ในฐานะผู้ปกครองแคว้น มู่หรงฉีชื่นชมเยี่ยโยวเหยามาก ไม่คิดว่าเขาจะสามารถวางแผนไว้ล่วงหน้าได้ถึงระดับนี้

ร่างกายซูจิ่นซีอ่อนแอมาก ครู่เดียวนางก็ผล็อยหลับไป

มู่หรงฉีวิเคราะห์และพูดว่า “ทุกคนพักผ่อนกันสักพัก หลับให้สบาย ข้าคิดว่าคนจากแคว้นไหวเจียงมาครั้งนี้ก็เพื่อสุสานจิ่นอีโหว พวกเขาไม่คิดจะลงมือกับพวกเราง่ายๆ แน่ จนกว่าพวกเขาจะพบทางเข้าสุสานจิ่นอีโหว ข้าคิดว่าพวกเรายังปลอดภัย”

เยี่ยโยวเหยา จิ่วหรง และอู๋จุนเห็นด้วยกับมุมมองของมู่หรงฉี

คืนนี้ทุกคนนอนหลับสบาย ไม่มีเรื่องเกิดขึ้นจริงตามคาด

เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนตื่นขึ้นและเร่งรีบเดินทางอีกครั้ง

เส้นทางบนเขาข้างหน้าคดเคี้ยวและขรุขระ สภาพเป็นป่าทึบ รถม้าจึงถูกทิ้งไว้ เปลี่ยนม้าดีให้ถังเสวี่ย เยี่ยโยวเหยาอุ้มซูจิ่นซีขี่ม้าตัวเดียวกัน ทุกคนเดินทางตามหาทางเข้าสุสานจิ่นอีโหวต่อ

ครั้นถึงเวลาเที่ยง เส้นทางในป่าเปลี่ยนไปอีกครั้ง เส้นทางป่าทึบยิ่งรกชัฏมากขึ้น ม้าเข้าไปไม่ได้เลย ทุกคนจึงตัดสินใจทิ้งม้าและเดินเท้าเข้าไป

“ข้าว่า ทำไมทางสายนี้ยิ่งเดินยิ่งยากลำบากมากขึ้น พวกเจ้าพามาผิดทางหรือไม่! ” อู๋จุนถาม

“ไม่ต้องกังวล ไม่ผิดแน่” ถังเสวี่ยตอบ

อู๋จุนเอ็ดด่าไปหนึ่งคำ “เด็กน้อยอย่างเจ้าจะไปรู้อันใด! ”

ถังเสวี่ยแลบลิ้นใส่อู๋จุน ทว่าไม่เถียงกลับ

อันที่จริงนางต้องการจะพูดว่า ‘เจ้าโง่ โยวอ๋องและคุณชายจิ่วไม่มีทางเอาชีวิตของคนที่พวกเขารักมาล้อเล่นแน่’

ทว่าคำพูดเช่นนี้ ถังเสวี่ยไม่มีทางพูดต่อหน้าเยี่ยโยวเหยากับจิ่วหรงแน่

มู่หรงฉีพูดเสริมว่า “ไม่น่าจะผิดทาง หากพบได้ง่าย แสดงว่าไม่ใช่สุสานจิ่นอีโหวกระมัง”

จิ่นอีโหวแห่งราชวงศ์โจวตะวันตก กรำศึกมาทั้งชีวิต รุ่งโรจน์เกรียงไกร หลังตายแล้วย่อมต้องหาสถานที่สงบไร้คนรบกวนสุสาน ยิ่งไม่ต้องการให้คนอื่นเข้ามายุ่งเกี่ยวกับสุสาน คนชั้นปกครองที่ระแวดระวังเช่นนี้ หากต้องการสร้างสุสานสักแห่ง ไม่มีทางใช้สถานที่ที่คนอื่นหาพบได้โดยง่ายแน่

ทุกคนเดินไปอีกสองสามชั่วยาม แม้พวกเขาจะเดินออกจากป่าทึบรกชัฏ ทว่ากลับเดินมาถึงขอบหน้าผา ข้างหน้าพวกเขามีเทือกเขาหลายลูกซ้อนสลับกันไม่มีที่สิ้นสุด ใต้เท้าของพวกเขาเป็นทะเลหมอกที่พลุ่งพล่าน มองไม่เห็นก้นหน้าผา

“ยังบอกว่าไม่ผิดทางอีก พวกเจ้าลองดู ทุกคนเดินมาถึงสถานที่แห่งนี้ สุดทางแล้ว ใครจะสร้างสุสานตนเองขึ้นมาบนสถานที่เช่นนี้” อู๋จุนพูด

“ไม่ผิดแน่ ที่นี่คือที่ตั้งของทางเข้าสุสานจิ่นอีโหวแน่” เยี่ยโยวเหยาพูดขึ้น

“ที่นี่? ที่ใดหรือ? ที่ใดหรือ? ใครเห็นบ้าง? ข้าไม่เห็นอันใดเลย” ไม่ต้องพูดถึงจิ่วหรงกับเยี่ยโยวเหยาที่ไม่มีทางล้อเล่นกับชีวิตของซูจิ่นซี อู๋จุนก็ไม่ต้องการ

ทว่าเขาไม่เข้าใจภาพภูเขาและแม่น้ำนั่น เขาจึงได้แต่พึ่งจิ่วหรงและเยี่ยโยวเหยาเท่านั้น

ไฟในใจของเขาพลุ่งพล่าน!

เดิมทีไฟในใจของเขาก็เดือดพล่านอยู่แล้ว ดันเพิ่มฟืนเข้าไปอีก

เยี่ยโยวเหยาไม่ได้โกรธเคือง และพูดอย่างเป็นกันเองว่า “อยู่ข้างล่างนี้”

ชี้ไปที่ก้นหน้าผา

“ข้างล่างนี้ เช่นนั้นเราจะปีนขึ้นมาด้านบนเพื่ออันใด เหตุใดเราไม่เดินตรงเข้าไปใต้หน้าผาเลย” ถังเสวี่ยถาม

“ไม่น่าจะมีทางเดินไปก้นหน้าผาแน่ เจ้าลองมองรูปร่างของยอดเขาที่อยู่ตรงหน้า ภูเขาเรียงกันล้อมรอบหน้าผาด้านล่างไว้อย่างแน่นหนา ข้าคิดว่ามีทางเดียวเท่านั้นที่จะไปถึงก้นหน้าผา” มู่หรงฉีอธิบาย

“ทว่าเราจะลงไปได้อย่างไร”

“มันยากหรือ? ” มู่หรงฉีมองไปที่จิ่วหรง

จิ่วหรงให้ความร่วมมือโดยปริยาย เขาโบกแขนเสื้อกว้างเล็กน้อย ปล่อยสัตว์เทพกิเลนออกจากแขนเสื้อ

ทันทีที่สัตว์เทพสัตว์เทพกิเลนปรากฏตัว มันก็กลายร่างเป็นสัตว์เทพตัวมหึมา ร่างของมันสามารถรองรับได้สี่หรือห้าคน ซึ่งเพียงพอสำหรับ มู่หรงฉี ถังเสวี่ย อู๋จุน และเยี่ยโยวเหยา

“สัตว์เทพกิเลน? ” ถังเสวี่ยแสดงสีหน้าประหลาดใจ “ใช่ สัตว์เทพกิเลนสามารถพาพวกเราลงไปข้างล่างได้”

“โยวอ๋อง ประคองจิ่นซีขึ้นก่อน! ” มู่หรงฉีกล่าว

เยี่ยโยวเหยาพยักหน้า หาจุดที่ปลอดภัยบนหลังสัตว์เทพกิเลนและประคองซูจิ่นซีขึ้นบนหลังมัน

จากนั้นเยี่ยโยวเหยา ถังเสวี่ย และอู๋จุนก็นั่งลงเช่นกัน

หลังจากทุกคนนั่งเรียบร้อย สัตว์เทพกิเลนก็พาทุกคนลงไปที่ก้นหน้าผา

“จ๊าบ… ” ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องยาวของนกกระเรียนจากระยะไกล นกกระเรียน สัตว์พาหนะของจิ่วหรงบินมาจากระยะไกล จิ่วหรงกระโดดขึ้นบนหลังของนกกระเรียนและลงไปที่ด้านล่างหน้าผา

ด้านล่างหน้าผามีลักษณะปิดจริงๆ จุดที่ตั้งไม่ใหญ่มาก เห็นปลายทางรอบบริเวณได้ชัดเจน ไม่มีทางเข้าอื่นนอกจากด้านบนลงมาข้างล่าง

มู่หรงฉีเห็นสีหน้าของเยี่ยโยวเหยามีบางอย่างผิดปกติ จึงถามว่า “โยวอ๋อง มีสิ่งใดผิดปกติหรือ? ”

“ไม่มีอันใด” เยี่ยโยวเหยามองไปรอบๆ “ข้าเพียงเห็นว่าสภาพของสถานที่แห่งนี้โดยรอบ ดูเหมือนอีกสถานที่หนึ่ง”

“โอ้ ที่ใดที่มีโครงสร้างที่วิจิตรงดงามเช่นนี้หรือ? ”

“หุบผาราชันพิษ! ”

“หุบผาราชันพิษ? ”

สีหน้าของมู่หรงฉีเปลี่ยนไปทันที แม้เขาจะไม่เคยมาที่นี่ ทว่าเขารู้จักถ้ำที่ใหญ่ที่สุดในแคว้นไหวเจียง ปลายด้านหนึ่งเชื่อมต่อกับอาณาจักรแคว้นไหวเจียง ในขณะที่ปลายอีกด้านหนึ่งนำไปสู่ดินแดนต้องห้ามสกุลจงแคว้นหนานหลี ซึ่งสร้างเป็นพระราชวังใต้ดินที่ใหญ่ที่สุดในอาณาจักรเทียนเหอ

ตอนที่หุบผาราชันพิษถูกทำลาย เป็นฝีมือของซูจิ่นซี ตอนนั้นเยี่ยโยวเหยาพาซูจิ่นซีไปสำรวจหุบผาราชันพิษ ต่อมา กูสือซานจับซูจิ่นซีขังที่หุบผาราชันพิษ หลังเยี่ยโยวเหยาช่วยซูจิ่นซีออกมาได้ เขาก็ระเบิดทำลายหุบผาราชันพิษ

สถานที่แห่งนี้คล้ายกับหุบผาราชันพิษจริงๆ หรือว่าสถานที่แห่งนี้มีเรื่องลึกลับอันใดอีก?

ขณะที่กำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จู่ๆ มู่หรงฉีก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทันใดนั้นเขาก็เพิ่มความระมัดระวังมากขึ้น และคนอื่นดูเหมือนจะรู้สึกได้เช่นกัน

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดัง ‘ครืน’ พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือน ตามด้วยเสียง ‘ครืน’ ครั้งที่สอง พื้นดินยิ่งสั่นสะเทือนมากขึ้น

ขณะที่พื้นดินสั่นสะเทือนมากขึ้นเรื่อยๆ สัตว์ร้ายขนาดมหึมาก็กระโดดออกมาจากโจมตีพวกเขา

“หลบ! ” อู๋จุนร้องตะโกน เขารีบคว้าถังเสวี่ยแล้วกลิ้งไปอีกทางหนึ่ง เยี่ยโยวเหยากอดซูจิ่นซีและหลบอย่างรวดเร็ว จิ่วหรงและมู่หรงฉีหลบได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน

สัตว์ร้ายมหึมาโจมตีไม่ถูกผู้ใด จึงไถลลื่นไปข้างหน้าด้วยแรงเฉื่อย

“นี่คือตัวอันใด” อู๋จุนถาม

“อสูรสื่อหมอ” จิ่วหรงตอบ

“เป็นที่นี่แน่นอน” มู่หรงฉีพูด

อสูรสื่อหมอส่วนมากใช้เพื่อปกป้องสุสาน ที่ใดมีมัน ที่นั่นย่อมมีสุสาน และสัตว์อสูรชนิดนี้มีพลังจิตวิญญาณแข็งแกร่ง และไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะควบคุมได้ คนที่สามารถกำราบสัตว์อสูรตัวนี้และใช้มันปกป้องสุสานต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่

ทว่าสิ่งสำคัญก็คือ การโจมตีของมันก้าวร้าวดุดันมาก ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะรับมือได้

ทั้งทรงพลัง ทั้งฉลาดปราดเปรียวอย่างมาก

เป็นจริงดั่งคาด อสูรสื่อหมอโจมตีไม่ถูกคน มันค่อยๆ หันร่างใหญ่ของมันกลับมา ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ เยี่ยโยวเหยา จิ่วหรง อู๋จุน และมู่หรงฉี สังเกตคนนั้นเป็นใคร ทำสิ่งใด พูดสิ่งใด จากนั้นก็โจมตีมาทางเยี่ยโยวเหยา

ในบรรดาคนเหล่านี้ เยี่ยโยวเหยาอยู่ในสถานะที่เสียเปรียบ เพราะเขาต้องปกป้องซูจิ่นซีไปพร้อมกับปกป้องตนเอง