เยี่ยโยวเหยากลับมาได้สติ เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง น้ำตาไหลอาบหน้า

เขาจับมือซูจิ่นซีไว้แน่น “จิ่นซี ข้าเคยบอกว่าชาตินี้ไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ข้าจะไม่ปล่อยมือเจ้า ดังนั้น… ไม่ว่าเป็นหรือตาย ข้าจะอยู่กับเจ้า… ”

ไม่ว่าเป็นหรือตาย ข้าจะอยู่กับเจ้า ประโยคนี้เยี่ยโยวเหยาพูดอย่างหนักแน่นและเด็ดขาดมากโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย เหมือนทุกครั้งที่ออกพระราชกฤษฎีกา ดังนั้นบุรุษชุดแดงที่เพิ่งเข้ามาจึงชะงักฝีเท้า

หลังผ่านไปเนิ่นนาน อู๋จุนที่สวมชุดสีแดงก็ก้าวเข้ามา

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เยี่ยโยวเหยาไม่ได้หันมามองเพราะจากกลิ่นกายก็แยกออกว่าคือผู้ใด

“เยี่ยโยวเหยา! ” อู๋จุนกล่าว “ข้าอยากคุยกับแม่นางพิษน้อย”

สถานการณ์เงียบสงัด

ให้อู๋จุนอยู่กับซูจิ่นซีเพียงลำพัง?

นั่นคือภายใต้สถานการณ์ที่เยี่ยโยวเหยาไม่รู้ตัว ทว่านึกไม่ถึงว่าอู๋จุนจะร้องขอออกมาต่อหน้าเยี่ยโยวเหยาในเวลานี้ นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แน่นอน

เยี่ยโยวเหยาไม่มีทางตกลง!

กลับไม่คิดว่าเยี่ยโยวเหยาจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปนอกประตู เมื่อเดินผ่านอู๋จุน เขาก็หยุดเดิน ดวงตาเต็มไปด้วยความเงียบงันและไม่ได้พูดอันใด

เมื่อภายในห้องเหลือเพียงอู๋จุนและซูจิ่นซีที่นอนอยู่บนเตียง อู๋จุนเดินไปหาซูจิ่นซีที่ข้างเตียงและหยุดอยู่ห่างจากนางหนึ่งก้าว

ใช่แล้ว ห่างหนึ่งก้าว

เมื่อซูจิ่นซีตื่นขึ้นมา เขาอยากปรี่ไปติดหนึบอยู่ข้างกายนาง ทว่าในเวลานี้กลับเป็นความเคารพที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อผู้เป็นยอดดวงใจ

เขาไม่อาจใช้โอกาสตอนที่นางป่วยมารังแกนางได้

“แม่นางพิษน้อย… ” ดวงตาโฉบเฉี่ยวอดหลับอดนอนมาหลายวัน “พี่จุน… มาหาเจ้าอีกแล้ว”

อีกครั้งที่ภายในห้องเงียบสงัด

ครู่หนึ่งอู๋จุนก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “พี่จุนรู้ว่าหลายปีมานี้… ในใจเจ้ามีเพียงเยี่ยโยวเหยา และ… มีที่น้อยๆ ที่เป็นของจิ่วหรง ทว่าเจ้าไม่เคยชอบข้าเลย และพี่จุนก็ไม่ใช่แบบที่เจ้าชอบ”

แม่นางพิษน้อย พี่จุนเป็นบ้าไปแล้ว พี่จุนเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ พี่จุนชอบเจ้า ดังนั้นจึงกลายเป็นคนบ้า ทว่าพี่จุนชอบที่ตนเองกลายเป็นคนบ้า และเต็มใจที่จะกลายเป็นคนบ้าเช่นนี้

สตรีแต่งกับบุรุษ อยู่อย่างสบาย บุรุษแต่งกับสตรี ปู่ย่ามีหลานให้อุ้ม พี่จุนแต่งเข้าบ้านเจ้าก็จะเลี้ยงดูเจ้า

แม่นางพิษน้อย พี่จุนชอบเจ้าทั้งหัวใจ! ตีตราจองเจ้าไว้ก่อน หากภายหลังเยี่ยโยวเหยาไม่ต้องการเจ้าแล้ว พี่จุนยังต้องการเจ้า จากการจองนี้ เจ้าก็จะเป็นคนของพี่จุนแล้ว

……

เรื่องในอดีตปรากฏขึ้นในสมองไม่หยุด

อู๋จุนหยิบหมูบินน้อยออกมาจากอกเสื้อ

“ทว่า… พี่จุนชอบเจ้า! เพียงแรกพบ พี่จุนก็ชอบเจ้าแล้ว เหมือน… เมล็ดพืชงอกงามในใจ หยั่งรากและค่อยๆ โตขึ้นเป็นลำต้นที่แผ่กิ่งก้านสาขาสมบูรณ์จนแน่นขนัด หวนกลับคืนสู่อดีต… ไม่ได้แล้ว”

“เมื่อก่อนข้าเคยบอกเจ้าว่าหากมีชาติหน้า ข้าจะกลับชาติมาเกิดก่อนแล้วรอเจ้าอย่างแน่นอน รอเจ้าอยู่ข้างหินสามชาติสามภพ สลักโชคชะตาพวกเราเองกับมือ จะเป็นคนแรกที่เจอเจ้าในชาติหน้าแน่นอน ทว่า… หากมีชาติหน้าจริงๆ คนที่เจ้าจะยอมให้สลักชื่อลงบนหินสามชาติสามภพกับเจ้า คงไม่ใช่ข้ากระมัง? คงเป็นจิ่วหรง? หรือเยี่ยโยวเหยา? ”

อู๋จุนพูดพลางดวงตาแดงก่ำเล็กน้อย ทว่ามุมปากกลับค่อยๆ ยกยิ้มขึ้น

“ทว่า… ชีวิตนี้สามารถพบเจ้า สามารถปกป้องเจ้าได้ พี่จุนก็พอใจมากๆ แล้ว”

“แม่นางพิษน้อย… ”

อู๋จุนพึมพำเบาๆ แล้วค่อยๆ โน้มตัวลง เขาเอื้อมมือตั้งใจจะลูบแก้มของซูจิ่นซี ทว่าขณะที่ปลายนิ้วอยู่ห่างจากผิวแก้มของซูจิ่นซีเพียงหนึ่งคืบ เขากลับหยุดชะงัก เมื่อได้สติอีกครั้งจึงวางมือลงบนหน้าอกตนเองแล้วรวบรวมพลัง

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง แสงสีแดงก็เปล่งออกมาจากระหว่างซอกนิ้วจนใบหน้าของอู๋จุนสว่างวาบ ยิ่งเห็นได้ชัดว่าใบหน้าพราวเสน่ห์ยั่วยวนของเขาดูแน่วแน่มากขึ้น

แสงสีแดงแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายแสงที่เหลือก็ระเบิดหายไป อู๋จุนจึงค่อยๆ ยื่นมือไปข้างหน้า ในมือของเขามีหัวใจดวงหนึ่ง

ใช่ หัวใจ

ไม่มีเลือดหยด ทว่ากลับส่องแสงลึกลับที่กระจ่างใส ทั้งยังมีเสียงจังหวะการเต้นดัง ตึก ตึก

อู๋จุนอ่อนแอลงเล็กน้อย เขาเหลือบมองฝ่ามือของตนเองและดันหัวใจดวงนั้นเข้าไปในอกของซูจิ่นซีโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

เทพโอสถ ผู้ที่ได้ลิ้มรสสมุนไพรหลายร้อยหลายพันชนิดในใต้หล้า หัวใจของเขาถอนพิษได้สารพัดและรักษาโรคได้สารพัดเช่นกัน

เมื่อหัวใจถูกดันเข้าไปในร่างของซูจิ่นซีโดยสมบูรณ์ อู๋จุนก็อ่อนแอลงอย่างมาก เขาโซเซไปด้านหลังสองก้าวแล้วยืนค้ำโต๊ะอยู่ครู่หนึ่ง รอจนอาการอ่อนเพลียและวิงเวียนดีขึ้นเล็กน้อยจึงก้าวไปข้างหน้าและตรวจชีพจรให้ซูจิ่นซี

ชีพจรเต้นแรงขึ้น สีหน้าของซูจิ่นซีก็ดีขึ้นไม่น้อยเช่นกัน เขายกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

หัวใจดวงนี้ แม้ไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บภายในของซูจิ่นซีได้อย่างสมบูรณ์ ทว่าสามารถยื้อชีวิตนางได้เจ็ดวัน

ใช้หัวใจของตนเองแลกกับชีวิตอีกเจ็ดวันของซูจิ่นซี เขาก็พอใจแล้ว

แม่นางพิษน้อย ชาติภพหน้าลืมพี่จุนเถิด ไม่ ชีวิตนี้ลืมข้าเถิด!

อย่าเสียใจเพื่อพี่จุนเลย!

พี่จุนชอบมองเจ้าหัวเราะ ไม่ปรารถนาให้เจ้าร้องไห้

……

ที่อู๋จุนทำทั้งหมดนี้ คนผู้หนึ่งที่อยู่ด้านนอกเห็นตั้งแต่ต้นจนจบ

อู๋จุนที่ไม่ได้ปรากฏตัวให้เห็นหลายวัน จู่ๆ คืนนี้กลับปรากฏตัวขึ้น นางดีใจมาก ทว่าไม่มีความกล้าเดินไปคุยกับเขาและทักทายเขาด้วยรอยยิ้มดั่งเช่นเมื่อก่อน นางไม่เต็มใจที่จะเพิกเฉยเช่นนี้และเดินตามเขาไปตลอดทาง

กลับไม่คิดว่า เขาจะเข้าไปในพระราชวังซีหัวซึ่งเป็นพระราชวังที่ซูจิ่นซีนอนรักษาตัวอยู่

นางมองเขาเดินเข้าไปสลับกับเยี่ยโยวเหยาที่เดินออกมา

นางมองเขาใช้น้ำเสียงที่คุ้นเคยเรียกแม่นางพิษน้อย บอกว่าชอบนาง กระทั่งน้ำเสียงมีความน้อยเนื้อต่ำใจและถ่อมตนอยู่บ้าง

ถ่อมตน…

เขาเป็นเทพโอสถผู้ไร้เทียมทานในใต้หล้า! แต่กลับรักสตรีผู้หนึ่งอย่างถ่อมตน

นางมองเขาซึ่งมีท่าทีอ้างว้าง หวนคิดถึงการพบเจอ รู้จัก และคุ้นเคยกับซูจิ่นซี

นางมองเขาควักหัวใจของตนเองออกมาอย่างไม่ลังเลและค่อยๆ ใส่เข้าไปในร่างของซูจิ่นซี

นางควบคุมมันไม่ได้อีกต่อไป หยาดน้ำตาไหลลงมาราวกับสายฝน ร่างกายสั่นสะท้านอย่างรุนแรงราวกับตะแกรงร่อนแป้ง ทว่ากลับไม่กล้าส่งเสียง ไม่กล้าก้าวเข้าไปรบกวน เพียงแค่ใช้สองมือปิดปากแน่นและนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น

อึดอัดจนหายใจไม่ออก ปวดร้าวในอกทำเอานางเกือบตาย มันเจ็บปวดยิ่งกว่าการกรีดหัวใจของตนเองเสียอีก

โหดร้ายเกินไปแล้ว!

เพราะเหตุใด?

เพราะเหตุใดต้องให้นางเห็นภาพนี้?

เพราะเหตุใด?

ถังเสวี่ยถามก้นบึ้งหัวใจของตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มีเพียงความเงียบสงัดในยามค่ำคืนและความเงียบสงัดรอบด้าน

หลังผ่านไปครู่ใหญ่ อู๋จุนจึงเดินออกมาจากพระราชวังซีหัว ใบหน้าของเขาซีดขาวราวกับกระดาษ เดินโซซัดโซเซจากไป

ถังเสวี่ยหลบอยู่ด้านหลังหินรูปสัตว์ด้านนอกประตูวังโดยไม่ส่งเสียง ทว่าร้องไห้อย่างเงียบงัน เจ็บเจียนจะขาดใจ