ซูจิ่นซีอดเงยหน้ามองด้วยความหวังไม่ได้

นางเหมือนกับเยี่ยโยวเหยาที่ไม่เคยเชื่อในโชคชะตาและไม่เคยเป็นเช่นนี้ นางนั่งรอชะตากรรมของตนเอง หวังว่าหมูน้อยบินจะส่งข้อความถึงอู๋จุนโดยเร็วที่สุด

……

ในขณะนี้ อู๋จุนและถังเสวี่ยเดินทางไปแทบจะทั่วอาณาจักรเทียนเหอแล้ว ทว่ายังไม่มีข่าวอันใดเกี่ยวกับซูจิ่นซีและจิ้นอี้เฉิน จิ้นอี้เฉินลักพาตัวซูจิ่นซี พวกเขาราวกับว่าหายไปจากอาณาจักรเทียนเหอ

เขากลัวจริงๆ

เกรงว่าจะเป็นอย่างที่เยี่ยโยวเหยาคาดเดาไว้ จิ้นอี้เฉินพาซูจิ่นซีออกนอกอาณาจักรเทียนเหอ แดนจักรวาลสามพันภพ หากเป็นเช่นนั้นจริง เขาควรไปตามหานางที่ใด?

ทั้งสองมาถึงพรมแดนแคว้นไหวเจียงอีกครั้ง

เกลียดยิ่งนัก อู๋จุนไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน เขาเกลียดการเสียใจเมื่อสายไปแล้ว

หากวันนั้นเขาเฉลียวใจมากกว่านี้ หากวันนั้นเขาใส่ใจ เฝ้าจิ้นอี้เฉินให้ดี หากตอนนั้น… เขาฝึกฝนอย่างจริงจังมากขึ้น ฝึกวรยุทธ์ให้มากขึ้น ผลลัพธ์ในวันนั้นอาจไม่เป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่?

อย่างไรก็ตาม ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นได้เพียงคำว่าถ้าหาก

อู๋จุนคิดพลางกำหมัดแน่นจนเล็บสองข้างชิดกัน เล็บยาวจิกลึกลงไปในเนื้อและเลือดค่อยๆ ไหลตามนิ้วมือ ก่อนจะหยดลงบนเสื้อคลุมสีแดงเลือดนกของเขา

นี่เป็นภาพที่ไม่มีผู้ใดเห็น ทว่าไม่อาจรอดพ้นจากสายตาของถังเสวี่ย

ถังเสวี่ยขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความทุกข์

ทว่านางไม่กล้าเข้าไปปลอบโยนเขา

ช่วงหลายวันมานี้ ดูเหมือนอู๋จุนจะเปลี่ยนเป็นคนละคน ท่าทางของเขากลายเป็นคนหยิ่งยโสในความคิดของตนเอง และไม่ฟังความคิดเห็นของผู้ใด หากผู้ใดกล้าเข้าไปพูดจาไม่เข้าหูจะถูกเขาเหวี่ยงออกไป

ถังเสวี่ยถูกเขาเหวี่ยงหลายครั้ง แขนที่บาดเจ็บยังไม่หายดี

ทว่าเห็นท่าทางของพี่เป่าอวี้เป็นเช่นนี้แล้ว นางรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างยิ่ง

เมื่อคิดว่าความเจ็บปวดทั้งกายและใจของพี่เป่าอวี้หนักหนาเพียงนั้น นางก็ไม่รู้สึกความลำบากใจอันใด

ถังเสวี่ยกัดฟันรวบรวมความกล้า นางเดินไม่กี่ก้าวเพื่อยืนเคียงข้างอู๋จุน

แม้จะถูกพี่เป่าอวี้เหวี่ยงออกไปอีกครั้ง นางก็ไม่กลัว

นางจับมือที่กำหมัดอยู่ของอู๋จุนไว้อย่างอ่อนโยน อู๋จุนตกตะลึงเล็กน้อยครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเหลือบมองถังเสวี่ยและพยายามเลี่ยงหนีมือของนาง ทว่าถังเสวี่ยกลับจับแน่นยิ่งขึ้น

“พี่เป่าอวี้… ” ถังเสวี่ยเงยหน้ามองตาอู๋จุนด้วยดวงตาที่ชัดเจนและสดใส “พวกเรา… กลับไปที่หุบเขาร้อยบุปผาดีหรือไม่? ”

“ไปให้พ้น! ” เขาพูดพลางเหวี่ยงมือถังเสวี่ยออกไปทันที

ถังเสวี่ยน้ำตาไหลริน ทว่านางกัดฟันเดินไปสองก้าวและจับมือของอู๋จุนอย่างรวดเร็ว

อู๋จุนพลันขมวดคิ้ว ใบหน้าแสดงถึงการหมดความอดทน เขากำลังจะยกมือเหวี่ยงถังเสวี่ยออกไป ทว่าถังเสวี่ยกอดอู๋จุนไว้แน่นด้วยพลังที่เข้มแข็งที่สุด

“ถังเป่าอวี้ เจ้าอย่าทำเช่นนี้… ถังเป่าอวี้ ข้าคือถังเสวี่ยผู้ที่เติบโตมากับเจ้า ข้ารู้ว่าเจ้ารักซูจิ่นซีและเจ้าไม่อาจทนเห็นนางถูกทำร้าย ทว่าข้าก็รักเจ้าเหมือนที่เจ้ารักนาง ข้าเห็นเจ้าเป็นเช่นนี้ ข้ารู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งนัก ถังเป่าอวี้ ข้าเจ็บปวดหัวใจอย่างมาก เจ็บปวดมากจริงๆ… ”

อู๋จุนหยุดการเคลื่อนไหว ดวงตายังคงว่างเปล่าและจ้องมองไปยังกลุ่มคนที่เดินไปมา

ถังเสวี่ยคลายมือที่กอดอยู่รอบเอวของอู๋จุน จากนั้นจึงเขย่งเท้าเพื่อจับแก้มที่เหี่ยวแห้งของเขา

“ถังเป่าอวี้ เจ้ามองข้า เจ้ามองข้าได้หรือไม่? ถังเป่าอวี้ ข้าคือถังเสวี่ย เจ้ามองข้าสักครั้ง เจ้ามองข้าได้หรือไม่? ”

ในเวลาเกือบหนึ่งเดือน อู๋จุนผู้เคยดื้อรั้น เจ้าชู้ และมีเสน่ห์ ด้วยใบหน้าที่มากด้วยความสามารถ เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้อีกต่อไปแล้ว ผู้ที่สวมเสื้อผ้าชุดเดิมที่อยู่ตรงหน้านั้น มีผมเผ้ารุงรัง ใบหน้ามอมแมม หนวดเคราเต็มหน้า เหมือนกับศพเดินได้ ดวงตาสีแดงและว่างเปล่า

หากไม่ใช่ถังเสวี่ยที่ติดตามเขามาตลอดเวลา คงจำไม่ได้ว่าเขาเป็นผู้ใด

ทว่าทั้งหมดนี้กลับไม่ใช่ทำเพื่อนาง ทว่าเพื่อสตรีอื่น

ถังเสวี่ยรักบุรุษที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้มากกว่าชีวิตของตนเอง

นางเคยเห็นเขาในหลายรูปแบบ หลายท่าทาง

หุบเขาเทพโอสถมีพืชสมุนไพรช่วยชีวิตผู้คน และได้รับความนับถือไปทั่วแผ่นดิน

ท่าทางที่ดื้อรั้นและกำลังโต้เถียงกับถังอ้าวเทียน เจ้าสำนักถังเหมินผู้เป็นบิดา

ท่ามกลางแสงจันทร์ แส้ยาวที่อยู่ในมือ ชุดสีแดงของเขาที่ราวกับแฝงไปด้วยความชั่วร้ายและมีเสน่ห์ กวาดล้างความอยุติธรรม ผดุงความยุติธรรม

แม้แต่การรังแกคนแก่และคนอ่อนแอ ผู้หญิงและเด็ก

นางเห็นเขาตกหลุมรักใครบางคนและทุ่มจนสุดตัวโดยละทิ้งทุกสิ่ง

เพื่อซูจิ่นซีแล้ว วันนี้นางได้เห็นท่าทางของเขาที่เหมือนซากศพเดินได้ที่ไร้วิญญาณ

ทว่านางไม่เคยเห็นว่าเขารักนางแบบนี้บ้างเลย

“ถังเป่าอวี้… ” ถังเสวี่ยจับใบหน้าเรียวยาวของอู๋จุน “หัวใจของข้าก็มีเลือดเนื้อ ความรู้สึก ความปรารถนาเหมือนกัน และข้ารู้สึกเจ็บปวด หากวันหนึ่งข้าตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับซูจิ่นซีและหายไป เจ้าจะตามหาข้าเช่นนี้หรือไม่? ถังเป่าอวี้ เจ้าจะตามหาข้าแบบนี้หรือไม่? ”

ดวงตาของถังเป่าอวี้ขยับ เขาอ้าปากเล็กน้อย ทว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่พูดสิ่งใด

“เจ้าคงจะไม่! ” ถังเสวี่ยผลักอู๋จุนออกไป “เจ้าจะไม่ตามหาข้าเช่นนี้ เพราะในใจของเจ้าไม่มีข้าอยู่เลย”

ถังเสวี่ยพูดพลางหลับตาลงด้วยความเจ็บปวดใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ทว่าน้ำตายังคงไหลรินเหมือนน้ำพุ

เสียงของนางดังชัดเจนท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่านบนถนนสายยาว

“ถังเป่าอวี้ เจ้าไปเถิด! ไปตามหาซูจิ่นซีก็ดี หรือจะกลับไปที่หุบเขาเทพโอสถก็ดี จะไปที่ใด ข้าจะไม่สนใจเจ้า ต่อไปนี้… ข้าจะไม่ตามเจ้าอีก ไม่รบกวนเจ้าอีกแล้ว”

อู๋จุนยังคงตกตะลึง สีหน้าปรากฏความเย็นชา ถังเสวี่ยร้องไห้และพูดบางอย่างออกมามากมาย ทว่าเขายังคงไม่ตอบสนองใดๆ และหันหลังเดินจากไป

“ฮือ… ”

ในที่สุดถังเสวี่ยก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ที่เก็บไว้ได้อีก นางคุกเข่าร้องไห้อยู่บนถนนและร้องไห้อย่างหนัก

หลายปีที่ผ่านมา นางติดตามพี่เป่าอวี้ขึ้นไปบนเขาคุนหลุนแคว้นเป่ยอี้ แคว้นไหวเจียงทางใต้ ไปทางตะวันตก ไปทะเลตงไห่ทางตะวันออก พวกเขาฝากรอยเท้าไว้แทบทุกแห่งในอาณาจักรเทียนเหอ ทว่ายังมีที่แห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุดแต่กลับไปไม่ถึง นั่นก็คือหัวใจของเขา

นางเหนื่อยแล้ว เหนื่อยมากจริงๆ

โดยเฉพาะเมื่อเห็นถังเป่าอวี้มีท่าทางเหมือนศพที่ไร้วิญญาณเช่นนี้ เพียงเพื่อตามหาซูจิ่นซี

ในช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดของสตรีนางหนึ่ง นางอยู่เคียงข้างเขามาตลอด มอบช่วงเวลาที่ดีที่สุด อ่อนเยาว์ที่สุดให้กับเขา ทว่านางไม่เคยเสียใจ สิ่งเดียวที่นางเกลียดคือความขี้ขลาดของตนเองที่ไม่กล้าทิ้งเขา

คราวนี้นางเหนื่อยแล้วจริงๆ อยากจะปล่อยมือแล้วจริงๆ

เสียงร้องไห้คร่ำครวญดังมาจากข้างหลัง ฝีเท้าของอู๋จุนหนักขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเขาก็หยุดฝีเท้าและขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่กำลังหันศีรษะกลับไป เขาก็ได้ยินเสียง จี๊ด จี๊ด ของหมูน้อยบิน

ทันใดนั้น ดวงตาที่สงบนิ่งของเขาก็ราวกับน้ำในสระที่กระแทกเข้ากับหินอย่างน่าตกตะลึง ทำให้เกิดเป็นเกลียวคลื่น เปล่งประกาย จากนั้นก็ยกแขนขึ้นสูง

หมูน้อยบินจากระยะไกลเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ และร่อนลงบนมือเขา

เขารีบเปิดกลไกของหมูน้อยบิน จากนั้นผ้าไหมเปื้อนเลือดก็หล่นออกมาจากข้างใน อู๋จุนตกตะลึงและหยุดนิ่งครู่หนึ่ง มือหยุดชะงัก ก่อนจะคลี่ชายผ้าออกอย่างรวดเร็ว