หลังจากหมอเทวดาหวาดูอาการให้เยี่ยโยวเหยาแล้ว ซูจิ่นซีจึงสั่งให้คนจัดเตรียมที่พักให้เขา เดิมทีซูจิ่นซีคิดจะไปพบจงเหมยจวง ทว่าเมื่อเห็นไฟในห้องของจงเหมยจวงดับแล้วจึงไม่ได้เข้าไป ตัดสินใจว่าพรุ่งนี้จะไปหานางอีกครั้ง

ซูจิ่นซีคอยดูแลเยี่ยโยวเหยาจนกระทั่งดึกดื่นจึงกลับไปยังที่พักของตน นางสั่งให้บ่าวรับใช้เตรียมน้ำอุ่น ตั้งใจจะอาบน้ำชำระร่างกายให้สบายตัว ตั้งแต่แคว้นจงหนิงถึงหุบเขาเทพโอสถ และจากหุบเขาเทพโอสถถึงแดนต้องห้ามสกุลจง มีเพียงระหว่างทางเท่านั้นที่ซูจิ่นซีกับเยี่ยโยวเหยาจะได้หยุดพักอาบน้ำ ตอนนี้ไม่รู้ว่าผ่านมากี่วันแล้วที่นางไม่ได้ชำระร่างกายอย่างสบายใจ

ยังคงเป็นเหมือนเดิม ซูจิ่นซีไม่คุ้นชินกับการมีบ่าวรับใช้คอยปรนนิบัติยามอาบน้ำ ดังนั้นนางจึงสั่งให้บ่าวรับใช้ที่คอยปรนนิบัติทั้งหมดออกไป นางต้องการอาบน้ำเพียงลำพัง

ซูจิ่นซีกำลังนอนเอนกายอยู่ในอ่างอาบน้ำอย่างสบายใจ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกลไกดังขึ้น ซูจิ่นซีรีบดึงเสื้อที่แขวนอยู่ด้านข้างมาปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่าของตน

ผ่านไปไม่นาน หมูน้อยกลไกที่คุ้นเคยก็บินตรงเข้ามาหานาง ซูจิ่นซีคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างมาก สิ่งนี้เป็นของจอมวายร้ายไป๋เฉ่า

หมูน้อยกลไกบินวนอยู่เหนือศีรษะซูจิ่นซีครู่หนึ่ง ซูจิ่นซีแบมือออก หมูน้อยกลไกก็บินลงมาที่มือของซูจิ่นซีทันที

ซูจิ่นซีกดปุ่มกลไก และหมูน้อยกลไกก็เริ่มพูด

‘แม่นางพิษน้อย พี่จุนคิดถึงเจ้ามากจึงมาส่งสมุนไพรให้เจ้าด้วยตนเอง พี่จุนให้หมูน้อยกลไกมาส่งข่าวให้เจ้าก่อน อีกเดี๋ยวพี่จุนก็ถึงแล้ว รอพี่จุนนะ จุ๊บ! ’

เสียงของจอมวายร้ายไป๋เฉ่าไม่เพียงแสดงวาจาเกี้ยวพาราสีเท่านั้น ทั้งยังปรากฏเป็นภาพใบหน้าที่ยียวนอีกด้วย แม้ภาพของจอมวายร้ายไป๋เฉ่าจะมีหน้ากากปกปิดเช่นเดิม ทว่ายังสามารถมองเห็นถึงการแสดงออกที่แปลกประหลาด

ซูจิ่นซีมีท่าทีรังเกียจ แทบจะโยนหมูน้อยกลไกทิ้งลงอ่างอาบน้ำ ทว่าสุดท้ายก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น นางไม่พูดอันใด ทำเพียงวางหมูน้อยกลไกลง

หมูน้อยกลไกขยับปีกบินออกไปทางนอกหน้าต่างและหายไปในความมืด

ในเวลานี้ จอมวายร้ายไป๋เฉ่าที่สวมเสื้อคลุมสีแดงเพลิงดูราวกับผีเสื้อโบยบินท่ามกลางแสงจันทร์ เขากำลังมุ่งหน้ามาหาซูจิ่นซี

ตอนที่หมูน้อยกลไกบินกลับมา เขาอยู่ห่างจากซูจิ่นซีไม่ไกลนัก

เมื่อเห็นหมูน้อยกลไกกลับมา จอมวายร้ายไป๋เฉ่าจึงหยุดอยู่บนหลังคาบ้านหลังหนึ่ง เขายื่นมือออกไป หมูน้อยกลไกก็บินลงมาบนมือของเขาทันที

จอมวายร้ายไป๋เฉ่ากดปุ่มที่ตัวหมูน้อยกลไกด้วยใบหน้าคาดหวัง เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าซูจิ่นซีจะฝากคำพูดกลับมาให้เขา ทว่ารออยู่ครู่ใหญ่ หมูน้อยกลไกก็ไม่ส่งเสียงพูดอันใดแม้แต่น้อย

ซูจิ่นซีไม่ได้ฝากคำพูดกลับมา

แววตาทรงเสน่ห์ภายใต้หน้ากากเย็นชาของจอมวายร้ายไป๋เฉ่าปรากฏความผิดหวังเล็กน้อย เขาเก็บหมูน้อยกลไกกลับเข้าไปในอกเสื้อ ก่อนจะใช้วิชาตัวเบาเหาะเหินไปหาซูจิ่นซี

เมื่อจอมวายร้ายไป๋เฉ่าพบกับซูจิ่นซี นางได้สวมเสื้อผ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้วและกำลังนั่งอ่านตำราใต้แสงเทียนอย่างเงียบงัน

ใบหน้าของจอมวายร้ายไป๋เฉ่าปรากฏรอยยิ้มสดใสและมีเสน่ห์ยิ่งกว่าทุกครั้ง เขาเหาะผ่านหน้าต่างเข้าไปภายในห้องของซูจิ่นซี

“แม่นางพิษน้อย พี่จุนมาแล้ว! ”

เมื่อจอมวายร้ายไป๋เฉ่าเข้ามาในห้อง ก็สังเกตเห็นหลังฉากกั้นมีไอน้ำระเหยขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำ รอยยิ้มเย้ายวนบนใบหน้าจึงยิ่งเข้มขึ้น

เขาแย้มยิ้มพูดว่า “ดีเลิศ แม่นางพิษน้อย เจ้าอาบน้ำชำระร่างกายรอพี่จุนหรือ? ”

ซูจิ่นซีขมวดคิ้วดุดัน นางพลิกฝ่ามือ เข็มเงินหลายเล่มพลันปรากฏขึ้น ก่อนจะพุ่งไปกลางหว่างคิ้วของจอมวายร้ายไป๋เฉ่า

ซูจิ่นซีไม่รู้วรยุทธ์ พลังในการซัดเข็มเงินจึงมีจำกัด มันมีพลังเท่ากับความแรงในการปาเป้าซึ่งนางเคยฝึกเมื่อครั้งบรรจุเป็นแพทย์ทหารของรัฐบาล ดังนั้นจอมวายร้ายไป๋เฉ่าจึงหลบหลีกได้ทันท่วงที

จอมวายร้ายไป๋เฉ่ารับเข็มเงินของซูจิ่นซี พลางขมวดคิ้วมองด้วยสีหน้าเจ็บปวดใจ “แม่นางพิษน้อย เจ้าคิดจะสังหารพี่จุนเลยหรือ? พี่จุนเจ็บปวดใจอย่างที่สุด! เจ้าดูอาการให้พี่จุนหน่อยสิ! ”

เขาพูดพลางยกมือจับหน้าอก ก่อนจะนั่งลงข้างซูจิ่นซี

ซูจิ่นซีชักสีหน้า นางยื่นมือไปทางจอมวายร้ายไป๋เฉ่า “หุบปากของเจ้าเสีย สมุนไพรที่ข้าต้องการอยู่ที่ใด? นำออกมา! ”

จอมวายร้ายไป๋เฉ่ายังคงแย้มยิ้มสดใส “เจ้าอย่าชักสีหน้าดุดันเช่นนี้! สตรีต้องอ่อนโยนถึงจะน่ารัก ของที่แม่นางพิษน้อยต้องการ พี่จุนจะไม่มอบให้ได้อย่างไร? ”

เขาพูดพลางหยิบฮว้าซงกับชวนซีที่ซูจิ่นซีต้องการออกมาจากอกเสื้อและวางลงบนมือของซูจิ่นซี

ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบ ขณะที่จอมวายร้ายไป๋เฉ่ามาถึง ซูจิ่นซีได้ตรวจสอบฮว้าซงกับชวนซีเรียบร้อยแล้ว

ซูจิ่นซีเห็นเข็มเงินในมือของจอมวายร้ายไป๋เฉ่า จึงยื่นมือออกไปแย่งเข็มเงินของตนกลับมา

จอมวายร้ายไป๋เฉ่าหลบหลีกอย่างรวดเร็ว พลางขมวดคิ้วให้ซูจิ่นซี “แม่นางพิษน้อย สิ่งนี้เจ้ามอบให้พี่จุนแล้ว พี่จุนขอเก็บไว้เป็นที่ระลึก”

“คืนมาเดี๋ยวนี้! ผู้ใดให้เจ้า? ”ซูจิ่นซีชักสีหน้าดุดัน

“เจ้าซัดมันมาทางพี่จุน เหตุใดจึงไม่เรียกว่าให้เล่า? ”

“แต่มันไม่โดนตัวเจ้า คืนมาเดี๋ยวนี้! ” ซูจิ่นซีคิดแย่งคืน

จอมวายร้ายไป๋เฉ่าใช้เข็มเงินปักไปที่หน้าอกของตน “ดูสิ ซัดถูกแล้ว ดังนั้นเจ้าจะแย่งมันกลับไปไม่ได้! ”

ซูจิ่นซีมองเข็มเงินเงาวับที่ปักอยู่บนหน้าอกของจอมวายร้ายไป๋เฉ่า ในแววตาปรากฏความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เจ้ามันบ้าไปแล้ว! ” ซูจิ่นซีลุกขึ้นยืนหันหลังให้จอมวายร้ายไป๋เฉ่า “ข้าได้รับสมุนไพรแล้ว หากไม่มีเรื่องอันใด เจ้าก็กลับไปเถิด! ”

จอมวายร้ายไป๋เฉ่าราวกับไม่ได้ยินคำพูดประโยคสุดท้ายของซูจิ่นซี เขาลุกขึ้นยืนพลางหัวเราะและเดินเข้าไปหาซูจิ่นซี “แม่นางพิษน้อย พี่จุนบ้าไปแล้ว พี่จุนบ้าไปแล้วจริงๆ พี่จุนชอบเจ้ามากจึงเป็นบ้าอยู่เช่นนี้ ทว่าพี่จุนชอบที่ต้องเป็นบ้าและเต็มใจที่จะเป็นบ้า”

เช่นนี้นับว่าจอมวายร้ายไป๋เฉ่าได้บอกรักซูจิ่นซีแล้วหรือ?

ซูจิ่นซีหันกลับไปมองจอมวายร้ายไป๋เฉ่าด้วยแววตาประหลาดใจ ริมฝีปากของเขาสัมผัสแก้มของซูจิ่นซีอย่างแผ่วเบา

ซูจิ่นซีตกใจเบิกตาโพลง ใบหน้าแสดงออกอย่างตกตะลึง

จากนั้น…

ซูจิ่นซียังไม่ทันได้สติจากเหตุการณ์ที่ทำให้นางตกตะลึง ก็เห็นจอมวายร้ายไป๋เฉ่าค่อยๆ ถอดหน้ากากของตนออก

เมื่อเห็นใบหน้านั้น ซูจิ่นซีพลันถอยหลังออกไปสองก้าวด้วยความตกใจ

หน้าต่างเปิดออก แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาภายในห้อง ปกคลุมเรือนร่างของจอมวายร้ายไป๋เฉ่า เส้นผมของเขาพลิ้วไหวปกปิดใบหน้าของเขาราวกับภาพวาด

ผิวขาวเอิบอิ่มมีน้ำมีนวล ใช่แล้ว เมื่อซูจิ่นซีเห็นใบหน้านั้นครั้งแรก ภายในสมองพลันปรากฏคำเหล่านี้ออกมาเป็นชุด คาดไม่ถึงว่าผิวแก้มของบุรุษผู้หนึ่ง เหตุใดถึงขาวนวลเรียบเนียนเช่นนี้ งดงามจนสตรีบนโลกเห็นแล้วต้องอิจฉาริษยา รวมถึงซูจิ่นซีด้วย

คิ้วเรียวยาวดั่งใบหลิว ทว่าดกดำและกว้างกว่าใบหลิวเล็กน้อย ดวงตากลมโตห่อหุ้มด้วยเปลือกตาเรียวยาว ช่วยเพิ่มเสน่ห์ให้มากยิ่งขึ้น สันจมูกโด่งคมสัน ริมฝีปากแดงระเรื่อดูหล่อเหลาน่าหลงใหล

ซูจิ่นซีไม่คิดเลยว่า จอมวายร้ายไป๋เฉ่าที่สวมหน้ากากเขี้ยวสัตว์อันแสนเย็นชาและน่ากลัวตลอดทั้งวัน จะมีใบหน้าที่หล่อเหลาคมคายเช่นนี้ ความหล่อเหลาคมคายของเขา ทำให้เขาสามารถเป็นที่เลื่องลือได้ทั่วทั้งอาณาจักร