หล้าที่ยากเกินความสามารถของข้า”

มู่หรงฉียิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ หากกลับออกไปได้ในครั้งนี้ เจ้าจะต้องเรียนรู้เกี่ยวกับด้านกลไกเพิ่มเติม”

“แน่นอน! ”

หลังสิ้นเสียงคำพูดของจอมวายร้ายไป๋เฉ่า เขาก็เพิ่งตระหนักได้ว่าตนเองเป็นเหมือนที่มู่หรงฉีพูด

เมื่อก่อนจอมวายร้ายไป๋เฉ่ามีโอกาสมากมายที่จะเรียนรู้วิชาค่ายกลของสำนักถังเหมิน ทว่าเขาไม่ยอมศึกษา มู่หรงฉีโน้มน้าวหลายต่อหลายครั้งแต่เขาก็ไม่ยอมฟัง

คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้ จอมวายร้ายไป๋เฉ่าจะตอบตกลงมู่หรงฉีอย่างง่ายดาย

ขณะที่จอมวายร้ายไป๋เฉ่าหันไปมองอีกครั้ง มู่หรงฉีก็เดินนำหน้าเขาไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม แม้ครั้งนี้มู่หรงฉีจะไม่พูด เขาก็ตัดสินใจแล้วว่า หลังจากกลับออกไปได้จะตั้งใจศึกษาอย่างแน่นอน ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่นใด ทว่าเผื่อในกรณีที่ซูจิ่นซีต้องการในครั้งหน้า เขาจะสามารถช่วยเหลือนางได้ทันที

ทั้งสามคนเดินตามหมูน้อยกลไกมาได้ราวสี่ชั่วยามแล้ว แต่ยากจะคาดการณ์ได้ว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ใด พื้นที่ของตำหนักใต้ดินยิ่งซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ

ท้ายที่สุด หมูน้อยกลไกก็นำทางพวกเขามาถึงทางออก ทว่าสถานที่ตั้งของทางออกกลับเป็นหน้าผาแห่งหนึ่ง

หน้าผานี้ไม่เพียงสูงชันยิ่งกว่าปากทางเข้าหุบผาราชันพิษเท่านั้น ทว่ายังลึกมากอีกด้วย

เยี่ยโยวเหยากระโดดตามหมูน้อยกลไกลงไปโดยไม่ลังเล

มู่หรงฉีอดขมวดคิ้วไม่ได้ เขาหันไปมองจอมวายร้ายไป๋เฉ่าแล้วพูดว่า “จอมวายร้าย เจ้าไหวหรือไม่? ”

จอมวายร้ายไป๋เฉ่าไม่ค่อยแน่ใจนัก ก่อนหน้านี้เขาได้รับบาดเจ็บจากคมกระบี่ของเยี่ยโยวเหยา และยังได้รับความลำบากตอนที่ลงมายังปากทางเข้าหน้าผา ตอนนี้ยังได้รับบาดเจ็บถึงสองครั้ง หากคิดจะลงไปจากหน้าผานี้… อันตราย!

“บัดซบ ทั้งหมดเพราะถูกเจ้าบ้าเยี่ยโยวเหยาทำร้ายทั้งนั้น! ”

“เจ้าก็พูดจาให้น้อยลงหน่อยเถิด สิ่งที่ทำร้ายเจ้าก็คือปากของเจ้าเอง เจ้ายังไม่รู้จักสงบปากสงบคำอีกหรือ? ”

“ตั้งแต่ข้าเกิดมา ก็ไม่รู้ว่า คำว่ากลัวนั้นเขียนอย่างไร”

มู่หรงฉีส่ายศีรษะอย่างเสียไม่ได้ “ถ้าเช่นนั้น เจ้ารออยู่ตรงนี้ก่อน ข้าและโยวอ๋องจะตามหมูน้อยกลไกไป หากตามจนพบแล้ว ข้าจะให้หมูน้อยกลไกส่งข่าวให้เจ้า”

“ได้อย่างไร? หมูน้อยกลไกเป็นของข้า หากตามหาแม่นางพิษน้อยจนเจอ ก็เป็นความดีความชอบของข้า วันนี้เยี่ยโยวเหยาทำเก่งให้พวกเราออกมาจากห้องลับได้ครั้งหนึ่งแล้ว ข้าไม่ยอมให้เขาแย่งความดีความชอบไปจากข้าต่อหน้าต่อตาแม่นางพิษน้อยหรอก”

จอมวายร้ายไป๋เฉ่าพูดพลาง เตรียมกระโดดลงหน้าผา ตามหมูน้อยกลไกไป

ขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนากัน เยี่ยโยวเหยาที่กระโดดตามหมูน้อยกลไกลงไปแล้ว ก็กลับขึ้นมาบนยอดหน้าผาอีกครั้ง

จอมวายร้ายไป๋เฉ่าไม่ต้องการเปิดเผยให้เยี่ยโยวเหยารู้เรื่องที่ตนไม่กล้ากระโดดหน้าผา จึงแสร้งเงยหน้าขึ้นแสดงท่าทีไม่สนใจเยี่ยโยวเหยา

ทว่าเยี่ยโยวเหยากลับเดินมาด้านข้างจอมวายร้ายไป๋เฉ่า และดึงแขนจอมวายร้ายไป๋เฉ่าไว้ พากระโดดลงจากหน้าผาทันที

“เยี่ยโยวเหยา เจ้าคิดจะทำอันใด? ”

เยี่ยโยวเหยาไม่มีท่าทีสนใจ มู่หรงฉีจึงรีบกระโดดตามลงไป เขาคว้าแขนจอมวายร้ายไป๋เฉ่าอีกข้างหนึ่ง ทั้งสองคนพยุงแขนของจอมวายร้ายไป๋เฉ่าและไล่ตามหมูน้อยกลไกลงไปพร้อมกัน

จอมวายร้ายไป๋เฉ่าเพิ่งตั้งสติได้ ทว่ายังคงปากร้าย “เยี่ยโยวเหยา อย่าคิดว่าเจ้าทำเช่นนี้กับข้าแล้วข้าจะรู้สึกซาบซึ้งอันใด บัญชีเก่าระหว่างข้ากับเจ้ายังต้องสะสางกันอยู่ดี”

“หาสิ่งที่ข้าต้องการให้พบ แล้วค่อยว่ากัน”

จากการยั่วยุของจอมวายร้ายไป๋เฉ่าครั้งแล้วครั้งเล่า เยี่ยโยวเหยาอดทนมามากพอแล้ว รอให้เขาหาสิ่งที่ต้องการพบก่อน แม้จอมวายร้ายไป๋เฉ่าจะไม่คิดบัญชีกับเขา เขาก็ต้องคิดบัญชีกับจอมวายร้ายไป๋เฉ่าแน่นอน

แม้พวกเขาทั้งสามจะลงมาถึงก้นเหวแล้ว ทว่าก็เกิดเรื่องลำบากเรื่องหนึ่งขึ้นอีกครั้ง

หมูน้อยกลไกหายไปแล้ว แม้เจ้าของอย่างจอมวายร้ายไป๋เฉ่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อเรียกมันกลับมา แต่ไม่ว่าจะเรียกอย่างไร ก็ไม่มีสัญญาณตอบกลับจากหมูน้อยกลไกแม้แต่น้อย

เป็นไปไม่ได้!

หมูน้อยกลไกเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่จอมวายร้ายไป๋เฉ่าภูมิใจมากที่สุด แม้มันจะอยู่ไกลจากเขานับพันลี้ ทว่าเพียงได้รับสัญญาณจากเจ้านายของมัน มันก็จะกลับมาหา หากถูกผู้อื่นทำลาย จอมวายร้ายไป๋เฉ่าก็จะรับรู้ได้ ทว่ามันกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เพราะเหตุใดกัน?

มันถูกคนของกูสือซานพบแล้ว หรือเป็นเพราะสาเหตุอื่น?